Στις 26 Απριλίου, οι ACCEPT κυκλοφορούν το νέο τους άλμπουμ, με τίτλο “Humanoid” και όπως συμβαίνει σε πολλές τέτοιες περιπτώσεις, η συντακτική ομάδα του Rock Hard κινητοποιήθηκε για να γράψει μία ομαδική κριτική για το πολυαναμενόμενο αυτό άλμπουμ.
Για εμένα, όταν μιλάω για κλασικό heavy metal ήχο, τα πρώτα συγκροτήματα που μου έρχονται στο μυαλό, πως αποτελούν την επιτομή του ήχου αυτού, είναι οι JUDAS PRIEST και οι ACCEPT. Ακολουθούν κι άλλα, μα αυτά τα δύο για εμένα είναι ο ορισμός του heavy metal. Όταν, μάλιστα, βγάζουν και νέο δίσκο, με λίγες εβδομάδες διαφορά, καταλαβαίνετε τη χαρά μου.
Οι Τεύτονες metallers, λοιπόν, έχουν έτοιμο το “Humanoid”. Ξέρετε, η αλλαγή τραγουδιστή σ’ ένα σχήμα είναι ζωτικής σημασίας, γιατί είναι το πρώτο που ακούς, η «βιτρίνα». Οι ACCEPT στο “Blood of the nations”, το άλμπουμ της επανασύνδεσής τους, κατάφεραν να αντικαταστήσουν τον εμβληματικό Udo Dirkschneider με τον Mark Tornillo, δημιουργώντας το καλύτερο –ίσως- άλμπουμ επανασύνδεσης όλων των εποχών. Με τον απόλυτα φρέσκο, μοντέρνο αλλά και παράλληλα trademark ήχο τους και τον Andy Sneap στην παραγωγή. Παρόλα αυτά, βλέποντάς το λίγο αποστασιοποιημένα τώρα, οι επόμενοι δίσκοι τους, ακολουθούσαν μία σχετικά φθίνουσα πορεία, χωρίς όμως το “Blind rage” ή και το “Stalingrad” (ιδίως αυτό), να είναι μέτρια. Πολύ ωραίοι δίσκοι ήταν, όχι όμως “Blood of the nations”. Το “Rise of chaos” όμως και το “Too mean to die”, μου έδειξαν ένα γκρουπ που κάπου έμεινε από έμπνευση, με μέλη να φεύγουν, γκρίνια, αλλά και σαφή στοχοπροσήλωση.
Όταν ένα συγκρότημα, κοντεύει τα 50 χρόνια ύπαρξης κι έχει τουλάχιστον μία δεκαριά δίσκους που έχεις λιώσει, είσαι λίγο πιο χαλαρός στις απαιτήσεις σου. Κάπως έτσι αντιμετώπισα το “Humanoid” στην πρώτη ακρόαση. Και με ωφέλησε, γιατί συνάντησα, μετά από δύο δίσκους, ένα συγκρότημα που ακούγεται πιο φρέσκο, πιο «ξεκούραστο». Ναι, δεν έχουν κάποια τρομερή νέα ιδέα, ο ήχος τους στην Andy Sneap εποχή είναι πανομοιότυπος, έχουν το UBER-cheesy “Ravages of time” (με στίχους που ανατριχιάζεις από την «τυρίλα»), κατά τ’ άλλα όμως, δίχως να ξεφεύγουν από την πεπατημένη, καταφέρνουν να έχουν το βασικό. Καλύτερες συνθέσεις από τους προηγούμενους δύο –τουλάχιστον- δίσκους!
Από το εναρκτήριο “Diving into sin” με το ανατολίτικο riff, το ρυθμικό “The reckoning” που ασυναίσθητα πάει το κεφάλι σου πάνω-κάτω, το “Southside of hell” που κλείνει το δίσκο, το “Frankenstein”, το “Humanoid”. Ένας καλός δίσκος, που δεν μπαίνει με τίποτα όμως στις κορυφαίες στιγμές του Wolf Hoffmann και της εκάστοτε παρέας του, είναι όμως κλασικό ACCEPT άλμπουμ, με τον ήχο που αγαπάμε, αξιοπρεπείς συνθέσεις και φυσικά ανυπομονούμε να τους δούμε το καλοκαίρι στη βραδιά του Release με JUDAS PRIEST και Bruce Dickinson.
7,5 / 10
Σάκης Φράγκος
Όλοι είμαστε υπεύθυνοι για τις επιλογές μας. Το ίδιο και ο Wolf Hoffmann ο οποίος κατάφερε τα τελευταία χρόνια να «μικρύνει» το status και το ειδικό βάρος των ACCEPT με τις αποφάσεις που πήρε. Γιατί θεωρώ ότι όλοι έχουμε εντοπίσει ένα δισκογραφικό τέλμα μετά το “Blind rage” το οποίο συνδυαζόμενο με τις αποχωρήσεις βασικών μελών (προεξέχοντος, φυσικά, του Peter Baltes) έχουν προκαλέσει σημαντική ζημιά στα γερμανικά panzer. Οι ACCEPT είναι ένα πολυαγαπημένο μου συγκρότημα και μακάρι να μπορούσα να γράψω κάποια καλά λόγια ή έστω να επισημάνω ορισμένα θετικά σημεία για το “Humanoid”. Δεν μπορώ όμως να το κάνω διότι απλούστατα θα ήταν υποκριτικό να βάλω θετικό πρόσημο στη νέα δουλειά των ACCEPT.
Χωρίς δεύτερη σκέψη εδώ έχουμε ένα ακόμη «ασφαλές» άλμπουμ από τους Γερμανούς με τον Hoffmann να αναπαράγει ίδιες φόρμες και riff ενώ υπάρχουν στιγμές που νομίζεις ότι έχεις ακούσει τα νέα κομμάτια σε κάποιο από τα 2 τελευταία άλμπουμ των ACCEPT. Μιλάω για παρόμοιες μουσικές δομές και έλλειψη έμπνευσης σε σημείο τέτοιο που προκαλούν αμηχανία σε κάθε οπαδό της μπάντας. Φαντάζομαι ότι για οποιαδήποτε μικρομεσαία μπάντα της κεντρικής Ευρώπης, το “Humanoid” θα ήταν ένα ΟΚ άλμπουμ τευτονικού metal. Όχι όμως για τους ACCEPT! Προσωπικά με ενοχλεί περισσότερο που ακούω αυτό το τυπικό metal από τους ACCEPT από το γεγονός της πλήρους απομόνωσης του Hoffmann. Και προλαβαίνω πιθανά σχόλια περί άδικης σύγκρισης με το ένδοξο παρελθόν, καθώς δεν πηγαίνω τόσο πίσω υπογραμμίζοντας απερίφραστα ότι αυτοί οι ACCEPT δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τους ACCEPT της πρόσφατης περιόδου 2010-2014! Απλά και ξεκάθαρα. Φυσικά και στο επερχόμενο live στην Πλατεία Νερού θα είμαστε εκεί και θα τραγουδήσουμε με όλη μας τη δύναμη τα κλασικά τραγούδια τους. Όμως, όσον αφορά το “Humanoid” είναι η πρώτη φορά που αμφιταλαντεύομαι για το αν θα πρέπει να αγοράσω ή όχι ένα δίσκο των ACCEPT. Και αυτό λέει πολλά για μένα…
4 / 10
Σάκης Νίκας
Μια από τις ευκολότερες ακροάσεις και παρουσιάσεις δίσκων, όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκομαι στο Rock Hard. Ουδεμία αγωνία για το τελικό αποτέλεσμα, απόλυτα προβλέψιμο το “Humanoid”. Γι’ αυτό και δε θα συμφωνήσω με όποιον από τους εκλεκτούς συναδέλφους γράψει περί «απογοήτευσης», αφού όλο και κάποιος θα βρεθεί να το κάνει. Αν παρατηρήσουμε τη δισκογραφική (και μόνον αυτή, γιατί live η μπάντα είναι απίστευτη) πορεία των ACCEPT από το “Blood of nations” μέχρι σήμερα, είναι σταθερά καθοδική. Η 17η λοιπόν studio κυκλοφορία των κατά τ’ άλλα λατρεμένων μου Γερμανών, μπαίνει στην τριάδα με τα πλέον αδύναμα albums τους, μαζί με το “Death row” και το “Predator”. Προβλέψιμοι; Ναι. Δεν είναι όμως εκεί το πρόβλημα.
Και οι JUDAS PRIEST απόλυτα προβλέψιμοι είναι και κυκλοφόρησαν ένα ΕΠΟΣ. Το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι δεν υπάρχει καθόλου έμπνευση. Η μπαλάντα “Ravages of Time” ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες συνθέσεις με την ποιότητά της (νομίζω δεν είμαι ο μόνος που σκέφτηκε αμέσως τον Peter Baltes στο μικρόφωνο), δύο-τρία refrains θα σου μείνουν στο νου (εντάξει, για ACCEPT μιλάμε), αλλά πέραν αυτών, δεν υπάρχει κάτι που να σε κρατήσει στον δίσκο αυτόν. Panzers λοιπόν, ναι, παραταγμένα στον όρχο οχημάτων, καλογυαλισμένα, καλολαδωμένα, έχοντας περάσει από την απαιτούμενη επιθεώρηση, αλλά περιμένοντας πια την συμμετοχή τους σε κάποια μεγαλειώδη παρέλαση. Όχι στο πεδίο της μάχης. Έλα, μην απογοητεύεσαι. Το καλοκαίρι πάλι την κλασσικούρα θα χαρούμε και οι τύποι θα σαρώσουν. Είπαμε, άλλο το studio, άλλο τα… κονσέρτα. Ρε σεις… μήπως να γίνεται αποκλειστικά live μπάντα, να είμαστε όλοι τρισευτυχισμένοι;
5,5 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
Και μόνο που Γερμανοί προπάτορες του τευτονικού metal κυκλοφορούν δίσκο, ο κόσμος πρέπει να σταματήσει και να τον ακούσει με τον απαιτούμενο σεβασμό. Οι ACCEPT δεν είναι απλά, άλλο ένα Γερμανικό συγκρότημα. Μαζί με τους SCORPIONS είναι αυτοί είναι αυτοί που οριοθέτησαν μια ολόκληρη σκηνή και πολλές γενιές τους οφείλουν πολλά. Βέβαια, η αξία τους, δεν θα ήταν τόσο διαχρονική και τόσο επιβλητική, εάν δεν είχαν μια ποιοτική δισκογραφία και δεν εξακολουθούσαν να βγάζουν ποιοτικές δουλειές. Με την δισκογραφική τους επιστροφή και την εποχή Tornillo, έδειξαν πως μπορούν να σταθούν αξιοπρεπέστατα και σε πιο σύγχρονες εποχές, με δίσκους αντάξιους του τεράστιου ονόματός τους.
Αυτό που ξεχώρισα αμέσως στο “Humanoid” είναι η διάθεση να ακουστούν περισσότερο κοντά στα πρώτα τους βήματα, παρά στις νεότερες δουλειές τους, που ήταν πολύ περισσότερο σκληρές. Εύκολα κάνω τον παραλληλισμό με δίσκους όπως το “Restless and wild” και το “Objection overruled”, αφού τόσο οι ταχύτητες, όσο και ο όγκος, έχουν δώσει την θέση τους στις πιο mid-tempo και hard n’ heavy συνθέσεις.
Μην ρωτάτε αν μου άρεσε. Εγώ έτσι γνώρισα τους ACCEPT κι έτσι τους αγάπησα. Οπότε το “Humanoid” με γέμισε με συναισθήματα νοσταλγίας και δεν πρόκειται να το χαρακτηρίσω πισωγύρισμα. Τραγούδια όπως το “Man up” και το “Straight up Jack” πάνε πίσω το χρόνο, όταν πολλοί έλεγαν πως οι ACCEPT ήταν η σκληρή απάντηση της Γερμανίας, στους AC/DC. Μετά, κάτι “Frankenstein”, “The reckoning”, “Mind games” και “Nobody get out alive” αποτελούν τον ορισμό του DNA των Γερμανών. Βασισμένα στα riffs του Wolf Hoffmann που είναι μάστορας σε αυτή την δουλειά και τον mid-tempo ρυθμό, τα τραγούδια επιτρέπουν στα τρία έγχορδα, όσο και στα τύμπανα να έχουν χώρο.
Ακόμα και στο κομμάτι της παραγωγής, έχουν φροντίσει να απομακρυνθούν από την τελευταία τους περίοδο. Αντί για υπέρογκες κιθάρες και βαριά ατμόσφαιρα, εδώ μας δίνουν πιο 80s αισθητική. Η επαφή με την εποχή Tornillo, δεν χάνεται τελείως, αφού τόσο το πρώτο (“Diving into sin”) όσο και το τελευταίο τραγούδι (“Southside of Hell”) είναι πιο κοντά σε αυτήν, ενώ και το ομώνυμο τραγούδι, είναι πιο σύγχρονο σε ήχο. Συνολικά το “Humanoid” είναι άλλη μια δυνατή δουλειά από τον Hoffmann και είναι αντάξια του τεράστιου ονόματος των ACCEPT, με αρκετή δόση νοσταλγίας, αλλά γνωρίζοντας πως το πλήρωμα του χρόνου πλησιάζει (άλλωστε γι’ αυτό μιλάνε στο “Ravages of time”), μπορεί να είναι και ο τελευταίος μεγάλος δίσκος τους.
8 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
Οι ACCEPT είναι ένα από τα συγκροτήματα που χρίζει ιδιαίτερης προσοχής σε κάθε δισκογραφικό του βήμα. Σίγουρα καθένα ίσως να μην είναι το ίδιο, βάση τελικού αποτελέσματος τραγουδιών για τα γούστα των οπαδών, έχουν καταφέρει όμως, και τα τελευταία χρόνια, να δημιουργούν δισκογραφικές προσπάθειες, τέτοιες, που να αρέσουν στο κοινό, σε άλλους περισσότερο και σε άλλους λιγότερο, έχοντας όμως το group πάντα σε μια διαρκή δημοσιότητα και εκτίμηση.
Τα τελευταία χρόνια ακολουθείται ένα συγκεκριμένο στυλ δόμησης στις συνθέσεις του, έχοντας όλα τα trademarks του ήχου που το έχει καθιερώσει, με τραγούδια, τα οποία λόγω παραγωγής, ηχούν ελαφρώς πιο δυναμικά σχετικά με τα πρώτα χρόνια της δισκογραφικής του παρουσίας. Έτσι έχουν δημιουργήσει ένα μουσικό και ηχητικό μοτίβο, στο οποίο «πατάνε» σε κάθε δουλειά. Οι όποιες αλλαγές στο line up έχουν γίνει από το 2010 και μετά που ξαναδραστηριοποιήθηκαν, δεν έχουν επιφέρει καμία αλλαγή στην γενικότερη ποιότητα των προσφερόμενων τραγουδιών. Ήδη η τωρινή σύνθεση, όντας σχεδόν 5 χρόνια μαζί, έχει σίγουρα καταφέρει να «δέσει» αρκετά, αποδίδοντας τις συνθέσεις εντός και εκτός studio, ίσως πιο εύκολα.
Το “Humanoid”, η νέα, 17η δουλειά τους, ακολουθεί πιστά ότι ακριβώς έχουμε ήδη γνωρίσει από το συγκρότημα, παίρνοντας επάξια την σκυτάλη από το προ τριετίας “No mean to die”. Το κάθε τραγούδι, έχει ένα χαρακτηριστικό στακάτο ριφ πάνω στο οποίο είναι «χτισμένη» η σύνθεση, αρκετές catchy μελωδίες και στην κιθάρα, και στις φωνητικές γραμμές, ρεφραίν που δεν γίνεται να μην θες να τα σιγοψιθυρίσεις ή να τα τραγουδήσεις πιο δυνατά, και μια συνεχή άκρως ξεσηκωτική διάθεση σε κάθε στιγμή της ακρόασης. Όλες οι συνθέσεις, εκτός μιας που είναι η πιο μπαλαντοειδής που εμπεριέχεται στην νέα δουλειά, ποικίλλουν σε tempo, χαίροντας συνεχώς ενός άκρατου δυναμισμού, είτε ο μετρονόμος «κινείται» πιο γρήγορα, είτε σε πιο groove ρυθμούς. Οι ACCEPT, για/σε άλλη μια δισκογραφική τους κυκλοφορία, «έφτιαξαν» τραγούδια, άμεσα στο κοινό, χωρίς μουσικούς φανφαρονισμούς, τα οποία, ακόμα και με λίγες, αλλά ουσιαστικές ακροάσεις, γέρνουν εύκολα την ζυγαριά προς τον άκρατο ενθουσιασμό και τα συναισθήματα χαράς, για το άκρως ποιοτικό ηχητικό αποτέλεσμα.
Το πολύ σημαντικό στοιχείο της νέας δισκογραφικής τους κίνησης, είναι ότι τα καινούργια τραγούδια, σε σύνολο, είναι πολύ ανταγωνιστικά το ένα με το άλλο. Τα δυο που έχουν ήδη παρουσιαστεί, “Humanoid” και “The reckoning”, αποτελούν ναι μεν αντιπροσωπευτικά δείγματα για το τι θα ακούσει ο οπαδός, χωρίς να είναι όμως τα καλύτερα του δίσκου. Το album, έχει σε σύνολο τα περισσότερα τραγούδια που μου «έμειναν», μετά από τις πολλές ακροάσεις τα τελευταία χρόνια.
Οι ACCEPT, με το “Humanoid”, αποδεικνύουν περίτρανα τον λόγο που είναι μια από τις «ζωντανές» σημαίες στη heavy metal μουσική. Τιμούν περίτρανα την φήμη που έχουν, αποδεικνύοντας ότι πολλές φορές, ένα πολύ ωραίο album μπορεί να δημιουργηθεί και από μη ιδρυτικά μέλη ενός σχήματος. Η τωρινή σύνθεση, βάση αποτελέσματος, για τον γράφοντα, έχει «κλείσει» τα στόματα όσων ίσως τους λένε «ο Hoffmann και οι φίλοι του». Το σίγουρο είναι ότι η νέα δουλειά θα μας απασχολήσει για πάρα πολύ μεγάλο διάστημα, αφού το προϊόν είναι κάτι παραπάνω από καλό. Ακούστε τον δίσκο όσες πιο πολλές φορές μπορείτε, δυνατά!
8,5 / 10
Θοδωρής Μηνιάτης
