a
Ο Ronnie Romero, είναι ένα πολύ συμπαθής μουσικός, συνθέτης, ερμηνευτής και ότι άλλο θέλετε, διαθέτοντας το ταλέντο να έχει μια φωνή που να μπορεί να προσαρμοστεί και να τραγουδήσει σχεδόν τα πάντα με περίσσια άνεση. Δυστυχώς γι’ αυτόν, αυτό το ταλέντο του δείχνει να το έχει υπερ-εκμεταλλευτεί τα τελευταία πολλά χρόνια, συμμετέχοντας ταυτόχρονα σε πολλά σχήματα και projects. Το ίδιο λάθος έχουν κάνει στο παρελθόν αρκετοί ακόμα εξίσου ταλαντούχοι ερμηνευτές όπως οι Joe Lynn Turner, Jorn Lande, Jeff Scot Soto με αποτέλεσμα κάθε φορά που ακούμε κάποιο από τα ονόματα τους να μας διακατέχει ένα αίσθημα κορεσμού και το πρώτο πράμα που μας έρχεται στο μυαλό είναι η έκφραση… «όχι πάλι»!
Έτσι και με τον Romero, όποια πέτρα και εάν σηκώσεις θα τον βρεις από κάτω. ELEGANT WEAPONS, LORDS OF BLACK, RAINBOW, THE FERRYMEN, VANDENBERG, CORELEONI, MICHAEL SCHENKER GROUP, SUNSTORM, συμμετοχή ακόμα και στην Eurovision με την Βουλγαρία, δύο προσωπικούς δίσκους με διασκευές πριν το καλοκαίρι και τώρα με νέα δουλειά. Για να καταλάβετε το μέγεθος της υπερβολής μέσα στο 2022 και 2023 έχει τραγουδήσει σε εννέα (!!) άλμπουμ! Βέβαια θα μου πείτε ότι ο άνθρωπος είναι επαγγελματίας και από αυτό ζει, απόλυτα δεκτό και καλά κάνει για την πάρτη του, αλλά επειδή η μουσική είναι και δούναι και λαβείν με τον οπαδό – ακροατή, ο οποίος λιγότερο επιζητεί την ποσότητα, αλλά περισσότερο την ποιότητα, η κόπωση από αυτή την υπερέκθεση του ονόματος του Romero δεν περνά απαρατήρητη.
Με αυτές τις σκέψεις, γίνεται και η προσέγγιση του “Too many lies, too many masters”, μ’ ένα συναίσθημα κορεσμού και επιφυλακτικότητας δηλαδή, επειδή το πολύ «κύριε ελέησον», το βαριέται και ο …παπάς! Διότι αν στην μουσική, ή σε οτιδήποτε άλλο, δεν βλέπουμε τη σχέση μεταξύ αιτίας και αιτιατού, τότε μένουμε να αποθεώνουμε μετριότητες, αντιγραφές, στείρες επαναλήψεις και το μόνο που κάνουμε είναι να εθελοτυφλούμε και να πιθηκίζουμε ως οπαδοί στερούμενοι των βασικών αρχών της λογικής. Εδώ πρέπει να τονίσουμε πως πρόκειται για την πρώτη δουλειά του Romero στην οποία έχει ο ίδιος την πλήρη ευθύνη των συνθέσεων που ακούμε και ομολογώ πως το άλμπουμ είναι μια ευχάριστη έκπληξη.
Μη φανταστείτε ότι θα ακούσετε τραγούδια ή κάποιον ήχο που δεν έχετε ξανακούσει, αλλά ότι ακούσετε θα είναι τουλάχιστον (τις περισσότερες φορές) από ικανοποιητικό μέχρι πολύ ευχάριστο hard n heavy με πολλές πινελιές από DIO, Malmsteen, Impelliteri, FIFTH ANGEL, RAINBOW (φυσικά) και PRETTY MAIDS. Καθόλου άσχημα δηλαδή. Αν και πιστεύω πως το “Crossroad” ένα διαφορετικό από το συνολικό ηχητικό σύνολο blues based hard rock κομμάτι, κατά την άποψή μου το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ, θα το ζηλέψει από την μια ο Jake E. Lee και θα το ήθελε να το έχει γράψει αυτός στους BADLANDS ενώ επίσης θα το γούσταρε τρελά και ο Coverdale για τους WHITESNAKE.
Γενικά το “Too many lies, too many masters” αποφεύγει τους εκμοντερνισμούς, στέκεται πολύ κοντά στον μελωδικό αλλά heavy παραδοσιακό ήχο των 80s, ευτυχώς με καλές ιδέες και συνθέσεις που ναι μεν έχουν μερικές δανεικές ιδέες (πχ στο πολύ καλό “Castaway to the moon”, υπάρχει κρυμμένο το ριφ του “Meanstreak” των Y&T κι ένας ρυθμός κοντά στο “Dream evil”, στο “Mountain of light” θα βρείτε στιγμές του “Sunset superman” του DIO πάλι), αλλά αυτό δεν θα σας ξενίσει στο άκουσμα ενός γενικότερα καλού άλμπουμ το οποίο, οκ περιλαμβάνει και ένα δυο μετριότητες. Για παράδειγμα, το παντελώς αδιάφορο “Girl, don’t listen to the radio” μια πολύ εμπορική προσπάθεια, αλλά εξίσου και πολύ αποτυχημένη θα έλεγα, όπως και το εκτός κλίματος “Distant shore” το οποίο αποτυγχάνει να δώσει κάτι με τον πιο μοντέρνο ήχο του.
Πάμε πίσω στα θετικά ξανά. Προσέξτε την πολύ ωραία σύνθεση το “I’ve been losing you” που είναι κομμάτι το οποίο θα ήθελαν σε κάθε άλμπουμ τους οι PRETTY MAIDS, ενώ το ωραίο “Vengeance” που κλείνει το άλμπουμ θα μπορούσε άνετα να είναι σε ένα από τα πρώτα άλμπουμ του Impelliteri ή και του Malmsteen. Προσωπικά περίμενα κάτι τουλάχιστον αδύναμο και αδιάφορο αλλά έπεσα έξω. Η νέα δουλειά του Ronnie Romero είναι αξιοπρεπής, ευχάριστη και δεν έχω κανένα λόγο να μην την προτείνω σε όσους τα ακούσματα βρίσκονται σε ότι ανέφερα παραπάνω ή εκεί γύρω – γύρω. Δεν ανακαλύπτει την Αμερική, αλλά τουλάχιστον ότι κάνει το κάνει με (σημειώστε τη λέξη πλιζ) αξιοπρέπεια.
7 / 10
Δημήτρης Σειρηνάκης
