MASERATI – “Enter the Mirror” (Temporary Residence Limited)

Πέρασαν κιόλας πέντε χρόνια από την τελευταία κυκλοφορία των MASERATI και η αναμονή δεν φάνταζε ποτέ πιο μεγάλη για ένα νέο δίσκο των Αθηναίων (από την Georgia των ΗΠΑ). Το 2015 κι ενώ βρίσκονταν στο υψηλότερο σημείο της καριέρας τους, με τρεις συνεχόμενους δίσκους να αγγίζουν την τελειότητα, το συγκρότημα αποφάσισε να αλλάξει την μουσική τους ρότα, μπολιάζοντας τον ήδη ρετρό post rock ήχο τους με τις synthwave δονήσεις του new retro wave κινήματος. Στο “Enter the Mirror” η μπάντα παραμένει στο ίδιο ηχητικό μονοπάτι, ακολουθώντας πιστά τις εγγενείς συνθετικές τους ικανότητες.

Πολύ εύκολα το κείμενο της παρουσίασης θα μπορούσε να έχει ολοκληρωθεί στην παραπάνω παράγραφο, διότι δυστυχώς με το νέο αυτό άλμπουμ το συγκρότημα δεν προσφέρει τίποτα απολύτως νέο στους ακροατές του, παρά μόνο μια διαφορετική εκδοχή του προκατόχου του “Rehummanizer”. Έχει πέσει βαρύς ο πέλεκυς, μιας και οι προσδοκίες είχαν εκτιναχθεί στα ουράνια, αλλά η πικρή αλήθεια είναι ότι το συγκρότημα μπήκε σε μια στείρα διαδικασία ανακύκλωσης ιδεών. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι στην πρώτη έντονη στιγμή του δίσκου, με το “Killing Time”, επιστρέφουν σε “Pyramid of the Sun” εποχές. Τα “Der Honig” και “Welcome to the other Side” που ακολουθούν αν και υπηρετούν τυφλά το 80’s synth ήχο, δεν ανταποκρίνονται στα συνθετικά επίπεδα που μας είχαν συνηθίσει. Στον αντίποδα το κλείσιμο του δίσκου παίρνει πραγματικά επικές διαστάσεις με τα “Empty” και “Wallwalker” να πετυχαίνουν αυτό το πολυπόθητο πάντρεμα που καρτερούσαμε από την αρχή του δίσκου.

Δυστυχώς, αν μπορούσα να χαρακτηρίσω με μία λέξη το “Enter the Mirror” αυτή θα ήταν, αδιάφορος. Οι σκόρπιες καλές στιγμές, αλλά και τα δύο τελευταία κομμάτια δεν φτάνουν για να σώσουν την παρτίδα. Σε μια μουσική σκηνή που καθημερινά ξεφυτρώνουν δεκάδες σχήματα/μουσικοί και djs, το να παίξεις αναλογικά κάποια beats, δεν σου δίνει αυτόματα το εισιτήριο της επιτυχίας. Φυσικά κάτι τέτοιο το γνωρίζουν πολύ καλά οι MASERATI, για αυτό και τόσα χρόνια βρίσκονται κοντά στην κορυφή της instrumental post rock σκηνής, για αυτό κι ο εν λόγω δίσκος σε καμιά περίπτωση δεν είναι κακός, απλά όπως είπαμε, πέρασε και δεν ακούμπησε.

6,5/10

Νίκος Ζέρης