Είναι κάποιες μπάντες, που όσες φορές και αν τις έχει δει επί σκηνής, δεν τις χορταίνεις. Μία από αυτές είναι και οι αγαπημένοι του ελληνικού κοινού ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ. Έχοντας κυκλοφορήσει στις αρχές της χρονιάς τον πολύ καλό δίσκο “Sky void of stars”, τρία χρόνια μετά την επίσκεψη τους στη χώρα μας και λίγες μέρες πριν ο κορονοϊός μας στερήσει για πάρα πολύ καιρό τις συναυλιακές μας εξορμήσεις, ήρθαν ξανά στα μέρη μας, για να μας προσφέρουν απλόχερα την πεσιμιστική, σκοτεινή μουσική τους live, όπως μόνο αυτοί ξέρουν.
Σάββατο βράδυ λοιπόν και το Fuzz όντας από νωρίς γεμάτο, ήταν έτοιμο να υποδεχτεί τους βασιλιάδες της μελαγχολίας. Η βραδιά δεν περιλάμβανε support, παρά μόνο τους Σουηδούς. Έτσι λοιπόν λίγο μετά τις 21.30, ανέβηκαν στη σκηνή οι ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ υπό τις επευφημίες των οπαδών τους. Υπήρχε όμως μία τρανταχτή απουσία. Όπως είχε ανακοινώσει στις αρχές της χρονιάς, ο Anders δεν θα έπαιρνε μέρος στις περιοδείες της μπάντας για αρκετό καιρό, επικαλούμενος ένα οικογενειακό θέμα. Ωστόσο, υποτίθεται ότι τη θέση του θα έπαιρνε ο Nico Elgstrand των ENTOMBED AD, μέχρι να επιστρέψει, κάτι που δε συνέβη τουλάχιστον στην Αθήνα. Οπότε το κιθαριστικό rhythm section ήταν… προηχογραφημένο. Το ρόλο του lead κιθαρίστα, είχε πάρει ο ταλαντούχος Roger Öjersson, που εδώ και 6 χρόνια είναι μόνιμο μέλος της μπάντας.
Η μπάντα ξεκίνησε το setlist της με δυο τραγούδια από τον τελευταίο της δίσκο, τα “Austerity” και “Colossal shade”. Στο πρώτο, το κοινό ήταν κάπως παγωμένο ομολογουμένως. Για να είμαι ειλικρινής δε θεωρώ ότι ακούγεται «εύκολα» ζωντανά το συγκεκριμένο κομμάτι, λόγω της πολυπλοκότητάς του. Το δεύτερο ξεκίνησε κάπως να αναμοχλεύει κάποια κίνηση στους παρευρισκόμενους. Ο ήχος μπορούσε να είναι και καλύτερος, ιδίως στα heavy σημεία, αφού οι κιθάρες κάλυπταν κάπως τη φωνή του Jonas, κάτι που δυστυχώς δεν διορθώθηκε ποτέ καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Πριν γυρίσουν μουσικά 10 χρόνια πίσω, ο Jonas αρκετά κεφάτος, αποθέωσε το ελληνικό κοινό του, με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Το live του 2020 ήταν το τελευταίο της μπάντας πριν τον κορονοϊό, κάτι που κατά τον ίδιο ήταν τύχη μέσα στην άτυχη συγκυρία των καιρών, αφού άφησε ωραίες μνήμες στη μπάντα. Κυριολεκτικά μεταξύ άλλων είπε ειρωνικά: «Φανταστείτε το τελευταίο μας live να ήταν στη Γερμανία!»
Πίσω λοιπόν στο μοναδικό “Dead end kings” με το “Lethean”, με το κοινό να μπαίνει για τα καλά στο mood, τραγουδώντας με τη μπάντα, η οποία, έστω και λειψή, προσπαθούσε φιλότιμα να αποδώσει τα μέγιστα. Ωστόσο τα εφέ της κιθάρας σε ορισμένα σημεία, απλά δεν ήταν όπως θα ήταν με τον Anders να τα εκτελεί. Συνέχεια με το “Deliberation” από το “The great cold distance” και πλέον τα πράγματα έχουν πάρει το σωστό δρόμο, όσο αφορά την αλληλεπίδραση κοινού και μπάντας. Ακολούθησε ένα από τα καλύτερα τραγούδια του “Sky void of stars”, το “Birds”, με τη πλειοψηφία του κόσμου να τραγουδά το ρεφρέν μαζί με τον Jonas. Στη συνέχεια μετά το… ας πούμε αδιάφορο “Behind the blood” του “City burials”, ήρθε η ώρα για το άκρως συναυλιακό “Forsaker” από το “Night Is the new day”. Η μπάντα αφού ξεσήκωσε το κοινό, το προσγείωσε ρυθμικά με το μαγευτικό “Opaline”. “Buildings” και το χιτάκι “My twin” ακολούθησαν με το δεύτερο φυσικά να προκαλεί ένα μικρό χαμό. Το ίδιο μπορώ να πω ότι έγινε και με το “Atrium” από το τελευταίο δίσκο, με το ρεφρέν να έχει πάλι τη τιμητική του στα χείλη των οπαδών. Η μπάντα τίμησε και το “The fall of hearts” με το αγαπημένο “Old hearts fall” πριν προκαλέσει ντελίριο, με ποιο άλλο από το θρυλικό “July”.
Οι Σουηδοί μέχρι εκείνη τη στιγμή τηρούσαν με ευλάβεια το setlist της Νοτιοαμερικάνικης τουρνέ και όσοι είχαν ρίξει μια ματιά πριν το live, περίμεναν το “Untrodden”. Γι’ αυτό μας προετοίμασε και ο Jonas, ωστόσο ένα τεχνικό πρόβλημα δεν επέτρεψε στη μπάντα να το παίξει. Αντί αυτού, η μπάντα πλην του Roger αποχώρησε, αφού ο Jonas του ψιθύρισε κάτι στο αυτί. Τότε ο Roger αυτοσχεδιάζοντας, σόλαρε στη κιθάρα, κάτι που προφανώς έγινε για να κερδίσουν κάποιο χρόνο, ωστόσο προσωπικά το βρήκα παντελώς περιττό και μη ταιριαστό στη μπάντα. Επιστρέφοντας, η μπάντα προς ευχάριστη έκπληξη μας, έπαιξε το πολύ ιδιαίτερο “Soil’s song”. Για το τέλος της βραδιάς, άφησαν το πολυαγαπημένο “Evidence” από το “Viva emptiness”, προς τέρψη όλων μας.
Εν κατακλείδι… Ήταν από τα καλύτερα live της μπάντας στη χώρα μας; Σαφώς και όχι. Μικρότερη του αναμενομένου διάρκεια, μέτριος ήχος, μα πάνω απ’ όλα η απουσία, έστω και αναμενόμενη, του Anders. Περάσαμε καλά; Σαφώς και ναι. Οι ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ έχουν φανατικό κοινό που διαρκώς ανανεώνεται, όπως μπορούσε κανείς να καταλάβει, παρατηρώντας τις ηλικίες των παρευρισκόμενων και πάντα προκαλούν χαμόγελα. Η ψυχική σύνδεση των Σουηδών με τους οπαδούς τους είναι απλά μοναδική!
Γιώργος Δρογγίτης
Φωτογραφίες: Εβελίνα Γερακίτη
