a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Retribution” – MALEVOLENT CREATION
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1992
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Roadracer
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Scott Burns
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Bret Hoffman
Κιθάρες – Phil Fasciana
Κιθάρες – Rob Barrett
Μπάσο – Jason Blachowicz
Drums – Alex Marquez
Βρισκόμαστε ούτε χρόνο μετά το μνημείο “The ten commandments”. Το τι σημαίνει για το death metal και τη μουσική που αγαπάμε εν γένει, τα έχει γράψει καλύτερα απ’ ότι θα μπορούσα ποτέ, ο Άγγελος Κατσούρας στο περσινό επετειακό κείμενο, οπότε δεν θα σας κουράσω με αυτό. Επίσης, οποιαδήποτε άλλη μπάντα, θα τονίσω εδώ, θα λύγιζε υπό το βάρος αυτού του δίσκου και ή θα έβγαζε μια μετριότητα κατώτερη των περιστάσεων. Οι MALEVOLENT CREATION όμως, οι θρύλοι της Florida, δεν είναι “οποιαδήποτε άλλη μπάντα”. Κάπως έτσι, έρχονται οι αλλαγές – καταλύτες στη πορεία των MALEVOLENT CREATION. Ποιες ήταν αυτές; Μα φυσικά, το ότι ήρθαν μεταγραφές στην ομάδα που “φυσάνε”! Έφυγε ο Mark Simpson από τα τύμπανα, και αντικαταστάθηκε από τον Alex Marquez (DISINCARNATE, RESURRECTION, DEMOLITION HAMMER). Έφυγε ο Jeff Juszkiewicz και αντικαταστάθηκε από τον «πολύ» Rob Barrett (SOLSTICE, CANNIBAL CORPSE, HATEPLOW). Η ομάδα είναι πανέτοιμη, να μπει στο studio και να πάρει κεφάλια. Περιττό να πούμε πως όλα τα μάτια είναι στραμμένα επάνω τους.
Μετά από την ηχογράφηση στα Criteria Recording στο Miami και την μίξη στα θρυλικά Morrisound, με τους MALEVOLENT CREATION αυτοπροσώπως να αποτελούν κομμάτι της ομάδας παραγωγής, την 1η Απριλίου του σωτηρίου έτους 1992, σαν το πιο γλυκό και όμορφο ψέμα, κυκλοφορεί στο κόσμο το “Retribution”. Ειλικρινά προσπαθώ να μπω στο μυαλό του ανθρώπου που έχει ακούσει το ντεμπούτο και λέει “ωραία, τώρα τι;”. Τώρα τι ε; Μετά τη στοιχειωτική εισαγωγή του “Eve of the apocalypse”, τα πρώτα riffs μπαίνουν, διαλύουν αμφιβολίες, σβέρκους και την συνείδηση σου την ίδια: “Worlds collide, the weak step aside! Our callings heard, no mercy will come! The path is cleared, paid for with your blood!”. Απλοί, λιτοί, ανηλεείς καταστροφείς. Δεν παίρνουμε ανάσες εδώ, μόνο μπουνιές τη μια μετά την άλλη! Και εκεί που είσαι “στα σκοινιά” έρχεται ένα “Systematic execution” και σε σφυροκοπάει μέχρι θανάτου! Κατάλαβες τώρα; Νομίζω πως εδώ, έχουμε απτή απεικόνιση του τίτλου στη μουσική. Εκδίκηση προς όποιον τόλμησε να σκεφτεί πως η μπάντα δεν θα πάει παραπέρα από το ντεμπούτο. Και μια και το αναφέραμε, το μοτίβο είναι συγγενές με του ντεμπούτου, αλλά πιο τεχνικό, πιο συμπαγές, πιο εξελιγμένο, πιο μεστό. Κάπου εδώ να ειπωθεί, επίσης, ότι μιλάμε για την αγαπημένη μου δουλειά των Αμερικανών, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο. Χώρια ότι πρόκειται για έναν από τους πλέον λατρεμένους μου δίσκους του Αμερικάνικου και όχι μόνο death metal.
Πίσω στα του δίσκου, “Slaughter of innocence” που είναι ο συνδετικός κρίκος με το ντεμπούτο, μια και το θρασαριστό σημείο που λυσσομανάει ο Hoffman “MURDER, MURDER, MURDER, MURDER” αποτελεί “καρφί” αναφορά στα αντίστοιχα σημεία του “The ten commandments”, αλλά ακόμα πιο καταστροφικό (κι όμως γίνεται!). Και εκεί που έδειρες αρκετά…”COOOOORONATIOOOON, OF THIS OUR DOMAAAAAAAAAIN…”, ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΔΩ ΡΕ ΤΣΟΓΛΑΝΙΑ; ΤΙ ΜΑΣ ΚΑΝΕΤΕ ΚΑΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ; Και σαν να μην έφτανε η τελειότητα που χαρακτηρίζει αυτό το κομμάτι, όπου η μπάντα εστιάζει υπέροχα στις δυναμικές, και στις χαμηλωμένες ταχύτητες (υπάρχουν και τέτοιες στιγμές, ναι!), έχεις κερασάκι στη τούρτα guest solo από τον James Murphy (CANCER, DEATH, DISINCARNATE, OBITUARY, TESTAMENT)! Το δε επόμενο κομμάτι, δίνει το σαφές σύνθημα “No flesh shall be spared”. Κάτι καταλάβαμε Bret, αλλά είπαμε να περιμένουμε για ένα σαφές σημάδι, μη μας χαρακτηρίσουν και προπέτες! Αυτό ας πούμε το άσμα, μοιράζεται ακριβώς στη μέση: από τη μια καταστροφική γκρούβα, και από την άλλη δολοφονική, ιλιγγιώδης ταχύτητα, που σε στέλνει με ταχυπαλμίες στο κοντινότερο τοίχο για να τον ρίξεις με το κεφάλι!
Οι riff-άρες που κεντάνε οι Barrett/Fasciana εδώ, είναι άλλου επιπέδου. Πολλές μπάντες θεωρώ ότι θα σκότωναν για riff σαν του καταστροφικού “Monster” (διαβάζεται με φωνή Hoffman μόνο) ή του “The coldest survive” (τρισμέγιστη αλήθεια, ειδικά όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τέτοιο όλεθρο!), και νομίζω ότι μαζί με το δίδυμο του “Stillborn” (όπου τη θέση του Barrett πήρε ο πολύς Jon Rubin των MONSTROSITY), μιλώντας από τη σκοπιά του κιθαρίστα, μιλάμε για το αρτιότερο κιθαριστικό δίδυμο στην ιστορία της μπάντας. Πάρτε το παικτικά, πάρτε το κυρίως συνθετικά, πάρτε το όπως θέλετε! (όχι βρώμικες σκέψεις κερατάδες, σας βλέπω!) Το τιτάνιο φινάλε έρχεται με το φονικά γκρουβάτο “Mindlock” και φυσικά με το απίστευτο “Iced” που απλά περιγράφει τη τελευταία σου στιγμή γλαφυρότατα: “Cold polished steel, tight in his fist. With vigor, looking over the victims on his list. The power possessed keeps his life sustained, the power invested is to power to slay. YOU WORTHLESS PIECE OF SHIT!”. Καληνύχτα, να ζήσουμε να σε θυμόμαστε!
30 χρόνια μετά, πολλά άλλαξαν στους MALEVOLENT CREATION. Όχι μόνο στο κομμάτι του line up, αλλά της σύνθεσης, και εν γένει, γίνανε πράγματα! Ωστόσο, όχι μόνο δεν έχει παλιώσει αυτό εδώ το άλμπουμ, αλλά αποτελεί φωτεινό φάρο για την ίδια τη μπάντα, αλλά και απόδειξη του πως να ελκύεις δύο διαφορετικά κοινά (death και thrash) δείχνοντας πόσα κοινά έχετε οι δύο σας, και παράλληλα εξελίσσοντας το είδος στο οποίο θεωρητικά ανήκεις. Το “Retribution” αποτελεί ένα μνημείο του ήχου του, ένα εξαιρετικό μάθημα βίας για όποιον δεν γνωρίζει τι εστί Florida death metal, και ένα τρομερό σχολείο για όποιον θέλει να νιώσει και να παίξει death metal που συνδυάζει υψηλή τεχνική και καταστροφική μανία σε ίσες ποσότητες. Επειδή πολλά είπα, ας το κλείσω έτσι, και να σφυρίξω τη λήξη και επίσημα.
RETRIBUTE YOUR MALEVOLENCE HANDED DOWN!
Did you know that?
– Εσείς το ξέρατε ότι το εμβληματικό εξώφυλλο αυτού του δίσκου, ο Dan Seagrave, το θεωρεί τη χειρότερη του δουλειά; Του φαινόταν λέει, πολύ παράξενο το μοτίβο με τον άνθρωπο στο κέντρο και αυτό το “πλάσμα” από πάνω του, σαν να μη βγάζει νόημα. Δεν θα σχολιάσω. Ή μάλλον όχι, θα το κάνω: Μακάρι όλων τα “χειρότερα” εξώφυλλα να έγραφαν τέτοια ιστορία στο είδος!
– Η εισαγωγή του “Eve of the apocalypse” ανήκει στον Robert McNaughton και γράφτηκε για την ταινία του 1990 “Henry: portrait of a serial killer”. Τουλάχιστον ταιριαστό, θα πω εγώ!
– To θρυλικό λογότυπο σε αυτό, στο προκάτοχο, μα και στον διάδοχό του, σχεδιάστηκε από τον Jason Blachowicz. Και ποιος να του έλεγε ότι θα αναλάμβανε ΚΑΙ τα φωνητικά στο μέλλον…
Γιάννης Σαββίδης
