Τριπλό thrash χτύπημα το δεύτερο Σάββατο του Δεκεμβρίου, προς τη δύση της χρονιάς. Οι Αθηναίοι BIO-CANCER, EXARSIS, TYPHUS διοργάνωσαν μια συναυλία – γιορτή για το ιδίωμα που αγαπάμε περισσότερο από όλα (ο γράφων εις εξ αυτών, περήφανα), δείχνοντας πως όσα χρόνια κι αν περνάνε, όλα όσα πρεσβεύει το είδος, παραμένουν αναλλοίωτα σε μικρές ή και μεγάλες σκηνές. Η αφορμή για όλα αυτά τα ωραία, η κυκλοφορία εσχάτως του τρίτου άλμπουμ των BIO-CANCER με τίτλο “Revengeance”, που μετράει ήδη 3 μήνες ζωής. Πάμε όμως να τα δούμε ένα-ένα γιατί έχουμε πράγματα να πούμε.
Οι πρώτοι στο σανίδι ήταν οι TYPHUS στις 20:45 με το ρολόι (βασικό θετικό της διοργάνωσης, εύγε στα παιδιά!). Οι παλαιότεροι τους θυμάστε και ως NUCLEAR TERROR με εκείνο το φοβερό “Contaminated salvation” EP (2014). Εγώ και έτσι, αλλά και ως TYPHUS με το φοβερό tech-thrash του “Mass produced perfection” (2020). Ένα άλμπουμ από το οποίο στο διάστημα που κράτησε η εμφάνιση τους, ακούσαμε αρκετά κομμάτια (“Serpents of an aberrant reality”, “Terrorzone”, “Dyatlov pass”, “Pride breaker”), δείγμα του πόσο αγαπήθηκε.
Το έτερον ήμισυ του σετ, ήταν κομμάτια από τον επερχόμενο δίσκο που δείχνουν μια αλλαγή πλεύσης προς πιο Αμερικάνικα power μονοπάτια, με τίτλους “Army of none”, “I stand defiant”, “Only ashes remain” και “Catacombs of sancre tor”. To κοινό έδειξε να ζεσταίνεται σιγά σιγά, ανοίγοντας τα πρώτα pit, με τη μπάντα να αποδίδει στο 100% και με μπόλικο τσαμπουκά, δείχνοντας εξέλιξη μα και πίστη στις ρίζες. Έξτρα πόντοι στον υψίφωνο frontman που έσκιζε το λαρύγγι του, δίνοντας τα όλα, παρότι όπως έμαθα ήταν άρρωστος πριν λίγες μέρες. Αυτά θέλουμε και με το καλό το επόμενο χτύπημα!
Στη συνέχεια, τη σκυτάλη πήραν οι καταστροφικοί και άκρως ενεργητικοί EXARSIS. Μια πολύ αγαπημένη μπάντα του ελληνικού thrash, η οποία κάθε φορά με πείθει ότι μόνο τυχαία δε βρέθηκε εκεί που βρέθηκε όλα αυτά τα χρόνια. Ξεκίνημα με το “Annihilation…proceed!” intro και το “Mind poisoning”, εμένα να ξυπνάνε μνήμες από βρωμόξυλο στο άκουσμα τους, σε βάθος δεκαετίας (μια και τους παρακολουθώ από το ντεμπούτο), με αποτέλεσμα να μπαίνω μέσα στο χαμό και να γκαρίζω μαζί με την υπόλοιπη μπάντα που είναι η ίδια καλολαδωμένη μηχανή που θυμάμαι. Κάτι ανάμεσα στους VIO-LENCE και τους ANTHRAX σε καταστροφική ισχύ επί σκηνής. Όποιος τους έχει δει, επιβεβαιώνει.
Εξαίρετος και μη εξαιρετέος ο Νίκος Τραγάκης στις τσιρίδες που παραπέμπουν σε τραγουδιστές τύπου Erik AK Knutson και Russ Anderson, με το μάτι που γυαλίζει ως οφείλει να κάνει για έναν thrash metal frontman και να ξεσηκώνει ένα κοινό που ήδη αγκάλιαζε το συγκρότημα. Το παρελθόν τιμήθηκε περισσότερο από το τελευταίο άλμπουμ, με το “The brutal state” να έχει τη μερίδα του λέοντος (“Toxic terror”, “Surveillance society”, “Under destruction” για κλείσιμο) με το “New war order” να ακολουθεί (“The underground”, “General guidance”) συν μια σφήνα: το “Abnormal generation” από το “The human project”.
Κάπως έτσι, το Temple ήρθε τούμπα, με τη μπάντα να έχει μέχρι και μηχανή για πυροτεχνήματα στη σκηνή. Ωραία πινελιά, περιορίστηκε λίγο στην αρχή, λίγο στο τέλος και αυτό ήταν. Και τώρα, περνάμε στο κυρίως πιάτο. Οι BIO-CANCER, τύποις headliners σε μια σπουδαία βραδιά, βγήκαν στο σανίδι με το “Footprints on my back” από το ολόφρεσκο πόνημα τους, με το κοινό ζεσταμένο από πριν να αρχίζει να ανταποκρίνεται δυνατά στη στροφή της μπάντας. Ένα άλμπουμ που τιμήθηκε από μπόλικο υλικό (“Revengeance”, “Citizen…down!”, “Dream merchants”, “44 days in hell” το οποίο έκλεισε εμφατικά την εμφανιση τους), προκαλώντας προβλεπόμενα δυνατές αντιδράσεις από ένα κοινό που το περίμενε σίγουρα καιρό. Και η μπάντα τους αντάμειψε πλουσιοπάροχα.
Τα δύο άλμπουμ που προηγήθηκαν, ωστόσο, δεν έτυχαν μικρότερης εκπροσώπησης, με το “Ear piercing thrash” (ομώνυμο, “You scream you die”, “Backstabbed again”, “Anthem of violence”) να ξυπνάει πρωτόγονα ένστικτα και αναμνήσεις στον υποφαινόμενο, ενώ το υλικό του “Tormenting the innocent” (“Think!”, “Obligated to incest”, “Friends or f(r)iends;”, “Bulletproof”) θύμισε πως βρεθήκαμε στο “Revengeance” αλλάζοντας δραστικά το τρόπο με τον οποίο έβλεπα αυτό το συγκρότημα. Αναμνήσεις και συγκίνηση. Με τους δύο κιθαρίστες να ξερνάνε φωτιές και να αποδίδουν σε άλλο επίπεδο τόσο το παλιότερο όσο και το ολόφρεσκο υλικό, η μπάντα βρήκε τον ήχο της, το μόνο που μένει είναι να μην περιμένουμε άλλα 8 χρόνια για την επόμενη δουλειά τους!
Λίγα λεπτά πριν τις 12, οι μπάντες είχαν ολοκληρώσει την ανακαίνιση του Temple, φροντίζοντας κανένας ποτέ και πουθενά να μη ξεχάσει όσα έγιναν μα και όσα θα γίνουν στο μέλλον.
(EAR PIERCING) THRASH TILL DEATH!
Γιάννης Σαββίδης
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
