ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ – “Train of thought” – DREAM THEATER
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ – 2003
ΕΤΑΙΡΙΑ – Electra
ΠΑΡΑΓΩΓΗ – Mike Portnoy & John Petrucci
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ
James LaBrie – φωνητικά
John Petrucci – κιθάρα
John Myung – πλήκτρα
Mike Portnoy – τύμπανα
Jordan Rudess – πλήκτρα
Ακόμα θυμάμαι την ενδεκάτη Νοεμβρίου 2003. Ενώ δεν κρατώ τόσες ακριβείς αναμνήσεις από εκείνη την εποχή γενικά, την ημέρα αυτή τη θυμάμαι πάρα πολύ καλά επειδή πολλές σημαντικές αναμνήσεις μένουν χάρη στη κυκλοφορία ενός δίσκου που με σημάδεψε ή μιας συναυλίας που επίσης έμεινε αξέχαστη. Βασικά, θυμάμαι σχεδόν κάθε συγκεκριμένη μέρα που αγόρασα κάθε DREAM THEATER δίσκο ξεκινώντας από το “Falling into infinity”, την πρώτη μου επαφή με το συγκρότημα, που αγόρασα το 1998 σ’ ένα συνοικιακό δισκοπωλείο στο Ναύπλιο, τη γενέτειρα του πατέρα μου. Το 2003 ήμουν 19 χρονών και τελείωνα τη Τρίτη λυκείου. Τότε, είχε ανοίξει ένα μικρό δισκοπωλείο στη δική μου γενέτειρα, τα Χανιά, το οποίο πουλούσε αποκλειστικά rock και heavy metal CD και το οποίο είχε γίνει το απόλυτο στέκι. Ο ιδιοκτήτης ανακάλυψε γρήγορα πως ήμουν τρελός για τους DREAM THEATER (ο ίδιος ήταν οπαδός μόνο των δύο πρώτων δίσκων και ειδικά του ντεμπούτου) και κάθε χρόνο που οι DREAM THEATER κυκλοφορούσαν ένα νέο άλμπουμ, με περίμενε για να το παίξει στο CD player του μαγαζιού λες και σε αποκλειστική πρώτη παγκρητική ακρόαση. Μεγάλη τιμή.
Όταν κυκλοφόρησε το έβδομο άλμπουμ των Νεοϋορκέζων με τίτλο “Train of thought”, ο φίλος μου με προετοίμασε για μια «δυσάρεστη εμπειρία» (ήταν ειλικρινής τουλάχιστον) λέγοντας πως η αγαπημένη μου μπάντα το γύρισε σε nu metal (μάλλον αναφερόταν στα rap περάσματα του “This dying soul” και “Honor thy father”). Η αλήθεια είναι πως τρόμαξα. Στη πορεία βέβαια συνειδητοποίησα πως δεν ίσχυε καθόλου κάτι τέτοιο. Απεναντίας, οι επιρροές από METALLICA (και λιγότερο από PANTERA), που προϋπήρχαν από το “Images & words”, έγιναν πολύ πιο εμφανείς. Αργότερα θα ανακάλυπτα πως η στροφή αυτή ήταν σκόπιμη καθώς οι DREAM THEATER ήθελαν να αποδείξουν στους, πάντοτε απαιτητικούς, οπαδούς τους πως είναι μια heavy metal μπάντα που μπορεί να παίξει βαριά και σκοτεινή μουσική (δείτε και το ασπρόμαυρο εξώφυλλο), κάτι που ακούμε από το εναρκτήριο χιτάκι “As I am” με τις σαφέστατες νύξεις προς το “Enter sandman”. Βλέποντας βέβαια και την ανταπόκριση του κόσμου στις μοναδικές εκτελέσεις των “Master of puppets” και “The number of the beast”, όπως και σε κομμάτια ογκόλιθοι όπως “The glass prison”, η μπάντα σκέφτηκε να ανοιχτεί σε ένα πιο metal κοινό και όχι μόνο στους παραδοσιακούς prog οπαδούς (πολλοί από τους οποίους έχουν μείνει στα πρώτα άλμπουμ με τον Kevin Moore). Είκοσι χρόνια μετά τη κυκλοφορία του και με την πρόσφατη επιστροφή του Mike Portnoy ακόμα να μας δημιουργεί ταχυπαλμίες, σας καλώ να ξανά επισκεφτούμε αυτόν τον σπουδαίο δίσκο.
Πριν μπουν στο στούντιο για να συνθέσουν, οι DREAM THEATER είχαν βγει σε μια μεγάλη αμερικάνικη περιοδεία μαζί με τους QUEENSRYCHE, μια περιοδεία που, ας πούμε, δεν έφερε τις δύο μπάντες κοντά. Ο John Petrucci μάλιστα φαινόταν να ενοχλήθηκε έντονα από τη στάση του Mike Stone που του έδινε συμβουλές σε καθημερινή βάση. Δεν απέφυγαν ωστόσο απ’ το να κάνουν κάποιες κοινές εμφανίσεις στη σκηνή, όπως ακούγεται και σε ένα bootleg live CD από τη στάση της περιοδείας στη Βαλτιμόρη. Εκεί έπαιξαν μαζί το “Peruvian skies” από το “Falling into infinity”, το “Real world” από το “Promised land” και μια διασκευή στο “Won’t get fooled again” των THE WHO. Ακολούθως, τον Απρίλιο του 2003 μπήκαν στο στούντιο και σε ρεκόρ διάστημα τριών εβδομάδων, συνέθεσαν τα εφτά κομμάτια που θα έμπαιναν στον διάδοχο του “Six degrees of inner turbulence”. Προσοχή: συνέθεσαν, όχι ηχογράφησαν. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε μερικούς μήνες μετά και βρέθηκε στα τοπ 100 πολλών διεθνών charts.
Ο δίσκος ανοίγει με το “As I am” το οποίο φυσικά δίχασε πολλούς οπαδούς που προτιμούν την σαφώς πιο λυρική, μελωδική prog όψη της μπάντας, κάτι που προσωπικά με παραξενεύει αφού εδώ το “Pull me under” περιέχει riff και leads που παραπέμπουν (ίσως πιο έμμεσα) στον θαυμασμό του John Petrucci προς τον James Hetfield (για να μη πούμε και για το πόσο θαυμάζει ο Portnoy τον Lars Ulrich). Το κομμάτι αυτό θα έμενε για πολλά χρόνια στα live setlists της μπάντας, κάτι που δεν φαινόταν να δυσαρεστεί την πλειοψηφία των οπαδών. Η γκρίνια πάντως συνεχίστηκε από οπαδούς και τον τύπο που δεν ήθελαν να ακούνε ακόμα και τα λεγόμενα pitch harmonics («σφυρίγματα» που λέμε και στο χωριό) ή τα πιο groovy περάσματα, ειδικά στο “Honor thy father”. Δεν χωράει αμφιβολία πως το εν λόγω κομμάτι ειδικά κάνει ένα άνοιγμα προς πιο μοντέρνο metal, κάτι που είχε ήδη τελεστεί με κομμάτια όπως “Caught in a web” και φυσικά το “Lie” από το “Awake” με τις επιρροές από PANTERA και την εφτάχορδη κιθάρα.. Επίσης, δεν χωράει αμφιβολία πως, όπως οφείλει να κάνει κάθε prog μπάντα, οι DREAM THEATER δεν δίσταζαν να δοκιμάζουν νέα μονοπάτια, ότι και αν συμβεί. Οι οπαδοί όμως του σχήματος είναι από τους πιο απαιτητικούς, με σύνδρομο ανικανοποίητου, κάτι που εξιστορεί και ο Mike Portnoy στους στίχους του “Never enough” από το “Octavarium”.
Λόγος πρέπει να γίνει φυσικά και για το “This dying soul” που αποτελεί το δεύτερο μέρος της σουίτας “twelve-step” των ανώνυμων αλκοολικών στους οποίους είχε ενταχθεί ο Mike Portnoy. Όπως συμβαίνει με κάθε κομμάτι της σουίτας, που άρχισε με το “The glass prison” από το “Six degrees of inner turbulence” και τελείωσε με το “The shattered fortress” από το “Black clouds and silver linings”, υπάρχουν κοινά θέματα που επαναλαμβάνονται στη μουσική και τους στίχους. Εδώ, συναντάμε ένα riff από το “The glass prison” που θα μας πάει πίσω σ’ αυτή τη κομματάρα (που επίσης έχει εμφανέστατες επιρροές από METALLICA και PANTERA αλλά δεν δυσαρέστησε τόσο κόσμο τελικά…). Αν ενώσετε όλα τα κομμάτια της σουίτας, θα δείτε πως είναι ουσιαστικά ένα αυτοτελές κομμάτι 57 λεπτών με όντως επαναλαμβανόμενα θέματα μουσικά και στιχουργικά, βασιζόμενο και σε ένα συγκεκριμένο concept. Eνδιαφέρον έχει ότι, μαζί με τους DREAM THEATER, ο Portnoy δεν είχε ποτέ τη τύχη να ερμηνεύσει ολόκληρη τη σουίτα, κάτι που έμεινε απωθημένο για χιλιάδες οπαδούς. Το όνειρο ωστόσο έγινε πράξη όταν ο ντράμερ περιόδευσε μαζί με τον Eric Gillette (THE NEAL MORSE BAND) και όλα τα μέλη, πλην του ντράμερ, των HAKEN ως MIKE PORTNOY’S SHATTERED FORTRESS. Στη μία και μοναδική περιοδεία που έκαναν, έπαιξαν την “Twelve-step suite” και άλλα από DREAM THEATER όπως και LIQUID TENSION EXPERIMENT.
Αναφέρθηκα ήδη στα δύο πρώτα κομμάτια και τώρα θα ήθελα να κάνω μια νύξη για το αγαπημένο μου κομμάτι, το “Endless sacrifice”. Αυτό είναι ότι, πέραν του ότι περιέχει ένα από τα πιο ξεσηκωτικά και πλούσια instrumental σκέλη στην ιστορία των DREAM THEATER, οι στίχοι αφορούν την απόσταση του John Petrucci από την οικογένεια του και ειδικά τη σύζυγό του Rena (κιθαρίστρια του γκρουπ MEANSTREAK), κατά τη διάρκεια των ατέλειωτων περιοδειών που πολύ συχνά στοιχίζουν στις μπάντες και τις οικογένειες τους.
Ο δίσκος κλείνει με το μεγαλειώδες “In the name of God” το οποίο μιλάει, με συχνά αρκετά καυστικό λόγο, για μια συγκεκριμένη θρησκευτική αίρεση, από τις πάμπολλες που βρίσκουμε στις ΗΠΑ, που ονομαζόταν “The church of Jesus Christ of latter day saints”. Στους στίχους γίνεται λόγος περί “fourty sons and daughters, un-consenting plural wives”. Όντως, ο ηγέτης και αυτοαποκαλούμενος προφήτης της αίρεσης Warren Jeffs, είχε σαράντα παιδιά και πολλές συζύγους αφού η αίρεση αυτή, όπως και πολλές άλλες των Μορμόνων, είχε ως βάση την πολυγαμία. Από κει και πέρα, το κομμάτι μιλάει γενικά για εθνοκάθαρση και βία στο όνομα του Θεού. Και, όπως μας λέει και ο Σάκης Φράγκος στο εκτενές του insider στο οποίο σας παραπέμπω για όλα τα υπόλοιπα trivia, η τελευταία κυριολεχτικά νότα του “train of thought” παίζεται από τον Jordan Rudess και συγκεκριμένα τη μύτη του.
Did you know that:
- Ας προσθέσω εδώ μόνο δύο ακόμα σχόλια, πως το “Stream of consciousness” είναι το πέμπτο επίσημο instrumental των DREAM THEATER και το μεγαλύτερο σε διάρκεια μέχρι τότε (11:16)
- Και, τέλος, το 2003 κυκλοφόρησαν τα demos του δίσκου στο πλαίσιο της σειράς “Lost not forgotten archives”.
Φίλιππος Φίλης
