«Είμαι βαθύτατα συγκινημένος» έλεγε κάποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Κάπως έτσι, και ακόμα περισσότερο, ένιωσα όταν έλαβα για κριτική το νέο, τρίτο άλμπουμ των Αμερικανών thrashers ATROPHY και πρώτο μετά από 34 ολόκληρα χρόνια! Για μένα, και φαντάζομαι και για πολλούς που είχαμε την τύχη να βιώσουμε δια ζώσης τα δύο εκπληκτικά πρώτα άλμπουμ τους, τα “Socialized hate” και “Violent by nature” που κυκλοφόρησαν το 1988 και 1990 αντίστοιχα, οι ATROPHY ήταν τότε ένα από τα πιο καυτά και ελπιδοφόρα ονόματα στον χώρο του thrash metal. Η αιφνιδιαστική όμως απόφαση του ενός εκ των βασικών συνθετών, του κιθαρίστα Chris Lykins να εγκαταλείψει την μπάντα για να σπουδάσει Ιατρική, οδήγησε την τότε εταιρία τους, Roadrunner, να λύσει απότομα το συμβόλαιό τους και μοιραία η μπάντα οδηγήθηκε στη διάλυση. Όχι όμως και στη λήθη καθώς τα δύο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν τα παιδιά από την thrashομάνα Αριζόνα (τόπος καταγωγής των SACRED REICH και FLOTSAM & JETSAM μεταξύ άλλων) δημιούργησαν τον δικό τους μύθο στους thrash κύκλους.
Fast forward στο σήμερα. Ενώ είχαν προηγηθεί κάποιες άκαρπες προσπάθειες επανασύνδεσης όλα αυτά τα χρόνια και τον παλιό ντράμερ της μπάντας Tim Kelly να φτιάχνει τους δικούς του SCARS OF ATROPHY, ο έτερος βασικός συνθέτης και τραγουδιστής Brian Zimmerman επαναφέρει τους ATROPHY στο προσκήνιο, αρχικά για κάποιες συναυλίες και μετά σκάει η βόμβα για νέο άλμπουμ. Μεγάλη αναμονή και αγωνία για το τελικό αποτέλεσμα που λαμβάνει επιτέλους τέλος με την κυκλοφορία του “Asylum”, όπως τιτλοφορείται.
Αρχικά να πούμε ότι το νέο line up των ATROPHY αποτελείται, εκτός από τον Zimmerman, από τους Mark Coglan και Nathan Montalvo στις κιθάρες, Sage Johnson στα τύμπανα και τον μπασίστα των MALEVOLENT CREATION, Josh Gibbs. Το εξώφυλλο, με το κλασικό λογότυπο της μπάντας και τον δαιμονικό γελωτοποιό επάνω από το Άσυλο, μόνο ανατριχίλα ενθουσιασμού δημιουργεί και αισιοδοξία για κάτι καλό. Όμως οφείλω να ομολογήσω ότι το τελικό αποτέλεσμα ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες μου. Μιλάμε για έναν απίστευτο thrash δυναμίτη που θα σας συνταράξει για τα καλά. Από το ξεκίνημα του δίσκου, με το εκρηκτικό “Punishment for all”, οι ATROPHY δείχνουν ότι όχι μόνο συνεχίζουν από εκεί που είχαν σταματήσει με το “Violent by nature” αλλά κινούνται με σπασμένα φρένα σαν να θέλουν να καλύψουν το χαμένο έδαφος. Και, πιστέψτε με, το καταφέρνουν περίφημα!
Όλα τα στοιχεία που ξέραμε και αγαπήσαμε στους ATROPHY είναι εδώ. Τα αιχμηρά riffs με τις κολασμένες ταχύτητες, τα μελωδικά solos , οι καυστικοί στίχοι… είναι όλα εδώ! Σφιχτοδεμένες συνθέσεις που μοιράζουν πόνο και ανελέητο ξύλο χωρίς έλεος. Ο Zimmerman, ως ο κύριος συνθέτης πλέον, είχε δύσκολο ρόλο, παρόλα αυτά κατάφερε να φτιάξει μια μπάντα με δυνατό και αξιόπιστο line up και, πάνω από όλα, κομματάρες. Ειδικά τα τρία πρώτα κομμάτια του δίσκου, “Punishment for all”, High anxiety” και “Seeds of sorrow” συμπεριλαμβάνονται άνετα στη λίστα με τα καλύτερα thrash κομμάτια που θα ακούσετε το 2024. Από εκεί και πέρα, τα “Distortion” και “Bleeding out”, αν και πολύ δυνατά κομμάτια κατεβάζουν ελαφρώς τον πήχη σε σύγκριση με τα προαναφερθέντα, ενώ η συνέχεια εξελίσσεται πιο φρενιασμένη με τα “American dream “ και “Close my eyes”. Αν και μάλλον τα πιο ιδιαίτερα κομμάτια του άλμπουμ είναι τα δύο τελευταία, δηλαδή τα “The apostle” και “Five minutes ‘til suicide”που νομίζω ότι είναι τα πιο αντιπροσωπευτικά του άλμπουμ, αλλά και δείχνουν ιδανικά τι πρεσβεύουν πλέον οι ATROPHY εν έτει 2024. Εννέα συνθέσεις , προορισμένες να σπείρουν το μακελειό και τον όλεθρο μέσα σε μόλις περίπου 45 λεπτά. Ψεκάστε, thrashάρετε, τελειώσατε, τόσο απλά!
Κλείνοντας δεν μπορώ να μην σταθώ στην απόδοση της μπάντας συνολικά, που δείχνει στιβαρότατη και σοβαρή, χωρίς φιοριτούρες αλλά και στον Zimmerman που ακούγεται ακμαιότατος όπως παλιά. Να σημειώσουμε επίσης και την παρουσία του Kragen Lum, κιθαρίστα των έτερων θεούληδων HEATHEN και το solo του στο “American dream” αλλά και του μπασίστα Justin Stear των Καναδών prog/thrashers ALPHAKILL στα “American dream”, “Distortion” και “Close my eyes”.
Το “Asylum” είναι κάτι πολύ παραπάνω από την επιστροφή των ATROPHY. Eίναι ένας απίστευτος δίσκος που θα γεμίσει χαρά και συγκίνηση τους παλιούς φίλους τους που αγάπησαν τις πρώτες δουλειές τους και παράλληλα θα ενθουσιάσει και τους νεότερους οπαδούς τους. Μια αναπάντεχα θριαμβευτική επιστροφή που ,μπορεί να είναι ακόμη νωρίς, αλλά ήδη θέτει την πρώτη σοβαρή υποψηφιότητα για τον thrash δίσκο της χρονιάς.
ENTER THE ASYLUM… IF YOU DARE.
9 / 10
Θοδωρής Κλώνης
