PARADISE LOST – “Shades of God” – Worst to best

Κάθε άλμπουμ και κάτι διαφορετικό. Είναι ένα θα λέγαμε «δόγμα» για τους PARADISE LOST, μιας και αρνούνται πεισματικά να ακολουθήσουν μία πεπατημένη, όσο επιτυχημένη και να είναι αυτή. Το “Lost Paradise” ήταν ένας death/doom ογκόλιθος, το “Gothic”, με τα πλήκτρα του, τα γυναικεία του φωνητικά, τις μελωδίες του και τα γοτθικά στοιχεία του, γέννησε ένα είδος. Παρόλη την αναγνώριση που έφερε όμως για το συγκρότημα, οι πεντάδα από το Γιόρκσαϊρ, στο τρίτο άλμπουμ της που κυκλοφόρησε τριάντα δύο χρόνια πριν, το 1992, δεν ακολούθησε καμία  από τις δύο προηγούμενες συνταγές του.

Το “Shades of God”, ίσως είναι ένα παραγνωρισμένο αριστούργημα. Βλέπετε η μοίρα το ήθελε να βρίσκεται ανάμεσα στο εμβληματικό “Gothic” και στο για πολλούς καλύτερο άλμπουμ των LOST, το “Icon”. Αυτό το κάνει να είναι ένας τύποις παρίας, ευρισκόμενο ανάμεσα σε αυτά τα θηρία της δισκογραφίας των Βρετανών. Στην πραγματικότητα όμως, το “Shades of God”, είναι μια πανέμορφη γέφυρα ανάμεσα στο παρελθόν και στο προδιαγραφόμενο στον δίσκο, μέλλον της μπάντας.

Έχει την doom υφή, τα Sabbath-ικά ριφ, την απαραίτητη φυσικά μελαγχολία, την βαρύτητα και την ταχύτητα όπου χρειάζονται. Τα φωνητικά του Nick, παρότι στο φάσμα του growl ακόμα, δείχνουν να αλλάζουν και να γίνονται πιο «μαλακά» αλλά παράλληλα και πιο εκφραστικά. Τόσα πολλά στοιχεία, τα οποία δείχνουν ξεκάθαρα προς το “Icon” σε μια πρωτόλεια μορφή του, με ένα μεγαλύτερο ηχητικό «βάθος» και μία μεγαλύτερη τραχύτητα.

Μέσα από το άλμπουμ, έχουν βγει κλασσικά κομμάτια, έχει βγει το ίσως διαχρονικότερο hit του συγκροτήματος, το “As I die”. Έχει προσθέσει στην κληρονομιά των LOST ένα μεγάλο λιθάρι και όχι ένα λιθαράκι. Δεν είναι «καλύτερο» ούτε από τον προκάτοχό του, ούτε από τον διάδοχό του. Είναι όμως αυτό ακριβώς που είπαμε και παραπάνω. Μία γέφυρα, πολύ γερή και ανθεκτική και στον χρόνο και στις κακουχίες και φυσικά αυτό είναι αυταπόδεικτο, μιας και μπορεί για λίγους να είναι το αγαπημένο τους άλμπουμ από τους Άρχοντες της μελαγχολίας, είναι όμως για όλους ένας δίσκος άξιος του ονόματός τους.

Ακολουθεί μία απόπειρα αξιολογικής τοποθέτησης των εννέα τραγουδιών του. Υποκειμενική φυσικά.

The “Shades of God” Countdown:

9. “No forgiveness” (07:37)

Ιδιαίτερα μακροσκελές, βέβαια αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, όταν το τραγούδι έχει να πει τόσα πολλά ώστε να δικαιολογείται η διάρκειά του. Εδώ όμως μάλλον οι LOST φλυαρούν και αυτό δίνει στο τραγούδι την θέση του. Πιο σύντομο, δεν θα κούραζε και οι ιδέες που έχει ίσως να το κατέτασσαν διαφορετικά.

8. “The word made flesh” (04:41)

Το outro του Βινυλίου της εποχής, μιας και το “As I die” δεν είχε συμπεριληφθεί σε εκείνη την έκδοση του δίσκου. Βαρύ, πολύ doom-άτο. Σε μία άλλη δουλειά των LOST ίσως ήταν σε άλλη θέση, αυτό που το φέρνει σε αυτήν την θέση είναι αφενός αυτά που είναι σε υψηλότερη, αφετέρου αυτό το ενοχλητικό τομάκι που για άγνωστο λόγο ο Archer αποφάσισε να χρησιμοποιήσει και είναι λες και για κάποιο λόγο χρονομετρά το τραγούδι μην και λήξει απροειδοποίητα.

7. “Daylight torn” (07:53)

Μπορεί να είναι, κατά δήλωσή του, το αγαπημένο κομμάτι του Nick από αυτό το άλμπουμ, όμως είναι μάλλον χλιαρό σε σχέση με τα υπόλοιπα. Δεν είναι filler σε καμία περίπτωση, απλώς φαίνεται κάπως εκτός τόπου. Ίσως βέβαια αυτό να είναι και κάτι που θα έπρεπε κανονικά να το κάνει να ξεχωρίζει; Περί ορέξεως… Το άνοιγμα του τραγουδιού πάντως, είναι μια ευθύτατη αναφορά στο “Gothic”.

6. “Embraced” (04:29)

Ευθύ, μέτριο σε διάρκεια, όσο πρέπει να είναι ένα κομμάτι της λογικής του. Ένα από τα αμεσότερα τραγούδια του άλμπουμ, το οποίο δίνει και την death metal νότα του, που μπορεί να μην είναι τρομερά ταχύ, είναι όμως ιδανικό για το ύφος του.

5. “Crying for eternity” (07:05)

Ένα πανέμορφο δείγμα της PARADISE LOST αισθητικής. Ένα τραγούδι που κατά πάσα πιθανότητα, μέσα του, είναι συμπιεσμένη η λογική τους, σε πολλά κομμάτια που φέρουν την σφραγίδα τους. Ας όψονται τα επόμενα, και εδώ.

4. “Your hand in mine” (07:08)

Ναι, δεν είναι εδώ η θέση του. Αλλά που είναι; Ίσως τα υπόλοιπα να τραγούδια που ακολουθούν και αυτό μαζί, να μπορούσαν να είναι όλα μαζί μία πρώτη θέση, ανάλογα με την διάθεση και τι θέλει να ακούσει κανείς εκείνη την ώρα που θα βάλει τον δίσκο να γυρνάει. Το “Your hand in mine” είναι ένα βαθιά συναισθηματικό κομμάτι με οργή να κρύβεται κάτω από τους στίχους. Απελπισία και ελπίδα που δεν αποδίδει καρπούς εναλλάσσονται, δίνοντας ένα εξαιρετικό σύνολο.

3. “Pity the sadness” (05:05)

Ορμή, ταχύτητα, τραχύτητα, μια σχεδόν thrash επιθετικότητα στο ίσως πιο άγριο και ωμό κομμάτι του δίσκου. Χωρίς να αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης, το τραγούδι σε αρπάζει με την μία από τον λαιμό και σε αφυπνίζει μια και καλή, χωρίς οι προθέσεις του να αμφισβητούνται καθ’ όλη την διάρκειά του.

2. “Mortals watch the day” (05:12)

Παρότι μέτριας διάρκειας, το κομμάτι έχει τόσες εναλλαγές, που φαντάζει τεράστιο. Από την ήρεμη εισαγωγή μέχρι το ξέσπασμα της καταιγίδας, το opener του άλμπουμ είναι διαχρονικό και αιώνιο. Μία απίστευτη σύνθεση με συναίσθημα αλλά και θυμό, η οποία πραγματικά θα ήταν στην πρώτη θέση αναμφισβήτητα, αν δεν υπήρχε το επόμενο. Γεμάτο, ουσιώδες, ατμοσφαιρικό αλλά και καταιγιστικό, το “Mortals watch the day” είναι το τραγούδι που θα περιέγραφε το “Shades of God” καλύτερα από κάθε άλλο.

1. “As I die” (03:46)

Αναμενόμενο; Μάλλον. Δίκαια βρίσκεται εδώ; Όχι δεν είναι το καλύτερο από άποψη πολυπλοκότητας και σύνθεσης τραγούδι του δίσκου. Η πρώτη θέση όμως ανήκει δικαιωματικά στο “As I die”, γιατί είναι ένα κομμάτι συναυλιακός ύμνος, ένα κομμάτι που ακολουθεί σχεδόν μόνιμα τους LOST στις περιοδείες τους, ένα κομμάτι το οποίο χαρακτηριστεί ή όχι hit, είναι αυτό το οποίο θα ταίριαζε σχεδόν σε κάθε άλμπουμ των Άγγλων. Αυτό από μόνο του κάτι λέει. Στακάτο, ατμοσφαιρικό, με ένα βίντεο να δημιουργεί ακόμα πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα, το “As I die” έχει κάτι το μοναδικό και αυτή του η μοναδικότητα, επιβραβεύεται με την θέση αυτή στη λίστα μας.

Φανούρης Εξηνταβελόνης