Θα περίμενε κανείς με ανυπομονησία το ντεμπούτο των OBLIVION PROTOCOL. Για πολλούς και διαφόρους λόγους. Πρώτα και κύρια, επειδή πρόκειται για το πνευματικό τέκνο του πληκτρά Richard West, ενός εκ των κυριοτέρων υπευθύνων της πορείας των τεράστιων THRESHOLD από το “Wounded land” μέχρι και το περσινό “Dividing lines”. Επιπλέον, πάντοτε παρουσιάζει αυξημένο ενδιαφέρον για τους περισσότερους από εμάς, οι διαφορετικές προσεγγίσεις μελών λατρεμένων σχημάτων όταν αυτά αποφασίζουν να κινηθούν εκτός της “ασφάλειας” που τους προσφέρει η κύρια ενασχόληση τους. Ο West στον πρώτο δίσκο των OBLIVION PROTOCOL (εξαιρετικά επιτυχημένο όνομα) εκτός του ότι αποφάσισε να στρατολογήσει τον κιθαρίστα Ruud Jolie από τους WITHIN TEMPTATION, τον μπασίστα Simon Andersson των DARKWATER (μπαντάρα!) και τον Darby Todd, ντράμερ του Devin Townsend, πήρε την απόφαση να αναλάβει εκείνος τα φωνητικά αλλά και να συνεχίσει το concept του “Legends of the shires” που είχαν κυκλοφορήσει οι THRESHOLD το 2017.
Ξεκινώντας από το τελευταίο, οφείλω να ομολογήσω πως η συγκεκριμένη δουλειά των λατρεμένων Βρετανών, παρ’ όλο που οι βλέψεις των δημιουργών του ήταν ιδιαίτερα φιλόδοξες, η υπερβολική του διάρκεια και η απουσία μιας πλειάδας στιγμών που θα ανέβαζαν το επίπεδο του concept ακόμα ψηλότερα, κάπου μου έδωσαν την αίσθηση ότι οι prog metallers “χάθηκαν” στην απόπειρα τους να παρουσιάσουν ένα έργο με ξεκάθαρες μεγαλεπίβολες αναζητήσεις. Ορισμένα σημεία του συγκεκριμένου άλμπουμ βρίσκονται διάσπαρτα, επιμελώς κρυμμένα θα έλεγα, στο ντεμπούτο των O.P., χωρίς φυσικά να σημαίνει ότι λειτουργούν ως μια μορφή στείρας επανάληψης. Υπάρχει σαφώς μεγαλύτερη συνοχή στον ήχο, οι συνθέσεις είναι αξιόλογες και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά με έναν δεδομένα πολύ ικανό συνθέτη να βάζει την φαρδιά πλατιά την υπογραφή του. Και αν το ζητούμενο για τον κάθε καλλιτέχνη που ηχογραφεί την προσωπική του δουλειά είναι να ξεφύγει από την σκιά του συγκροτήματος του, το “The fall…” δεν δείχνει να κινείται προς αυτή την κατεύθυνση.
Εντοπίζονται αναφορές στην προσωπική καριέρα του Steven Wilson αλλά και των LONELY ROBOT του κιθαρίστα των ARENA, John Mitchell,οι συγκρίσεις με τους THRESHOLD όμως είναι αναπόφευκτες, με τις όποιες διαφοροποιήσεις να υφίστανται στην επιλογή του West να αναλάβει εκείνος –εκτός από τα πλήκτρα- και τα φωνητικά. Η ερμηνεία του, ωστόσο, είναι άνευρη και δίχως πάθος, επίπεδη και άχρωμη, με αποτέλεσμα οι συνθέσεις στα οργανικά τους μέρη να έχουν πράγματα να προσφέρουν στον ακροατή, όταν όμως έρχεται η στιγμή του να τραγουδήσει, εκεί φαίνεται ξεκάθαρα πως δεν πρόκειται και για την ιδανικότερη επιλογή. Είμαι απόλυτα πεπεισμένος πως όταν αποφασίσει να κυκλοφορήσει το επόμενο άλμπουμ των OBLIVION PROTOCOL θα έχει κατασταλάξει στο μυαλό του πως ότι χτίζει συνθετικά είναι στενάχωρο να μην έχει την ανάλογη υποστήριξη από έναν ερμηνευτή που θα απογειώσει το συνολικό αποτέλεσμα. Προς ώρας, καταγράφονται οπωσδήποτε στις μπάντες που θα παρακολουθούμε στο εγγύς μέλλον και ευχόμαστε κάθε επιτυχία στο νέο κεφάλαιο που άνοιξε ο Richard West στην καριέρα του.
6,5 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
