a
“Bye Bye Baby, Bye Bye…and that was all she wrote”! Αλήθεια, πόσες φορές έχουμε τραγουδήσει αυτούς τους στίχους στο πέρασμα των χρόνων; Μέσα στα clubs, στο σπίτι, στο αυτοκίνητο…παντού! Ανεξαρτήτως ακουσμάτων και μουσικών προτιμήσεων, πάντα υπήρχαν τραγούδια και συγκροτήματα που λειτουργούσαν σαν ένα είδος γέφυρας ή συνδετικού κρίκου αν προτιμάτε μεταξύ των οπαδών της μουσικής. Οι FIREHOUSE και (κυρίως) το ντεμπούτο άλμπουμ τους έχαιραν καθολικής εκτιμήσεως και αυτό, αν το σκεφτείτε, είναι σπανιότατο. Ιδιαίτερα, όμως, για όλους εμάς που τοποθετούμε το hard rock στην υψηλότερη βαθμίδα των προτιμήσεων μας, ο πρόωρος και αναπάντεχος θάνατος του CJ Snare ήταν ένα σοκ. Μάλλον, ήταν ένα τεράστιο σοκ!
Βλέπετε, δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι ο άνθρωπος ήταν μόλις 64 ετών ή ότι έδειχνε υγιέστατος στις τελευταίες του εμφανίσεις (και ας πάλευε με την παλιαρρώστια εδώ και μερικά χρόνια, κάτι που τον είχε αναγκάσει να αποχωρήσει προσωρινά από το συγκρότημα πριν από μερικούς μήνες). Ήταν κυρίως το ότι ο CJ ήταν ένας από εμάς. Ήταν ένας πολύ προσγειωμένος μουσικός που είχε πάντα έναν καλό λόγο να πει για τον καθένα και σου αφιέρωνε πάντα λίγα λεπτά από τον πολύτιμο χρόνο του για να συνομιλήσει μαζί σου. Ρωτήστε τα παιδιά που ταξίδευαν στο Firefest για να σας πουν τις δικές τους εντυπώσεις από τον CJ. Πιστέψτε με, θα καταλάβετε τι εννοώ. Προσωπικά, θυμάμαι πολύ έντονα την πρώτη μου συνάντηση με τον CJ. Ήταν την πρώτη φορά που είχαν έρθει στην Αθήνα για μία συναυλία. Καθόμουν με τον Bill Leverty και κάναμε μία συνέντευξη. Κάποια στιγμή περνάει ο CJ, τον φωνάζει ο Bill και του λέει «γιατί δεν κάθεσαι να κάνουμε μαζί αυτή τη συνέντευξη;». Ο CJ όχι μόνο δεν είχε αντίρρηση αλλά αμέσως σου έβγαζε κάτι πολύ θετικό…σα να τον ήξερες από παλιά, ένα πράγμα. Ξανασυναντηθήκαμε τη δεύτερη φορά που ήρθαν στην Αθήνα. Όχι μόνο μας θυμόταν αλλά σου έλεγε και πράγματα από εκείνη την πρώτη φορά που τα είχα ξεχάσει. Απίστευτο. Οι συναυλίες τους στη χώρα μας άφησαν εποχή και δικαίως συγκαταλέγονται στην κορυφή των καλύτερων hard rock events που έχουν γίνει εδώ.
Οι FIREHOUSE ανήκαν στο τρίτο κίνημα του hair κινήματος. Βρέθηκαν μέσα στον κυκλώνα του grunge αλλά κατάφεραν να κάνουν εμπορική επιτυχία με τους δύο πρώτους δίσκους, να βγάλουν πετυχημένα singles και να ακολουθήσουν παράλληλη πορεία με άλλες σπουδαίες μπάντες -σύγχρονες με αυτούς- όπως οι SLAUGHTER, TRIXTER, STEELHEART κ.α., έτσι για να αναφέρουμε κάποιες. Το ντεμπούτο τους είναι ο ορισμός αυτού που λέμε “all killer…no filler”! Ένα πραγματικό hard rock διαμάντι που θα λάμπει στο διηνεκές. Το MTV έπαιζε συνέχεια τα video clips τους ενώ κάθε τεύχος του Metal Edge (και όχι μόνο) αφιέρωνε σελίδες και εξώφυλλα σε τακτική βάση.
Αν με ρωτήσετε τι είναι αυτό που έκανε να ξεχωρίζει τους FIREHOUSE από τα υπόλοιπα hard rock σχήματα σίγουρα θα ανέφερα το απίστευτο songwriting, τις μοναδικές συναυλίες τους και τη φωνή του CJ. Μία φωνή που άγγιζε με έναν πολύ ξεχωριστό τρόπο τους πάντες. Ακόμη και τα πιο…βαρέα μέταλλα και ας μην το παραδέχονταν! Οι μπαλάντες τους έχουν ήδη μείνει κλασικές. Το ίδιο και τα “All she wrote”, “Don’t treat me bad”, “Reach for the sky” αλλά και τα πολυαγαπημένα “Overnight sensation” και “Helpless”.
O CJ Snare δεν είναι πια κοντά μας. Υπό μία έννοια, όμως, θα είναι πάντα δίπλα μας…όπως ήταν πάντα δίπλα μας οι FIREHOUSE σε όλες τις ευχάριστες αλλά και στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας. Είναι μία εξαιρετικά δυσάρεστη περίοδος για όλους εμάς που η μουσική είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό χόμπι ή ένα αναλώσιμο προϊόν. Είναι μία δύσκολη στιγμή για όσους τα τραγούδια δεν αποτελούν μόνο ένα μουσικό χαλί ή μία παράπλευρη ενασχόληση αλλά μία πραγματική συντροφιά, ένας συνοδοιπόρος μας στη ζωή. Οι hard rock ύμνοι των FIREHOUSE θα είναι πάντα εκεί. Οι μελωδίες τους θα ξεχύνονται από τα ηχεία ενός σπιτιού, ενός αυτοκινήτου, ενός ραδιοφώνου σε κάθε μακρινή γωνιά του πλανήτη. Υπό αυτό το πρίσμα ο CJ Snare παραμένει ζωντανός και ας έφυγε από τον φθαρτό αυτό κόσμο. Για αυτό κάντε μία χάρη στον εαυτό σας: να πηγαίνετε στις συναυλίες των αγαπημένων σας συγκροτημάτων. Ποτέ δεν ξέρετε αν θα σας δοθεί ξανά η ευκαιρία. Reach for the sky, CJ…δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ!
Σάκης Νίκας
