Νομίζω για όποιον ακούει death metal οι GOD DETHRONED δεν θα έπρεπε να χρειάζονται συστάσεις. Πρωτεργάτες του Ολλανδικού ήχου δίπλα σε ASPHYX, PESTILENCE, SINISTER και πάει λέγοντας, πάντα οι πιο “μαύροι” από πλευράς μελωδιών, οι κύριοι, δεν έχουν σταματήσει να απασχολούν λιγότερο ή περισσότερο με τη ποιότητα των δίσκων τους. Τέσσερα χρόνια και κάτι πέρασαν από το τελευταίο πόνημα τους “Illuminati”. Καλό, ως πολύ καλό άλμπουμ σε σημεία, αλλά οπωσδήποτε μπορούν και καλύτερα. Άλλαξαν έκτοτε πράγματα: νέα δισκογραφική (Reigning Phoenix Music) και νέος drummer που έχει περάσει και σε συναυλιακούς επίπεδο τις εξετάσεις (Frank Schilperoort) (όσοι ήμασταν το Μάιο ξέρουμε). Μένει να φανεί σε επίπεδο δίσκου, τι ψάρια πιάνει
Και εκεί βέβαια, τα singles “Asmodeus” και “Rat kingdom” άνοιξαν την όρεξη για κάτι ανώτερο του προκατόχου τους, δείχνοντας ότι δεν είναι τυχαίος ο Frank. Το προηγούμενο είχε λίγη παραπάνω μελωδία/ατμόσφαιρα από όσο τους ταιριάζει, εδώ ήρθε μια ισορροπία καταπώς φαίνεται. Και έτσι, φτάνουμε σιγά σιγά στον δίσκο υπ’ αριθμόν 11 για τους Ολλανδούς (και τρίτο μετά τη δεύτερη επανασύνδεση), επ’ ονόματι “The Judas paradox”. Ένα όμορφο μεσημέρι του Αυγούστου (εκεί, ρομαντικά με το Αυγουστιάτικο φεγγάρι!), σκάει για παρουσίαση στα χέρια μου το λοιπόν. Και αρχίζουν τα όμορφα! Το ομώνυμο μπάσιμο είναι οι αργόσυρτοι GOD DETHRONED που μας αρέσουν, με αυτό το κομμάτι να αντιπροσωπεύει την πιο μελωδική πλευρά του δίσκου, αγκαζέ με το “The eye of providence”.
Έπειτα, έρχεται το πιο στακάτο “Kashmir princess” και το πιο mid-tempo “The hanged man” τα οποία δείχνουν και την δύναμη της μπάντας αυτής όταν δεν γκαζώνει και γράφει πραγματικά κολλητικά riffs, είτε ρυθμικά και κοφτά, είτε μελαγχολικά/μελωδικά, είτε οτιδήποτε. Στοιχεία που εμφανίζονται σε μικρότερη ποσότητα, σαν πινελιές παρά σαν κύρια γνωρίσματα, στους οδοστρωτήρες “War machine” (με τέτοιο τίτλο, τι περίμενα θα μου πεις….), “Hubris anorexia” καθώς και τα δύο πρώτα singles που έβγαλε αυτός ο δίσκος, τα οποία εντός του περιεχομένου του δίσκου λειτουργούν ακόμα καλύτερα, δίνοντας ακόμα περισσότερα πράγματα στον ακροατή σε αυτά τα πλαίσια. Και στη μέση, στέκονται μάλλον οι αγαπημένες μου στιγμές του δίσκου, το “Hailing death” (πωπω….) και το υπέροχο “Broken bloodlines” (τι μελωδία αυτή στο ρεφρέν!).
Επιπλέον μνεία, στο υπέροχο “Black heart” ιντερλούδιο, που δίνει όση ανάσα χρειάζεται στον ακροατή για να μαρσάρει το “Asmodeus”. Όμορφες λεπτομέρειες που στις συνεχόμενες ακροάσεις, πως να το κάνουμε, κάνουν τη διαφορά. Κάπως έτσι, ο ακροατής παίρνει ένα πλήρες “γεύμα” 43 λεπτών περίπου. Ούτε να πλατειάζει, ούτε να νιώθεις ότι είναι ανολοκλήρωτο, ή μισοτελειωμένο. Τόσο – όσο. Είχα τη πολυτέλεια, να ακούσω το δίσκο αρκετές φορές μέχρι να καταλήξω στα όσα γράφω ως αυτό το σημείο και στον βαθμό στο τέλος. Ένας βαθμός που συνοδεύεται από το ακόλουθο συμπέρασμα: οι GOD DETHRONED παρέδωσαν έναν πραγματικά πολύ καλό δίσκο, ίσως τον καλύτερο της δεύτερης επανασύνδεσης, δένοντας πραγματικά το γλυκό στα δικά μου μάτια μετά το υπέροχο live με τους EXHORDER.
Να πω και κάτι ακόμα: ξέρεις ότι ένα δίσκο τον φχαριστήθηκες, όταν θες να ξαναδείς τη μπάντα ζωντανά μόνο και μόνο για να ακούσεις επιπλέον υλικό από αυτόν!
8 / 10
Γιάννης Σαββίδης
