Μια από τις κυρίες που δείχνουν το δρόμο για την γυναικεία εκπροσώπηση στο κομμάτι της δεξιοτεχνίας πάνω στην εξάχορδη, είναι η κυρία Nita Strauss. Εγνωσμένης αξίας μουσικός, μέλος για καιρό της μπάντας του ALICE COOPER, προϋπηρεσία στην all-female tribute μπάντα THE IRON MAIDENS, ενώ έχει κυκλοφορήσει και έναν solo δίσκο (“Controlled chaos”, 2018). Συν τοις άλλοις, αποτελεί την πρώτη γυναίκα κιθαρίστρια που έχει δικό της signature μοντέλο με την Ibanez. Έτσι ένα γρήγορο πέρασμα του εντυπωσιακού βιογραφικού της στα 36 της μόλις χρόνια. Ήρθε λοιπόν η ώρα, για το δεύτερο solo άλμπουμ της, με τον τίτλο “The call of the void” που κυκλοφόρησε από την Sumerian Records.
Εδώ, εν αντιθέσει με το πρώτο άλμπουμ, έχουμε μπόλικους καλεσμένους, σαν τραγουδιστές, αλλά και μουσικούς εν γένει. Οπότε αντί να είναι instrumental ο δίσκος, πρόκειται περισσότερο για ένα πιο πλούσιο αποτέλεσμα. Ξέρετε, παρότι κιθαρίστας και ο ίδιος, δύσκολα γίνομαι οπαδός κιθαριστικών άλμπουμ. Θα πρέπει να έχει riffs, κομμάτια, τραγούδια κλπ. για να με ενθουσιάσει. Στο πρώτο της άλμπουμ, η κυρία Strauss έκανε τη διαφορά, κοιτάζοντας στην πρώτη εποχή της Sharpnel Records, με τους πρώτους shredders, που είχαν ακόμα το riffing μέσα τους, αλλά και τη διάθεση να γράψουν κάτι με αρχή μέση τέλος, όχι απλά τεχνικές ασκήσεις που απασχολούν κυρίως κιθαρίστες και όχι μουσικόφιλους.
Αυτό το πνεύμα, με μοντέρνα δεδομένα μεταφέρεται και στο “The call of the void” συνολικά. Και εδώ περνάμε στο πρώτο στοιχείο που γούσταρα φουλ σε αυτό το άλμπουμ παρά το μεγάλο ρίσκο των πολλών τραγουδιστών. θα μπορούσε να είναι αχταρμάς το ύφος του δίσκου και τίγκα χύμα. Αλλά έχει μια σημαντική βάση, πάνω στην οποία μπαίνουν τα διαφορετικά υλικά της “συνταγής” για το κάθε κομμάτι. Είτε το τέρμα ραδιοφωνικό “Victorious” με την Dorothy, είτε το γκαζωμένο “Momentum” που ακούμε μέχρι και blastbeats, είτε το ήδη γνωστό “The wolf you feed” με την Alissa White-Gluz (ARCH ENEMY), είτε το shred-fest του φινάλε “Surfacing” με τον σπουδαίο Marty Friedman, να την τιμά με τη παρουσία του, ως ένας από τους πρωτοπόρους.
Εξέχουσας σημασίας το εμπορικά επιτυχημένο “Dead inside” με τον David Drainman των DISTURBED, το “The golden trail” με τον Anders Friden (IN FLAMES), όπως και το κομμάτι με το αφεντικό της, Alice Cooper, το “Winner takes all”. Αλλά να σας πω το πιο σημαντικό από όλα αυτά; Το ότι ήταν 59 λεπτά ο δίσκος και εγώ όχι δε κουράστηκα, όχι δεν κοίταξα το ρολόι μου, αλλά δεν σκέφτηκα τίποτε άλλο πέραν του τι ακούω! Ετούτο, αποτελεί μια απτή απόδειξη όχι μόνο της τεχνικής αρτιότητας της Nita Strauss ως κιθαρίστριας, αλλά και του ταλέντου της ως συνθέτριας. Έπαιξε πολύ σοβαρό χαρτί, πολύ μεγάλη κίνηση και της βγήκε. Ο ουρανός είναι το όριο, ενώ δεδομένου του γενικότερου καλού attitude που τη διακατέχει από νεαρή ηλικία, θεωρώ πως τα καλύτερα έπονται για εκείνη. Εύγε!
8,5 / 10
Γιάννης Σαββίδης
