Επειδή γιορτάζουν είκοσι χρόνια σκοτεινής παρουσίας, οι CRIPPLED BLACK PHOENIX έρχονται με ένα καινούργιο δίσκο, “The Wolf Changes Its Fur But Not Its Nature”, όπου διασκευάζουν δικά τους τραγούδια, και ένα ΕΡ, “Horrific Honorifics Number Two”, το δεύτερο ΕΡ αυτής της σειράς όπου διασκευάζουν κομμάτια άλλων (SWANS, NEW MODEL ARMY, κτλ.). Η σκοτεινή λειτουργία θα αρχίσει σε λίγο. Όσοι πιστοί προσέλθετε. Ο Γιώργος Γκούμας μας εξηγεί γιατί αυτή η συνάντηση με την Βρετανική μπάντα το Σάββατο 23 Νοεμβρίου στο Fuzz, θα είναι κάτι μοναδικό.
Η αλήθεια είναι ότι πριν ακούσω το “Burnt Reynolds”, στο μακρινό πια 2009, νόμιζα ότι θα άκουγα καμιά μπάντα pop punk που θα έκανε καλαμπούρι, αλλά πόσο έξω έπεσα. Μόλις είχα ανακαλύψει ένα σύνολο μουσικών (με τον βασικό κορμό να αποτελείται από τον συνθέτη/κιθαρίστα/frontman Justin Greaves που προέρχεται από άλλες μπάντες όπως IRON MONKEY και ELECTRIC WIZARD, μεταξύ άλλων, και την τραγουδίστρια Belinda Kordic, μαζί με ένα ατελείωτο καρουζέλ μουσικών – «φύγε εσύ, έλα εσύ», που έλεγε και ο μακαρίτης ο Μπονάτσος) που κινείται μεταξύ του post rock, post progressive, alternative, doom, και λίγο gothic.
Από τότε που ξεκίνησαν, το 2004, δύο είναι τα στοιχεία που τους έχουν χαρακτηρίσει: το να αποφεύγουν σαν ο διάολος το λιβάνι οποιαδήποτε μουσική ετικέτα και, πράγματι, πιο εύκολο θα μου ήταν να εξηγήσω την θεωρία των χορδών στην Φυσική (λέμε τώρα) από το τι μέρους του λόγου είναι αυτή η Βρετανική μπάντα. Αν και η ζοφερότητα είναι ο κοινός παρονομαστής της ηχητικής τους ταυτότητας, το στυλ τους είναι αυτό που λένε στο χωριό μου, «απ’ όλα έχει ο μπαξές». Θέλετε τον πειραματισμό και την ψυχεδέλεια των PINK FLOYD (έχουν παίξει ζωντανά ολόκληρο το “Echoes”) αλλά και το μεταγενέστερο κινηματογραφικό, επικό στυλ τους; Ναι. Θέλετε την μελαγχολία των ANATHEMA και KATATONIA; Βάλτε το κι αυτό! Θέλετε λίγο post rock α λα EXPLOSIONS IN THE SKY ή MOGWAI; Μέσα. Θέλετε την ωμότητα των 90’s α λα SONIC YOUTH ή SMASHING PUMPKINS; Γιατί όχι; Θέλετε gothic; Έχουν διασκευάσει και BAUHAUS, αμέ! Post metal α λα BARONESS ή RUSSIAN CIRCLES; Φυσικά! Θέλετε μουσική crooner α λα Nick Cave ή Mark Lanegan (αυτός συνεργάστηκε κιόλας μαζί τους) με λίγο dark folk (HEILUNG, ME) και dark blues (ME AND THAT MAN, Vic Chesnutt); Βεβαίως! Λίγο Kate Bush και PORTISHEAD; Οπωσδήποτε! Post-punk; Ναι, γιατί έχουν διασκευάσει και τους SWANS! Και σταματάω εδώ για να μην γίνω ακόμα πιο κουραστικός.
Το άλλο χαρακτηριστικό τους είναι η ζοφερότητα και απαισιοδοξία που τρέφουν για το ανθρώπινο γένος αλλά και η εγγύτητα που έχουν προς τους παρίες, τους διαφορετικούς, αυτούς που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, τα μαύρα πρόβατα. Νομίζω ότι οι στίχοι αλλά και το video clip του κομματιού “Lost” είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Η εγκράτεια δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό τους, όσον αφορά την διάρκεια των κομματιών τους και γι’ αυτό οι δίσκοι τους μπορεί να κρατάνε από μια έως και μιάμιση ώρα. Μιλάμε για μουσική που δεν είναι ακριβώς για να την βάζεις ως φόντο ενώ κάνεις δουλειές στο σπίτι, αλλά που πρέπει να ακούγεται υπό τις κατάλληλες συνθήκες και πολλές φορές, για να μπορέσει έτσι να πιάσει κάποιος όλες τις λεπτομέρειες που κρύβονται κάτω από πολλά στρώματα ενορχηστρώσεων αλλά και νοημάτων.
Επειδή ακριβώς γιορτάζουν είκοσι χρόνια σκοτεινής παρουσίας, έρχονται με καινούργιο δίσκο, όπου διασκευάζουν δικά τους τραγούδια κι ένα ΕΡ, όπου διασκευάζουν κομμάτια άλλων (SWANS, NEW MODEL ARMY, κτλ.). Εμείς θα είμαστε εκεί, πάντως.
Γιώργος Γκούμας
Photos: Chantik Photography
