Να ξεκινήσουμε με μία προσωπική άποψη και όποιος τη δέχεται καλώς. Βασικά και όποιος δεν τη δέχεται, πάλι καλώς φυσικά, απλά να ‘χαμε να λέγαμε, να ‘χαμε να πούμε, πράγματα για αρχόντους και όχι αυγολέμονους. Ο Corey Taylor είναι με άνεση, μέσα στους 5 (διαλέξτε θέση) κορυφαίους frontmen, τραγουδιστές, συνθέτες και στιχουργούς των τελευταίων 20-25 χρόνων στο γενικότερο metal στερέωμα. Σαν πακέτο, ελάχιστοι είναι αυτοί που μπορούν να μετρηθούν μαζί του. Φωνές αρκετές (ή πολλές, ανάλογα τα γούστα) καλύτερες, δεκτό. Συνθέτες, πολλοί επίσης ισάξιοι, καλύτεροι, οτιδήποτε. Frontmen εξίσου. Το πακέτο του όμως, σε συνδυασμό με την παραγωγικότητά του, τη συνεχή δράση του (είτε με SLIPKNOT, είτε με STONE SOUR, είτε solo, είτε guest, είτε οτιδήποτε θέλετε), αλλά και το μέσο όρο της ποιότητας των δουλειών που ακουμπάει, ε, ας είμαστε ρεαλιστές, ελάχιστοι το έχουν. Και ακόμα για τη φωνή του καθαρά να μιλήσουμε, ο άνθρωπος ό,τι έχει αναλάβει να τραγουδήσει, από τα SLIPKNOT ως Ronnie James Dio, το κάνει εξαιρετικά. Αρέσουν ή όχι οι SLIPKNOT, αρέσουν ή όχι οι μπάντες του, η μουσική του, οτιδήποτε, για τη φωνή του ή τους στίχους του, sorry ρε παιδιά, αλλά δεν γίνεται να μην του βγάζεις καπέλο. Δείτε όσοι δεν έχετε δει στην τελική το “Corey Taylor – live in London” (YouTube) και πείτε μου ότι είμαι κουφός μετά.
Ελέω και της εμφάνισής του στο θέατρο Λυκαβηττού την Τρίτη 28 Μαΐου, ο κύριος Φράγκος (σεβασμό στους μεσήλικες), μου ζήτησε να βγάλω μία δεκάδα των κορυφαίων, προσωπικά, τραγουδιών του, εκτός SLIPKNOT. Ευτυχώς μου είπε να μην βάλω και από guests και συνεργασίες, γιατί περισσότερο πονοκέφαλο θα μου δημιουργούσε, παρά αποτέλεσμα θα έπαιρνε. Άρα μιλώντας για STONE SOUR και COREY TAYLOR πάμε να δούμε μία προσωπική αγαπημένη δεκάδα, που θα μπορούσε να έχει άνετα πλειοψηφία από το “House of gold and bones part 1”, αλλά θα προσπαθήσω να την ισορροπήσω λίγο και να βάλω κάτι από το κάθε τι που κυκλοφόρησε και με όσο δυνατόν περισσότερη ηχητική ποικιλία, αφού από αυτό άλλο τίποτα ο άνθρωπος. Η σειρά είναι χρονολογική, με εξαίρεση το Νο 1…
- “Orchids” (album: “Stone sour”)
Ναι, έχει 3 singles αυτό το ντεμπούτο του Corey Taylor με τους STONE SOUR, πίσω στο 2002, ναι, προτάθηκαν και για Grammy τα δύο από αυτά (όσο συζητήσιμο είναι, που είναι, το θέμα Grammys), όμως αυτό το κομμάτι για κάποιο λόγο μου έκανε το περισσότερο κλικ. Ακόμα πολλές και λογικές οι επιρροές SLIPKNOT στο ντεμπούτο, αλλά εδώ, αυτό το μίγμα που έχει δημιουργήσει με έντονες ηχητικές πινελιές είτε από Seattle 90s, είτε από τον πιο φρέσκο (τότε μιλάμε) ήχο GODSMACK (ειδικά αυτή η γέφυρα είναι τάλε κουάλε) και λοιπών, το κάνει ξεχωριστό.
- “Through glass” (album: “Come what(ever) may”)
Προφανώς και όταν έχεις στον ίδιο δίσκο κομμάτια όπως τα “30/30-150”, “Made of scars”, “Cardiff” (υπέροχο) και γενικά έχει 5 singles, το να βγάλεις ένα σαν κορυφαίο ας πούμε, είναι δύσκολο. Αλλά αυτό το “Through glass”, είναι τέτοιος κόμματος που κερδάει. Μιλάμε για το πρώτο mega hit των STONE SOUR, με τρελό airplay στα ραδιόφωνα της Αμερικής και από εκείνα τα τραγούδια που ξέρει απέξω μία γενιά και τα τραγουδάει στίχο στίχο στις συναυλίες. Άδικο; Ούτε καν! Πολύ ωραίος δίσκος, ο πρώτος πραγματικά διαφορετικός τελείως από SLIPKNOT που έδειχνε μονοπάτι.
- “The bitter end” (album: “Audio secrecy”)
Αυτά τα heavy και straight groove-άτα κομμάτια του Corey, τα γουστάρω φουλ. Σχεδόν πάντα έχει ένα τέτοιο τραγούδι και σχεδόν πάντα είναι από τα κορυφαία του δίσκου. Έτσι, προσωπικά και στο “Audio secrecy”, το τρίτο κατά σειρά άλμπουμ των STONE SOUR, παρόλο που κι εδώ έχουμε 4 singles, hits όπως τα “Say you’ll haunt me” και “Hesitate” για παράδειγμα, αυτό το “The bitter end” ήταν από την αρχή η προσωπική αδυναμία. Και για να είμαι τελείως ειλικρινής, νομίζω ότι αυτός ο δίσκος είναι ο δεύτερος πιο αδύναμος των STONE SOUR, πίσω φυσικά από το “Hydrograd” που είναι μακράν το πιο αδύναμό τους. Παντού όμως έχει σπουδαία τραγούδια αυτός ο Corey.
- “Gone sovereign / Absolute zero” (album: “House of gold and bones – part 1”)
Ευχαριστώ τη μπάντα και τη Roadrunner που τότε τα είχαν βγάλει πακέτο σε ένα ενιαίο βίντεο και μου έδωσαν, 12 χρόνια μετά, μία διευκόλυνση στη συγκεκριμένη λίστα. Ο καθένας με τον πόνο του. Ο δίσκος αυτός είναι ο καλύτερος των STONE SOUR. Ο πιο ποικίλος, γεμάτος με κομματάρες και όπως είπα στην εισαγωγή, τα μισά της λίστας θα μπορούσαν να είναι από εδώ. Το δίπολο “Gone sovereign / Absolute zero” δεν γινόταν να λείπει. Το μεν πρώτο με την επιθετικότητα, τα δίκασά του, τη ζωντάνια του, το δε δεύτερο με την groove-α του… super τραγούδια και τα δύο. Γεια σου ρε Roy Mayorga… Σεβασμός! Να ανοίγει ο δίσκος σου με αυτά τα δύο. Πως να μην γίνει επιτυχία; Και αφήνω έξω “Taciturn” που λατρεύω, “RU486”…
6. “Sadist” (album: “House of gold & bones – part 2”)
To δεύτερο μέρος του “House of gold & bones” μπορεί να μην ακούστηκε ίσως τόσο όσο το πρώτο, αλλά είναι ένας εξίσου εξαιρετικός δίσκος, γεμάτος κομματάρες. Και πρέπει να βάλω μόνο ένα. Καλά. Ίσως δύο, για να βγει και η δεκάδα πιο καλά. Να αφήσεις έξω “Black John”, να αφήσεις έξω “The house of gold and bones”, το “Stalemate”… τόσα υπέροχα τραγούδια. Δεν μπορούσα όμως να αφήσω έξω το “Sadist”. Οι μελωδικές αυτού του τύπου και οι στίχοι είναι το χάρισμά του (πέραν της φωνής). Και ένα χαρακτηριστικό τραγούδι είναι αυτό. Υπέροχη power ballad αλά Corey. Υπέροχη.
- “Song #3” (album: “Hydrograd”)
Το ανέφερα και πιο πάνω, αυτό είναι το πιο αδύναμο άλμπουμ των STONE SOUR κατά την ταπεινή μου άποψη και για την ώρα και το τελευταίο. Το ότι είναι το πιο αδύναμο, δεν το κάνει κακό εννοείται. Κάθε άλλο. Φυσικά και έχει τα ωραία κομμάτια του, αλλά το σύνολό του, δεν μπορώ να το βάλω δίπλα στα υπόλοιπα αυτής της μπάντας. Και το “Song #3” ξεχωρίζει νομίζω από τα υπόλοιπα. Άλλωστε δεν μπορεί να είναι τυχαίο πως ήταν αυτό που επιλέχθηκε να «τραβήξει» το δίσκο. Και το έκανε. Groove-άτο, με χαλαρή διάθεση και φυσικά ωραίες μελωδικές. Με την αξία του στη δεκάδα και όχι απλά επειδή ντε και καλά έπρεπε να μπει τουλάχιστον ένα κομμάτι από κάθε δίσκο.
- “Black eyes blue” (album: “CMFT”)
Με τους COREY TAYLOR, o Corey απλά… ροκάρει, παντελώς ελεύθερος, ακόμα περισσότερο απ’ ότι με τους STONE SOUR. Παίζει όπως θέλει, ό,τι θέλει και απλά δεν τον νοιάζει. Και φυσικά, βρίσκει την ευκαιρία να προσφέρει μερικά ακόμη πολύ ωραία τραγούδια. Και αν το “Black eyes blue” δεν είναι ένα πάρα μα πάρα πολύ ωραίο American rock τραγούδι, τι να πω. Μα είναι! Ζωντανό, πολύ ωραίες μελωδίες, από εκείνα που ακούς στο ράδιο ή σε ένα bar και γουστάρεις. Ας μην είναι αυστηρώς μεταλλάδικο το μαγαζί. Ροκάδικο γενικότερα. Καλός δίσκος, όμως νομίζω ο επόμενος είναι καλύτερος.
- “Beyond” (album: “CMF2”)
Ακούω την άποψη ότι το “CMFT” ήταν περισσότερο Corey Taylor (αν κάτι τέτοιο μπορεί να ειπωθεί) από ότι το “CMF2”. Εκεί που διαφωνώ κάθετα, είναι πως η solo μπάντα του, είναι η παιδική χαρά του. Αν θέλει κι άλλο SLIPKNOT, κάνει SLIPKNOT. Αν θέλει κι άλλο STONE SOUR, κάνει STONE SOUR. Στη solo δουλειά του θέλει απλά να παίζει ότι του κατέβει. Και για να καταλάβω: το “Beyond” δεν είναι κομματάρα ή δεν έχει σφραγίδα Corey Taylor;;; Θα έβαζα εύκολα και το “We are the rest” με τον radio punk χαρακτήρα του, αλλά αυτό εδώ δεν χάνει που λέμε. Και οι δύο δίσκοι είναι ένα ωραίο, πολύ ευχάριστο άκουσμα, χωρίς να τους λες «δισκάρες» και τα σχετικά. Αλλά αυτός είναι και ο σκοπός του όπως έχει φανεί στη solo δουλειά του, οπότε job done!
- “The house of gold & bones” (album: “The house of gold & bones – part 2”)
Βρε πως έγινε αυτό; Τιναφτορε; Ε, αφού αφήνουμε έξω τα 2 EPs με διασκευές, βρίσκουμε χώρο για ακόμα δύο τραγούδια από άλμπουμ που περάσαμε. Και όσο και αν αυτό το άσμα είναι το «αδελφάκι» του “Absolute zero”, όσο και αν έχει και άλλες κομματάρες ο δίσκος, με τρώει και δεν μπορώ να το αφήσω απέξω. Αυτά τα straight groove-άτα δυνατά κομμάτια με τα μελωδικά περάσματα δεν μπορώ να τα απαρνηθώ. Τι να κάνω ο άνθρωπος. Ε, κλείνει και το concept του διπλού αυτού άλμπουμ, έχει ένα φανταστικό lyric video που επεξηγεί και αρκετά (προσπαθώ απλά να βρω δικαιολογίες)… βασικά απλά το γουστάρω φουλ!
- “Tired” (album: “The house of gold & bones – part 1”)
Σοβαροί να είμαστε. Τέτοια τραγούδια δεν γράφεις εύκολα. Kαι το λες και αμαρτία να ΜΗΝ είναι αυτό το ΑΣΜΑ στα καλύτερα, αν όχι το καλύτερο, αφού μιλάμε για γούστα, του Corey Taylor στις δουλειές του με STONE SOUR και τη solo μπάντα του. Τι να πεις και τι να αφήσεις. Μελωδίες; Ρυθμός; Ατμόσφαιρα; Στίχοι; Ρεφρενάρα; Ένα υπέροχο τραγούδι από αρχή μέχρι τέλους, από αυτά που πολλές μπάντες θα παρακαλούσαν να έχουν ένα αντίστοιχο που θα τους απογειώσει. Κόλλημα τεράστιο. Έλα, παραδεχθείτε το και όσοι το παίζετε λίγο πιο σκληροί. Αυτό δεν μπορεί να μην ακουμπάει ρε παίδες.
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
