Στις 11 Νοεμβρίου 2003, κυκλοφόρησε ο πιο «ευθύς» και σίγουρα πιο μεταλλικός δίσκος των DREAM THEATER, το “Train of thought”, με τον κόσμο να διχάζεται αρκετά, αφού υπήρχαν εκείνοι που ήθελαν πιο έντονη την προοδευτική τους πλευρά, εκεί που άλλοι, πιο «σκληροπυρηνικοί» μεταλλάδες, έμειναν απόλυτα ικανοποιημένοι με αυτή τη στροφή του είχε ο δίσκος εκείνος. Σε προσωπικό επίπεδο, μου άρεσε τόσο, που ταξίδεψαν στο εξωτερικό να δω τις δύο πρώτες τους συναυλίες της περιοδείας… Χρειάζεται να πω πολλά περισσότερα; Όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό το Insider, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα έβρισκα τόσες πολλές λεπτομέρειες για το άλμπουμ και μάλιστα τόσο ενδιαφέρουσες για τους οπαδούς. Είμαι βέβαιος ότι θα ξαφνιαστείτε ευχάριστα διαβάζοντας όλες αυτές τις ιστορίες!
- Το “Train of thought” ήταν ένας τόσο heavy δίσκος για τα δεδομένα των DREAM THEATER, κατά κύριο λόγο, επειδή για την περιοδεία του “Six degrees of inner turbulence” που προηγήθηκε, έπαιξαν κάποιες φορές, καθ’ ολοκληρία το “The number of the beast” των IRON MAIDEN και το “Master of puppets” των METALLICA, το πρώτο, μάλιστα και στην Αθήνα, τη δεύτερη βραδιά τους στο «Ρόδον». Όλο αυτό, επηρέασε το συγκρότημα, που έβλεπε στο μεταξύ τον κόσμο να γουστάρει πολύ τραγούδια όπως το “Pull me under”, το “The mirror”, το “The glass prison”, είπαν λοιπόν να γράψουν ένα δίσκο που να είναι πιο «ευθύς» και πιο επιθετικός. Χωρίς απαραίτητα να φτάνει τα 75 λεπτά διάρκεια. Όπως και βγήκε δηλαδή. Ο μόνος που πραγματικά προβληματίστηκε με αυτόν το στόχο, ήταν σίγουρα ο Jordan Rudess, ο οποίος ήταν αναγκασμένος να δουλέψει πάνω σ’ έναν πιο «κιθαριστικό» δίσκο, με αποτέλεσμα ο κόσμος να νομίζει ότι δεν παίζει παρά ελάχιστα πλήκτρα. Η αλήθεια είναι όμως εντελώς διαφορετική!!! Όσοι έχουν παρακολουθήσει τραγούδια του δίσκου αυτού παιγμένα live, θα έχουν διαπιστώσει ότι ο Rudess ουσιαστικά ντουμπλάρει την κιθάρα του Petrucci, κάνοντας ότι ο Smith για τον Murray (ή το αντίστροφο) ή ο Hetfield για τον Hammett, σε πιο “Dream Theater” φόρμες. Ίσα-ίσα, που οι νότες, έχω την εντύπωση πως ήταν ακόμα περισσότερες!!!
- Το εξώφυλλο, έχει φτιαχτεί από μία σειρά από αρκετά περίεργες φωτογραφίες του Jerry Uelsmann, όπου πολλές εικόνες έχουν ενωθεί για να φτιάξουν μία μεγαλύτερη. Το έργο ονομάζεται “Memories of Max Ernst” και στο εξώφυλλο παρουσιάζεται ένα μέρος του, ενώ έχει προστεθεί στο «κεντρικό μάτι», ένα πολύ μικρό σύμβολο των Majesty, που είναι και το σήμα των DREAM THEATER!
- Όπως το έκτο άλμπουμ του σχήματος, το “Six degrees of inner turbulence”, είχε έξι τραγούδια, έτσι και το “Train of thought”, ο έβδομος δίσκος τους, είχε εφτά τραγούδια. Με ανθρώπους που δίνουν τόση έμφαση στη λεπτομέρεια, δε νομίζω να πιστεύει κανείς πως κάτι τέτοιο ήταν τυχαίο;
- Η λέξη “meta” στις μέρες μας, έχει παραγίνει δημοφιλής! Οι DREAM THEATER είχαν ένα “meta-concept” που το ξεκίνησαν από το “Six degrees…”, όπου η τελευταία νότα ενός δίσκου, ήταν η πρώτη του επόμενου. Έτσι λοιπόν, το “As I am”, που ανοίγει το “Train of thought”, έχει το ίδιο ακριβώς ακόρντο όπως και το “Losing time/Grand finale”, που κλείνει το “Six degrees…”. Παρομοίως, η τελευταία νότα του “In the name of God” είναι και η πρώτη του “The root of all evil” που ανοίγει το “Octavarium”.
- Το προηγούμενο άλμπουμ τους, είχε διαρρεύσει αρκετούς μήνες πριν, ολόκληρο στο internet και το γκρουπ, μαζί με την εταιρία, προσπάθησαν να πάρουν όσο το δυνατό πιο «σκληρά» μέτρα για να αποτρέψουν τη διαρροή του, κάτι που κατάφεραν. Βέβαια, προφανώς αμέλησαν άλλους τομείς της προώθησης, αφού λίγο πριν την κυκλοφορία, δεν υπήρχε καμία επίσημη φωτογραφία του σχήματος, με αποτέλεσμα να χαθούν cover stories από περιοδικά σε όλον τον κόσμο. Εκείνη την περίοδο, γράφοντας στο περιοδικό Rock On, είχαμε φροντίσει, πάντως ΚΑΙ να έχουμε συνέντευξη ΚΑΙ καινούργια φωτογραφία εγκαίρως… Να τονίσω, ότι κάτι σχετικό με τις φωτογραφίες, είχε συμβεί και στο “Scenes from a memory”, όπου δεν υπήρχαν επίσημες φωτογραφίες (μην ξεχνάτε πως τότε υπήρχε ως ολοκαίνουργιο μέλος, ο Rudess) και πάλι είχαν χαθεί εξώφυλλα σε περιοδικά. Αυτό όμως αφορά περισσότερο τη δική μας δουλειά κι όχι τους ακροατές!!!
- Μία απίστευτη όσο και περίεργη ιστορία, συνέβη κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του δίσκου, που όμοιά της, πολύ σπάνια συναντάμε. Ένας τύπος, που έμοιαζε αρκετά με τον Mike Portnoy, γύριζε σε gay bar της Νέας Υόρκης και «ψώνιζε» ανυποψίαστους ανθρώπους, λέγοντας ότι είναι ο ντράμερ των DREAM THEATER. Στη συνέχεια, τους έκλεβε χρήματα και κινητά τηλέφωνα, ενώ δεν δίσταζε να μιλά με εταιρίες με ντραμς, για να παίρνει endorsements και δωρεάν αντικείμενα. Είχε το θράσος, να πάει μέχρι και στον Chris Caffery, τον κιθαρίστα των SAVATAGE (ο οποίος δεν γλίτωσε από τα «δόντια» του, αφού τον έκλεψε) και του ζητούσε να τζαμάρουν μαζί. Ο Carlos Mendez, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, ήξερε συγκλονιστικά πολλές επαγγελματικές, προσωπικές και οικογενειακές λεπτομέρειες για τον Portnoy, που ήταν σε θέση να ξεγελάσει τον οποιονδήποτε και να του κλέψει χρήματα και αντικείμενα. Κάποια στιγμή, αφού άρχισε να ξεσκεπάζεται η όλη φάση, ήταν Πρωταπριλιά του 2003, όταν ειδοποιήθηκε ο Portnoy ότι έχουν συλλάβει αυτόν τον τύπο, την ώρα που το γκρουπ ηχογραφούσε το instrumental, “Stream of consciousness” (*αστερίσκος εδώ, αφού “Stream of consciousness” επρόκειτο να είναι ο τίτλος του “Falling into infinity”). Όλο το γκρουπ, πήγε στο αστυνομικό τμήμα, ήρθαν πρόσωπο με πρόσωπο με τον απατεώνα, ο οποίος τελικά υποχρεώθηκε να πληρώσει εγγύηση 100.000 δολαρίων για να βγει από τη φυλακή. Η συνέχεια; Το 2006, ξαναέκανε τα ίδια!!! Δείτε το σχετικό video:
- Η κοινή περιοδεία των DREAM THEATER με τους QUEENSRYCHE (και special guests τους FATES WARNING), μία περιοδεία-ονείρωξη για τους prog οπαδούς, δεν στέφθηκε και με ιδιαίτερη επιτυχία, αφού οι διενέξεις ήταν πολλές ανάμεσα στα δύο σχήματα, παρότι κάθε βράδυ έβγαιναν μαζί στη σκηνή κι έπαιζαν τραγούδια. Αυτό που είναι ευρύτερα γνωστό, είναι ο πόλεμος δηλώσεων του Geoff Tate και του Mike Portnoy, ύστερα από μία ραδιοφωνική συνέντευξη του πρώην τραγουδιστή των QUEENSRYCHE στον Eddie Trunk, όπου ήταν και ο Chris Jericho (ο τραγουδιστής των FOZZY κι επαγγελματίας παλαιστής). Εκτός αέρα, ο Tate μιλούσε πολύ άσχημα για τον Portnoy, ο Jericho έστελνε μηνύματα στον πρώην ντράμερ των DREAM THEATER κι όλο αυτό, σύντομε «ξέφυγε» με τον Portnoy να δηλώνει ότι ο Tate βρίσκεται στην shit-list του, λέγοντάς του να πάει να γαμ**εί και υπενθυμίζοντας ότι είχε να γράψει καλό τραγούδι γύρω στα δέκα χρόνια (αφού οι ‘RYCHE περιόδευαν για το “Tribe” τότε). Αυτό είναι κάτι γνωστό. Αυτό που φανερώθηκε αρκετά χρόνια αργότερα, είναι ότι οι στίχοι του “As I am”, έχουν γραφτεί από τον John Petrucci, για ένα σκηνικό που συνέβη κατά τη διάρκεια της περιοδείας αυτής. Ο τότε νέος κιθαρίστας των QUEENSRYCHE, Mike Stone, ο οποίος ουσιαστικά δεν υπήρχε πουθενά στο χάρτη, για να είμαστε ειλικρινείς, φερόταν να έλεγε τα ίδια πράγματα με τον Tate: ότι δηλαδή οι DREAM THEATER είναι μόνο για να παίζουν πολλές νότες κι όχι να γράφουν τραγούδια και διάφορα τέτοια. Αυτό που εκνεύρισε όμως τον Petrucci ήταν ότι του «έδινε συμβουλές» κάθε βράδυ!!! Ο Mike Stone, στον John Petrucci!!! Αυτό εκνεύρισε όσο τίποτα τον Petrucci, ο οποίος φαίνεται ότι το πήρε πολύ προσωπικά στους στίχους κι έγραφε: “Lost in a sea of mediocrity, slow down, you ’re thinking too much – where is your soul? You cannot touch the way I play or tell me what to say”… Φαίνεται ότι πέρασαν πολύ όμορφα όλοι τους σ’ εκείνη την περιοδεία!!!
- Μένουμε στο “As I am”, το οποίο ήταν το single που είχαν δώσει στον Τύπο της εποχής, πριν την κυκλοφορία του δίσκου. Υπήρχε η σκέψη να γυριστεί video clip γι’ αυτό, αλλά ο Mike Portnoy, διέκρινε ότι δεν υπήρχαν σοβαρές πιθανότητες να παιχτεί σε κάποιο τηλεοπτικό δίκτυο και αποφασίστηκε να μην προχωρήσουν σε τέτοιο γύρισμα. Η αλήθεια είναι, ότι στην πρώτη βραδιά της περιοδείας, όπου είχα δώσει το παρόν, είχε συζητηθεί η πιθανότητα video συνέντευξης, κάτι που τελικά δεν ευοδώθηκε και σε συνεννόηση με το management, πήρα την άδεια να βιντεοσκοπήσω (άνθρωπος που ήταν μαζί μου, δηλαδή) από το photo pit, με επαγγελματική κάμερα, το πρώτο τραγούδι το setlist, που δεν ήταν άλλο από το “As I am”. Αν βρείτε την κασέτα με το video αυτό, στο «συστηματικό χάος» που επικρατεί στα πράγματά μου, ελάτε να μου σφυρίξετε…
- Για να ρίξουμε μία ματιά σε πραγματάκια που συμβαίνουν μέσα στα τραγούδια, ξεκινώντας από το τέλος. Στο “In the name of God”, από το 12:56 και μετά, αν απομονώσετε το δεξί κανάλι, θα μπορέσετε να ακούσετε στο βάθος, ένα «πατριωτικό» τραγούδι που θεωρείται ως ο ύμνος του Αμερικάνικου Εμφυλίου, με τίτλο “The battle hymn of the republic” ή αλλιώς “Mine eyes have seen the glory”, που είχε γράψει η υπέρμαχος της κατάργησης της δουλείας, Julia Ward Howe.
Θέλετε να καούμε και λίγο ακόμα με αυτό το τραγούδι; Ανάμεσα στο 5:51 και το 6:07, αν απομονώσει κάποιος το δεξί κανάλι, πάλι, υπάρχει σε κώδικα Morse παιγμένο στα τύμπανα από τον Mike Portnoy η αγαπημένη του έκφραση εκείνη την εποχή, “Eat my ass and balls”!!! Στον κώδικα Morse, . . – – – – – . – – . – . . . . . . . – – . – . . – . . . . – . – . . . – . . . . . Μίλησε κανείς για κάψιμο; Όταν υπήρχε το forum του Mike Portnoy, όπου γίνονταν χαμός εκείνη την εποχή, το είχε βάλει ως ερώτημα αν μπορεί κάποιος να βρει ποιο είναι το κρυμμένο “nugget” του δίσκου, ώσπου, αρκετούς μήνες μετά, το βρήκε κάποιος ο οποίος πρέπει να έφαγε εκατοντάδες ώρες ξεψαχνίζοντας τα τραγούδια…
- Το “Honor thy father”, είναι ένα τραγούδι όπου φαίνεται ο Mike Portnoy να καταφέρεται εναντίον του πατέρα του. Λάθος όμως!!! Στίχοι όπως “You’ll go to your grave a sad and lonely man” ή “Never in my life have I seen someone so fucking blind to the damage he has done, you’re the rotted root in the family tree” ή “Chauvinistic, heartless, selfish, cold!”. Αναφέρονται στον πατριό του, ο οποίος τον έδιωξε από το σπίτι μόλις επέστρεψε από το Berklee και φρόντισε να του δείξει τα συναισθήματα που τρέφει με τους στίχους του. Παράλληλα, στις συνεντεύξεις, προσπαθούσε να εξηγήσει ότι το τραγούδι δεν αναφέρεται τον πραγματικό του πατέρα, τον οποίο και υπεραγαπούσε. Λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του “Train of thought”, ο Portnoy φέρεται τελικά να συμφιλιώθηκε με τον πατριό του. Το τραγούδι όμως έμεινε!
- Σας έχω πει ότι οι οπαδοί των DREAM THEATER είναι οι πιο καμένοι σε ολόκληρο το σύμπαν; Δείτε ένα εκπληκτικό video που έφτιαξε ο χρήστης Marc Papeghin με όλα τα samples του “Honor thy father”, συγχρονισμένα με τα σχετικά αποσπάσματα των ταινιών. Απλά να πω ότι πρόκειται για τις ταινίες “Magnolia”, “At close range”, “Ordinary people” και “The royal Tenenbaums”. Το video είναι απολαυστικό και προϊόν σπουδαίας δουλειάς…
- Θέλετε να ξέρετε πως παίχτηκε η τελευταία νότα του δίσκου; Αυτή που θα ήταν και η πρώτη του επόμενου, όπως διαβάσαμε προηγουμένως; Πηγαίνετε στο 24:23 του documentary για το making of του δίσκου και θα δείτε τον Jordan Rudess να το παίζει με τη… μύτη!!! Δεν το πιστεύετε; Δείτε το!
- Σε ότι αφορά στους στίχους, νομίζω ότι αξίζει να μνημονευτούν αυτοί του “Vacant”. Του πιο διαφορετικού και μικρότερου τραγουδιού του δίσκου! Τρία χρόνια πριν τα έβδομα γενέθλια της κόρης του James LaBrie, Chloe, η μικρή έπαθε κρίση κι έπεσε σε κώμα για 3,5 ώρες, με τους γιατρούς να πιστεύουν ότι μπορεί να έπαθε εγκεφαλικό. Ενώ οι γιατροί ετοιμάζονταν να της κάνουν μία αξονική τομογραφία, η Chloe βγήκε από το κώμα και ποτέ πια δεν ξαναέπαθε κάτι παρόμοιο. Οι γιατροί, δεν κατάφεραν ποτέ να βρουν τι το προκάλεσε… Αυτό το συγκλονιστικό συμβάν, ενέπνευσε τον LaBrie να γράψει τους στίχους του “Vacant”…
- Όπως όλοι γνωρίζουμε, πλέον, το “This dying soul”, είναι το δεύτερο τραγούδι που έγραψε ο Mike Portnoy για την προσπάθειά του να αποτοξινωθεί. Το διαβόητο “12-step suite”, που ολοκληρώθηκε σε δώδεκα μέρη και πέντε δίσκους. Τα τρία πρώτα μέρη, υπήρχαν στο “The glass prison”, το τέταρτο και το πέμπτο, στο τραγούδι αυτό. Τα μέρη αυτά είναι τα “Reflections of reality (revisited)” και “Release” (όλα τα μέρη της σουίτας αυτής, ξεκινούσαν με το πρόθεμα “re”). Στο ξεκίνημα του “Release”, μπορούμε να ακούσουμε το βασικό θέμα του “The glass prison”, αλλά τότε που να φανταζόμασταν τι είχε στο μυαλό του ο πολυμήχανος ντράμερ… Για την ιστορία, υπάρχουν και διάσπαρτα μέρη του “The mirror”, που συνηθίζεται να λέμε ότι ήταν το prequel του “12-step suite”.
- Ένα πολύ περίεργο γεγονός, συνέβη και στην περιοδεία τους για το άλμπουμ αυτό, στο St. Louis των ΗΠΑ. Ο Portnoy συνήθιζε μετά το τέλος της συναυλίας, να πετάει τις μπαγκέτες του και τις κεφαλές από το drum kit του, στον κόσμο, σε οποιαδήποτε κατεύθυνση, ακόμα και στον εξώστη για να μην αφήσει κάποιον δυσαρεστημένο. Πετώντας την μπαγκέτα του στον εξώστη, εκείνο το βράδυ, η μπαγκέτα δεν έφτασε και ο άνθρωπος που προσπάθησε να την πιάσει, προφανώς λίγο πιο πιωμένος από το κανονικό, βρέθηκε σε slow motion στον αέρα, πέφτοντας πάνω στο κεφάλι ενός ανυποψίαστου οπαδού που βρισκόταν στην αρένα. Ο άνθρωπος που έπεσε από τον εξώστη, δεν έπαθε τίποτα κι έφυγε τρέχοντας, στον άλλο όμως, προσφέρθηκαν αμέσως οι πρώτες βοήθειες και αφού γλίτωσαν και πιθανή μήνυση, ο Mike Portnoy έκτοτε, δεν έχει πετάξει μπαγκέτα στο κοινό, ούτε για αστείο!!!
- Η περιοδεία που ακολούθησε την κυκλοφορία του “Train of thought”, ήταν απλά μαγική. Η πρώτη φορά που έκανε το σχήμα “An evening with…” shows, παίζοντας 3 ώρες κάθε βράδυ και σε κάθε μέρος, διαφορετικό setlist. Με τον Γιώργο Κουκουλάκη και τον φίλο Σάββα, είχαμε πάει στις δύο πρώτες συναυλίες της περιοδείας, στο Manchester και το Λονδίνο, όπου σε έξι ώρες μουσικής, ζήτημα να ακούσαμε 2 ίδια τραγούδια κι αυτά από το “TOT”!!! Συν διασκευή στο “Death on two legs”. Θυμάμαι ακόμα τον Jordan Rudess, να μου λέει ότι είχαν πάει στην Αγγλία μία εβδομάδα πριν ξεκινήσει η περιοδεία για να κάνουν πρόβες, αφού έπρεπε να μάθουν πάνω από 70 τραγούδια!!! Φανταστείτε πως θα ήταν οι τεχνικοί, οι φωτιστές και οι χειριστές των video wall… Όπως και να έχει, τον Μάρτιο, στο Los Angeles, έκαναν ένα επετειακό show για το “When dream and day unite”, όπου φώναξαν τον τραγουδιστή εκείνου του δίσκου, τον Charlie Dominici, που ανέβηκε στη σκηνή και τραγούδησε το “To live forever”, ένα τραγούδι που λέγεται ότι ήταν το αγαπημένο του και το “Metropolis pt. 1”, ένα τραγούδι που έπαιξε πλήκτρα μαζί με τον Rudess και ο Derek Sherinian, σε μία πολύ ωραία στιγμή. Δεν νομίζω πως αποτέλεσε έκπληξη για όσους γνωρίζουν τα βασικά από τους DREAM THEATER, το γεγονός ότι έλαμψε δια της απουσίας του ο Kevin Moore, παρότι το σχήμα τον είχε καλέσει και είχε καλύψει και τα αεροπορικά του εισιτήρια από την Κωνσταντινούπολη, που τότε έμενε. Ο Moore, δεν μπορούσε να αντέξει την επιτυχία του γκρουπ, όταν είχε βγάλει το “Images and words”, θα συμμετείχε σε κάτι μ’ ένα σχήμα που ήταν πολύ πιο δημοφιλές τότε; Πέρα από το γεγονός ότι οι δίσκοι που έβγαζε τότε ήταν εντελώς διαφορετικοί, σε πιο soundtrack φάση.
- Στην τελευταία συναυλία της περιοδείας, έπαιξαν στο φημισμένο Budokan στην Ιαπωνία, ένα event που μαγνητοσκόπησαν και το κυκλοφόρησαν σε CD/DVD με τον τίτλο “Live at Budokan”. Εκεί συνέβη ένα ευτράπελο, με τον Jordan Rudess, όπου μόλις ξεκίνησε η συναυλία, με το “As I am”, συνειδητοποίησε ότι είχαν φορτωθεί λάθος ήχοι στα πλήκτρα του, για όλη τη διάρκεια της συναυλίας!!! Την ώρα που δεν τον έπαιρναν οι κάμερες, προσπαθούσε να διορθώσει το λάθος, ενώ όταν ήταν στραμμένες πάνω του, έκανε ότι έπαιζε, ενώ τα πλήκτρα του ουσιαστικά δεν έβγαζαν ήχο. Όταν φόρτωσε εκ νέου το πρόγραμμα, υπήρχαν μερικά σημεία στο set, όπου τα πλήκτρα του είχαν λανθασμένο ήχο, από τον λάθος προγραμματισμό, κάτι που προφανώς διορθώθηκε στο post-production…
- Κλείνω αυτό το κείμενο, με το ωραιότερο, ίσως, trivia. Όλος ο δίσκος γράφτηκε σε τρεις –μόλις- εβδομάδες…
Σάκης Φράγκος
