Καιρό έχουμε να φτιάξουμε στο Rock Hard μια “best of” συλλογή! Και να μια πολύ ωραία συγκυρία για τον γράφοντα να επιμεληθεί μιας τέτοιας, με αφορμή την επερχόμενη συναυλία των ζώντων θρύλων του US metal, RIOT V, την Τετάρτη 27 Νοεμβρίου στο πάντα ιδανικό για τέτοιου είδους καταστάσεις, Κύτταρο, παρέα με τους Έλληνες DIVINER. Την προηγούμενη παίζουν στη Λευκωσία (Downtown), την επόμενη, στο Αγρίνιο (Metal Union) και ακολουθεί η Θεσσαλονίκη (Eightball) και τα Τρίκαλα (Ανδρομέδα). Το σκεπτικό πίσω από αυτό το “best of”, απλούστατο, δεν έκρυβε κάποια ιδιαιτερότητα:
Έφερα τον εαυτό μου πίσω στον χρόνο και φαντάστηκα πως με βρήκε κάποιος φίλος με μια 90άρα κασσέτα (ή ένα cd-rom, ας μη φανούμε ΤΟΣΟ boomers) ανά χείρας, λέγοντάς μου «Δημήτρη, βάλε χαρακτηριστικά RIOT τραγούδια, να πάρω μια ιδέα, είμαι εντελώς άσχετος όσον αφορά τη μπάντα». Συνεπώς, η επιλογή των 18 κομματιών που ακολουθούν έγινε από κάθε περίοδο του group, με το κατά προσωπική άποψη καλύτερο του κάθε δίσκου (πλην μιας εξαίρεσης όπου επιλέχθηκαν δύο), με αποτέλεσμα οι RIOT να ακούγονται με κάθε τους σύνθεση, με όλους τους τραγουδιστές τους και με κάθε ηχόχρωμα που είχαν, ανά τα χρόνια.
Πάμε λοιπόν, σχεδόν 90 λεπτά γεμάτα ύμνους, «για να θυμούνται οι παλαιοί, να μαθαίνουν οι νέοι» και όλα αυτά τα γνωστά που λέγονται σε τέτοιες περιπτώσεις. Shine on!
SIDE A:
- “Warrior” (“Rock City”, 1977)
Into the darkness that all men must face
Within the brief hours, of your life here on earth
Pain thrashed into his life, the great prince stood firm
Behind his high and mighty shield, awaiting his turn
Shield at his side, cloak across his breast
His love and his life, they put him through the test
Shine on, shine on, in all of your glory
Shield all your fears, release all your fury!
Shine, shine on, through the darkness and the pain
Shine, shine on, Warrior!
Shine, shine on, through the wind and the rain
Shine, shine on, Warrior!
Δεν ξέρω αν το έχουμε καταλάβει, ακόμη και μετά από τόσα χρόνια, αλλά το “Warrior” είναι τo πρώτο heavy metal τραγούδι που δημιουργήθηκε στις Η.Π.Α! Ο απόλυτος ύμνος της μπάντας. Το heavy metal της Μεγάλης Βρετανίας στα καλύτερά του, κι ας βγήκε από τη Νέα Υόρκη. Το NWOBHM, πριν το NWOBHM. Οι στίχοι του ατσαλώνουν ψυχή και καρδιά, οι μελωδίες του λιώνουν και το σκληρότερο μέταλλο. Το ακούς, κλείνεις τα μάτια και βλέπεις μπροστά σου τον Mark Reale να «κεντάει» στην εξάχορδη. Αν έπρεπε να σωθεί μόνο ένα τραγούδι από την RIOT δισκογραφία, ας ήταν αυτό!
- “Road racin’” (“Narita”, 1979)
“Baby, all the tattoin’ of the machine, radio’s blastin’, rockin’ all night, rollin’ down the highway through the dead of night, road racin’!”
“A top – 10 RIOT riff”, πανεύκολα! Ιδανικό για να το ακούς «στο τέρμα», όταν οδηγείς στην εθνική οδό, από Toyota Corolla μέχρι Dodge Viper. Μόνο που ακριβώς επειδή μπορεί πολύ άνετα να σε φτάσει «στα κόκκινα», γίνεται συνάμα άκρως επικίνδυνο! Κλασσικό και αναντικατάστατο στα live, ως και σήμερα. Η μπάντα θαρρείς πως έχει πιεί βενζίνη πολλών οκτανίων, ο Guy Speranza είναι σε μεγάλα κέφια… Τι να λέμε τώρα… ύμνος!
- “Swords and tequila” (“Fire down under”, 1981)
Τί να διαλέξεις από το αριστούργημα που λέγεται “Fire down under”; Το ομώνυμο; Το “Outlaw”; Το “Altar of the king”, ή το “Swords and tequila”; Για να βγω από το αδιέξοδο της επιλογής μεταξύ τεσσάρων απολύτως ισάξιων κομματιών, έριξα τελικά κλήρο και η κληρωτίδα έδειξε… «Σπαθιά και τεκίλα»! “Dirty city, dirty games, dirty women, dirty shames!” Άλλη μια αειθαλής σύνθεση, απόλυτο “live pleasure”, θα χάσει την αίγλη της μόνον όταν την ίδια χρονιά ο ήλιος ανατείλει από τα δυτικά, πάρει την Ευρωλίγκα ο Ερμής Αργυρούπολης (σ. Σάκη Φράγκου: Ένα βήμα πριν απ’ αυτό, είμαστε!!!) και το Champions League ο Αστέρας Εξαρχείων. - “Restless breed” (“Restless breed”, 1982)
Αλλαγή τραγουδιστή και ταυτόχρονα πρώτη, σχετική αλλαγή και στη μουσική. Ο Rhett Forester έχει πάρει τη θέση του Guy Speranza, η αλήτικη βραχνάδα έχει πια τον πρώτο λόγο και ορίζει τα πράγματα. Τούτο το τραγούδι είναι η απόλυτη επιλογή, το απόλυτο φετίχ, όλων των μερακλήδων οπαδών του group. H ύψιστη hard ‘n’ heavy ονείρωξη, οι THIN LIZZY με τους MONTROSE να παίζουν «βρώμικο» heavy metal σε κάποιο κακόφημο bar της Νέας Υόρκης, την ώρα που από κάτω, οι μισοί θαμώνες πλακώνονται στο ξύλο με τους άλλους μισούς. Η live εκτέλεση από το New Peppermint Lounge, όπως βλέπεται και ακούγεται στο “Riot Live EP”, είναι αυτό που χρειάζεσαι και δεν το ξέρεις ακόμη. - “You burn in me” (“Born in America”, 1983)
“And you burn, in me, just like fire on the ragging sea, like a storm, from inside, like thunder from a friendly sky…” Απίστευτο καψουροτράγουδο, διαθέτει την μάλλον ωραιότερη κιθαριστική μελωδία που ακούστηκε ποτέ σε δίσκο των Νεοϋορκέζων και κερδίζει στο νήμα το αλήτικο “Gunfighter”. Ο Rhett είναι απόλυτος κυρίαρχος και εδώ, το κομμάτι του ταιριάζει «γάντι» και μέλι στάζει από το μικρόφωνο. Μέχρι πρόσφατα, παρακαλούσαμε να παιχτεί «ζωντανά» για να «κλαίνε μέχρι και τα σίδερα». Τελικά, ο εγκληματικός παραγκωνισμός του έληξε, παίχτηκε, κλάψανε τα σίδερα, κλάψαμε κι εμείς. - “Thundersteel” (“Thundersteel”, 1988)
Τα γράψαμε και στο “worst to best” για το “Thundersteel“, να τα ξαναγράψουμε; Ωραία. Το “Thundersteel” είναι το καλύτερο εναρκτήριο κομμάτι στην ιστορία του αμερικανικού power και του US metal. Τελεία και παύλα. Κι αν θες παραπάνω αποδείξεις περί της βαρύτητάς του, δες τις αντιδράσεις του κοινού ανά τον κόσμο, στο άκουσμά του. Ατσαλοκέραυνο, όνομα και πράγμα!
- “Bloodstreets” (“Thundersteel”, 1988)
Η εξαίρεση που λέγαμε. Αν το ομώνυμο είναι το πιο εμβληματικό τραγούδι του “Thundersteel”, αυτό εδώ είναι το καλύτερο. Πως να αφήσεις έξω το καλύτερο επειδή πρέπει, θεωρητικά, να διαλέξεις ένα; Σπας λοιπόν τον κανόνα και ιδού ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια της RIOT δισκογραφίας. Κι ενώ όλα σε τούτο το αριστούργημα όχι απλά αγγίζουν αλλά ορίζουν το τέλειο, έρχεται ο στίχος “what’s become of us friend, we were one till the end, now I’m alone in the streetlight gleam…” να πιάσει την καρδούλα μας και να την στύψει. Κι εγώ τώρα προσπαθώ να περιγράψω… τι ακριβώς; - “Black leather and glittering steel” (“The privilege of power”, 1990)
Ή αλλιώς… “Feel the kiss of twisted metal!” Ό,τι πιο METAL έχει γραφτεί/παιχτεί ποτέ από τους RIOT, μουσική, στίχοι, τίτλος. Οι υπογραφές των συνθετικών credits ανήκουν στους Donnie Van Stavern και Tony Moore, οι οποίοι αναμενόμενα είναι εκθαμβωτικοί με την απόδοσή τους. Βραβείο «υπομονής» στις μπότες των τυμπάνων του Bobby Jarzombek, που υπομένουν τα πάνδεινα από το ξέφρενο παίξιμο του ξανθομάλλη drummer-μηχανή. - “Magic maker” (“Nightbreaker”, 1994)
Καλοκαίρι του 2019, έχω μάθει πως έρχονται το φθινόπωρο οι RIOT στην Αθήνα, στέλνω μήνυμα στον Donnie και πιάνουμε συζήτηση. Κάποια στιγμή, του εκφράζω το αιώνιο απωθημένο μου, να ακούσω live το πιο υποτιμημένο τραγούδι στην ιστορία της μπάντας. Αρνούμαι να δεχτώ πως ΑΥΤΟΣ ο ύμνος, δεν είχε παιχτεί ποτέ «ζωντανά»! «Θα το παίξουμε», μου λέει «αλλά μην το πεις πουθενά!». Ήθελα να δημοσιεύσω την είδηση σε όλες τις εφημερίδες, αλλά σεβόμενος την επιθυμία του, συγκρατήθηκα. Στην συναυλία, στο άκουσμά του, επιβεβαιώθηκαν οι υποψίες μου πως δεν ήταν μόνο δικό μου απωθημένο, μα όλων σχεδόν των Ελλήνων οπαδών του group! Έκτοτε, δεν λείπει από την setlist και ελπίζω να μην λείψει και τώρα. Θες και περαιτέρω ανάλυση…;
SIDE B:
- “The last of the Mohicans/Glory calling” (“The brethren of the Long House”, 1995)
Η εισαγωγή και το εναρκτήριο έπος του “The brethren…”, με ευθείες αναφορές τόσο στο μνημειώδες μυθιστόρημα του James Fenimore Cooper, όσο και στην μαγευτική ταινία του Michael Mann. H εισαγωγή είναι διασκευή στο βασικό θέμα της ταινίας (μεγάλε Trevor Jones, τι έγραψες…), το ταχύτατο “Glory calling” «μυρίζει» RAINBOW και “Spotlight kid” από χιλιόμετρα, μόνο που τα χωρίζουν κοντά 15 χρόνια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Να σημειωθεί μόνο πως στον Μοϊκανό παίζει τύμπανα ο Jarzombek, στη Δόξα ο επίσης «πολύς» John Macaluso.
- “Angel eyes” (“Inishmore”, 1997)
Δεν ξέρω αν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματα που με συνεπήραν, όταν το 1998 είδα για πρώτη φορά (και χωρίς να γνωρίζω το group παρά μόνο σαν όνομα) επί σκηνής τους RIOT στο πάλαι ποτέ ΡΟΔΟΝ. Μπορώ όμως να περιγράψω με μια φράση, πως έμεινα όταν εκείνη η καταπληκτική εμφάνιση ξεκίνησε με το άσμα αυτό: «Στήλη άλατος»! Η εισαγωγή, το πώς ανεβαίνουν οι ταχύτητες, οι θεϊκές ερμηνείες του Mike DiMeo και της Ligaya Perkins που μιξάρονται τέλεια, το διπλό κιθαριστικό crescendo, το rhythm section που είναι «ένα τραγούδι μέσα στο τραγούδι»… μιλάμε για τελειότητα! Και μια ερώτηση: Είναι το “Inishmore” ανάμεσα στα τρία top RIOT άλμπουμ; Εγώ λέω πως ναι, είναι! - “Twist of fate” (“Sons of society”, 1999)
Καταρχάς, ξεκινάμε από το εξής αδιαμφησβήτητο: Το “Sons of society” είναι δισκάρα και ίσως δεν έχει λάβει της προβολής που του πρέπει, επειδή διαδέχτηκε το “Inishmore”. Πάμε τώρα στο καλύτερο κομμάτι του, που θυμίζει τον Gary Moore στα heavy του και τον Ozzy της Jake Lee εποχής. Κιθάρες και φωνητικά κερδίζουν με διαφορά την κούρσα του ποιος θα λάβει τις περισσότερες φιλοφρονήσεις. Ειδικότερα pre – chorus και chorus θα πρέπει να διδάσκονται στα ωδεία ως λαμπρά παραδείγματα προς μίμηση! Κοίτα φίλε μου, τι τραγούδια έχουν μείνει εκτός συναυλιών, λόγω πληθώρας ύμνων! - “Turn the tables” (“Through the storm”, 2002)
To “Through the storm” είναι ο κατά γενική ομολογία μεταξύ των οπαδών, πιο αδύναμος δίσκος του γκρουπ, τις έχει όμως τις «μπομπάτες» του στιγμές. Μεταξύ αυτών στέκει, ως το ανώτερο όλων, τo “Turn the tables”. Χαρακτηριστικό δείγμα των 90s RIOT, με τον Bobby Rondinelli (BLACK SABBATH, RAINBOW, BLUE OYSTER CULT κλπ) στα τύμπανα να κοντράρεται στα ίσα με τους Reale/Flyntz για το χρυσό μετάλλιο της απόδοσης και τον Tony Harnell (TNT) να κάνει εξαίρετες «πλάτες» στα β’ φωνητικά στον DiMeo. Απολαυστικό!
- “Army of one” (“Army of one”, 2006)
Κάποτε είχα γράψει πως τούτο δω κινείται κάπου μεταξύ του “Thundersteel” και του “Angel eyes”. Ας βάλουμε και το “Glory calling” μέσα. Καταλαβαίνεις λοιπόν για τι είδους power metal έπος μιλάμε, ναι; Στα μισά έχει και ένα blues rock break, σκέτη μούρλια! Κι επειδή οι RIOT ανακατεύουν καλά την τράπουλα των setlists τους, κάποια στιγμή, τι στο καλό, θα το ακούσουμε κι αυτό live. Άλλωστε, ο Todd Michael Hall που μπορεί να πει ΤΑ ΠΑΝΤΑ, θα το τραγουδούσε εξίσου καταπληκτικά με τον DiMeo! - “Still your man” (“Immortal soul”, 2011)
Από την στιγμή που το line up της “Thundersteel”/”The privilege of power” περιόδου ξανάσμιξε, υπάρχει σε κάθε μα κάθε κυκλοφορία του group, ένα «παιδί» του θρυλικού “Johnny’s back”. Στο “Immortal soul” έχουμε το “Still your man”, το οποίο τυγχάνει και το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, με τις αναμφισβήτητα πιο ευθείες αναφορές, μουσικά και στιχουργικά, στον «μπαμπά». “Hey Johnny, brother take my hand, I remember I am still your man!”… Για μας που λατρεύουμε τη μπάντα, στίχοι σαν αυτόν, κρύβουν πολλά περισσότερα από όσα βλέπει το μάτι, σε μια απλή ανάγνωση. - “Take me back” (“Unleash the fire”, 2014)
Ίσως ο μεγαλύτερος, σύγχρονος ύμνος τους, μέχρι τον επόμενο, που θα έλεγε και ο Γκάλης! Αυτοπεριγραφικός κι αυτός. Οι RIOT αφήνουν κατά μέρος το power metal, στρέφονται προς το hard rock, θυμούνται το 90s παρελθόν τους, αντλούν επιρροή απευθείας από τους THIN LIZZY και συνθέτουν ένα αριστούργημα, με θεσπέσιες κιθάρες και refrain που σου κολλάει στο μυαλό με την πρώτη ακρόαση σαν κόλλα UHU! Ξέρεις, εκείνη που στην συσκευασία έδειχνε πως μπορούσε να σηκώσει αυτοκίνητο, την αυθεντική, την 80s.
- “Angel’s thunder, devil’s reign” (“Armor of light”, 2018)
Όταν είχε γίνει η επίσημη ευρωπαϊκή προακρόαση του “Armor of light” στην Αθήνα, παρουσία συντακτών από όλα τα μεγάλα, «μεταλλικά» μουσικά Μέσα της ηπείρου, το “Angel’s thunder…” δεν συγκαταλεγόταν μέσα στα έξι τραγούδια που μπάντα και εταιρεία (Nuclear Blast) είχαν επιλέξει. Ήξερα όμως πως σίγουρα θα υπήρχε «παιδάκι» του “Johnny’s back” στην τελική tracklist και κάτι μέσα μου μου έλεγε πως θα ήταν σπουδαίο. Σπουδαίο τόσο, που τελικά καθίσταται η ανώτερη στιγμή, ενός εξαίσιου δίσκου. Και ναι, η «δήλωση» στο promo sticker πάνω δεξιά στη φωτό, είναι της αφεντιάς μου. Rock Hard είμαστε, δεν… «κολλάμε μπρίκια»! - “Open road” (“Mean streets”, 2024)
Από το φετινό, καταπληκτικό “Mean streets”, ένα αριστούργημα μελωδικού heavy metal. Μη ψάχνεις αδίκως για καλύτερο refrain για το 2024, εδώ θα το βρεις. Σε ένα album με πληθώρα ισάξιων κορυφαίων τραγουδιών, κάποιος θα προτιμήσει κάποια σαρωτική power metal στιγμή ως την αγαπημένη του, κάποιος άλλος μια στακάτη heavy metal-άδικη μα ο γράφων, από την πρώτη ακρόαση, διάλεξε την γλυκύτητα του “Open road”. Και με αυτήν, δίνει ραντεβού για την συνέχεια, στο Κύτταρο. Τα λέμε εκεί!
Δημήτρης Τσέλλος
