ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “New American gospel” – LAMB OF GOD
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2000
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Prosthetic Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Chris Adler
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Randy Blythe
Κιθάρες – Duane
Κιθάρες – Willie Adler
Μπάσο – John Campbell
Drums – Chris Adler
Η ιστορία του κειμένου μας ξεκινάει στα 1999. Οι PANTERA έχουν ήδη βγάλει το “The great southern trendkill” 2 χρόνια πριν, και σαρώνουν τα πάντα στο mainstream σκληρό ήχο, παραμένοντας ασυμβίβαστοι και έχοντας ήδη αναγκάσει από τις αρχές της δεκαετίας πολλούς πιτσιρικάδες να αρχίσουν να παίζουν μουσική. Οι KORN έχουν προκαλέσει πάταγο με τα πρώτα τους άλμπουμ, και ορίσανε το βραχύβιο όπως αποδείχθηκε nu metal. Κάτι μασκοφόροι από την Iowa που ανακατέψανε death metal με το groove με το όνομα SLIPKNOT μας παρουσιάζονται με το ομώνυμο ντεμπούτο τους και ο πλανήτης σοκάρεται. Το ακραίο underground βράζει από μπάντες που βγαίνουν στο χώρο του brutal death/grindcore (PIG DESTROYER, DYING FETUS, AGORAPHOBIC NOSEBLEED, VILE, DEVOURMENT κλπ. ενδεικτικά). Κάπου, κάτι άλλα παλικάρια ξεπηδάνε, και ενώ παίζουν ακραία, ακολουθούν άλλα μονοπάτια, πιο δύστροπα (COALESCE, THE DILLINGER ESCAPE PLAN, TODAY IS THE DAY, BURNT BY THE SUN για παράδειγμα) και δεν μπαίνουν ακριβώς κάτω από τις υπάρχουσες ταμπέλες.
Σε όλο αυτό το κλίμα παράνοιας και λύσσας που τσιτώνει τις φλέβες, στο Richmond, κάτι τύποι κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους που φέρει απλά το τίτλο “Burn the priest”. Ένα γκρουβάτο, ακραίο, αταμπέλωτο “πράγμα” που είχε μέσα, brutal death metal, είχε τη γκρούβα απευθείας από τη πηγή του “κακού” (PANTERA), και πάνω από όλα, ΠΟΛΥ ΞΥΛΟ. Γέμιζε ένα νοσοκομείο μόνο του, χωρίς να χρειαζόταν να βγει επόμενο άλμπουμ. Εννοείται, ότι το ακραίο underground τους αγκάλιασε μεμιάς. Εκεί γίνεται η αλλαγή όμως. Οι BURN THE PRIEST τότε, μετονομάζονται σε LAMB OF GOD, την ίδια χρονιά. Και ένα μαγικό ταξίδι σε μια λαμπρή καριέρα έχει μόλις ξεκινήσει. Που να ήξεραν οι άνθρωποι αυτοί, τι θα τους επεφύλασσε η επόμενη 20ετία. Αλλά ας πάμε στο ζουμί. 2000. Στροφή της χιλιετίας. Οι φερέλπιδες από τη Virginia, φεύγουν από την Legion και υπογράφουν στην Prosthetic Records. Με χαρά, στις 26 Σεπτεμβρίου του σωτηρίου έτους 2000, επανασυστήνονται στον μουσικό κόσμο, με το τίτλο του δίσκου να είναι “New American gospel”.
“Black label”/”A warning”. Συνολική διάρκεια, 7 λεπτά περίπου. Ε, αυτά αρκούν για να βγάλεις knock out ακόμα και το μεγαλύτερο νταμάρι! Σε κομμάτια τύπου “In the absence of the sacred”, ή “Terror and hubris in the house of Frank Pollard” (με συμμετοχή του Steve Austin των TODAY IS THE DAY), αρχίζει να διαφαίνεται ο προσωπικός χαρακτήρας των LAMB OF GOD, στα γκρουβάτα, αλλά και στα αργόσυρτα riffs, που δείχνουν ότι αυτοί οι πιτσιρικάδες, έχουν πολλούς άσσους στο μανίκι τους. Δε δέρνουν απλά. Το θεωρώ “αδελφό” ως προς το “Burn the priest”, και συνάμα μεταβατικό άλμπουμ, καθώς διαθέτει ακόμα αυτή τη πρώιμη παράνοια και άγνοια κινδύνου που έχει ένα φρέσκο συγκρότημα. Ξέρετε για ποιο πράγμα μιλάω ακριβώς. Για το συναίσθημα “θα τους σκίσω όλους, θα παίξω πιο γρήγορα, πιο άρρωστα, πιο λυσσασμένα, πιο τα πάντα όλα” που κάνει το μάτι να γυαλίζει, το φονιά να ξυπνάει μέσα σου και το αίμα να βράζει. Κομμάτια σαν το “Letter to the unborn” και “The black dahlia”, αρκούν για να μετατρέψουν τον πιο πράο άνθρωπο σε κτήνος που καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμα του. Στο “The subtle art of murder and persuasion” η εισαγωγική μελωδία, το κομμάτι σαν εν γένει στήσιμο, θα αποτελέσουν τα πρώτα δείγμα ενός ολοκληρωμένου κομματιού 1000% LAMB OF GOD, όπως και το “Pariah” που ακολουθεί. Το κλείσιμο του δίσκου με τα “Confessional” και “O.D.H.G.A.B.F.E.”, αποτελειώνουν τον ακροατή που ψάχνει τον πρώτο ορθοπεδικό που θα ισιώσει τη σπονδυλική του στήλη.
20 χρόνια μετά, οι LAMB OF GOD έχουν γίνει οι νέοι μεγάλοι αυτής της μουσικής, έχοντας κερδίζει τη θέση τους ψηλά στις συνειδήσεις μιας ολόκληρης γενιάς οπαδών (μπορεί και παραπάνω), που βρήκε στο πρόσωπο τους, τους νέους PANTERA, χωρίς να χρειάστηκε δευτερόλεπτο να τους αντιγράψουν. Αλλά τίποτα από όλα αυτά, δε θα συνέβαινε, εάν δεν άνοιγε το δρόμο πρώτο το “New American gospel”, που ακόμα μαγεύει με την άγρια γοητεία του, κάθε οπαδό του ακραίου μοντέρνου ήχου.
Did you know that?
– Ο Chris Adler στο βιβλίο του “The making of New American gospel”, μιλώντας για το “Black label” αναφέρει τα κάτωθι για τους στίχους του: “Δεν υπάρχουν κανονικά στίχοι. Μπορεί να υπήρχε μια αφηρημένη ιδέα, αλλά πιστέψτε με, ήμουν εκεί, στίχοι δεν υπήρχαν! Η ηχογράφηση φωνητικών για το “Black label” ήταν από τα πιο εξωπραγματικά δύσκολα πράγματα που έχω δει στη ζωή μου. Μπορεί να υπήρχαν στίχοι ως εκείνο το σημείο, αλλά ήταν περισσότερο λέξεις πεταμένες μέσα στο μικρόφωνο για να ακούγονται σαν θόρυβος ενώ προσπαθούσαμε να ηχογραφήσουμε το τελευταίο μέρος του δίσκου, που ήταν αυτοί οι στίχοι. Προς τιμήν του Randy, δεν το είχε ακούσει πιο πριν το κομμάτι και ουσιαστικά αυτοσχεδίασε πάνω από μια ενορχήστρωση που εγώ και ο Steve (Austin – TODAY IS THE DAY), είχαμε προχειροφτιάξει. Και αυτό το έκανε, αφού είχε τελειώσει τις ηχογραφήσεις για τα υπόλοιπα 9 κομμάτια, σερί, χωρίς διαλείμματα”. Είπατε κάτι;
– Οι στίχοι για το “Letter to the unborn”, αποτελούν τους μοναδικούς στίχους που δεν έχουν δημοσιευτεί ποτέ. Ο Randy αναφέρει, πως υπάρχουν στίχοι, αλλά είναι πολύ προσωπικοί, μιας και πραγματεύονται το θάνατο της πρώην γυναίκας του και της κόρης τους. Γράφτηκαν λίγο προτού αυτή γεννηθεί. Ως εκ τούτου, δεν ήθελε να τυπωθούν/δημοσιευτούν οι στίχοι. Παρόλα αυτά, οι οπαδοί, μπόρεσαν να ερμηνεύσουν τους στίχους μόνοι τους, και έτσι, διατύπωσαν έναν προς έναν το στίχο με το αυτί. Αφοσίωση, ο ορισμός. Τα υπόλοιπα είναι να χουμε να λέμε.
– Το ακρωνύμιο “O.D.H.G.A.B.F.E.” ερμηνεύεται ως “Officer dick head gets a black fucking eye”, ενισχύοντας έτσι τη βαθιά hardcore/punk νοοτροπία των LAMB OF GOD από τότε ως και σήμερα.
Γιάννης Σαββίδης
