26 Μαρτίου, 2020 – 17:45
Για όσους ήταν αρκετά παρατηρητικοί, στην κορυφή της λίστας μου για το 2017 (και στου Μπασμπαγιάννη επίσης), βρίσκονταν το ντεμπούτο των ME AND THAT MAN “Songs of love and death”. Για όσους δεν έδωσαν σημασία στο συγκεκριμένο project, ήρθε η ώρα να το πράξουν φέτος.
Οι ME AND THAT MAN λοιπόν ξεκίνησαν ως το southern gothic project μεταξύ του Adam “Nergal” Darski των BEHEMOTH και του κιθαρίστα John Porter, ο οποίος εδώ και πολλά χρόνια είναι ερωτικός μετανάστης στην Πολωνία. Για άγνωστους μέχρι στιγμής λόγους, ο Porter πλέον αποτελεί παρελθόν από το συγκεκριμένο project, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τον Nergal να δώσει ζωή στις νέες του συνθέσεις. Και πλέον, στον διάδοχο του “Songs of love and death”, τον ρόλο του “that man” αναλαμβάνουν διάφοροι φίλοι του Nergal.
Όλοι αυτοί οι guests που συνυπάρχουν στο “New man, new songs, same shit vol. 1”, προσδίδουν και την έξτρα γοητεία που κάνει αυτό το album καλύτερο και από τον προκάτοχό του. Και αυτό συμβαίνει, γιατί ενώ η μουσική βάση πατάει γερά στη μαυρίλα του Nick Cave, στην ιερή και όσια παρακαταθήκη του Johnny Cash και στο σύγχρονο πρίσμα του King Dude, παράλληλα το κάθε τραγούδι προσαρμόζεται στα μέτρα του εκάστοτε καλεσμένου. Έτσι λοιπόν, τις όποιες αλλαγές στην κατεύθυνση τις καταλαβαίνεις με το που πατήσεις το play.
Στο “Run with the devil” που βρίσκεται στην αρχή, καταλαβαίνεις τη συμμετοχή του Munkeby των Νορβηγών SHINING από το τόσο χαρακτηριστικό σαξόφωνο. Από την άλλη στο “Confession” που βρίσκεται στο τέλος, καταλαβαίνεις τη συμμετοχή του Ghoul των Σουηδών SHINING, όταν κάπου στη μέση του ξεκινούν τα evil blastbeats (και ότι ο Nergal μας τρολλάρει). Στο “Coming home” πιάνεις με τη μία τη MADRUGADA ατμόσφαιρα και μετά συνειδητοποιείς ότι στο μικρόφωνο βρίσκεται ο Sivert Hoyem.
Στο “Burning churches” δε χρειάζεται και πολύ για να καταλάβεις την τόσο χαρακτηριστική φωνάρα του frontman των GRAVE PLEASURES. Στο “Deep down south” αντιλαμβάνεσαι ότι ο Nicke Andersson δείχνει ακόμη νοσταλγία για τις ένδοξες ημέρες των HELLACOPTERS. Στο “You will be mine” ο Matt Heafy των TRIVIUM μεταλλάσσεται σε Chris Isaak και στο “How come” o Corey Taylor δείχνει πόσο γούσταρε τη στροφή των METALLICA στο “Load”.
Για το τέλος άφησα τις δύο κατ’ εμέ καλύτερες στιγμές του album. Το “Man of the cross”, όπου ο Jerome Reuter των ROME το μετατρέπει σε ένα neofolk κομψοτέχνημα. Και φυσικά το ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΟ “By the river”, όπου ο Ihsahn δίνει ένα πραγματικό σεμινάριο ερμηνείας. Μέχρι στιγμής, τραγούδι της χρονιάς.
Όπως μπορείτε να καταλάβετε, το “New man…” έχει τόσο παιχνίδι με τα συναισθήματα του ακροατή, που στα σαράντα λεπτά που διαρκεί, σε πιάνει από το λαιμό και δε σε αφήνει ούτε μια στιγμή να στρέψεις την προσοχή σου κάπου αλλού. Θα μπορούσα να του δώσω τον απόλυτο βαθμό, αλλά αφενός ξέρω ότι ο Nergal μπορεί να ανεβάσει ακόμα πιο ψηλά τον πήχυ, αφετέρου ποιος ακούει τις φωνές του Φράγκου. Όπως και να έχει όμως, το album αυτό έχει καβατζώσει από τώρα μια θέση στην πεντάδα της λίστας μου για το 2020. Εθιστικό και ότι πρέπει για τις περίεργες μέρες που διανύουμε.
9 / 10
Γιώργος Κόης
