a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Aftershock” – MOTORHEAD
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2013
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: UDR GmbH/Motörhead Music
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Cameron Webb
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά/Μπάσο – Ian Fraser “Lemmy” Kilmister
Κιθάρα – Philip Anthony Campbel
Drums – Mikkey Dee (Micael Kiriakos Delaoglou)
Το 2013, συμπληρώνονταν 36 χρόνια δισκογραφικής παρουσίας για τους MOTORHEAD, ενός από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα συγκροτήματα που έχει αναδείξει η σκληρή ροκ μουσική. Όσοι παρακολουθούσαν πιο στενά την πορεία του group, είχαν παρατηρήσει ότι τα τότε τρία-τέσσερα τελευταία χρόνια, το group δεν «πατούσε» και πολύ καλά στα πόδια του, σε σχέση με το παρελθόν.
Είχε χαθεί αυτή η τόσο καλή και δυνατή «σπιρτάδα» των προηγούμενων ετών και την θέση της είχε δώσει ο αυστηρός επαγγελματισμός με την πιο άσχημη έννοια του όρου. Δεν θα ξεχάσω πόσο με «χάλασαν» οι τότε δυο live κυκλοφορίες τους σε DVD/CD “The World Is Ours”, μέρος ένα και δύο, που είχαν πανομοιότυπα setlist. Ίσως εξαιτίας του γεγονότος ότι η υγεία του mainman του σχήματος, Lemmy Kilmister, δεν ήταν στα καλύτερά της, να τους είχε κάνει να παίζουν πιο «ασφαλή» τραγούδια που από τη στιγμή που τα είχαν αποδώσει ζωντανά εκατοντάδες φορές, τα ήξεραν «με κλειστά μάτια». Η όποια όμως μικρή κάμψη ήταν εμφανής και ότι συνέβαινε δεν γινόταν να μην τους επηρεάσει και στα studio τραγούδια τους. Η 22η δισκογραφική τους κίνηση με τίτλο “Aftershock”, ενώ αρχικά ήταν να κυκλοφορήσει στα μέσα του 2013, τελικά είδε το φως της δημοσιότητας τον Οκτώβριο του ίδιου έτους.
Οι MOTORHEAD είχαν πάντα το ταλέντο να γράφουν τραγούδια που ηχητικά τους χαρακτηρίζουν, έχοντας την ταυτότητα που ξέρουν όλοι οι ακροατές, είτε αρέσκονται σε αυτούς είτε όχι. Έτσι λοιπόν το “Aftershock” δεν διέφερε ηχητικά σχετικά με τα τότε πρόσφατα άλμπουμ τους και ο οπαδός θα άκουγε όλα τα στοιχεία που είχε συνηθίσει στην μπάντα: Rock ‘n’ roll συνθέσεις που άλλοτε ήταν γρήγορες και άλλοτε σε πιο mid-tempo ή πιο bluesy ρυθμούς. Όλη η boogie ατμόσφαιρα, η «βρωμιά» που διακατέχει τον ήχο τους, τα ξεσηκωτικά κιθαριστικά ριφ, τα ωραία solos, τα ευκολομνημόνευτα ρεφραίν αλλά και οι εν γένει «ανεβαστικές» στιγμές σε πολλά σημεία του δίσκου, είχαν και πάλι πρωταγωνιστικό ρόλο και σε αυτή την δισκογραφική τους δουλειά. Οι MOTORHEAD σαφώς μετά από τόσα χρόνια δεν υπήρχε καμία περίπτωση να ήθελαν να αλλάξουν ηχητικό στυλ έκφρασης.
Τον Απρίλιο του 2012, σε συνέντευξη του Lemmy στο περιοδικό Classic Rock Revisited, τον ρώτησαν αν το group σχεδίαζε να κυκλοφορήσει ένα νέο album, με τον ίδιο να απαντά ότι δεν είχαν ξεκινήσει να γράφουν καινούργιο υλικό, αλλά θα το έκαναν, αφού βγάζουν δίσκο κάθε δυο χρόνια. Όλη λοιπόν αυτή η «πίεση» ότι «πρέπει» κάποια στιγμή να κυκλοφορήσεις μια νέα δουλειά αλλά και τα όποια προβλήματα υγείας του Lemmy, είχαν αντίκτυπο στο “Aftershock”, αλλά όχι άμεσα αναγνωρίσιμο. Το album ενώ είχε όλα εκείνα τα στοιχεία που έχουν αγαπηθεί, υστερούσε κάπως στο τελικό αποτέλεσμα των συνθέσεων. Αν δεν είχες ακούσει ενδελεχώς τα άλμπουμ τους, απλά θα αναγνώριζες άμεσα το σχήμα να παίζει τραγούδια στο γνώριμο στυλ του. Αν όμως ήσουν πιο μυημένος ακροατής των δουλειών του, θα έβρισκες στο δίσκο πολλά στοιχεία που τα είχες ξανακούσει ακριβώς, παραπάνω από μια φορές, παλαιότερα. Σαφώς και κανείς πιο φανατικός οπαδός, όσο και ρομαντικός να ήταν, δεν θα περίμενε να πρωτοπορήσουν σε κάτι, ίσως θα ήθελε όμως να ακούσει τραγούδια λίγο πιο αειθαλή στο χρόνο, κάτι πολύ πιο σύνηθες στις παρελθοντικές προσπάθειες τους.
Ίσως η «ανάγκη» για νέο δίσκο ή περιοδεία, αφού ας μην ξεχνάμε ότι group σαν τους MOTORHEAD, «ζούσαν» για το σανίδι, τους έκανε να δημιουργήσουν μια δουλειά που ήταν πιο «επαγγελματική», απλά για να κυκλοφορήσει κάτι το συγκρότημα και να έχει μια παρουσία στην σκηνή. Δυστυχώς παρόλο που όλα τα trademarks του group, ήταν παρόντα, η τελική συνθετική ποιότητα ήταν ελαφρώς πτωτική, σε σχέση με αυτό που μας είχαν συνηθίσει. Βεβαίως σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιος την προσπάθεια κακή. Άλλωστε το συγκρότημα δεν είχε ποτέ άσχημη δουλειά. Κάπως πιο μέτρια ναι, αλλά ποτέ κάτω του μετρίου. Απλά στο “Aftershock” λειτούργησε περισσότερο η εμπειρία γνώσης δημιουργίας τραγουδιών από ένα αξιοζήλευτο line-up μουσικών, που θέλουν να διατηρήσουν την φήμη ενός μύθου και ξέρουν να το κάνουν, παρά το ταλέντο για κάτι λίγο/ελαφρώς διαφορετικό. Ίσως και ο συνολικός αριθμός των 14 συνθέσεων, να συνετέλεσε αρνητικά σε κάποιο βαθμό στην τελική ακρόαση, αφού μερικές θα μπορούσαν να έλειπαν. Εννοείται όμως ότι και σε αυτό το album, υπάρχουν τραγούδια που χρήζουν πολλών ακροάσεων και ας αποτελούν, κάποια, πιστές αντιγραφές του παρελθόντος.
Όση ώρα ακούς την εν λόγω δουλειά, ακόμα και στο σήμερα, περνάς καλά, αφού το άλμπουμ κυλάει όμορφα και δεν σου δίνει την θέληση να σταματήσεις την ακρόαση. Μέχρι εκεί όμως. Μόλις τελειώσει, αν δεν είσαι φανατικός οπαδός τους, για να το «λιώσεις», άντε να το ακούσεις ακόμα λίγες φορές και μετά θα μπει στην δισκοθήκη σου, αν το έχεις ήδη αγοράσει. Ακούγοντας ξανά το δίσκο, για το εν λόγω άρθρο, δέκα χρόνια μετά, το συμπέρασμα παραμένει το ίδιο: Το “Aftershock” ηχεί MOTORHEAD, οι Kilmister/Campbell/Dee δεν θα μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο. Απλά ήταν άλλο ένα άλμπουμ στην ιστορία τους, απευθυνόμενο κυρίως στους πιο φανατικούς οπαδούς τους, παρά στο ευρύτερο κοινό. Από την άλλη βεβαίως κανείς δεν θα μπορούσε να τους κατηγορήσει, με τόσα που είχαν προσφέρει όλα τα προηγούμενα χρόνια. Καθένας άλλωστε έχει άκρατο δικαίωμα στην πεπατημένη οδό, όταν έχει αποδείξει το μουσικό του μεγαλείο.
Did you know that:
– Η χρωματιστή πρώτη limited έκδοση του βινυλίου είναι πια από τις πιο ακριβές στην πρόσφατη ιστορία του συγκροτήματος.
– Το “Aftershock” είναι ένα από τα ελάχιστα εξώφυλλα στην δισκογραφία του group που δεν έχει σχεδιαστεί από τον Joe Petagno, έναν καλλιτέχνη που έχει συνδέσει το όνομα του με το group.
– Το album μαζί με το “Motörizer” του 2008, είναι τα δυο που έχουν τα λιγότερα διαφορετικά formats εκδόσεων.
– Το album κυκλοφόρησε σε ειδική έκδοση picture disc το 2014 για την Record Store Day.
– Την χρονιά κυκλοφορίας του album, μόνο μέσα από το επίσημο κατάστημα της δισκογραφικής εταιρίας τους όσοι μπόρεσαν, αγόρασαν και μια limited boxset edition με το CD σε digipak format, 1 hoodie, 3 καρτ ποστάλ, 1 poster, 1 sticker και μια κονκάρδα.
– Το περιοδικό Classic Rock είχε βγάλει το 2013 ειδικό τεύχος 132 σελίδων αφιερωμένο στο album, με το CD να έχει σκληρόδετο digibook εξώφυλλο (αποκλειστική έκδοση που υπήρχε μόνο εκεί), διπλή μεγάλη αφίσα και αυτοκόλλητο αυτοκινήτου. Κάποιες από τις κόπιες είχαν και ακόμα μια διπλή αφίσα με ονομαστικές ευχαριστήριες ευχές από το group, στην μια πλευρά και τον Lemmy από ζωντανή εμφάνιση στην άλλη.
– Το album πούλησε 11,000 κόπιες στην Αμερική την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του, «μπαίνοντας» στην θέση 22 του Billboard 200 chart.
– Το “Heartbreaker” προτάθηκε το 2015 για Grammy «Καλύτερης metal εμφάνισης», αλλά έχασε το βραβείο από τον Tenacious D και την διασκευή που έκανε στο “The last in line” του DIO.
– Δυο από τις εκδόσεις του album σε CD είχαν bonus, μια ζωντανή εμφάνιση του group στο Download festival το 2013 σε DVD, και ένα best of ζωντανών εμφανίσεων μια χρονιά μετά την επίσημη ημερομηνία κυκλοφορίας, σε CD.
Θοδωρής Μηνιάτης
