“Never say die”
Ο Carlos Cavazo, είναι ένας καλλιτέχνης που δεν βρίσκεις εύκολα την ευκαιρία να μιλήσεις μαζί του. Έχοντας παίξει πάρα πολλά χρόνια στους QUIET RIOT (και στο “Metal health”) ή στους RATT και σε πολλά άλλα σχήματα και πριν λίγο καιρό, ηχογράφησε το “We are warriors” με τους KING KOBRA, με μία all-star σύνθεση, χωρίς –βέβαια- το επιθυμητό αποτέλεσμα. Η κουβέντα που κάναμε όμως, ήταν πολύ «ζουμερή» και ενδιαφέρουσα.
Μαζί μας είναι ο Carlos Cavazo, σήμερα με τους KING COBRA, θρύλος των 80s με τους QUITE RIOT και στην πλάτη του μερικά εκατομμύρια δίσκους πωλήσεις! Καλώς ήρθες Carlos στο Rock Hard!
Εγώ ευχαριστώ πολύ που με καλέσατε παιδιά να μιλήσουμε!
Ας ξεκινήσουμε την κουβέντα μας με το καινούργιο άλμπουμ των KING KOBRA, “We’re warriors” και στην συνέχεια θα μιλήσουμε και για πιο παλιά χρόνια… Δεν γίνεται να το αποφύγουμε! Πως προέκυψε η συνεργασία με τον Carmine Appice;
Ήταν βασικά ιδέα του Carmine να επαναφέρει στο προσκήνιο τους KING KOBRA και να δει εάν υπήρχε ακόμα η πιθανότητα να μπορεί η μπάντα να κυκλοφορήσει μια νέα δουλειά. Έτσι ενώ είχε τον Paul Shortino στο σχήμα ήδη και επειδή γνώριζε πως έχω συνεργαστεί μαζί του στους QUIET RIOT, με προσέγγισε. Στην μπάντα επίσης είναι ο Johnny Rod στο μπάσο και ο Rowan Robertson στην κιθάρα επίσης. Αρχικά ήταν να συμμετάσχω σε δυο τραγούδια μόνο, και να βοηθήσω ίσως λίγο στην σύνθεση. Τελικά καταλήξαμε να δουλέψουμε όλοι μαζί σε όλο τον δίσκο, αλλά για μένα ήταν μια αρκετά εύκολη διαδικασία, αφού όλη τη δουλειά την έκανα από το σπίτι μου μέσω του ηλεκτρονικού υπολογιστή. Βασικά νομίζω ότι ο πρώτος δίσκος που κάνω στην καριέρα μου, χωρίς καν να βγω από σπίτι! Όλα τα φτιάξαμε σε αρχεία, τα οποία μετα τα πήρε ο παραγωγός μας και τα επεξεργάστηκε. Για μένα ήταν ομολογώ μια περίεργη κατάσταση, αφού δεν έχω ξανά ακολουθήσει αυτή τη διαδικασία, αλλά τελικά δούλεψε!
Πως ένιωσες αυτήν όλη την διαδικασία κατά την οποία δεν ήσασταν μαζί όλη η μπάντα σε ένα στούντιο να δουλέψετε μαζί, αλλά φτιάξατε τα τραγούδια ενώ ήσασταν απομακρυσμένοι ο ένας από τον άλλον. Ένιωσες άνετα με όλο αυτό;
Η αλήθεια είναι, πως έχει πολλές ευκολίες. Έγραψα τις κιθάρες σπίτι, με την ησυχία μου, είχα την δυνατότητα άμεσα να διορθώσω ότι δεν μου άρεσε, ή να αλλάξω κάποια μέρη, ήταν εξαιρετικά εύκολο και γρήγορο. Από την άλλη όμως δεν έχεις απευθείας επαφή με τη μπάντα στο στούντιο, δεν υπάρχει το ομαδικό συναίσθημα του «Πάμε παιδιά, πάρτε τις μπύρες σας και πάμε να γράψουμε!», κάτι που εγώ έτσι έχω μάθει να κάνω όλα αυτά τα χρόνια και είναι παράξενο να είσαι μόνος σου χωρίς κανέναν γύρω σου, και να γράφεις μουσική. Μπορείς να γράψεις με τις πιτζάμες σου που λέει ο λόγος. Ξυπνούσα, έφτιαχνα τον καφέ μου, πήγαινα στο στούντιο το οποίο στην ουσία είναι ένα computer room και είναι στο δίπλα δωμάτιο μέσα στο σπίτι μου, έβαζα το βύσμα της κιθάρας στον υπολογιστή, ρύθμιζα τα plug in πως ήθελα να ακούγεται ο ήχος μου και αυτό ήταν! Έστελνα μετά τα αρχεία και είχα τελειώσει. Όλη αυτή η τεχνολογία σου δίνει απίστευτες δυνατότητες στο να φτιάξεις τον ήχο σου, αλλά βέβαια έχει και το κόστος πως δεν υπάρχει αυτή η ομαδικότητα η οποία υπάρχει όταν μια μπάντα είναι όλη μαζί στο στούντιο και γράφει.
Εσύ, ως ένα μουσικός που έζησες από την αρχή μέχρι το τέλος την χρυσή εποχή των 80s, και ήσουν ενεργό κομμάτι τους, γνώριζες σαφώς τότε τους KING KOBRA. Ποια ήταν η γνώμη σου τότε για αυτούς;
Ήταν υπέροχοι πάντα. Σπουδαίοι μουσικοί και εξαιρετικά τραγούδια, είχαν κάνει επιτυχία μεγάλη με το ομώνυμο τραγούδι από την ταινία “Iron eagle”, έκαναν περιοδείες ως headliners, ο Carmine είναι ένας θρύλος της rock, ένας American National treasure, μπορεί να μην είχαμε ηχογραφήσει τότε μαζί, αλλά δεν ήταν λίγες οι φορές που μαζί είχαμε παίξει live. Από την άλλη γνωρίζω καλά τον Paul Shortino, αφού έχουμε συνεργαστεί στενά στο παρελθόν, οπότε όλα αυτά έκαναν σίγουρα πολύ πιο εύκολη την όλη μας συνεργασία μέχρι τώρα.
Με το Paul είχατε δουλέψει μαζί στο QR album το 1988 και φυσικά είχατε περιοδεύσει και μαζί. Πως αισθάνθηκες που ξανά είσαστε μαζί στην ίδια μπάντα μετα από τόσα χρόνια, όσο και εάν δεν βρεθήκατε στις ηχογραφήσεις…
Σαν sessions είχαμε δουλέψει σε κοινά projects στο μεσοδιάστημα, κάποια live shows είχαμε κάνει επίσης ως ROUGH RIOT, το 2019 και 2020, είναι πολύ καλός τραγουδιστής, πολύ καλός συνθέτης και πολύ καλός άνθρωπος. Πάντα είναι ευχάριστο να δουλεύεις μαζί του, γνωρίζουμε καλά ο ένας τον τρόπο που δουλεύει ο άλλος και ξέρεις όλο αυτό κάνει τα πράγματα πολύ πιο απλά.
Όλη αυτή τη συνεργασία σου με τους KING KOBRA, πως την βλέπεις; Είναι για σένα μια συμμετοχή απλά, ή είσαι μέλος της μπάντας;
Καλή ερώτηση. Όλα είναι κάπως ρευστά, είμαστε και όλοι λίγο μετα τα εξήντα και δεν ξέρω πως θα δουλέψει όλο αυτό… Σίγουρα δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε τον τρελό ρυθμό με τον οποίο κάναμε περιοδείες όταν ήμασταν πιο νέοι, αυτό είναι σίγουρο. Από την άλλη θα ήθελα να συνεχίσουμε να είμαστε μαζί, να κάνουμε ίσως ακόμα έναν δίσκο, να κάνουμε κάποιες επιλεγμένες εμφανίσεις σε μεγάλα φεστιβάλ, όπως το Rocklahoma, κάποιες συναυλίες ακόμα, θα δούμε.. Ο καθένας έχει τις υποχρεώσεις του και τη ζωή του, θα δούμε πως θα πάει όλο αυτό.
Πάμε λίγο πίσω στα 80s, πως ήταν τότε να είσαι κομμάτι του Hear ‘n’ Aid project; Ποιος μουσικός σου έχει κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση;
Α, ήταν φανταστικά!! Καταπληκτικά! Άλλες εποχές! Ήμασταν μαζεμένοι όλοι μαζί, πολύ διασκέδαση, πολύ ποτό, πολλές γυναίκες! Χαχαχαχαχα! Υπήρχε ένα μπαρ, τα ποτά ήταν free και όπως καταλαβαίνεις υπήρχαν και πολλές, πολλές, πολλές γυναίκες γύρω γύρω! Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ καλή, συνάντησα μουσικούς που δεν είχα την τύχη να είχα συναντήσει ποτέ πριν, φυσικά τον Ronnie James Dio και την μπάντα του, μια θαυμάσια εμπειρία! Να σου απαντήσω και στο δεύτερο σκέλος της ερωτήσεις σου, σίγουρα ο Rob Halford και ο Geoff Tate μου έκαναν πολύ μεγάλη εντύπωση, η φωνή τους και ο τρόπος με τον οποίο τραγουδούσαν με εντυπωσίασαν πάρα πολύ!
Από κιθαρίστες;
Σίγουρα ο Malmsteen! Αυτό είναι δεδομένο!
Πιστεύεις πως σήμερα θα μπορούσε να γίνει ξανά κάτι αντίστοιχο, ή οι εγωισμοί μεταξύ των μουσικών θα ήταν τροχοπέδη για κάτι τέτοιο;
Νομίζω ότι θα μπορούσε να γίνει, γιατί όχι; Και αυτό το λέω γιατί, ενώ υπάρχουν αυτά τα μεγάλα «Εγ’ω» μεταξύ των μουσικών, από την άλλη νομίζω πως για έναν καλό σκοπό δεν θα είχε κανείς αντίρρηση να συμμετάσχει ξανά.
Όταν μπήκες στους QUIET RIOT, σίγουρα καταλάβαινες πως η heavy metal σκηνή εκείνα τα χρόνια ήταν σε αναβρασμό και πολύ δημοφιλής. Όμως ήσουν προετοιμασμένος για την τρομακτική επιτυχία του “Metal health”; Περιμένατε κάτι τέτοιο;
Όχι σε κανένα επίπεδο δεν ήμασταν προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο και ήταν δύσκολο στην διαχείριση της τόση επιτυχία. Όλοι μας κάπου «τυφλωθήκαμε» από την επιτυχία, το ότι γίναμε ξαφνικά τόσο διάσημοι.. Φυσικά χαρήκαμε που πουλούσαμε δεκάδες χιλιάδες δίσκους από την μια μέρα στην άλλη, αλλά όλη αυτή η διαχείριση είναι κάτι δύσκολο, κάτι πολύπλοκο. Είναι πολύ εύκολο να παρασυρθείς από την δόξα, από το χρήμα και να χάσεις την επαφή με την πραγματικότητα. Να παρασυρθείς. Ξαφνικά δεν ξέραμε τι να κάνουμε με όλα αυτά… Τι να κάνουμε με τα χρήματα για παράδειγμα.. Όλο αυτό μπορεί να αλλάξει τους ανθρώπους και δεν είναι καθόλου αστείο αυτό!
Συνέβη αυτό τότε και σε σας; Κατά κάποιο τρόπο ναι, συνέβη. Ακόμα και σε μένα, αλλά νομίζω ότι ήταν ένα μάθημα που σε μένα λειτούργησε θετικά.
Το “Metal health” όταν κυκλοφόρησε δεν πήγε με την μια στο Νο1 του Bilboard, αλλά ήταν μια πορεία σχετικά αργή προς την κορυφή. Slow burner περίπτωση, αλλά κάποια στιγμή έγινε το μεγάλο break.
Που πιστεύεις ότι οφείλεται αυτό; Μήπως ότι ο κόσμος έβλεπε όλο και πιο συχνά τα video clip των QUIET RIOT στο MTV και αυτό λειτούργησε μακροπρόθεσμα;
Βεβαίως και το MTV βοήθησε τα μέγιστα! Κάθε σπίτι τότε έβλεπε το MTV και έτσι είχαμε την ευκαιρία να μας ακούσει πολύς κόσμος ο οποίος υπό άλλες προϋποθέσεις δεν θα μας μάθαινε πότε ή δεν θα άκουγε. Μας άκουσαν, τους αρέσαμε και πήγαιναν και αγόραζαν το “Metal health”. Επίσης χάρη στις μπάντες που μας πήραν μαζί τους οι ZZ TOP, SCORPIONS, BLACK SABBATH, LOVERBOY μας είδε live πολύς κόσμος και αυτό επίσης λειτούργησε πολύ πολύ θετικά! Ήταν όλα στην σωστή θέση, τη σωστή στιγμή νομίζω. Ήμασταν νέοι, είχαμε ενέργεια, ορμή, είχαμε ένα καλό άλμπουμ, είχαμε την ευκαιρία μας και την εκμεταλλευτήκαμε!
Όλα αυτά τα χρόνια, προσωπικά με έχει κουράσει να ακούω ότι οι QUIET RIOT ήταν one hit wonder band. Εσύ, πως το αντιμετωπίζεις αυτό;
Χαχχααχα… Ήμασταν two hit wonder band! “Come on feel the noise” και “Bang your head” ήταν οι δυο μεγάλες μας επιτυχίες! Αλλά αυτό δεν ήταν το σημαντικό. Το σημαντικό ήταν το τι συνέβη μέσα στη μπάντα. Δυστυχώς και λυπάμαι που το λέω, αλλά συγκεκριμένα μέλη της μπάντας, ήταν απλά κακοί ηθοποιοί, πολύ κακοί ηθοποιοί. Αυτό δυστυχώς οδήγησε σε ένα πολύ τοξικό περιβάλλον να υπάρχει ανάμεσα μας, αυτό μοιραία οδήγησε σε χαμηλής ποιότητας παραγωγικότητα και κακές επιλογές, και όλα αυτά οδήγησαν στο να διαλυθεί στο τέλος το συγκρότημα. Ήταν σαν την χειρότερη μορφή καρκίνου, δεν μπορείς να τον σταματήσεις και όλο χειροτερεύει.. Η κακή τους συμπεριφορά προκάλεσε προβλήματα και μετά το ένα φέρνει το άλλο, άσχημο κλίμα, κακής ποιότητας παραγωγικότητα, χαμηλές πωλήσεις κλπ…
Γιατί τότε κάνατε σε δυο συνεχόμενα άλμπουμ, δυο διασκευές σε τραγούδια των SLADE; Η επιτυχία του “Come on feel the noise”, σας οδήγησε να κάνετε στο “Condition critical” και το “Mama weer all crazee now”;
Βασικά αυτό ήταν πρόταση – απόφαση του παραγωγού μας Spencer Proffer, ο οποίος έκανε όπως ξέρεις πάρα πολύ καλή δουλειά με την μπάντα! Κατάφερε στην κυριολεξία να βγάλει από τον καθένα μας τον καλύτερο του εαυτό! Πρόσεξε πως η φωνή του Kevin (DuBrow) ταίριαζε πολύ με την αντίστοιχη του Noddy Holder από τους SLADE, έτσι αρχικά πρότεινε να δοκιμάσουμε το “Come on feel the noise” και πραγματικά αυτό βγήκε πολύ καλό και μετα δοκιμάσαμε και ένα δεύτερο, το “Mama weer all crazee now” όπως ξέρεις στο δεύτερο μας άλμπουμ. Δεν ήμασταν βέβαια μια cover μπάντα, αλλά από την στιγμή που αυτές οι διασκευές μας βοηθούσαν εκ του αποτελέσματος είναι σωστή η κίνηση που τις κάναμε!
Όταν μπήκες στην μπάντα, αντικατέστησες τον Randy Rhoads, ο οποίος ακόμα τότε βέβαια ακόμα δεν ήταν το μεγάλο όνομα που έγινε τα επόμενα χρόνια. Ακολούθως οι QUIET RIOT έγιναν ένα τεράστιο όνομα, και ταυτόχρονα σχεδόν ο Randy απέκτησε τεράστια φήμη παράλληλα. Βρεθήκατε ποτέ; Το συζητήσατε;
Ναι, τον είχα συναντήσει αρκετές φορές, και πάντα είχα την προσδοκία κάποια στιγμή να ανέβαινε στην σκηνή και να παίζαμε μαζί, αλλά ποτέ δε το έκανε. Δεν ήθελε. Κάποια στιγμή πολύ παλιά, όταν ήμουν σε μια μπάντα που ονομάζονταν SNOW παίζαμε σε ένα πάρτι, και γίνονταν πολύ κέφι. Όποιος ήθελε ανέβαινε στην σκηνή και έπαιζε μαζί μας. Είδα τότε τον Randy και τον Kevin και τους γνώριζα, οπότε τους ζήτησα να παίξουν και αυτοί μαζί μας. Αλλά είχε τόσα πολλά ποτά και γυναίκες γύρω – γύρω που δεν ήθελαν. Τον γνώριζα τον Randy φυσικά, ήταν ένας πολύ ευγενής άνθρωπος, όταν κάναμε συναυλίες οι QUIET RIOT και οι SNOW (πριν εγώ μπω στους QUIET RIOT), περνούσαμε χρόνο μαζί, συζητούσαμε, κάναμε παρέα. Όταν ήταν αυτός στους QUIET RIOT δεν είχαν γνωρίσει επιτυχία, έχω την αίσθηση ότι δεν είχαν βρει τότε μια κατεύθυνση ή μια ταυτότητα στην μουσική που έγραφαν, ήταν λίγο πιο pop, λίγο πιο rock, δεν ήταν τόσο metal και αιχμηροί ακόμα, ενώ ταυτόχρονα ο Randy ενώ ήταν αρκετά metal, το παίξιμο του ήταν πιο «σκοτεινό» από ότι ήταν μετά τα επόμενα χρόνια. Όταν μπήκα εγώ στην μπάντα και έφερα το “Bang your head” το οποίο ήταν δικό μου τραγούδι, μαζί με τον Kevin αρχίσαμε να γράφουμε μουσική σε αυτό το πιο heavy metal στυλ, το οποίο τελικά δούλεψε πολύ καλά!
Η έκφραση “Bang your head”, ήταν μια έκφραση που χρησιμοποιούσε και ο Randy Rhoads!
Ακριβώς! Είναι ωραία που το αναφέρεις αυτό! Από αυτόν προέρχεται σαν έκφραση. Με τους SNOW είχα γράψει ένα τραγούδι που λέγονταν “No more booze”. Γύρω στο 1981, λοιπόν, ο Kevin και εγώ μοιραζόμασταν το ίδιο διαμέρισμα, ο Randy ήταν πια με τον Ozzy και μια μέρα μας πήρε τηλέφωνο, πρέπει να ήταν κάπου στην Ευρώπη περιοδεία ‘Έλεγε στον Kevin λοιπόν ότι τα παιδιά στην Ευρώπη, κάτω από την σκηνή “are banging their heads” και του φαίνονταν πολύ παράξενο! Τους έλεγαν headbangers και ήταν πολύ πρωτότυπο αυτό για μας εκείνα τα χρόνια να το ακούμε, ήταν σαν όρος κάτι πολύ καινούργιο εκείνο τον καιρό! Έτσι λοιπόν εμείς πήραμε την μουσική του “No more booze”, δούλεψα εγώ πάνω σε αυτή ξανά, ο Kevin έγραψε τα λόγια βασισμένος σε αυτά που μας περιέγραφε ο Randy! Έτσι προέκυψε το “Bang your head”. Στην πραγματικότητα στον Randy χρωστάω το ότι μπήκα στους QUIET RIOT. Αυτός είχε πάρει τηλέφωνο τον Kevon και του είχε πει, «τσέκαρε τον Carlos Cavazo, πολλοί μαθητές μου, τον αναφέρουν συνεχώς και τους αρέσει πολύ!», αυτό λειτούργησε πολύ θετικά στον Kevin ο οποίος με ήξερε βέβαια, αλλά η παραίνεση του Randy έπαιξε καταλυτικό ρόλο όπως καταλαβαίνεις.
Ήσουν από την αρχή σε αυτό το τρομερό ξέσπασμα του metal στην Αμερική. Παίζατε και γυρνούσατε σε όλα αυτά τα club που στην Ευρώπη τα ακούγαμε, όπως το Rainbow, το Starwood, Whiskey a go go, Cathouse, Troubadour κλπ. Ποιο ήταν το πιο συναρπαστικό να παίζεις ή να πηγαίνεις απλά να πίνεις το ποτό σου;
To Whiskey σίγουρα, αλλά νομίζω πως το Starwood ήταν το καλύτερο από όλα! Είχε χώρο για συναυλίες, χώρο για κάτσεις να φας αν ήθελες, είχε disco αν ήθελες να χορέψεις, είχε χώρους να ήθελες απλά να πιείς ήρεμα ένα ποτό.. Τα πάντα!
Μια δύσκολη ερώτηση. Με τους QUIET RIOT κάνατε το μεγάλο break στην Αμερική και ανοίξατε τον δρόμο για πολλές heavy metal μπάντες. Όμως όταν το metal στην Αμερική το 1986-7 σάρωνε τα πάντα, εσείς είχατε μείνει πίσω και είχατε χάσει μεγάλο μέρος της δημοτικότητας σας. Τι έγινε; Έχεις πράγματα για τα οποία σήμερα έχεις μετανιώσει για αυτά; Τι διαφορετικό ίσως θα έπρεπε να είχατε κάνει;
Θα μπορούσαν τα πράγματα να ήταν πολύ διαφορετικά για εμάς, εάν απλά συνεχίζαμε να γράφουμε την μουσική μας όπως εμείς θέλαμε, δεν κάναμε αλλαγές στην μπάντα, δεν μας πίεζαν πολύ από την δισκογραφική μας να κάνουμε επιτυχία και να αλλάξουμε τον ήχο μας, να ήμασταν αυτοί που ήμασταν γενικά. Είχαμε πολύ πίεση ως μπάντα, εμείς θέλαμε να συνεχίσουμε στο στυλ του πρώτου μας άλμπουμ, αλλά δυστυχώς αυτό δεν έγινε. Αυτά έφεραν και συγκρούσεις στις τάξεις της μπάντας, αλλαγές και αντί να κάτσουμε να βρούμε μια άκρη μεταξύ μας ως συγκρότημα, υπήρξαν συγκρούσεις οι οποίες οδήγησαν σε αδιέξοδα τελικά. Ήταν καταστάσεις που ξέφυγαν από τον έλεγχο μας, από τον δικό μου έλεγχο και το τέλος ήταν αναπόφευκτό.
Είχατε και πολλές διάφορές με τον Kevin, αυτό οδήγησε σε δύσκολες καταστάσεις. ‘Έχεις κάποιες δεύτερές σκέψεις σχετικά; Κάτι θα ήθελες σήμερα να το είχες κάνει διαφορετικά;
Αν κάτι σκέφτομαι και θα ήθελα να έχω βοηθήσει, είναι πως δεν βοηθήσαμε ίσως πιο πολύ όταν ο Kevin μας είχε ανάγκη. Έπρεπε να είχαμε μείνει μαζί και να συνεχίσουμε να γράφουμε τραγούδια. Είχε διάφορα θέματα ξέρεις. Ίσως θα έπρεπε να του σταθούμε πιο πολύ, όταν προσπαθούσε να απεξαρτηθεί, ήταν γενικά ένας πολύ προστατευτικός άνθρωπος σε όλους και σε μένα προσωπικά. Μεγάλη καρδιά. Καλός άνθρωπος και θα ήθελα να είμαι πιο κοντά του. Στεναχωρήθηκα πολύ όταν πέθανε και αυτός και ο Frankie και δεν μπορούν πια κατά την άποψη μου χωρίς αυτούς να υπάρχουν οι QUIET RIOT.
Έχεις παίξει με πολλές μπάντες, Πριν και μετα τους QUIET RIOT. Ποιο άλμπουμ πιστεύεις ότι είναι το πιο αδικημένο και θα έπρεπε να έχει πιο μεγάλη αναγνώριση από το κοινό;
Σίγουρα το άλμπουμ που κάναμε το 2010 με τους RATT. To “Infestation”. Πολύ καλή δουλειά, που θα σου πω ότι θα μπορούσε να είναι ακόμα καλύτερη αν το είχαμε δουλέψει λίγο πιο πολύ, αλλά είμαι πολύ ικανοποιημένος από αυτό το άλμπουμ. Πιστεύω ότι αξίζει πιο πολύς προσοχής από όσο πήρε.
Ίσως δεν ήταν η σωστή πια στιγμή για τους RATT!
Α ναι. Ο χρόνος και η σωστή στιγμή είναι το παν!
Προσωπικά νιώθω πως ως κιθαρίστας δεν έχεις λάβει ακόμα και σήμερα την αναγνώριση που θα σου άξιζε. Συμφωνείς σε αυτό;
Σάκη, μπορεί να είμαι λίγο underrated κιθαρίστας αλλά ευτυχώς δεν είμαι underpaid κιθαρίστας! Χαχαχαχαχα! Καλύτερα να είμαι υποτιμημένος παρά κακοπληρωμένος! Ειλικρινά, από τη στιγμή που τα βγάζω πέρα όλα τα υπόλοιπα δεν με ενδιαφέρουν!
Σάκης Φράγκος (με πολύ μεγάλη βοήθεια από τον Σάκη Νίκα)
Απομαγνητοφώνηση: Δημήτρης Σειρηνάκης
