ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The grand experiment” – THE NEAL MORSE BAND
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2015
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Neal Morse
ΕΤΑΙΡΙΑ: Inside Out
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Neal Morse – πλήκτρα, κιθάρες, φωνητικά
Mike Portnoy – τύμπανα, φωνητικά
Eric Gillette – κιθάρες, φωνητικά
Bill Hubauer – πλήκτρα, φωνητικά
Randy George – μπάσο
Το αγαπημένο μου ίσως συγκρότημα που ίδρυσε ο Neal Morse, αφού άφησε πίσω του τους SPOCK’S BEARD, είναι οι THE NEAL MORSE BAND. Εν έτει 2012 γινόταν λόγος, για πολλοστή φορά, περί ενός supergroup αφού συμμετείχε ο φίλος του και σταθερός συνεργάτης μέχρι τότε, Mike Portnoy. Οι δυο τους βέβαια έπαιζαν μαζί και στο άλλο supergroup, τους FLYING COLORS όπως και στους TRANSATLANTIC, επομένως, τι πιο φυσιολογικό από το να ιδρύσουν άλλο ένα prog rock συγκρότημα θα μου πείτε. Μαζί τους ο μπασίστας Randy George που είχε παίξει στα “Cover to cover” άλμπουμ διασκευών του Morse. Στα πλήκτρα βρίσκουμε τον Bill Hubauer και στη κιθάρα το ανερχόμενο αστέρι που ακούει στο όνομα Eric Gillette, τον καλύτερο ίσως «μαθητή» του John Petrucci. To 2016 κυκλοφόρησαν το ασύλληπτο αριστούργημα “The similitude of a dream” για το οποίο θα τους μνημονεύω για όσο ζω. Έναν χρόνο πριν όμως, το ντεμπούτο τους “The grand experiment” προκάλεσε μερικούς κυματισμούς και έφερε χαμόγελα στην prog κοινότητα με πολλούς να ελπίζουν πως το συγκρότημα δεν θα ήταν one-off.
Αν και δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Morse έγραψε μουσική συλλογικά και όχι σαν σόλο καλλιτέχνης, ήταν η πρώτη φορά που μπήκε στο στούντιο χωρίς προετοιμασμένο υλικό. Σε πολύ σύντομο διάστημα ωστόσο προέκυψε αρκετό υλικό για ένα άλμπουμ που κάλυπτε σχεδόν μία ώρα χάρη στη συλλογική εργασία. Αν έχεις και τον Mike Portnoy μαζί σου, το πιο σίγουρο είναι πως θα ξεκινήσεις με τζαμάρισμα και θα αρχίσεις από κει να συναρμολογείς όλα τα επιμέρους κομμάτια. Αυτό που προέκυψε είναι ένα αξιολογότατο άλμπουμ που ναι μεν δεν εκπλήσσει, ειδικά αν έχεις μια οικειότητα με το μουσικό σύμπαν του Neal Morse και τις εμμονές του, αλλά σε αφήνει ικανοποιημένο με το γνωστό περιπετειώδες και μεγαλεπήβολο prog rock του μουσικού από το Nashville.
Το άλμπουμ ανοίγει με το δεκάλεπτο δυναμικό, μελωδικό και φουλ στο prog “The call” στο οποίο ακούμε μια νέα ορεξάτη μπάντα που, για πολλούς οπαδούς των DREAM THEATER επί Mangini, κάλυπτε κάποιες ανάγκες και κενά. Το ομώνυμο πεντάλεπτο είναι ένα ωραίο rock κομμάτι με μια γενικότερη prog διάθεση ενώ το “Waterfall” είναι η τυπική Neal Morse ακουστική μπαλάντα με ολίγη PINK FLOYD ενώ το “Agenda” είναι το επίσης τυπικό, και ενοχλητικό, alternative rock κομμάτι, είδος που ο Morse έχει εκπροσωπήσει ουκ ολίγες φορές με όχι τόσο καλά αποτελέσματα πιστεύω. Ο ίδιος είχε πει πως ήθελε απλά να χαλαρώσει λίγο τους εκλεκτικούς prog τόνους και να γράψει ένα χιουμοριστικό κομμάτι. Το λες και αμήχανο.
Στο τέλος φυσικά, έχουμε το κλασσικό μακροσκελές έπος που, ως είθισται, ξεπερνάει τα είκοσι λεπτά. Όπως και στο “The call”, στο “Alive again” ο Morse αφηγείται την ιστορία του ως born again Χριστιανός. Εδώ πρωταγωνιστεί όλη η ιστορία της prog rock μουσικής από την Αγγλία, με GENESIS, YES, KING CRIMSON, BEATLES και από τις ΗΠΑ με KANSAS, STARCASTLE, HAPPY THE MAN. Κλασσικός Neal Morse που σε ταξιδεύει ειδικά όταν έχει μαζί του τόσο εξαιρετικούς μουσικούς όπως τους Portnoy, Gillette, Hubauer και George.
Αν και δεν πρόκειται για έναν αριστουργηματικό δίσκο, το “The grand experiment” ήταν ένα καλό ντεμπούτο για ένα από τα ωραιότερα γκρουπ που ίδρυσε ο Portnoy μαζί με τον Morse για όσο απουσίαζε από τους DREAM THEATER και το οποίο έχει αφήσει ένα αδιαμφισβήτητο στίγμα στην κοινότητα.
Did you know that:
- Το άλμπουμ κυκλοφόρησε σε τρεις εκδόσεις: single CD, βινύλιο και σε διπλό CD με τα εξής μπόνους κομμάτια: “New Jerusalem” (freedom is calling)”, “Doomsday destiny”, “MarArthur park” (διασκευή στον τραγουδοποιός Jimmy Webb), και ζωντανές εκτελέσεις των “The creation” και “Reunion”, κομμάτια από τις σόλο δουλειές του
Φίλιππος Φίλης
