ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Battle cry” – OMEN
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1984
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Metal Blade
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Brian Slagel
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – J.D. Kimball
Κιθάρες – Kenny Powell
Μπάσο – Jody Henry
Drums – Steve Wittig
Τα σύννεφα είναι βαριά σαν μολύβι και κόκκινες αντανακλάσεις φωτός στον ορίζοντα θυμίζουν ματωμένες πληγές στο μελανό δέρμα του πολεμιστή.
Η ιαχή σκίζει την ατμόσφαιρα και ο καβαλάρης του θανάτου καλπάζει με τη λεπίδα έτοιμη να θερίσει ψυχές. Έτσι όργωσε τη δεκαετία του ‘80 το ντεμπούτο των OMEN και έβαλε τις βάσεις για το επικό metal. Δεν στηρίχτηκε στην ομορφιά, ούτε στη μεγαλοπρέπεια. Έμπηξε λερωμένους πασσάλους στο χώμα και ύψωσε κόκκινα λάβαρα ανδρείας και οργής..
Heavy Metal βρώμικο ιδρωμένο και ανυποχώρητο από τα οροπέδια της σκυθρωπής Κιμμερίας μέχρι τα λασπωμένα σοκάκια της αμαρτωλής Ζαμόρα. Φωνή βραχνή από τις πολεμικές κραυγές και τα πονηρά μεθυσμένα γέλια στα υγρά υποφωτισμένα καταγώγια. Ύμνοι για τον μονομάχο που πέφτει στην αρένα. Τον πολεμιστή που ζει και πεθαίνει με το σπαθί στο χέρι. Το μισθοφόρο που ξοδεύει όλο το χρυσό του στις παλλακίδες και τον εκτελεστή με το τσεκούρι που προκαλεί ρίγη.
Πες την προσευχή σου όταν ακούσεις την καμπάνα να σε καλεί και τρέξε να σωθείς από την φλογερή ανάσα του δράκου.
To “Battle cry” όρμησε το 1984 σαν νεαρός βάρβαρος μαυρομάλλης πολεμιστής γεμάτος οργή ενέργεια και δεξιοτεχνία στη μάχη. Σαράντα ολόκληρα χρόνια μετά, ο βάρβαρος ωρίμασε και έγινε βασιλιάς. Πάτησε τα παλάτια των αρχόντων και οδήγησε τις ορδές του στις πολιτισμένες πόλεις αφήνοντας πίσω στάχτη και αίμα. Και τώρα. Στέκεται αγέρωχος στο θρόνο, αναπολεί τα κατορθώματα του και κυριαρχεί με σιδερένια πυγμή.
Στο “Battle cry” δεν υπάρχουν fillers. Δεν υπάρχουν μπαλάντες. Δεν υπάρχουν αδύναμες στιγμές. Μονάχα η στιβαρότητα του τιτάνα J. D. Kimball, το τσαγανό του Kenny Powell, το σκάψιμο του Jody Henry και οι τσεκουριές του Steve Wittig, που καθόρισαν μια ολόκληρη γενιά. Και ένας ήχος τραχύς, βγαλμένος από τις απάτητες πλαγιές που τις μαστιγώνει ο βόρειος άνεμος.
Κάποιοι θα μιλήσουν για cult. Ο χρόνος όμως έδειξε πως το ντεμπούτο των OMEN δεν είχε σχέση με τη γραφικότητα του cult. Ήταν η έμπνευση για αμέτρητα συγκροτήματα του είδους που ήθελαν να κρατήσουν την ωμότητα του heavy metal και να ατσαλωθούν από αυτή.
Σαράντα χρόνια λοιπόν. Και κάθε χρόνος που περνάει και θα περνάει είναι ένας ακόμα ατσάλινος κρίκος στον αλυσιδωτό θώρακα που ακούει στο όνομα “Battle cry” και προστατεύει το heavy metal από τη μετριότητα.
Κάθε φορά που ακούς τη βελόνα του βινυλίου να ξύνει το δίσκο πριν μπει το ριφ του “Death Rider” δίνεις έναν όρκο.
Να ζεις με το σπαθί και να πεθάνεις από αυτό.
Άρης Λάμπος
