Ακραία βραδιά διεθνών προδιαγραφών μας περίμενε το βράδυ της Τετάρτης και 13 Μαρτίου. Μια μέρα, καθόλου γρουσούζικη, μα άκρως τυχερή για όλους τους οπαδούς του ακραίου ήχου. Οι DECAPITATED από τη Πολωνία, οι θρυλικοί INCANTATION από την Αμερική, οι πολυεθνικές NERVOSA και οι Ελβετοί KASSOGTHA αποτελούσαν εγγύηση για τη κάλυψη όλου του φάσματος των ακροτήτων, από τις πλέον παραδοσιακές ως και τις πιο μοντέρνες. Από εκεί και έπειτα, να σημειωθεί πως το πρόγραμμα τηρήθηκε στο ακέραιο, κάτι για το οποίο πρέπει να δώσουμε τα εύσημα στη διοργανώτρια εταιρεία, μια και η απόκλιση ήταν επί της ουσίας μηδαμινή. Και σε αυτό το πνεύμα, ξεκινάμε να παρουσιάζουμε τα όσα σπουδαία έγιναν εκείνο το βράδυ στο Gagarin205.
Στις 7:15, οι νεόκοποι Ελβετοί KASSOGTHA, βρίσκονται στο σανίδι. Εστιάζοντας στο πρόσφατο δεύτερο άλμπουμ τους “rEvolve” (2022) συν το πρόσφατο single τους “Rise” με έναν κατά γενικό ομολογία πολύ καλό ήχο (παρά τα παιχνίδια που έκανε στον lead κιθαρίστα – μια τον ακούγαμε μια όχι) και μια άκρως ενεργητική frontwoman, απέδωσαν θεωρώ το μελωδικό death metal με μοντέρνες progressive ανησυχίες που παίζουν, κατά έναν αρκετά πειστικό τρόπο. Η απουσία μπάσου με παραξένεψε (μια και δένει το “γλυκό” από πλευράς όγκου – ειδικά σε τέτοια ιδιώματα) αλλά κατόπιν κουβέντας με τους ίδιους, μου είπαν ότι έχουν μπασίστα, απλά δεν μπόρεσε να έρθει στη περιοδεία. Κρίμα, αλλά όπως και να έχει κρατάμε τα πολλά θετικά και προχωράμε, αναμένοντας επανάληψη μελλοντικά!
Η ώρα έχει πάει 8:05 και οι thrash Αμαζόνες NERVOSA βρίσκονται για δεύτερη φορά σε διάστημα εξαμήνου σε ελληνικό σανίδι. Λογικό με τα ¾ να κατοικούν μονίμως Ελλάδα θα μου πει κάποιος και δεν θα έχει και άδικο! Το μπάσιμο με το “Seed of death”, έχει πλέον καθιερωθεί για να ξεκινάει ωραία το πάρτι, ενώ ανοίγουν και τα πρώτα mosh pits. Το line up με την ολοκαίνουργια drummer Gabriela Abud, δεν έχει πραγματικά τίποτα να ζηλέψει από οποιαδήποτε ενσάρκωση των NERVOSA, συνεχίζοντας στα μονοπάτια του thrash που έχει μοντέρνο πρίσμα, μα πίστη στη παράδοση και την ιστορία του ιδιώματος. “Death” από την πρώτη δουλειά τους “Victim of yourself” για τη συνέχεια και όλο το Gagarin να δονείται στο ρεφρέν.
Το βάρος, φυσικά, έπεσε στις τελευταίες και καλύτερες δουλειές τους “Perpetual chaos” (“Guided by evil”, “Perpetual chaos”, “Venomous”) και “Jailbreak” (ομώνυμο συν το κλείσιμο με “Endless ambition”). Από το “Downfall of mankind” ακούσαμε το πολύ αγαπημένο “Kill the silence” ενώ άνευ εκπροσώπησης έμεινε το δεύτερο full-length “Agony” (εικάζω λόγω έλλειψης χρόνου – μια και είναι άκρως ποιοτικό). Όσο περισσότερο τους βλέπω με την Prika Amaral στο μικρόφωνο, τόσο πιο πολύ συνηθίζω την χουλιγκανο-death-thrash φωνή της, που φυσικά έρχεται και δένει με το ύφος της μπάντας. Δεν παρέλειψε φυσικά, αφενός μεν να μας ευχαριστήσει που στηρίζουμε με το τρόπο μας τις NERVOSA, αφετέρου δε να μας πει ότι θα επιστρέψουν για headline εμφάνιση με τη σκέψη μου να είναι ότι δεν θα μείνει κολυμπηθρόξυλο!
Δεν παρέλειψε στα εξωμουσικά να “σπάσει χαρακτήρα” με λίγες ωραιότατες βρισιές στα Ελληνικά. Επαναλαμβανόμενο αστειάκι, κέρδισε το κοινό (και εμένα μαζί), όλα μια χαρά! Εύγε και πάλι εύγε!
Τώρα, το πράγμα βαραίνει και σοβαρεύει επικίνδυνα. Απλά επειδή το σέβας όταν προφέρεις αυτή τη λέξη συνυφασμένη με πόσα πράγματα, είναι δεδομένο και δίνει ακριβώς το τόνο που πρέπει στις λέξεις που θα ειπωθούν. INCANTATION. Άρχοντες του πνιγηρού, στρυφνού ενίοτε, μαύρου death metal που μόνο τα τελευταία 15 χρόνια γέννησε και γεννάει διψήφιο/τριψήφιο ακραίων συγκροτημάτων, που προς τιμήν τους, περί τις 3 και πλέον δεκαετίες, όχι “συντηρούν απλά το μύθο τους”, αλλά προσθέτουν, σπουδαία, σημαντικότατα κεφάλαια σε αυτόν, δίνοντας περαιτέρω έμπνευση στις μπάντες που παίζουν σαν εκείνους προκειμένου να συνεχίσουν. Η περίοδος που διανύουν τώρα οι INCANTATION, είναι απλά η καλύτερη από πλευράς απήχησης, μια και όλοι ακούνε, μα και όλοι προσκυνούν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Ωραίο συναίσθημα να παίρνεις τα εύσημα που σου αναλογούν.
Με αυτό τον αέρα το λοιπόν, οι θρύλοι της Pennsylvania, ανέβηκαν στο σανίδι, δίνοντας το έναυσμα με ένα κομμάτι από το πρόσφατο παρελθόν: “Carrion prophecy” από το “Dirges of elizium” (2014)! Ξεχύθηκε η άβυσσος η ίδια από το στόμα του, ενώ νομίζω ότι από εκείνο το σημείο και για τα επόμενα 40 περίπου λεπτά, όλοι κατάλαβαν τι εστί αυτό το συγκρότημα για τον ακραίο ήχο στο σύνολο του. Παύση μετά το κομμάτι αυτό, για μια προσωπική αδυναμία, από το “Diabolical conquest”….”SHADOWS OF THE ANCIENT EMPIRE”! ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΡΕΙ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΗΚΩΣΕΙ, ΝΑΙ, ΝΑΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΝΑΙ! ΟΛΕΘΡΙΑ απόδοση, με τον ήχο να συμμαχεί στη πνιγηρή ατμόσφαιρα του συγκροτήματος και το pit από κάτω να παίρνει φωτιά. Μέχρι και crowd-surfing είχαμε προς το τέλος!
Setlist best-of κανονικό, με εκπροσώπηση όλων των περιόδων σχεδόν: “Unholy deification” (“Concordat (the pact) I”, “Invocation (chthonic merge) X”), “Sect of vile divinities” (“Fury’s manifesto”), “Vanquish in vengeance” (ομώνυμο – ο δίσκος “γνωριμίας” μου με το συγκρότημα), “Diabolical conquest” (“Impending diabolical conquest” – έκλεισε ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΩΣ το set), “Mortal throne of Nazarene” (“Blissful bloodshower”, “The ibex moon”) και “Onwards to Golgotha” (“Blasphemous cremation”). Ναι δεν ακούστηκε νότα από το “Profane nexus”, το “The infernal storm” φερ’ ειπείν, αλλά ουδείς ενοχλήθηκε, ειδικά μετά από τέτοια ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ απόδοση. Μιλάμε για ισοπέδωση που δείχνει ποιος είναι ο δάσκαλος και για ποιον λόγο κυρίως!
Εύφημος μνεία σε δύο πράγματα: τις υπέροχες μπλουζάρες που φορούσαν όλοι (MASTER, NILE, MERAUDER, MORTEM – 4/4 μερακλίδικο) και την υπέρτατη ευγένεια του John McEntee, που με ταπεινότητα καθόταν στο merch, άραξε, μίλησε και έβγαλε φωτογραφία με όλο το κόσμο. Ένας άνθρωπος που ένα υπό-ρεύμα του death metal δεν θα υπήρχε χωρίς τα έργα και τις ημέρες του, το να σε αντιμετωπίζει με τέτοιο τρόπο, τον ανεβάζει ακόμα περισσότερα σκαλιά στα μάτια σου, είσαι δεν είσαι οπαδός. Απλά αν είσαι, είναι ένα κλικ πιο γλυκό για σένα. Αιώνιος σεβασμός, υπόκλιση στο μεγαλείο τους.
Και κάπου εδώ, φτάνουμε στο headliner της βραδιάς. Τους σπουδαίους Πολωνούς DECAPITATED. Τους ήρωες της επόμενης φουρνιάς για το death metal. Οι κύριοι, να σημειώσουμε, έρχονται σε φοβερή φόρμα! Μια το φοβερό άλμπουμ επιστροφής “Cancer culture”, που ήταν η μουσική αντίδραση στα όσα άδικα βίωσαν, μια τα 20 χρόνια που συμπληρώθηκαν από την κυκλοφορία του καταστροφικού μνημείου “Nihility” και που θα το έπαιζαν στην ολότητα του, προμήνυαν μια εξαιρετική βραδιά. Και αρχίζουν οι πρώτες νότες….Ο ΧΑΜΟΣ. Το backdrop του εξωφύλλου του δίσκου δίνει το στίγμα, εμείς ξεκινάμε το βρωμόξυλο και ένας James Stewart στα τύμπανα να θερίζει λες και είναι ο Schwarzenegger στο “Predator”. Τον είχα δει με VADER όταν ανοίγανε για KREATOR το 2018, αλλά ο άνθρωπος είναι μηχανή, έχει ξεφύγει πραγματικά.
Εύσημα στον παρτενέρ του στο rhythm section Paweł Pasek για τον ήχο – μπετό που είχαν, καθώς και τον υπέροχο Rafał Rasta Piotrowski στο μικρόφωνο που ξεσηκώνει το κοινό κατά το δοκούν όπως ακριβώς πρέπει. Τώρα, εγώ που είμαι και κιθαρίστας για τη παιχτούρα ολκής που λέγεται Wacław Vogg Kiełtyka, τι να πω; Τα ρυθμικά του αψεγάδιαστα, παρά τα θέματα στον ήχο (ειδικά στην αρχή), φέρθηκε επαγγελματικά και όπως πρέπει, με τη μπάντα να παίζει με τον σωστό αέρα headliner. Στο δε “Spheres of madness”, όλο το Gagarin, ένας σβέρκος πάνω-κάτω! Και εκεί που έρχεται να πέσει αυλαία στο πρώτο μισό του set με το τελευταίο κομμάτι του “Nihility”, πάρε μια ΔΙΑΣΚΕΥΑΡΑ στον ΥΜΝΟ “Suffer the children” των ΘΕΩΝ NAPALM DEATH (από το “Harmony corruption”), με το Gagarin μπροστά να γίνεται βομβαρδισμένο τοπίο από το pit! Μανούλα μου με χάνεις!
Κάπου εκεί, ο Rafal, μας ευχαρίστησε για τη παρουσία μας, ευχαρίστησε τις μπάντες που προηγήθηκαν εμφατικά, τους αφιέρωσε και ένα κομμάτι (“Earth scar”) από το “Anticult”, με το συγκρότημα να εστιάζει στο “Cancer culture” (ομώνυμο, “Just a cigarette” και “Iconoclast” αποτελούν τη γέφυρα με το παρελθόν) συν άλλο ένα κομμάτι από το “Anticult” (“Never”). Εκεί ο νεότερος κόσμος, που αγκάλιασε κυρίως τη δεύτερη εποχή της μπάντας, αντέδρασε ελαφρώς πιο έντονα, με τα κεφάλια να μη σταματούν να πηγαίνουν πάνω κάτω. Ωραία πάντως έχει δέσει η παλιά με την νέα εποχή της μπάντας έχω να πω. Παρότι φαινομενικά, απέχουν αρκετά, εγώ ένιωσα πως έρχονται σε μια συμφωνία μετά από μια γερή δεκαετία που έχουν πάρει τον δρόμο τους οι Πολωνοί.
Ο δε Vogg, συγκινημένος από την ανταπόκριση του κοινού, δεν παρέλειψε να αναφερθεί ακόμα και στην τότε σφαγή προ 20ετίας, με τους KRISIUN και VADER (παράσημο ανδρείας τουλάχιστον!), ρωτώντας ποιοι ήταν παρόντες από το κοινό. Το φινάλε με encore το “No cure” από το “Cancer culture” φρόντισε να σφραγίσει με το καλύτερο τρόπο τα 75 λεπτά του set τους και μαζί, μια φοβερή βραδιά από πλευράς διοργάνωσης (κακή ιδέα οι θεριακλήδες καπνιστές σε κλειστό χώρο με τόσο κόσμο πάντως…) κάνοντας μας να ανυπομονούμε για το επόμενο ραντεβού στους ANGRA με τους ELEGY και THE SILENT RAGE στο Κύτταρο!
Και εις άλλα, με υγεία!
Γιάννης Σαββίδης
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
