a
Ατμοσφαιρικής αισθητικής η συγκεκριμένη βραδιά του Φεβρουαρίου. Οι Νορβηγοί SIRENIA του Morten Veland (πάλαι ποτέ TRISTANIA), από τις παλιότερες μπάντες στον πιο συμφωνικό/gothic χώρο, θα εμφανίζονταν στη χώρα μας μετά από 7 χρόνια (κοιτάζοντας τα κιτάπια μου, ήταν με DELAIN και SEDE VACANTE τότε), για τρίτη φορά. Στο πλευρό τους, δύο δικά μας παιδιά: οι σπουδαίοι ENEMY OF REALITY που κινούνται κι αυτοί στον συμφωνικό ήχο και (η ακραία έκφανση της βραδιάς) οι blacksters DRAMA NOIR. Φτάνουμε σε ένα ικανοποιητικά γεμάτο Temple δεδομένης της υπερπροσφοράς συναυλιών εκείνη την ημέρα.
Οι DRAMA NOIR βρέθηκαν στη σκηνή λίγο μετά τις 9. Ο frontman τους αποδεικνύει και επί σκηνής πόσο ανώτερη μπάντα τους κάνει. Το είχα διαπιστώσει στο ντεμπούτο του στη μπάντα στο τελευταίο τους άλμπουμ “Nightfall upon the asylum”, τώρα το βλέπω για δεύτερη φορά στο σανίδι. Τίμησαν αυστηρά τη τελευταία τους (και καλύτερη κατ’ εμέ) δουλειά (“284 green street avenue”, “Risen to avenge”, “The ghost ship”, “Desert draconids”) ζεσταίνοντας για τα καλά το κοινό. Ωραία λεπτομέρεια η μάσκα στο τελευταίο, φερώνυμο κομμάτι του “Nightfall upon the asylum”. Πάντα τέτοια να ευχηθώ!
Κάπου εδώ σταματάω. Κάνω πάσα στον συνάδελφο Γιώργο Γκούμα για να σας μιλήσει εκτενώς για το τι και πως έλαβε χώρα στην καθηλωτική εμφάνιση των ENEMY OF REALITY αλλά και την πολύ καλή εμφάνιση των headliners SIRENIA.
Γιάννης Σαββίδης
Επιτέλους είχε έρθει η ώρα που θα έβλεπα για πρώτη φορά τους Αθηναίους ENEMY OF REALITY, μετά τις άριστες εντυπώσεις που μου είχε αφήσει ο τελευταίος δίσκος τους, “Where Truth May Lie” (2023), όπου φέρνουν το symphonic metal στην Ελλάδα σε άλλο επίπεδο (βοηθά και το γεγονός ότι χρησιμοποιούν και στοιχεία Ελληνικής παραδοσιακής μουσικής) και πάνω από όλα ήθελα να διαπιστώσω πώς θα ακούγονταν ζωντανά η φωνή της Ηλιάνας Τσακιράκη, γιατί από τα βίντεο που είχα δει ήξερα ότι έχει μια καταπληκτική mezzo-soprano φωνή. Όσο για τους υπόλοιπους μουσικούς (Στυλιανός Αμοιρίδης στην κιθάρα, ο Θάνος στο μπάσο και ο Philip Stone στα τύμπανα) δεν είχα καμιά αμφιβολία ότι θα ανταποκρίνονταν στις προσδοκίες μου.
Με τα πόστερ των δύο σάτυρων να πλαισιώνουν την σκηνή και με την μπάντα ντυμένη/μεταμφιεσμένη σε παγανιστικό στυλ και με τις πρώτες νότες του “Downfall”, μπήκαμε αμέσως στο πνεύμα τους. Εδώ πρέπει να πω ότι από την αρχή επίσης το κοινό δεν σταμάτησε να τους ζητωκραυγάζει με πολύ ενθουσιασμό κι αξίζει να σημειωθεί ότι ένα από τα τραγούδια της βραδιάς αφιερώθηκε σε έναν οπαδό που είχε έρθει από την Γερμανία για να τους δει ζωντανά. Μετά το “Downfall” και το “Ever-Lusting”, η Ηλιάνα μας ζήτησε να υποστηρίξουμε τις μικρές μπάντες αγοράζοντας merchandise για να συνεχιστεί αυτό που ονομάζουμε ‘κάνοντας μουσική στην Ελλάδα’.
Ακολούθησαν τα “The Βargaining” και “In Ηiding”, πάντα με την δυναμική φωνή της Ηλιάνας και το ταλέντο των υπόλοιπων μουσικών να με αφήνει όλο και πιο ευχαριστημένο, για να ξαναγυρίσουμε στο τελευταίο δίσκο τους με τον Στυλιανό να μας εξηγεί λίγο το concept του, το οποίο μας λέει την ιστορία του πρωταγωνιστή που ψάχνει το νόημα της ζωής στην Αρχαία Ελλάδα, κι όταν συναντά τον σάτυρο Ληναίο, εκείνος του λέει ότι το αληθινό νήμα βρίσκεται στην διασκέδαση, το αλκοόλ και το σεξ. Έκλεισαν το σετ με τα “Long – Forgotten”, “The Vineyard Song” και το “Serenade of Death”, αφήνοντας για το τέλος αυτό το κομμάτι που μας κάνει να ανατριχιάζουμε όσοι όλοι από εμάς έχουμε ρίζες στις χαμένες πατρίδες της Ανατολίας, το παραδοσιακό «Την Πατρίδα μ’ ’Εχασα». Ελπίζω να μπορέσω να τους ξαναδώ ως headliners την επόμενη φορά.
Η αλήθεια είναι ότι βλέποντας τον τεράστιο (σε μέγεθος) Morten Veland να διασχίζει την σάλα ανάμεσα στο πλήθος για να πάει στο backstage μου έφερε στην μνήμη εκείνες τις εποχές, πριν είκοσι και βάλε χρόνια, όταν το gothic metal ήταν στα πάνω του και οι TRISTANIA (η μπάντα που ο Morten ξεκίνησε μαζί με κάποιους φίλους, βάζοντας τα πλαίσια του ήχου που αργότερα θα αντέγραφαν τόσες και τόσες άλλες μπάντες. Επίσης είναι αλήθεια ότι μετά την έξοδό του από την μπάντα, δεν ακολούθησα και πολύ την καριέρα του γιατί, για μένα τουλάχιστον, δίσκοι σαν τον “Widow’s Weeds” (1998) ή “Beyond the Veil” (1999) είναι ορόσημα του είδους και δύσκολα ξεπερνιούνται. Όπως και να έχει, έτσι όπως είπε και η Ηλιάνα σε μια στιγμή της συναυλίας τους, θα έπρεπε να χαιρετήσουμε τον Morten ως έναν από τους πατέρες αυτού του ήχου. Κι αυτό ακριβώς κάναμε όσοι παραβρεθήκαμε εκεί.
O Morten έχει καταφέρει να δημιουργήσει την δικιά του ηχητική ταυτότητα και τα τραγούδια των SIRENIA έχουν την διαολεμένη δυνατότητα να απορροφούνται από τον ακροατή και να αφομοιώνονται χωρίς να τον «βαρυστομαχιάζει». Συνοδευόμενος από την Γαλλίδα mezzo-soprano Emmanuelle Zoldan, τον κιθαρίστα Nils Courbaron (που έχει αναλάβει και τον ρόλο του, ας πούμε, επικοινωνιακού συνδέσμου μεταξύ της μπάντας και του κοινού στις συναυλίες, ποζάροντας για φωτογραφίες την ώρα που παίζει, γνεύοντας με τα μάτια κάποιον συγκεκριμένο από το κοινό, κτλπ. – Κακά τα ψέματα, ο Morten προτιμά όλα τα άλλα εκτός από το να το παίζει ροκ σταρ) και τον ντράμερ Michael Brush, μας ταξίδεψε για περίπου μια ώρα και δέκα λέπτα (το καλό άμα είναι και σύντομο, είναι δύο φορές καλό, όπως λένε στην Ισπανία) στον κόσμο του symphonic gothic metal.
Είναι λίγο παράξενο το να διαπιστώνει κανείς την απουσία μπασίστα αλλά τους λόγους του θα έχει ο Morten. Όπως και να ’χει οι εκεί παρευρισκόμενοι διασκέδασαν με κομμάτια όπως “My Mind’s Eye”, “The Other Side”, “The Path to Decay”, “In Styx Embrace”, αλλά και εκείνα από τον τελευταίο δίσκο τους, “1977”, όπως “Deadlight”, “Nomadic” ή “Wintry Heart”. Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείψει η διασκευή τους στο κλασικό 80s hit, “Voyage Voyage” της Desireless. Μια ωραία βραδιά που πιστεύω ότι μας ικανοποίησε όλους.
Γιώργος Γκούμας
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος
