«You’re tearing me apart Lisa!»
Πίσω στο καλοκαίρι του 2003, η παραπάνω ατάκα σημάδεψε την κορύφωση της πρεμιέρας του περιβόητου “The Room”, που αντί για ένα φιλόδοξο σεξπηρικό δράμα αξίας έξι εκατομμυρίων δολαρίων εξελίχθηκε σε ένα καταστροφικό φιάσκο με σκηνοθέτη, σεναριογράφο και πρωταγωνιστή την εκκεντρική φιγούρα του Tommy Wiseau. Η ταινία δεν άργησε να λάβει τον τίτλο της «χειρότερης όλων των εποχών» από τους σφιγγοκωλάριους του Hollywood, ωστόσο, το αξιακό status του Wiseau εκτοξεύθηκε σε τέτοια επίπεδα που του επιτρέπει πλέον να σκορπάει απλόχερα, όπου και όποτε αυτός θέλει, την cult χρυσόσκονη του.
Τι έκανε λοιπόν ο James Franco με το “The Disaster Artist”; Στην ουσία τίποτα λιγότερο από το αυτονόητο. Προφανώς και η ραχοκοκαλιά της ταινίας συμπυκνώνεται σε ένα συνεχές όσο και ανηλεές σατιρικό γαργάλημα που προσπαθεί να «εξιστορήσει» με σουρεαλιστικό τρόπο τα όσα τραγελαφικά εκτυλίχθηκαν πριν και κατά την διάρκεια των γυρισμάτων και των παρασκηνίων του “The Room”. Ως προς αυτό, ο Franco αποδεικνύεται απροσδόκητα απολαυστικός. Οκ, μπορεί ορισμένες στιγμές να μοιάζει με έναν κακομακιγιαρισμένο γκοθά που μόλις έχει ανοίξει τα μάτια του από βαρύ και ασήκωτο hangover, παρόλα αυτά καταφέρνει και αποτυπώνει το πραγματικό μέγεθος μιας larger-than-life περσόνας που μπορεί με την ίδια ευκολία να σιγοτραγουδήσει σε roadtrip προς το Los Angeles το “Never gonna give you up” του (τιτάνα) Rick Astley ή να χορέψει ολομόναχος του στην πίστα του πιο πολυσύχναστου club το “Rhythm of the Night” των Corona (ένδοξα και τιμημένα ‘90s γαρ).
Επί της ουσίας όμως, οι αλλεπάλληλες εκρήξεις υστερικού γέλιου από κοινού με τις καρναβαλικές στιχομυθίες που μοιάζουν με πανηγύρι της troll γραφικότητας, λειτουργούν ως ένα τέλειο καμουφλάρισμα. Πίσω από αυτό, ο Franco με την πολύτιμη βοήθεια του αδερφού του Dave, στον ρόλο του επί χρόνια φίλου και συνοδοιπόρου του Wiseau, Greg Sestero, φαίνεται πως δεν προσπαθεί ούτε να κανιβαλίσει ούτε φυσικά και να διακωμωδήσει στα όρια της ασυγκράτητης υπερβολής τον μύθο που κρύβει η ιστορία του Wiseau. Αντιθέτως, τον αντιμετωπίζει από την αρχή μέχρι το τέλος με δέος, πάθος και ειλικρίνεια αναδεικνύοντας συγχρόνως την αυξημένη βαρύτητα που ο ίδιος δίνει σε αξίες σαν κι αυτές της φιλίας και της τέχνης. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι προκειμένου να ενσαρκώσει με χειρουργική ακρίβεια ακόμα και τον παραμικρό μορφασμό από το playbook του “The Room”, ο Franco ξόδεψε αμέτρητες ώρες προετοιμασίας, μελετώντας μέχρι και το ιδιωτικό ημερολόγιο του Wiseau. Και αν κρίνουμε από το ιδιαίτερα πειστικό τελικό αποτέλεσμα, απλά δεν γίνεται να μην του βγάλεις το καπέλο.
Δεν ξέρω ακόμα τι μας επιφυλάσσουν οι επόμενοι μήνες, ωστόσο, το “The Disaster Artist” θέτει από τώρα σοβαρή υποψηφιότητα για την κωμωδία της χρονιάς. Μοιάζει εκ πρώτης όψεως ως μια ακόμη popcorn ταινία που έχει ως κύρια στόχευση της το να κατσικωθεί στις αξιοπρεπείς θέσεις του box office, στην πραγματικότητα όμως συνιστά έναν ανεπιτήδευτο φόρο τιμής ενδεχομένως στην πιο μυστηριώδη, ιδιότροπη, καρτουνίστικη όσο και υπέροχα ακαταλαβίστικη περσόνα στην ιστορία των b-side ταινιών.
Και μπορεί ο James Dean να έχει αφήσει ετούτο τον μάταιο κόσμο εδώ και κάμποσες δεκαετίες, απ’ ότι φαίνεται όμως ο πραγματικός «επαναστάτης χωρίς αιτία» ζει και βόσκει κάπου στην Καλιφόρνια πίνοντας μπύρες και γράφοντας το επόμενο cult αριστούργημα.
Η ταινία θα προβάλλεται από την Πέμπτη 25/1 στους κινηματογράφους από την Tanweer.
Πάνος Δρόλιας
