«Πώς θα ανταγωνιστείτε στις ΗΠΑ φωνές σαν κι αυτές των Lee Roth, Dio, Coverdale, Gillan, Hagar;»
Maiden UniteD feat. Dennis Stratton έχει το πρόγραμμα, λοιπόν, αυτή την Παρασκευή 12/04 στο AN Club στα Εξάρχεια και 13/04, Σάββατο, στο Eightball στη Θεσσαλονίκη! Η καλύτερη IRON MAIDEN tribute band στον κόσμο σε δύο συγκλονιστικά acoustic live shows στην Ελλάδα μαζί με τον θρυλικό κιθαρίστα των Early Days of IRON MAIDEN, των πρώτων εκείνων χρόνων. Τον άνθρωπο που έφερε και έβαλε στη Σιδηρά Παρθένο τις αρμονίες στις κιθάρες και στα φωνητικά… Είχα τη χαρά και την τιμή να μιλήσω μαζί του για περισσότερη από 1,5 ώρα, το βράδυ της Δευτέρας, για λογαριασμό του Rock Hard. Μιλήσαμε για τα πάντα. Για τους Di’Anno & Dickinson και τους λόγους για τους οποίους χρειαζόντουσαν, κατά τη γνώμη του, οι IRON MAIDEN έναν «διαφορετικό» και ακόμη καλύτερο τραγουδιστή για να μπορέσουν να ανταγωνιστούν τις κορυφαίες φωνές του χώρου, για τους METALLICA, για το East End του Λονδίνου και τα live του με τους STATUS QUO μπροστά σε 80.000 κόσμου, ενώ μας ανέφερε και όλη την ιστορία -με την παραμικρή λεπτομέρεια- πίσω από την ένταξή του στους ΙΜ και τα όσα σημαντικά έκανε, τότε, «ανεβάζοντας» το επίπεδο της μπάντας! Πάμε να τον απολαύσουμε, στο Part 1 αυτής της ωραίας και «γεμάτης» συζήτησης που είχα μαζί του…
Πρώτα απ’ όλα, είναι τιμή μου που σας γνωρίζω. Σε λίγες μέρες θα μιλήσουμε και στην Αθήνα. Και είναι τιμή μου, γιατί είμαι μεγάλος θαυμαστής σου, μεγάλος φαν των ΙRON MAIDEN, των Maiden UniteD, αλλά και των Early Days της μπάντας. Προσωπικά αγαπώ τα δύο πρώτα άλμπουμ και ειδικά το “Iron Maiden” περισσότερο από κάθε άλλο! Είσαι, λοιπόν, ένας θρύλος για μένα, όπως ο Paul, ο Clive και φυσικά οι Steve & Dave. Σε καλωσορίζω, λοιπόν, εκ μέρους των Ελλήνων οπαδών και του Rock Hard. Ανυπομονούμε για την εμφάνισή σας στην Ελλάδα…
Φανταστικά, υπέροχα.
Αρχικά, θα ήθελα να σε ρωτήσω για το Λονδίνο και το East End εκείνες τις μέρες. Μιλάμε για μία βομβαρδισμένη -από τους Γερμανούς- περιοχή της πόλης, με φτωχούς, αλλά εργατικούς και υπερήφανους ανθρώπους. Πώς ήταν να μεγαλώνεις εκεί; Νομίζω ότι εσύ, ο Paul, ο Clive και ο Steve ήσασταν East Enders.
Κάπως έτσι ήταν. East Enders, βέβαια, ήμασταν περισσότερο εγώ, ο Steve και ο Clive. Νομίζω ότι ο Paul και ο Dave είχαν γεννηθεί λίγο πιο βόρεια. Αλλά, ναι, έχεις πολύ δίκιο. Περίεργη σύμπτωση, με την ερώτησή σου, αλλά χθες (σ.σ. Κυριακή, 07 Απριλίου) έπαιζα live στο Λονδίνο και πριν από τη συναυλία είχα να δώσω μία συνέντευξη δυόμισι ωρών στην “Κληρονομιά του Ανατολικού Λονδίνου”, πηγαίνοντας στο σημείο όπου αρχίσαμε να παίζουμε, στο ανατολικό άκρο, εκεί όπου ήταν το Bridge House. Και οι ερωτήσεις, παραδόξως, ήταν ακριβώς σαν τη δική σου, ως προς το πώς ήταν να μεγαλώνεις στο East End, αλλά και πώς ήταν να εργάζεσαι εκεί, πριν αρχίσεις να παίζεις μουσική. Και έπρεπε να περάσω όλο το ιστορικό μου, πού πήγαινα σχολείο κ.α.
Ναι… Υπήρχαν βομβαρδισμένα σπίτια. Έβλεπες δύο ή τρία σπίτια που στέκονταν ακόμα όρθια και μετά πολλά συντρίμμια, στα σημεία όπου έπεσαν οι βόμβες. Μετά είχες ξανά σπίτια και, ξαφνικά, ξανά συντρίμμια. Παντού γύρω σου. Υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα, αλλά δεν υπήρχε ζεστό νερό και ήταν πολύ, πολύ δύσκολο εκείνες τις μέρες. Πριν ονειρευτώ να ασχοληθώ με τη μουσική, πήγαινα σχολείο, αλλά έπρεπε να περπατήσω πολύ για να φτάσω εκεί, επειδή η συγκοινωνία ήταν πολύ κακή. Και, ναι, ήταν μια εξαιρετικά φτωχική εποχή, όσον αφορά στη δουλειά και στα χρήματα».
Επειδή έρχεσαι στην Ελλάδα, η οποία δεν είναι μία πλούσια χώρα όπως είναι οι ΗΠΑ, ούτε πίσω σ’ εκείνα τα χρόνια ούτε και σήμερα, μου φαίνεται και μου ακούγεται το East End, σαν κάποιες μικρές ελληνικές πόλεις ή χωριά που, ξέρεις, οι τουαλέτες για παράδειγμα ήταν έξω από τα σπίτια, οι άνθρωποι έπρεπε να βγουν έξω για να κάνουν την ανάγκη τους, κτλ. Το ίδιο και εδώ. Φτωχοί άνθρωποι, αλλά υπερήφανοι. Έτσι μπήκαν οι Έλληνες και στον πόλεμο ενάντια στους Ιταλούς και στους Γερμανούς… Δεν είχαμε χρήματα και πόρους, δεν είχαμε τις εγκαταστάσεις και τις καταλληλότερες προϋποθέσεις, αλλά εμείς, εκεί, σταθήκαμε στο ύψος μας και τους πολεμήσαμε σκληρά. Και τους Ιταλούς και τους Γερμανούς. Έτσι έγινε και με τους Άγγλους, όταν μπήκαν στον πόλεμο.
Οπότε, ναι, είχαμε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Έβλεπες στα παλιά σπίτια να ζουν μαζί δύο οικογένειες. Δεν είχε σημασία με πόσα παιδιά, ζούσαν δύο οικογένειες μέσα σ’ ένα σπίτι. Μια οικογένεια ζούσε στον κάτω όροφο, μια οικογένεια στον επάνω και μοιραζόμασταν την ίδια εξώπορτα, την ίδια τουαλέτα. Ναι, κι αυτή ήταν στο πίσω μέρος. Το πίσω μέρος της αυλής δεν ήταν κήπος, ήταν απλά ένα χάος… Και η τουαλέτα ήταν στο τέλος, στο απέραντο σκοτάδι! Είναι καταπληκτικό που το είπες αυτό, που μιλήσαμε γι’ αυτό μετά τη συνέντευξη που έδωσα στην “Κληρονομιά του Ανατολικού Λονδίνου”…
Πάμε τώρα στις πρώτες μέρες των IRON MAIDEN. Έχουμε το άλμπουμ με το οποίο κάνετε το ντεμπούτο σας, το οποίο είναι για μένα το καλύτερο debut album όλων των εποχών! Είμαι μεγάλος φαν των Early Days και, ξέρεις, υπάρχουν χιλιάδες σαν κι εμένα εκεί έξω. Έχουμε λοιπόν το πρώτο άλμπουμ, που πηγαίνει γρήγορα στην 4η θέση των βρετανικών charts! Και τον Οκτώβριο του 1980 φεύγεις από την μπάντα. Δεν θέλω να επαναλάβεις τους λόγους, τα έχεις πει άπειρες φορές, για τον Rod Smallwood και όλα όσα συνέβησαν. Και μετά έρχεται ο Adrian Smith. Ξέρεις, υπάρχουν οπαδοί εκεί έξω, οι οποίοι λένε ότι ο Dennis Stratton ήταν ένας σπουδαίος κιθαρίστας, αλλά περισσότερο… Rock, ενώ ο Adrian είναι ένας πιο… Heavy Metal κιθαρίστας που έδωσε κάτι άλλο στην μπάντα! Με το οποίο προσωπικά διαφωνώ, γιατί πιστεύω ότι και οι δύο είστε εξίσου σπουδαίοι. Οι ίδιοι άνθρωποι λένε ότι μπορεί να μην ταίριαζες με τα επόμενα άλμπουμ των IRON MAIDEN, με τη συνέχεια της μπάντας!
Λοιπόν, πρώτα απ’ όλα νομίζω ότι η φαντασία των ανθρώπων τρέχει πολύ άγρια και είναι πολύ παράξενη. Πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε αυτό, γιατί φαίνεται ότι είναι μια σοβαρή ερώτηση ή μια ερώτηση που πρέπει να απαντηθεί με ειλικρινή τρόπο. Και το θέμα είναι ότι έπαιζα ήδη σε ένα συγκρότημα που λεγόταν REMUS DOWN BOULEVARD (RDB) και είχαμε υπογράψει με το ίδιο management με τους STATUS QUO. Έτσι, στα μέσα της δεκαετίας του ‘70 ήμασταν σε περιοδεία με τους STATUS QUO σε όλη την Ευρώπη, σε όλη τη Σκανδιναβία. Παίζαμε μπροστά σε 60 και 80.000 άτομα τη βραδιά στην περιοδεία! Και ήμασταν ακόμη πολύ νέοι. Οπότε, κάντε τις πράξεις που πρέπει και θα καταλάβετε… Ξέρετε, οι RDB μεγαλώσαμε στο Bridge Town στο Canning Town και στο West Ham, και μεγαλώνεις πάντα με το κοινό σου. Κάναμε live σε κλαμπ, σε παμπ, παίξαμε στο Marquee, κάναμε support στους MOTT THE HOOPLE, δουλέψαμε με όλα τα συγκροτήματα στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Αλλά το σπουδαιότερο γεγονός ήταν ότι πήγαμε σε περιοδεία με τους STATUS QUO, οι οποίοι ήταν μια τεράστια μπάντα και έπαιζαν μπροστά σε 60-80.000 άτομα!
Οι REMUS DOWN BOULEVARD είχαμε μία μόνιμη θέση στο Bridge House στο Canning Town και παίζαμε εκεί δύο βραδιές την εβδομάδα. Κάθε φορά, λοιπόν, ή έστω ένα βράδυ την εβδομάδα, συνήθιζαν να έρχονται δύο τύποι στο Bridge House και να μας βλέπουν, οι οποίοι ανακάλυψα τελικά ότι ήταν ο Steve Harris και ο Dave Murray! Και πήγα να τους πω ένα γεια, δεν ήξερα ποιοι ήταν, δεν ήξερα σε ποια μπάντα έπαιζαν. Ήταν και νεότεροι, λίγο νεότεροι από μένα. Εγώ είχα, λοιπόν, την εμπειρία της ηχογράφησης, είχα και την εμπειρία της περιοδείας μπροστά σε μεγάλα, μάλιστα, πλήθη. Η επόμενη φορά που μίλησα με τον Steve ήταν το 1979. Παίρνω ένα τηλεγράφημα από τους IRON MAIDEN για να πάω και να συναντήσω τον Steve και τον Dave σχετικά με την ένταξή μου στην μπάντα, ως δεύτερος κιθαρίστας, αλλά και για δεύτερα φωνητικά! Πηγαίνω λοιπόν σε μια συνάντηση με τον Steve και τον Dave κοντά στο Marquee, και το πρώτο πράγμα που τους λέω, είναι ότι δεν έχω ακούσει κανένα από τα τραγούδια σας, αλλά εσείς έχετε ακούσει το πώς εγώ παίζω… Ξέρετε τι κάνω. Ξέρετε ότι προέρχομαι από μια μπάντα με «δίδυμες» κιθάρες, με κιθάρες αρμονίας, όπως οι THIN LIZZY οι οποίοι είχαν αντιγράψει εμάς, τους RDB, με τις κιθάρες αρμονίας… Μιλάμε για τις αρχές της δεκαετίας του ‘70.
Μου έδωσαν τότε ένα αντίγραφο της πιθανότατα πιο πολύτιμης κασέτας που υπάρχει στον κόσμο, του “Soundhouse Tapes”. Πήρα λοιπόν το Soundhouse στο σπίτι μου και το άκουσα. Αυτό που σκέφτηκα είναι ότι έχουμε ένα σόλο με μία κιθάρα, είναι μια ρυθμική κιθάρα, ένα μπάσο, ντραμς και φωνητικά. Πολύ ωμό, πολύ punky, πολύ συναρπαστικό. Ναι, πολύ, πολύ συναρπαστικό! Ακούω, λοιπόν, αυτά τα τραγούδια και πάω στην πρόβα. Το τονίζω, σε πρόβα, όχι σε δοκιμαστικό. Είναι μια πρόβα, επειδή θέλουν να μπω στο συγκρότημα.
Υπέροχα, αλλά και πάλι πρέπει να κάνω κάποιες ερωτήσεις. Λοιπόν, Dave, προέρχομαι από μία μπάντα με κιθάρες αρμονίας, με twin guitars. Όχι μία ρυθμική και μία lead κιθάρα. Ο Dave δεν είχε πρόβλημα. Ήταν ένας υπέροχος τύπος. Συμμετείχε σε ό,τι και να του πρότεινες. Ήρεμος, πολύ ήσυχος.
Ο Steve, επίσης, δεν ήταν πρόβλημα. Μου είπε: ξέρεις εσύ, κάνε ό,τι μπορείς. Έτσι άρχισα να δουλεύω πάνω στα τραγούδια, που έπαιζαν για πολλά χρόνια ως μπάντα σε παμπ ή κλαμπ. Με τα τραγούδια, στα οποία θα προσθέσω τώρα κιθάρες αρμονίας, αλλά και φωνητικά με αρμονία. Έτσι, άρχισα να δουλεύω καθώς πηγαίναμε στην πρόβα, βάζοντας κιθάρες αρμονίας στο “Wrathchild” και στο “Prowler”, για παράδειγμα. Στο “Phantom of the Opera”, επίσης, κιθάρες αρμονίας. Ξαφνικά, λοιπόν, ο Dave και ο Steve άρχισαν να ενθουσιάζονται πραγματικά. Παρατήρησα, όμως, ότι δεν είχαν ντράμερ. Ρώτησα, λοιπόν, τον Steve και τον Dave αν χρειάζονται ντράμερ. Και είπαν, ναι, έχουμε υπογράψει συμφωνία με την EMI, πρέπει να ηχογραφήσουμε το πρώτο άλμπουμ και, έτσι, χρειαζόμαστε έναν ντράμερ.
Έτσι πρότεινα δύο άτομα. Ο πρώτος, ο Johnny Richardson, όμως, είχε ένα πρόβλημα με την ακοή του. Όλα ήταν πολύ δυνατά γι’ αυτόν και επειδή η ακοή του είχε χαλάσει, δεν θέλαμε να του προκαλέσουμε άλλο θέμα. Και έχουμε τώρα τον Clive Burr, τον οποίο γνώριζα καλά. Συνηθίζαμε να πίνουμε το ποτό μας σε μία παμπ στο ανατολικό Λονδίνο. Του είπα ότι οι MAIDEN ψάχνουν για ντράμερ, τον πήγα στις πρόβες και πήρε τη δουλειά. Έτσι τότε η μπάντα ήταν πλήρης. Μετά ήρθε και ο Paul Di’Anno ως τραγουδιστής. Αλλά δεν χρειαζόμασταν πραγματικά τον Paul τις πρώτες μέρες, επειδή απλά προσπαθείς να αποκτήσεις μια νέα σύνθεση, μιλάμε για μια νέα μπάντα που είναι όλη φρέσκια και πρέπει να δουλεύει πάνω στα τραγούδια που έφτιαξε.
Μια μπάντα που έχει παίξει για αρκετά χρόνια με το παλιό, κλασικό στυλ, όχι με κιθάρες αρμονίας κτλ. Οπότε αυτό λειτούργησε. Πήραμε μπροστά και μετά τα πάντα γινόντουσαν όλο και πιο γρήγορα. Αρχίσαμε να μαθαίνουμε περισσότερα τραγούδια, προσθέτοντας κιθάρες αρμονίας, προσθέτοντας φωνητικά. Από εκεί ξεκίνησε. Πήγαμε στην περιοδεία Metal for Muthas με τους PRAYING MANTIS support και, έτσι, βασικά ξεκίνησε η μπάντα, για να αποκτήσει αυτό το σύνολο που χρειαζόταν. Σετ μιάμισης ώρας με τραγούδια από τα δύο πρώτα άλμπουμ που χρειαζόμασταν για να παίξουμε ζωντανά. Έτσι ξεκινήσαμε, πριν καν ηχογραφήσουμε το πρώτο άλμπουμ.
Μιας που μιλάμε για τις συνθέσεις των IRON MAIDEN και εκτός από το γεγονός ότι ο Dennis έφυγε και μπήκε ο Adrian, είχαμε και τον Clive στα ντραμς και τον Paul στα φωνητικά. Φεύγει κάποια στιγμή και ο Clive, και έρχεται ο Nicko. Όπως έχουμε τον Paul και μετά έρχεται ο Bruce. Και υπάρχουν πάντα αυτές οι συζητήσεις ή οι… διαφωνίες, για το ποιος ήταν καλύτερος από τον άλλον! Ο Paul έλεγε για πολλά χρόνια σε συνεντεύξεις του ότι ήταν ο πιο cool frontman μετά τον Elvis! Ότι όλοι σας φαινόσασταν σαν τα καλά παιδιά και αυτός ήταν ο «κακός», ένας ωραίος, άγριος και cool τύπος, που έδινε ένα πιο punky, ωμό και επιθετικό, ας πούμε, τραγουδιστικό στυλ. Ποια είναι η γνώμη σου; Ποιος ήταν καλύτερος; Όχι ποιος είχε τη μεγαλύτερη προσφορά, γιατί προφανώς Nicko & Bruce είναι πάρα πολλά χρόνια στην μπάντα, αλλά ποιον θα επέλεγες εσύ μεταξύ Paul–Bruce & Clive–Nicko…
Εντάξει, πάμε πάλι πίσω. Ηχογραφούμε το πρώτο άλμπουμ, το “Iron Maiden”. Ο Clive παίζει ακόμα ντραμς. Ήταν ένας σπουδαίος ντράμερ και καλός μου φίλος, ο Θεός να τον έχει καλά. Από κει και πέρα, δεν ήμουν φαν των… punky φωνητικών. Ο Paul τα πήγε πολύ καλά στο πρώτο άλμπουμ, και, όπως λέω, προσωπικά έκανα πολλή δουλειά και στο δεύτερο άλμπουμ, το “Killers”, αλλά δεν το ηχογράφησα εγώ. Θα υπενθυμίσω, όμως, ότι τα περισσότερα από τα τραγούδια του “Killers” τα παίζαμε ζωντανά ούτως ή άλλως στην περιοδεία Metal for Muthas. Οπότε τα τραγούδια ήταν ήδη εκεί. Απλά χρειαζόντουσαν… λίφτινγκ και τίποτε άλλο. Υπήρξε μια συζήτηση, ενώ ήμασταν στην περιοδεία των KISS. Τότε που μίλησα με τον Steve και τον Rod για τα φωνητικά. Ήξερα ότι η μπάντα επρόκειτο να προχωρήσει, να φτάσει πολύ ψηλά. Ήξερα ότι θα γίνουν ένα μεγάλο συγκρότημα, ένα τεράστιο συγκρότημα. Είτε ήμουν εκεί και εγώ, είτε όχι. Η βάση των οπαδών ήταν ήδη τεράστια. Και το ανακαλύψαμε αυτό κάνοντας support στους JUDAS PRIEST στο Ηνωμένο Βασίλειο. Και το ανακαλύψαμε, επίσης, όταν περιοδεύσαμε στην Ευρώπη με τους KISS. Οι MAIDEN είχαν ήδη μια μεγάλη βάση οπαδών.
Η ερώτησή μου προς τον Steve ήταν πώς θα μπορέσετε, πως θα ανταγωνιστείτε στην Αμερική, με τα φωνητικά των David Lee Roth, Sammy Hagar, Ronnie James Dio; Πώς θα ανταγωνιστείς τον Ian Gillan; Πώς θα ανταγωνιστείτε τραγουδιστές, όπως τον David Coverdale, που έχουν αυτό το φανταστικό εύρος φωνής; Αυτή ήταν η ερώτησή μου. Πιθανότατα δεν υπήρχε απάντηση, επειδή ο Paul είχε πολύ χαμηλό εύρος φωνής… Από εκεί προέρχεται η punk επιθετικότητα. Το καταλαβαίνω αυτό. Αυτό είναι που κάνει το πρώτο ή και το δεύτερο άλμπουμ να ακούγεται μοναδικό, επειδή ήταν νέο, νεανικό και punk! Ήταν ωμό.
Έτσι, όταν μπαίνεις τώρα πια στο επόμενο επίπεδο, ενός συγκροτήματος που πρόκειται να γίνει τεράστιο, πού πας όταν πρόκειται για τον τραγουδιστή; Χρειάζεσαι κάποιον στα φωνητικά, που θα είναι σε θέση να ανταγωνιστεί το εύρος του Dio, του David Lee Roth και του David Coverdale. Χρειάζεσαι κάποιον με λίγη περισσότερη κλάση, λίγη περισσότερη φωνητική φινέτσα, όπως και αρκετό στιχουργικό ταλέντο. Να γράφει και στίχους για τραγούδια. Ο Bruce έχει γράψει αρκετά, όχι φυσικά όσα ο Steve. O Paul έγραψε μερικούς από τους στίχους, κάποιων τραγουδιών. Απλά στο τέλος της ημέρας πρέπει να κοιτάξεις μπροστά, το όλο project, να δεις πώς η μπάντα θα προχωρήσει.
Και το μόνο που μπορούσα να δω, ο μόνος τρόπος για να πετύχει αυτό, ήταν να βρεθεί ένας τραγουδιστής με μεγαλύτερη έκταση, καλύτερο βιμπράτο, πιο οπερατικό, για να μπορέσει να ανταγωνίζεται τους άλλους τραγουδιστές που βρίσκονταν στην κορυφή της κλίμακάς τους στον κόσμο. Και δεν ήμουν εκεί την εποχή που ο Paul τελείωσε το “Κillers”. Όπως είπα, έκανα δουλειά στο “Killers”, αλλά δεν το ηχογράφησα ποτέ. Αλλά στο τέλος της ημέρας, ό,τι συνέβη μεταξύ του Paul Di’Anno και του υπόλοιπου συγκροτήματος ή του Steve και του Rod, αυτό είναι δική τους δουλειά. Δεν θα μπορούσα να ξέρω, αλλά ξέρω ότι έκαναν το σωστό! Όπως και τη σωστή πρόταση για να πάρουν τον Bruce.
Ξέρω πολλούς φίλους μου, τραγουδιστές, που πήγαν στην οντισιόν για να μπουν στους MAIDEN, αφότου έφυγα. Και νομίζω ότι έκαναν τη σωστή επιλογή με τον Bruce, επειδή έχει ακριβώς αυτή την τέλεια φωνή για τα τραγούδια τους… Έχει τις χαμηλές, έχει τις ψηλές, μπορεί να κρατήσει το κοινό με την προσωπικότητά του. Μερικές φορές, βέβαια, νομίζω ότι ο Bruce το παρακάνει, μιλάει πάρα πολύ, αρκετή ώρα δηλαδή σε μερικά live. Του ασκήθηκε κριτική γι’ αυτό πέρυσι στο Μιλάνο. Είχα πάει κι εγώ, ήμουν εκεί, και όντως μιλούσε αρκετά! Μερικές φορές νομίζω ότι το κοινό θέλει να ακούει περισσότερο μουσική, παρά τον Bruce να μιλάει… Και ενίοτε ο Bruce παίρνει φόρα, αν και κάποιες φορές ίσως να πρέπει να το κάνει!
Τέλος πάντων, όπως και να έχει, ήταν η καλύτερη επιλογή για να προοδεύσει το συγκρότημα εκείνες τις μέρες.
Όσον αφορά στα ντραμς, εγώ πήγα τον Burr στο συγκρότημα. Ο Clive τα πήγε πολύ καλά, γιατί ξέρω ότι δεν είναι τεχνικός ντράμερ. Ο Clive δεν είναι πραγματικά τεχνικός, όπως οι Jazz, Rock, Fusion ντράμερ. Δεν έχει ελαφρύ χέρι. Είναι ένας βαρύς ντράμερ, το οποίο ήταν φανταστικό για τους MAIDEN εκείνες τις πρώτες μέρες. Όπως μπορείτε να δείτε, είχα δουλέψει με τον Nicko στους LIONHEART, πριν μπει στους MAIDEN. Ο Nicko ήρθε στο στούντιο και έκανε κάποιες ηχογραφήσεις, κάποια demo με τους LIONHEART, αρκετό καιρό πριν πάει στους MAIDEN. Και ήταν χαρά μου να τον έχω στο στούντιο. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι δεν μπορούσαμε να τον επιβραδύνουμε! Ήταν απλά ένας τρελός! Έπαιζε τόσο γρήγορα και πολύ τεχνικά. Πολύ τεχνικός, πολύ γρήγορος. Συνήθιζε να επιταχύνει και απλά δεν μπορούσαμε να τον ακολουθήσουμε! Μετά, όμως, πήρε τη δουλειά με τους MAIDEN, κάτι τέλειο, νομίζω, επειδή πολλά από τα τραγούδια τους, το “Τrooper” και άλλα αντίστοιχα, είναι πολύ γρήγορα. Τέλος πάντων, ταίριαζε αυτό στο σχέδιο του Nicko. Έτσι, και πάλι θα πω, για να προχωρήσουν μπροστά και να ανταγωνιστούν όλα τα μεγάλα παιδιά εκεί έξω, ναι, ο Nicko ήταν μια φανταστική επιλογή. Νομίζω ότι αυτό απαντάει στην ερώτησή σου»…
Θα ήθελα να σε ρωτήσω και κάτι άλλο. Ξέρεις, ο Lars Ulrich από τους Metallica έχει πει πολλές φορές στο παρελθόν ότι οι IRON MAIDEN ήταν το συγκρότημα που τον επηρέασε περισσότερο, η μεγαλύτερη επιρροή για τους METALLICA, για να ξεκινήσουν να ηχογραφούν και να κάνουν το ίδιο πράγμα. Να ακολουθήσουν τα βήματα των IRON MAIDEN. Και, λογικά, χρονικά δηλαδή, αναφέρεται στις πρώτες ημέρες, στο πρώτο άλμπουμ… Ο James Hetfield, επίσης, έχει συμπεριλάβει τον Di’Anno στους τρεις ή στους πέντε αγαπημένους του τραγουδιστές όλων των εποχών! Και μιλάει επίσης για τις πρώτες ημέρες των IM. Γνωρίζεις, παρεμπιπτόντως, ότι έχουν κάνει μια πολύ ωραία, με τον τρόπο των METALLICA, διασκευή του “Remember Tomorrow”. Πόσο κολακευτικό και ωραίο είναι, λοιπόν, για εσένα να ακούς αυτά τα λόγια από τους METALLICA, ίσως το πιο επιτυχημένο συγκρότημα στον κόσμο, αν κρίνουμε δηλαδή από τις πωλήσεις και τη βάση των οπαδών; Να πω, επίσης, ότι οι IRON MAIDEN δεν έκαναν ποτέ διασκευή κάποιου τραγουδιού των METALLICA, ενώ το αντίστροφο έγινε…
Ναι, είναι αστείο. Άκουσα αυτή την ιστορία πριν από πολλά, πολλά χρόνια ότι ο ντράμερ των METALLICA είχε ακούσει το πρώτο άλμπουμ και μίλησε στην υπόλοιπη μπάντα και είπε, παιδιά αυτό είναι το μέλλον, αυτός είναι ο τρόπος για να προχωρήσουμε… Με πολλά riffs, με γρήγορα riffs και, επίσης, διαφορετικές αλλαγές χρόνου και όλα αυτά. Το άκουσα αυτό και, ναι, ήταν ένα τεράστιο κομπλιμέντο. Τον ευχαριστώ. Δεν ξέρω αν αυτό τους έκανε να ηχογραφήσουν διαφορετικά τα άλμπουμ τους και δεν το ξέρω, γιατί δεν παρακολουθώ τους METALLICA! Πρέπει να το παραδεχτώ. Από κει και πέρα, δεν θα ήθελα να σχολιάσω καλλιτέχνες από μπάντες, για το πώς αξιολογούν έναν τραγουδιστή. Είναι καθαρά και μόνο προσωπική επιλογή.
Φαντάζομαι ότι στους METALLICA πιθανόν να μην αρέσει ο Steve Perry από τους JOURNEY, ο οποίος, όμως, για μένα είναι φανταστικός… Και τραγουδάει φανταστικές ροκ μπαλάντες και οι JOURNEY είναι ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Οπότε, αυτό που λέω βασικά είναι ότι ο James έχει τη γνώμη του για ορισμένα τραγούδια που του αρέσουν κι εγώ έχω τα προσωπικά μου αγαπημένα. Ξέρετε, David Coverdale, Paul Rodgers από τους FREE, αυτοί είναι δύο από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές και όλοι τους είναι πιο μπλουζ, με φωνές γεμάτες συναίσθημα, αλλά δεν είναι «επιθετικοί»… Έχω ακούσει αρκετά άλμπουμ των Metallica και τα φωνητικά τους είναι πολύ επιθετικά. Τα φωνητικά τους μοιάζουν πολύ με την aggressive φωνή του Paul Di’Anno. Αυτό δεν είναι το αγαπημένο μου τραγουδιστικό στυλ, αλλά για τους οπαδούς των METALLICA, ναι, φαντάζομαι ότι είναι.
Αυτό φαίνεται, γιατί αν είναι, όπως λέτε, το μεγαλύτερο συγκρότημα στον κόσμο, τότε, γαμώτο, δεν μπορείς να ευχηθείς κάτι καλύτερο… Προσωπικά, δεν κρίνω απλά τα φωνητικά ως τη φωνή ενός τραγουδιού. Μου αρέσει μια διαφορετική κατηγορία τραγουδιστών. Λατρεύω τη μελωδία. Μου αρέσει να ακούω τον David Coverdale, για παράδειγμα, να τραγουδάει το “Soldier of Fortune”. Λατρεύω ν’ ακούω τον Steve Perry στις μπαλάντες του, αλλά και όταν τραγουδάει σαν Rock star! Λατρεύω τον Bruce Dickinson να τραγουδάει ορισμένα τραγούδια, αλλά δεν είμαι λάτρης των επιθετικών φωνητικών. Αλλά αυτό είναι μια προσωπική επιλογή. Δεν μπορείς να ρωτήσεις κάποιον τι πιστεύει για τoν τάδε, επειδή είπε αυτό το πράγμα για τον Paul Di’Anno. Αυτή είναι η επιλογή του.
Δεν μπορώ να… αμφισβητήσω το μεγαλύτερο συγκρότημα στον κόσμο σχετικά με την επιλογή της μουσικής του. Έχω, όμως, τα δικά μου αγαπημένα και κάποια από αυτά δεν είναι καν Heavy Metal. Είναι πιο «απλά» και πιο εύκολα στο άκουσμα. Αλλά, ναι, αγαπώ τον Lou Gramm από τους FOREIGNER, αγαπώ επίσης τους TOTO. Λατρεύω τα φωνητικά των αμερικανικών Rock συγκροτημάτων που είναι AOR, Rock ή όπως θέλετε να τα πείτε. Όπως είμαστε και εμείς στους LIONHEART με τον Lee Small. Δεν είμαι λάτρης των επιθετικών φωνητικών. Οπότε, όποιον και να επιλέξει κάποιος είτε στο Νο4 της λίστας του, είτε στο Νο1, δεν πειράζει.
Το μόνο ερώτημα ήταν, το πώς θα μπορούσαν οι MAIDEN να προοδεύσουν στον κόσμο ως μια κορυφαία Rock μπάντα. Θα χρειαζόταν ένας τραγουδιστής, που θα μπορεί να φτάσει με ευκολία στις υψηλές, αλλά και στις χαμηλές νότες. Ευτυχώς για τον James και ευτυχώς για τους METALLICA, δεν χρειάζεται να ανησυχούν γι’ αυτό, επειδή γράφουν τα riffs που ταιριάζουν στη φωνή τους… Δεν μπορώ να το επικρίνω αυτό, επειδή είναι μία φανταστική μπάντα. Και, όπως λέτε, είναι το μεγαλύτερο συγκρότημα στον κόσμο.
Συμφωνώ στο 95% των frontmen που ανέφερες. Είναι και οι προσωπικοί μου αγαπημένοι. Μαζί με τους James Hetfield και Chris Cornell, οι οποίοι είναι δύο από τους πιο aggressive, ας πούμε, τραγουδιστές που μου αρέσουν. Μαζί και με τον Bon Scott. Ο μόνος που δεν έχεις αναφέρει… Όλοι οι υπόλοιποι είναι σίγουρα μέσα στη δεκάδα μου. Ο Coverdale, ο Lou Gramm, ο Steve Perry, ο Paul Rodgers, όλοι…
Ναι, είναι οι προσωπικές σου επιλογές. Είναι προσωπικό το τι ακούς. Θα αποκαλούσες, για παράδειγμα, τον Lemmy τραγουδιστή;».
Όχι, αλλά ο Lemmy είναι ο Lemmy…
Είναι επιθετικός, έχει επιθετική φωνή. Και από εκεί προέρχεται το punk. Ξέρεις, ο Johnny Rotten, πχ, των SEX PISTOLS (σ.σ. και αρχίζει να βγάζει κάτι punk ήχους για να μου δείξει τι εννοεί!)… Από εκεί προέρχεται. Προσωπικά, μου αρέσει η μελωδία, τα μελωδικά φωνητικά…
Πάμε όμως να δούμε και τι είχε να μας πει για τα αναμενόμενα live με τους Maiden UniteD σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Dennis, αν γυρνούσες πίσω το χρόνο, θα δημιουργούσες ποτέ μία μπάντα σαν τους Maiden UniteD, με την οποία θα διασκεύαζες ακουστικά τα κορυφαία τραγούδια από τις μεγαλύτερες μπάντες;
Όχι! Υπάρχουν πολλές τέτοιες μπάντες εκεί έξω, IRON MAIDEN Tribute Bands, αλλά αυτό που κατάφερε ο Joey Bruers μαζί με τον Ruud Jolie των WITHIN TEMPTATION ήταν μοναδικό! Πάντα ήθελαν να παίξουν τα αγαπημένα τους τραγούδια από τους IRON MAIDEN, αλλά σε πιο ακουστική και κλασική εκδοχή. Πέτυχε διάνα με αυτό που έκανε, γιατί ήταν και κάτι μοναδικό. Και είμαι πολύ χαρούμενος που έχω ενσωματωθεί και εγώ στο σχήμα αυτό. Που μπορώ ν’ ακούω και να παίζω τα τραγούδια αυτά σε διαφορετικές συμφωνίες. Είμαι χαρούμενος, όμως, με τους LIONHEART και δεν θα ονειρευόμουν ποτέ να κάνω κάτι τέτοιο. Το νέο άλμπουμ μας, το “The Grace of a Dragonfly”, κυκλοφόρησε και οι κριτικές που έχουμε πάρει είναι πάρα πολύ καλές. Είναι απίστευτο. Ποτέ δεν είχαμε τόσες πολλές εξαιρετικές κριτικές…
Τώρα, όσον αφορά στους οπαδούς που δεν αγοράζουν τα άλμπουμ των καλλιτεχνών, αλλά προτιμούν να τα κάνουν δωρεάν stream, αν συνεχίσουν να το κάνουν αυτό, οι LIONHEART, για παράδειγμα, δεν θα μπορούν να περιοδεύσουν! Με ρωτούν πολλοί μουσικοί φίλοι, αν θα βγούμε με τους LIONHEART σε tour, τώρα ειδικά που κυκλοφόρησε και η νέα μας δουλειά. Και τους ρωτώ κι εγώ, αν θα αγοράσουν το νέο μας άλμπουμ, αν θα μας δώσουν κάτι πίσω… Ειδικά όταν μιλάμε για ένα πολύ καλό άλμπουμ. Όπως λέει και ο Bruce Dickinson όταν τον ρωτούν αν θα περιοδεύσει. Θα το αγοράσεις το άλμπουμ; Αν δεν το αγοράσεις, μην περιμένεις να βγούμε σε tour! Όχι, λοιπόν. Δεν θα έκανα μία μπάντα σαν τους Maiden UniteD. Αυτό το έκανε ο Joey και μπράβο του».
Και τον ευχαριστούμε κι εμείς γι’ αυτό, γιατί ακόμη και όσοι δεν ακούν Rock & Metal μπορούν ν’ ακούσουν αυτά τα κομμάτια στην ακουστική εκδοχή τους και πραγματικά να ονειρευτούν και να ταξιδέψουν με τις μουσικές αυτές. Όλα τα τραγούδια των Maiden UniteD είναι πραγματικά μοναδικά. Τώρα θα ήθελα να σε ρωτήσω κάτι για έναν καλλιτέχνη, τον οποίο και υπερασπίστηκες πραγματικά, όταν ξεκίνησε η ιστορία για την ένταξη των IRON MAIDEN στο Rock ‘n’ Roll Hall Of Fame, τον Blaze Bayley. Ήταν όλα τα μέλη των IRON MAIDEN στη λίστα ένταξης, εκτός από τον Blaze! Και εσύ είπες ότι είναι άδικο αυτό, θα έπρεπε και εκείνος να είναι μέσα.
Και θέλω να σε ρωτήσω γιατί είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος, ένας καλός τραγουδιστής και προσέφερε κι αυτός από την πλευρά του με δύο πολύ καλά άλμπουμ για αρκετούς, όπως και όχι τόσο καλά για πολλούς άλλους. Ποια είναι η άποψή σου για τον Blaze; Ξέρεις, όταν έφυγε ο Bruce και πριν μπει ο Blaze στους MAIDEN ακουγόντουσαν διάφορα ονόματα για τη θέση, όπως ο Doogie White. Κάποιοι έλεγαν τότε για τον Kiske από τους HELLOWEEN, όμως, το γεγονός ότι δεν είναι Βρετανός δεν θα μπορούσε να του δώσει τη θέση του lead singer της μπάντας! Τι θα έλεγες για όλα αυτά και για την επιλογή των Smallwood & Harris, όπως και για το Hall Of Fame;
Ουάου… Δεν μπορώ να έχω πλήρη άποψη για όσους πέρασαν δοκιμαστικά στους IRON MAIDEN, δεν είχα ιδέα για τις όποιες φήμες μπορεί να υπήρχαν για τον τραγουδιστή των HELLOWEEN. Ξέρω μόνο ότι έγινε συζήτηση και audition με τον Doogie White και τον Damian Wilson, με τον οποίο έχω δουλέψει και στους Maiden UniteD και στους PRAYING MANTIS. Προσωπικά δεν έχω δουλέψει ποτέ με τον Blaze και δεν τον γνωρίζω. Τον είδα πριν λίγο καιρό, όμως, σ’ ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα και νομίζω ότι είναι ένας πολύ ωραίος τύπος. Την εποχή που ο Bruce είχε προβλήματα με τους IRON MAIDEN και έφυγε από την μπάντα όπως και ο Adrian Smith, ήμουν πραγματικά πολύ απασχολημένος με τους LIONHEART και τους PRAYING MANTIS. Δεν γνωρίζω, δηλαδή, ακριβώς τα προβλήματα που είχαν, τις εσωτερικές διαμάχες, κτλ. Οπότε δεν μπορώ να πάρω και θέση. Μπήκε τότε στην μπάντα ο Gers στη θέση του Smith και ο Blaze έγινε ο νέος frontman. Ο Blaze, λοιπόν, προσέφερε στους IRON MAIDEN. Δεν μπορώ να πω, αν είχε την κατάλληλη φωνή για τους IRON MAIDEN, γιατί, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής και το λέω με το χέρι στην καρδιά, δεν είχα το χρόνο για να ακούσω τις δουλειές τους με τον Blaze. Ήμουν πολύ απασχολημένος με τις δικές μου δουλειές, που ούτε αγόρασα τα άλμπουμ εκείνα. Ήξερα, βέβαια, ότι είχαν αλλαγές στη σύνθεσή τους, αλλά δεν είχα το χρόνο για να τους ακούσω.
Είναι βέβαιο, ωστόσο, ότι ήταν μέλος των MAIDEN για κάμποσα χρόνια και έβγαλαν μαζί δύο άλμπουμ. Έγραψε, μάλιστα, και κάποια κομμάτια, άρα συνέβαλε σημαντικά στην πορεία της μπάντας. Όταν έγινε, λοιπόν, η συζήτηση για το Hall Of Fame και είδα το όνομά μου μέσα, η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Ήταν μία επιβράβευση για μένα, για τον κόπο και τη δουλειά μου όλα αυτά τα χρόνια. Για πάνω από 40 χρόνια. Αν βάλουμε και τους REMUS DOWN BOULEVARD για 50 χρόνια. Τέλος πάντων, ακόμη και για την προσφορά μου στους MAIDEN εκείνη τη διετία. Ήμουν τρισευτυχισμένος, που βρισκόμουν μέσα στους υποψηφίους. Μου έλεγαν να βάλω το κοστούμι μου γιατί θα βραβευτώ, δεχόμουν αρκετά τηλεφωνήματα και μηνύματα.
Όταν είδα, λοιπόν, τις σημειώσεις και παρατήρησα ότι δεν είναι μέσα και ο Blaze, το ξεκαθάρισα δημόσια ότι είναι λυπηρό! Τότε άρχισαν να μου λένε για τους κανονισμούς και τις προϋποθέσεις για την ένταξη στο Rock ‘n’ Roll Hall Of Fame. Δεν κατάλαβα ποτέ, βέβαια, γιατί αποκαλείται Rock ‘n’ Roll Hall Of Fame, όταν βλέπεις μέσα καλλιτέχνες από την Jazz, τη Funk και τη Rap μουσική, γυναίκες ή άντρες που τραγουδούν Rap, κτλ! Ο Blaze είναι ένας εξαίρετος άνθρωπος, αλλά σύμφωνα με τους κανόνες δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις για να μπει… Έπρεπε να είναι συγκεκριμένα χρόνια στην μπάντα, αλλά και συγκεκριμένα χρόνια πριν από τις υποψηφιότητες για το Hall Of Fame! Λόγω της περιόδου, δηλαδή, που ήταν στους MAIDEN και της χρονιάς των υποψηφιοτήτων, δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις! Χαζομάρες… Ήταν στην μπάντα για δύο άλμπουμ και τα πήγε περίφημα. Προσέφερε πολλά και δείχνει να είναι ένας πολύ ωραίος τύπος. Να σου πω την αλήθεια, θα ήθελα πολύ να κάνω ένα live με τον Blaze! Να παίξουμε τραγούδια μας από τους IRON MAIDEN… Δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να το κάνω μαζί του. Αισθάνθηκα άσχημα, λοιπόν, που δεν ήταν μέσα στη λίστα για το Hall Of Fame ο Blaze. Ήταν στην μπάντα αρκετά χρόνια και βοήθησε πολύ. Γιατί να είναι έξω;».
Τι θα πρέπει να περιμένουμε στα δύο live σου με τους Maiden UniteD σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη; Τραγούδια μόνο από το πρώτο άλμπουμ, το “Iron Maiden”; Γνωρίζουμε, βέβαια, ότι θα παίξετε και το “Alexander The Great”… Να περιμένουμε κι άλλες εκπλήξεις;
Ας πούμε ότι, ναι, θα υπάρχουν εκπλήξεις. Αλλά δεν θα πούμε πολλά τώρα, γιατί αν τις αποκαλύψουμε τότε δεν θα είναι εκπλήξεις… Θα ακούσετε όλο το πρώτο άλμπουμ, αλλά και κάποια τραγούδια από το “Killers”. Εμένα προσωπικά δεν μου ζητήθηκε να μάθω ή να είμαι μέρος του “Alexander The Great”, αλλά, ναι, θα υπάρχουν κάποιες εκπλήξεις. Ανυπομονούμε να παίξουμε στην Ελλάδα. Ανυπομονώ κι εγώ, κάποια χρόνια μετά το τελευταίο μου live στην Αθήνα με τους Clairvoyance, το οποίο ήταν πολύ δυνατό. Αυτοί είναι οι Maiden UniteD. Θέλουμε να παρουσιάσουμε και τους Έλληνες μουσικούς, που θα παίξουν μαζί μας. Δεν τους ξέρω, προσωπικά, αλλά ανυπομονώ να τους γνωρίσω και να παίξω μαζί τους. Γνωρίζω ότι είναι εξαιρετικοί μουσικοί και ανυπομονώ ν’ ακούσω το πώς θα ακούγονται τα τραγούδια με τις ακουστικές τους κιθάρες και τα διαφορετικά όργανα που θα παρουσιάσουν. Είναι φανταστικοί και περιμένω πώς και πώς να δω το ελληνικό κοινό να τραγουδάει μαζί μας, αλλά και να με ρωτάει ό,τι θέλει»!
Αυτή η United είναι μάλλον και η δεύτερη αγαπημένη σου United, μετά τη West Ham! Θα σου δείξω, λοιπόν, αυτό το αυτοκόλλητο, με το μήνυμα: «Δεν το σκέφτομαι καν. West Ham United μέχρι να πεθάνω! Καταλαβαίνεις…»!
Ξέρεις, πριν από λίγες ημέρες μιλούσα με τον Steve Harris στο τηλέφωνο για πάνω από μία ώρα. Για πολλά πράγματα, όχι μόνο για τη μουσική. Κυρίως για τη West Ham θα πω! Του ανέφερα, βέβαια, τους Maiden UniteD. Προσπάθησα να τον πείσω ν’ ακούσει μερικά κομμάτια τους, μιας που είχε λίγο ελεύθερο χρόνο εκείνες τις ημέρες, πριν ξεκινήσει πάλι τις περιοδείες. “Steve”, του είπα, «βάλε και άκουσε μερικά ακουστικά τραγούδια των Maiden UniteD» και μου έστειλε ένα μήνυμα πίσω, τώρα, το πρωί, κάτσε να στο δείξω στο κινητό μου (σ.σ. δείχνει την οθόνη της συνομιλίας με τον Steve Harris) με thumbs up σύμβολα και, φυσικά, τα σφυριά των Hammers της West Ham! Του είχα πει όταν βρει χρόνο να ακούσει το “Trooper” και το “Remember Tomorrow” από Maiden UniteD και μου έστειλε αυτό. Μπορείς να το δεις; Ελπίζω να καταφέρω να κάνω τον Steve ν’ ακούει περισσότερο τους Maiden UniteD. Να βρίσκει, δηλαδή, το χρόνο, γιατί είναι ένας πολυάσχολος άνθρωπος. Δουλεύει πάντα σε κάτι, δεν κάθεται ποτέ… Εύχομαι να τα καταφέρω, γιατί αξίζει τον κόπο. Είναι πολύ ωραίες διασκευές.
Μέχρι την Παρασκευή, λοιπόν, ας πούμε απλά ένα «γεια», γιατί θα ανταμώσουμε ξανά. Σύντομα θα έχεις την ευκαιρία να απολαύσεις την καταπληκτική μας κουζίνα, την ελληνική, αλλά και το φοβερό ελληνικό κοινό. Ξέρεις, πολλές μπάντες λένε ότι οι Έλληνες δημιουργούν την καλύτερη ατμόσφαιρα σε όλη την Ευρώπη και μαζί με τους Λατινοαμερικάνους είναι, μάλλον, οι πρώτοι στον κόσμο! Γιατί δεν παίζει πάντα ρόλο το πόσος κόσμος βρίσκεται σε ένα live, αν και νομίζω ότι θα είναι πολλοί οι οπαδοί, αλλά η καρδιά και η ψυχή που έχει το κοινό. Νομίζω ότι αυτές οι βραδιές στην Ελλάδα θα σου μείνουν αξέχαστες! Come on you Dennis, λοιπόν!
Την αγάπη μου σε όλους τους Έλληνες. Ακόμη προσπαθώ να βρω, αλλά δεν τα έχω καταφέρει μέχρι τώρα, το μπλουζάκι που μου είχε δώσει το ελληνικό fan club των Iron Maiden στο live που είχα κάνει με τους Clairvoyance. Θέλω να το βρω, για να το φορέσω. Αν δεν το βρω, θα βάλω κάτι άλλο. Όποιος με ακούει εκεί, όμως, να μου φέρει ένα t-shirt…!
Γνωρίζεις καμία λέξη στα ελληνικά;
Όχι! Είμαι από το East End του Λονδίνου, μιλάω μόνο… Cockney!
Έχετε και έναν Έλληνα αμυντικό, πάντως, στη West Ham. Τον Ντίνο Μαυροπάνο.
Ναι, έχουμε παίκτες από παντού τώρα. Ίσως γι’ αυτό συχνά πυκνά χάνουμε!
Σε ευχαριστούμε πολύ. Ανυπομονούμε για τα live σας.
Σας περιμένουμε όλους κοντά μας. Να μας ακούσετε, να βγάλουμε τις φωτογραφίες μας, να ρωτήσετε ό,τι θέλετε, να πιούμε μία μπύρα παρέα και να περάσουμε υπέροχα.
Νίκος Φάλιας
(το δεύτερο μέρος σε λίγες ημέρες)
