Οι MENTALIST είναι μία νεοσύστατη melodic power metal μπάντα από τη Γερμανία, που ιδρύθηκε μόλις το 2018. Το γκρουπ αποτελείται από τον κιθαρίστα και ιδρυτικό μέλος Kai Stringer (ο οποίος είναι μέλος και των power metalers STARCHILD), τον δεύτερο κιθαρίστα, Peter Moog, τον Florian Hertel στο μπάσο και τον Rob Lundgren στα φωνητικά, που το δελτίο τύπου της μπάντας τον σύστησε ως youtube star (άλλο πάλι τούτο). Το μεγάλο όμως «όνομα» του συγκροτήματος είναι ο drummer Thomen Stauch, γνωστός σε όλους μας φυσικά από τους BLIND GUARDIAN.
Το ντεμπούτο των MENTALIST κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό, με τίτλο “Freedom of speech” και έχουμε να κάνουμε με μία κλασική περίπτωση power metal σχήματος. Τίγκα στις μελωδίες, καλπάζοντα riffs, με προφανείς ηχητικές αναφορές στους HELLOWEEN, IRON MAIDEN και EDGUY. Εκτός ορισμένων εξαιρέσεων, τα περισσότερα τραγούδια είναι γρήγορου ρυθμού, με βασικούς πρωταγωνιστές τις κιθάρες, αφού έχουν φροντίσει σε όλα τα τραγούδια να υπάρχουν σε περίοπτη θέση οι μελωδίες, συνοδευόμενες σχεδόν πάντα από δεύτερες, δυνατές και γρήγορες ρυθμικές και solos. Στα φωνητικά, ο Rob Lundgren κάνει μία πολύ τίμια και καλή προσπάθεια και γενικότερα, όλο το άλμπουμ είναι μία ευχάριστη πρόταση.
Πάμε όμως στα αλλά. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν είναι πρόβλημα όταν απουσιάζει η πρωτοτυπία στη μουσική. Το πρόβλημα θεωρώ ότι βρίσκεται στις ίδιες τις συνθέσεις και κατά πόσο αυτές με ικανοποιούν σε βαθμό που να γουστάρω πραγματικά κάτι και να θέλω να το ξανακούσω. Και το “Freedom of speech” δεν είναι από τα άλμπουμ που θα βάλω ξανά να ακούσω και αυτό όχι γιατί είναι κακό, αλλά επειδή δεν μου είπε και τίποτα. Όσο φιλόδοξα και αν ξεκινάει, με μία εισαγωγή που παραπέμπει σε κάτι σπουδαίο, η συνέχεια είναι πέρα ως πέρα προβλέψιμη και μέσα στα δεκατρία τραγούδια του άλμπουμ, προκύπτει και το θέμα της επανάληψης και αν θα μπορούσα να ξεχωρίσω ένα τραγούδι, αυτό είναι το “Belief”, στο οποίο περιλαμβάνεται το intro του άλμπουμ και το κάνει πολύ ενδιαφέρον και στη συνέχεια το “Freedom of press”.
Το “Freedom of speech” είναι ένα ευχάριστο άκουσμα, αλλά όχι και τίποτα ιδιαίτερο. Και αυτό γιατί δυστυχώς δεν φτάνουν μόνο οι καλές κιθάρες, τα solos, οι μελωδίες, μια καλή φωνή και ένας γνωστός drummer για να γίνει ένα άλμπουμ καλό. Θέλει και τραγούδια που ξεχωρίζουν, που θα σου «πουν» κάτι και δεν θα περάσουν αδιάφορα και την πέμπτη φορά που θα τα ακούσεις.
6/10
Δημήτρης Μπούκης
