a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ : “King of the kill” – ANNIHILATOR
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ : 1994
ΕΤΑΙΡΕΙΑ : Music for nations
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ : Jeff Waters
ΣΥΝΘΕΣΗ :
Jeff Waters – φωνή, κιθάρες, μπάσο
Randy Black – τύμπανα
Πού ήσασταν το 1994;
Θυμάστε καλά την περίοδο εκείνη;
Το παραδοσιακό heavy metal και ιδιαίτερα η έκρηξη του thrash metal, είχε πλέον καταλαγιάσει και ιδιαίτερα μετά το “Black album” δεν υπήρχε συγκρότημα (ούτε οι SLAYER) που να μην έχει λοξοδρομήσει, ή έστω να έχει ρήξει τις ταχύτητες, είτε μαλάκωναν τον ήχου τους, είτε ακολουθούσαν την κατεύθυνση των PANTERA.
Στον Καναδά, ο Jeff Waters, ήταν σε απόγνωση, διότι από την μια είχε γνωρίσει την αποθέωση από τους συνοδοιπόρους του, ως ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες και όλοι προσκυνούσαν το “Alice in Hell” και το “Never, Neverland”, ενώ από την άλλη έκλεινε το μάτι σε πιο mainstream ήχο ανεβάζοντας τις πωλήσεις, με το “Set the world on fire”. Η κατάσταση όμως από το 1993 μέχρι το 1994, άλλαξε γοργά, με όλα τα μέλη να «αποχωρούν» και οι ANNIHILATOR να είναι εμφανίζονται ως το Jeff Waters Group, με τον νεαρό Randy Black στα τύμπανα (αν και αυτό εν μέρει αμφισβητείται). Επιπλέον, το συμβόλαιό του με την Roadrunner δεν ανανεώθηκε (με την υπέροχη συλλογή “Baf of tricks” να αποτελεί το επιστέγασμα αυτής της συνεργασίας, που κυκλοφόρησε 5 ημέρες αργότερα), οι προτάσεις από μεγάλα συγκροτήματα, είχαν σταδιακά σταματήσει να έρχονται και ο ενθουσιασμός σταμάτησε να υπάρχει.
Έχοντας λιώσει τα προηγούμενα τρία, αγόρασα το CD την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του και πατώντας το play, δεν μπορούσα να πιστέψω τα αυτιά μου, με το πόσο πεζό, ανέμπνευστο και απόλυτα… άχρηστο ήταν το “The box”. Από τα χειρότερα εναρκτήρια τραγούδια σε άλμπουμ! Απλά. Αυτό γίνεται ακόμα πιο αισθητό όταν ακολουθεί ένα από τα πιο κλασικά τραγούδια τους, το “King of the kill”, μια καταιγίδα από ριφ, σόλο και κολλητικό ρεφραίν. Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω εδώ και τριάντα χρόνια αν αυτό ήταν μια τόσο βλακώδεις σκέψη του Waters, ή μαεστρική έμπνευση να αναδείξει το ομώνυμο. Μάλλον το πρώτο.
Γενικά το τέταρτο ολοκληρωμένο άλμπουμ των ANNIHILATOR, έχει πολλές αντιφάσεις και γι’ αυτό δεν μπορεί να συγκριθεί στο σύνολό του, ως ισάξιο με τα τρία προηγούμενα. Από την μια η απόφαση του κιθαρίστα να τραγουδήσει, κρίνεται επιτυχημένη μιας και η χροιά του, ακολουθεί στο ύφος του Aaron Randall, του Randy Rampage και λίγο Coburn Pharr. Πλέον, μετά από τόσες κυκλοφορίες και περιοδείες που έχει κάνει ως τραγουδιστής και κιθαρίστας, αυτό μας είναι ευνόητο, όμως το 1994, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τον Jeff Waters να βγαίνει και να παίζει τα άκρως τεχνικά κιθαριστικά μέρη και να τραγουδάει. Από τις θετικές εκπλήξεις λοιπόν για το άλμπουμ, που όμως το έχει σε κάποια τραγούδια να εμφανίζεται κατώτερος των περιστάσεων, (π.χ. “The box”, “Bad child”, “Hell is war”).
Ο έτερος μουσικός έχει κι αυτός αντιφατικά αποτελέσματα. Ο Randy Black στην πρώτη του παρουσίαση στο ευρύ κοινό, παίξει παπάδες, κάνει κάποια φανταστικά «γυρίσματα» και την πονάει την μπότα. Είναι τόσο καλός, που ακούγεται… ψεύτικος, κάτι για το οποίο μπορούμε να κατηγορήσουμε όμως και τον ίδιο τον Waters που είχε αναλάβει την παραγωγή και προσέδωσε έναν ψυχρό και πλαστικό ήχο στα τύμπανα.
Συνθετικά, υπάρχουν τόσα πετυχημένα τραγούδια, όσες κι οι απογοητεύσεις. Από την αρχή αγάπησα τα πιο γρήγορα τραγούδια του άλμπουμ, με το “Second to none” να είναι πολύ κοντά στο ύφος του ομώνυμου και να σε τραβά από τα μαλλιά με την ταχύτητα και την έξυπνη αλλαγή στο μέτρημα. Το συγκεκριμένο, είχε μείνει έξω από το “Set the world on fire”, αφού ήταν πιο γρήγορο και δεν ταίριαζε, ενώ κι ο ίδιος ο κιθαρίστας δεν το ένοιωθε ολοκληρωμένο νωρίτερα. Ακόμα και σήμερα από τα αγαπημένα μου τραγούδια των ANNIHILATOR με το κόψιμο, το σκάσιμο μετά και το φοβερό
“You’ll fight, but I’ll win,
‘cause I’m second to…. None”
Το σόλο του το λατρεύω, αν και απλό, ενώ ο συνδυασμός της καθαρής παραγωγής τα γρήγορα τύμπανα, φανερώνει όλες τις ατού των ANNIHILATOR.
Το “21”, που είναι εμφανώς γραμμένο για το black-jack, έχει απλοϊκούς στίχους, όμως όπως το “Knight jumps Queen” έκανε παραλληλισμό με το σκάκι, έτσι κι αυτό είχε την σχέση του με τα χαρτιά. Ο άλλος δυναμίτης ήταν το “Fiasco” που – όπως και οι αγαπημένοι του SLAYER – έχει ένα πιο punk παίξιμο σε μέρη του, σε κερδίζει με την ταχύτητά του. Επίσης η εισαγωγή του είναι σήμα κατατεθέν του πρώιμου ήχου των Καναδών που τόσο αγαπήσαμε και η μπασογραμή είναι όλα τα λεφτά. Τόσο θυμωμένος, ο Waters σαν να φτύνει τους στίχους σε κάποιον που τον ζηλεύει.
Δυστυχώς όμως, ο αντίποδας, έχει αρκετές αποτυχίες. Ας αρχίσουμε με το “Annihilator”, ένα τραγούδι που φέρει το όνομα του συγκροτήματος, και είναι μια τεράστια απογοήτευση. Αρμόζει να είναι πιο αντιπροσωπευτικό του ήχου του και παραμένει από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις τους. Η αγάπη για τους AC/DC είναι εμφανέστατη στο “Bad child” ενώ οι λατρεμένοι του VAN HALEN βγαίνουν πιο έντονα στο “Speed”. Και στις δυο περιπτώσεις, δεν έχουμε κάτι σπουδαίο – αν και το “Speed” μου αρέσει αρκετά, αφού είχα αγαπήσει τις hard rock επηρροές του Waters στο “STWOF”. Για το “Hell is war” παραμένω διχασμένος ακόμα και σήμερα, όπως την πρώτη φορά που το άκουσα. Ξεκινά σαν ένα “Sounds good to me”, περνά σε ένα σκοτεινό και δύσκολο ριφ και μεταμορφώνεται σε ένα πιο ευθύ, σκληρό κομμάτι, που όμως δεν φτάνει σε κλιμάκωση και κλείνει όσο αδύναμα, όσο ξεκινά. Το μεσαίο μέρος, με το σόλο, σίγουρα είναι γαμάτο όμως.
Δυο μπαλάντες γράφτηκαν για το άλμπουμ, η μια είναι το “In the blood”, που ήταν μια αποτυχημένη προσπάθεια του Waters να γράψει άλλο ένα “Phoenix rising”, μαζί με τον John Bates και η άλλη το “Only be lonely” που μπήκε μόνο σαν bonus track σε κάποιες εκδόσεις και είναι πιο ακουστική, μελιστάλακτη και … εξίσου αδύναμη σύνθεση. Μπορεί ηχητικά να ήταν αρκετά ψηφιακό και υπερβολικά καθαρό, κάτι που το 1994 ακουγόταν καλό, με έναν προϋπολογισμό που δεν συγκρινόταν με τον προκάτοχό του βέβαια, όμως δεν έχει διατηρήσει την φρεσκάδα του και μια νέα μίξη, ίσως να το αναβάθμιζε.
Δεν μπορώ να μην αναφερθώ σε κάτι, που απειροελάχιστα έχει συζητηθεί. Το 1999, ένα σχετικά άγνωστο συγκρότημα από την Γερμανία, οι THUNDERHEAD, κυκλοφόρησαν το έκτο τους άλμπουμ, με μια δισκογραφική ιστορία, που συμπλήρωνε μια δεκαετία. Το “Ugly side”, περιείχε ένα τραγούδι που το έλεγαν “Blood” και έχει ξεπατικώσει το “In the blood” σε βαθμό… κακουργήματος. Το απίστευτο είναι πως βγήκε από την SPV, και για χρόνια κανείς δεν το είχε ανακαλύψει, όταν όμως κάναμε μια συνέντευξη με τον Jeff Waters, την περίοδο του “All for you”, το 2004, ήταν απίστευτα θυμωμένος με τους Γερμανούς. Για την ιστορία, οι ANNIHILATOR έβγαλαν τα “Carnival diablos” και “Waking the fury” από την SPV το 2001-2002.
Did you know that:
- Μετά τις ηχογραφήσεις του άλμπουμ, ο Καναδός συνειδητοποίησε πως το τραγούδι και το άλμπουμ, έπρεπε να λέγεται “Queen of the kill” αφού οι στίχοι του, αναφέρονται στα λιοντάρια και ο θυρευτής του είδους, είναι το θυληκό και όχι το αρσενικό.
- Στην Αμερική το άλμπουμ βγήκε πολύ αργότερα, λόγω της μειωμένης ζήτησης για heavy metal εκείνη την περίοδο, όμως η αλήθεια είναι πως οι ANNIHILATOR ούτε που αναζήτησαν δισκογραφική στέγη στην βόρεια Αμερική, κάτι που μετάνιωσαν αργότερα.
- Σε Ευρώπη και Ιαπωνία, το άλμπουμ τα πήγε αρκετά καλά, με αποτέλεσμα να περιοδεύσουν αρκετά εκεί. Στα τύμπανα ήταν βέβαια ο Randy Black, στην δεύτερη κιθάρα, ο Dave Scott Davis που έμεινε για αρκετά χρόνια στο πλευρό του JW και στο μπάσο ο άγνωστος Cam Dixon.
Γιώργος “Second to none” Κουκουλάκης
