Τα τελευταία 10 χρόνια, οι Σουηδοί rockers ECLIPSE προσεγγίζουν με κάθε κυκλοφορία τους ένα συνεχώς αυξανόμενο κοινό, χάρη στην εκπληκτική σύνθεση τραγουδιών και τις γεμάτες ενέργεια ερμηνείες. Το ξεκίνημα έγινε το 2008 με το 3ο τους άλμπουμ “Are You Ready to Rock” και την αλλαγή εταιρείας (Frontiers) που στηρίζεται πολύ στο ύφος των Whitesnake, με επικεφαλής τον frontman Erik Martensson να αποτελεί «σημαία» σημαία για το γεμάτο πιασάρικα ρεφραίν, 80s, μελωδικό, κιθαριστικά βασιζόμενο hard rock τους. Ο Martensson υπήρξε ένας από τους πιο σκληρά εργαζόμενους συγγραφείς της ροκ αυτής της χιλιετίας.
Έχει συμμετάσχει σε άλλα τρία συγκροτήματα στους NORDIC UNION, AMMUNITION και W.E.T. και συνεργάστηκε στο στούντιο με την μισή (για να μην πω όλη) Σκανδιναβική σκηνή, ενώ ήταν επίσης ένα είδος «υπηρεσιακού συνθέτη» για τη δισκογραφική Frontiers σε διάφορες εποχές της καριέρας του.
Τα μελωδικά φωνητικά, οι δυνατοί ρυθμοί και η εξαιρετική δουλειά στην κιθάρα είναι τα κυριότερα στοιχεία από αυτά που οι συνθέσεις της μπάντας διακρίνονται. Έντεκα νέα τραγούδια μπήκαν στο “Megalomanium”, όλα με σκοπό να συνεχίσουν και να εξελίξουν την μουσική πορεία των ECLIPSE. Έγινε όμως αυτό;;;
Εν όψει της κυκλοφορίας του νέου άλμπουμ από τους ECLIPSE, ο αρχηγός του συγκροτήματος Erik Martensson ανακοίνωσε μια μικρή «αλλαγή πλεύσης» στο ύφος του συγκροτήματος. Αναφέρθηκε ότι ήθελαν να διατηρήσουν τον καθιερωμένο ήχο της μπάντας – δηλαδή πιασάρικα ρεφρέν σε συνδυασμό με τις εύκολες, προσβάσιμες στο κοινό μελωδίες – αλλά συνειδητά προσανατολίζονταν πέρα από τα όρια του είδους για να είναι ανοιχτοί στις σύγχρονες επιρροές. Τέτοιες δηλώσεις κρούουν πάντα τον κώδωνα του κινδύνου για μένα, καθώς στο παρελθόν έχουν οδηγήσει σε θετικό αποτέλεσμα μόνο στις πιο σπάνιες περιπτώσεις.
Ακούγοντας προσεκτικά το εναρκτήριο “The hardest part is losing you”, οι ανησυχίες μου φάνηκαν αρχικά αβάσιμες. Το τραγούδι ακούγεται απολύτως τυπικό ECLIPSE, μπορείτε να τραγουδήσετε αμέσως το ρεφρέν, το έργο της κιθάρας βγαίνει από τα ηχεία τόσο βιρτουόζικο όσο και κατανοητό και τα φωνητικά του Martensson ακούγονται πολύ μελωδικά. Μέχρι εδώ όλα καλά… Η συνέχεια όμως με εκπλήσσει, δυστυχώς όχι ευχάριστα!
Το επόμενο single, “Got It!”, εμφανίζεται εντελώς χαοτικό, μερικές φορές ακόμη και τραχύ και με ένα συνεχώς και δυσάρεστα επαναλαμβανόμενο ρεφρέν. Αναμενόμενο από ένα μέτριο punk συγκρότημα με εμπορικές φιλοδοξίες, αλλά απολύτως ακατάλληλο από τους ECLIPSE, τόσο από άποψη στάσης όσο και από άποψη εκτέλεσης.
Παρόμοιο και το “I Don’t Get It”, με την punk αναφορά να λείπει συγκριτικά εδώ, αλλά τα διάφορα τεχνάσματα της στο background (π.χ. πριν το σόλο) να μην ταιριάζουν πραγματικά στο συγκρότημα. Όσον αφορά τα όργανα και τα φωνητικά και τον τρόπο χρήσης τους, το “The Broken” θυμίζει ακόμη και GREEN DAY (οκ, λίγο…) στο απόγειό τους. Το “Anthem” με το πολλές φορές ντουμπλαρισμένο ρεφρέν είναι πιασάρικο ως συνήθως, αν και κάπως πολύ χτυπητό.
To less is more μάλλον θα ήταν πιο ταιριαστό εδώ, αλλά είναι οκ. Άλλωστε “Anthem” είναι ο τίτλος του κομματιού…
Ευτυχώς, οι Σουηδοί καταφέρνουν να αλλάξουν τα πράγματα με το ρυθμικά αργό “Children Of The Night”. Είναι ένα από τα πιο δυνατά τραγούδια του άλμπουμ, καλυμμένο με ένα «σκοτάδι» που δεν είναι κάτι που χαρακτηρίζει τους ECLIPSE.
Επίσης πολύ καλά τα mid-tempo “Hearts Collide”, “Forgive” (για άλλη μια φορά με δυνατό ρεφρέν) και “One Step Closer to you”. Αν και ο βασικός ήχος έχει εκσυγχρονιστεί σημαντικά, τα τραγούδια λάμπουν με εξαιρετική κιθάρα και θα καταφέρουν να καθιερωθούν ως μελλοντικά classics στις live εμφανίσεις τους.
Όπως καταλαβαίνετε, το “Megalomanium” αποδεικνύεται ένα δίκοπο μαχαίρι. Αν σας αρέσει το melodic rock μοντέρνο και ανοιχτό σε άλλα στυλ, τότε αυτός ο δίσκος συνιστάται σίγουρα. Ωστόσο, όλοι όσοι προτιμούν τον «κλασσικό» ήχο των ECLIPSE τύπου “Armageddonize” ή “Monumentum”, τότε το να αποκτήσουν το “ Megalomanium” «…με κλειστά μάτια» είναι αρκετά παρακινδυνευμένο.
7,5 / 10
Πέτρος Καραλής
