a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The principle of evil made flesh” – CRADLE OF FILTH
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1994
ΕΤΑΙΡΙΑ: Cacophonous Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Mags
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Dani – Φωνητικά
Paul A. – Κιθάρες
Paul R. – Κιθάρες
Robin – Μπάσο
Benjamin – Πλήκτρα
Nicholas – Τύμπανα
Όλα τα καλά (κακά;) από κάπου ξεκινάνε. Έτσι και το μουσικό ταξίδι μιας από τις γνωστότερες και θα λέγαμε επιδραστικότερες μπάντες του extreme metal ήχου, κάποια στιγμή, μια μέρα σαν και αυτή, πριν από τριάντα χρόνια (ναι, τόσα πέρασαν), μέσα στην καρδιά του χειμώνα του 1994, κυκλοφόρησε το ντεμπούτο άλμπουμ της.
Μετά από τρία demo, από το 1991 μέχρι και το 1993, ήρθε η στιγμή, η Cacophonous Records (παρά τα όσα στραβά ακολούθησαν αυτήν την συνεργασία), να φέρει στο φως ή καλύτερα στο σκοτάδι, τον πρώτο ολοκληρωμένο δίσκο των εμβληματικών CRADLE OF FILTH. Και τι άλμπουμ ήταν (και είναι) αυτό… Ανεξίτηλο, αγέραστο, αιώνιο, όσα χρόνια και να χρειαστεί να σηκώσει στις τεράστιες πλάτες του.
Ο δίσκος αυτός, είναι μοναδικός, όχι μόνο στον ευρύτερο χώρο του black metal, αλλά και για τους ίδιους τους δημιουργούς του. Το άλμπουμ, είναι μεν CRADLE OF FILTH, αλλά και χωρίς να είναι παράλληλα. Και αν αυτό σας ακούγεται σαν κάποια παράδοξη ρήση ή “προφητεία”, επίσης δεν είναι. Το “The principle of evil made flesh”, είναι πραγματικά ιδιαίτερο και ξεχωριστό και διαφορετικό από ότι μας χάρισαν οι FILTH τα επόμενα χρόνια.
Είναι ένα πανέμορφο μείγμα γοτθικής ατμόσφαιρας και black metal, το οποίο δεύτερο σκέλος προφανώς και φέρνει στο νου την Νορβηγική σκηνή του τότε, αλλά το γοτθικό στοιχείο, το κάνει να διαφέρει και δια της διαφορετικότητάς τους να ξεχωρίζει, μόνο και αγέρωχο.
Η μελαγχολία, η παραστατικότητα, το δραματικό στοιχείο της Βρετανικής σκηνής, που ήδη είχε ξεκινήσει να ξεχωρίζει στον extreme χώρο, μέσω των PARADISE LOST, των ANATHEMA και φυσικά των MY DYING BRIDE, παντρεύτηκε με thrash/death riffing και black metal αισθητική και απέδωσε ως καρπό της ένωσης, αυτό το υπέροχο μουσικό μνημείο.
Δεν είναι μόνο η μουσική που διαφέρει από την μετέπειτα πορεία του σχήματος, ακόμα και τα χαρακτηριστικά (πλέον) φωνητικά του Dani, εδώ δεν είναι και τόσο χαρακτηριστικά. Ίσα ίσα που και αυτά είναι πιο βαθιά, πιο μπάσα, πιο άγρια, ταιριάζοντας απόλυτα με το σύνολο του δίσκου
Τι είναι αυτό που κρατήθηκε όμως και σημάδεψε την αρχή της διαδρομής των FILTH; Μα φυσικά η θεματολογία. Από το πανέμορφο εξώφυλλο μέχρι και το στιχουργικό περιεχόμενο, όλη η του 18ου αιώνα, βαμπιρική αισθητική των Άγγλων είναι παρούσα, απλά με διαφορετικό περιτύλιγμα.
Ρομαντική ποίηση, μεγάλες εισαγωγές με πλήκτρα, επιρροές από τους VENOM μέχρι τους IRON MAIDEN, γυναικεία οπερετικά φωνητικά, είναι μερικά από τα στοιχεία που εισήγαγαν στο είδος οι FILTH, βγάζοντας ένα αξεπέραστο αριστούργημα, κάνοντας τους Βρετανούς να δείχνουν τους ματωμένους κυνόδοντές τους, όχι μόνο στην Νορβηγία αλλά και στον κόσμο. Πράγματα που πολλοί αναζητούν στο σήμερα, όπως η ωμότητα και η όχι και τόσο καθαρή παραγωγή, είναι μερικά από αυτά που χαρακτηρίζουν το άλμπουμ. Μπορεί ένα ντεμπούτο να είναι το αρτιότερο δημιούργημα ενός συγκροτήματος; Γιατί όχι. Ευτυχώς οι FILTH, δεν σταμάτησαν όμως εδώ.
Φανούρης Εξηνταβελόνης
