Η συμμετρία που ακολουθείται από τους DIVINER αναφορικά με την χρονική απόσταση που έχουν οι κυκλοφορίες τους είναι –αν μη τι άλλο- αξιοσημείωτη. “Fallen empires” το 2015, “Realms of time” το 2019 και το “Avaton” που την στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές θα βρίσκεται πολύ κοντά στην κυκλοφορία του. Αν σε όλα αυτά τα σημειολογικά, προσθέσετε και το έτος ίδρυσης τους (2011), τέσσερα χρόνια πριν το ντεμπούτο τους, είναι ευκόλως αντιληπτό πως –ηθελημένα ή τυχαία- ακολουθούν μία χρονολογική αλληλουχία. Και αν ούτε αυτό είναι ικανό να σας βάλει σε σκέψεις, καταθέτω στο τραπέζι την αποχώρηση τεσσάρων μελών από την σύνθεση με την οποία ηχογράφησαν το “Realms…”. Ο Γιάννης Παπανικολάου – τραγουδιστής, κύριος συνθέτης και ιθύνων νους των Αθηναίων, έκρινε ότι είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου για ριζικές αλλαγές με απώτερο σκοπό οι DIVINER να συνεχίσουν στο ίδιο κλασικό metal μοτίβο αλλά να επιχειρήσουν να ενσωματώσουν τις επιρροές που θα φέρουν τα νέα μέλη. Και μπορεί με μια πρώτη ακρόαση να φαίνεται πως δεν υπάρχουν χτυπητές διαφοροποιήσεις σε σχέση με τον προκάτοχό του, ωστόσο το “Avaton” σε δεύτερο και τρίτο χρόνο φαίνεται ότι ξεφεύγει σε ορισμένα σημεία από το παρελθόν και δείχνει ξεκάθαρα την επιθυμία να “προχωρήσει” τον ήχο των εμπνευστών του ακόμα περισσότερο. Πάντοτε βέβαια στα γνώριμα πλαίσια που έχουν εξ αρχής τεθεί.
Το πρωταρχικό στοιχείο που φαίνεται ότι έχει επεξεργαστεί προσεκτικά είναι εκείνο της παραγωγής. Ο απαραίτητος όγκος που δόθηκε από τα Devasounds studios του Fotis Benardo σημειολογικά δίνει την δυνατότητα στον ήχο να λαμβάνει μια σύγχρονη αύρα, γεγονός που καταδεικνύει την επιθυμία του σχήματος να ξεφύγει από τα στενά όρια της ελληνικής επικράτειας που θέλει το heavy metal ιδίωμα να μην δίνει την απαραίτητη προσοχή στον συγκεκριμένο τομέα… Οι ενορχηστρώσεις είναι λιτές και απέριττες, το στυλ που υιοθετούν οι DIVINER όμως δεν είναι καθόλου φειδωλό στο να επιχειρεί διαρκώς το μπόλιασμα των συνθέσεων με ηχοχρώματα, breaks, πολύ όμορφες μελωδίες, στακάτους ρυθμούς, επικές αναφορές αλλά και σημεία που η αδρεναλίνη ανεβαίνει αισθητά προσεγγίζοντας το power metal. Στο πνεύμα αυτό ανήκουν τα τρία singles που έχουν δημοσιοποιηθεί μέχρι αυτή την στιγμή (“Waste no time”, “Mountains high” και “Dominator”) και θεωρώ ότι είναι αρκούντως αντιπροσωπευτικά για το ουσία του δίσκου και τι αυτός επιδιώκει να “περάσει” στον ακροατή. Το θελκτικό πρόσωπο του μοντέρνου κλασικού heavy metal, το οποίο δεν ακολουθεί τις νόρμες της πλειοψηφίας. Την συλλογιστική που το θέλει εγκλωβισμένο σε μετριότατες demo παραγωγές, φωνητικά που παρουσιάζουν έλλειμμα σε πάθος, ένταση και εύρος και μία αντιμετώπιση που δεν ταιριάζει στην ψυχοσύνθεση του. Απολαυστικό τα “Dancing in the fire”, οπωσδήποτε από τις πιο καλογραμμένες και άρτια εκτελεσμένες στιγμές του δίσκου ενώ όσο πλησιάζουμε στο τέλος, θα συναντήσουμε δυο μεγάλες σε διάρκεια επικές συνθέσεις, τα “Hall of the brave” και “The battle of Marathon”, με διαφορετική προσέγγιση από το υπόλοιπο υλικό. Αργόσυρτες, επιβλητικές, “απλώνονται” όσο πρέπει χρονικά ώστε να κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του ακροατή. Ειδικότερα το δεύτερο στέκεται πολύ άνετα ως μία από τις κορυφαίες στιγμές του “Avaton”, του οποίου η CD έκδοση θα έχει και ένα επιπλέον τραγούδι, το αρκετά καλό “Dead new world”.
Από τα φλεγόμενα κιθαριστικά των Φλούρου/Teo Ross, το παθιασμένο rhythm section των Νυδριώτη/Μώρου και από εκεί στην απίστευτη εκτελεστική ερμηνεία του Παπανικολάου, οι DIVINER παρά τις αλλαγές στα 4/5 του πυρήνα τους, αποδεικνύουν με το τρίτο τους άλμπουμ πως όχι μόνο έχουν λόγο ύπαρξης στην εγχώρια metal σκηνή αλλά συγκαταλέγονται εύκολα στους αξιότερους πρεσβευτές της. Κόσμημα για κάθε δισκοθήκη αναμφίβολα!
8 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
