ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The silent force” – WITHIN TEMPTATION
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2004
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Supersonic Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Daniel Gibson / Stefan Helleblad
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Sharon den Adel
Kιθάρες – Robert Westerholt / Ruud Jolie
Πλήκτρα – Martijn Spierenburg
Μπάσο – Jeroen van Veen
Drums – Stephen van Haestregt
Αφήνοντας τους THERION εκτός καθώς είναι μία κατηγορία μόνοι τους, στις ηγετικές θέσεις του Symphonic Metal αντικειμενικά θα βάζαμε τους WITHIN TEMPTATION, NIGHTWISH, EPICA. Μπορείτε να βάλετε αυτά τα συγκροτήματα με όποια σειρά θέλετε, δεν θα σας παρεξηγήσω καθόλου! Οι WITHIN TEMPTATION έχουν σημειώσει ιστορικά τρομακτική εξέλιξη στον ήχο τους, με αποτέλεσμα ακόμα κι εγώ που δηλώνω μεγάλος οπαδός τους να είμαι μία κρύο μία ζέστη με τις κυκλοφορίες τους. Οι τελευταίες τους δουλειές έχουν γυρίσει λίγο την πλάτη τους στα συμφωνικά στοιχεία ακολουθώντας μία πιο μοντέρνα προσέγγιση (ποιοι συμφωνούν ότι το “Bleed out” είναι το καλύτερό τους άλμπουμ;), αλλά πριν από 20 χρόνια δεν αλλάζει το γεγονός πως μας έδωσαν ένα στολίδι καθαρού συμφωνικού (πρωτίστως) Metal (δευτερευόντως).
Το “The silent force” ήταν ο δίσκος που έκανε τους Ολλανδούς γνωστούς, αλλά πέρα από την όποια αξία της κυκλοφορίας αυτής ήταν και η συγκυρία τέτοια. Οι EVANESCENCE είχαν κάνει τεράστιο πάταγο με το “Fallen” ένα χρόνο πριν, ενώ με λίγους μήνες διαφορά το “Nemo” των NIGHTWISH παιζόταν ήδη παντού! Μέσα σε αυτόν το χαμό είχε κυκλοφορήσει το βίντεο κλιπ του “Stand my ground” λοιπόν το οποίο είχε ένα σκηνικό με ουρανοξύστες που έφερνε πολύ στο “Bring me to life”, οπότε το να κεντρίσουν το ενδιαφέρον του κόσμου ήταν μονόδρομος. Περίμενα με ανυπομονησία να αγοράσω και να ακούσω ολόκληρο το άλμπουμ τότε, και όταν αυτό έγινε πραγματικότητα υπήρχαν δύο εκπλήξεις. Πρώτη, το βίντεο του “Stand my ground” είχε κόψει από το τραγούδι το Metal μπάσιμο στην εισαγωγή, οπότε η πλήρης εκδοχή του ήταν ακόμα καλύτερη! Δεύτερη, οι κομματάρες που είχε δεν τελειώνουν στο single αυτό αλλά υπάρχουν σε αφθονία!
Στην κυκλοφορία αυτή το συγκρότημα έκανε το πρώτο του μεγάλο συνθετικό άλμα. Έκοψε τις Gothic ρίζες του παρελθόντος που οδήγησαν σε τραγούδια όπως “The Other Half (Of Me)” που περιείχε μέχρι και brutal φωνητικά, επιλέγοντας να γίνουν τελείως συμφωνικοί και να συνεργαστούν εξ αποστάσεως με μία Ρωσική ορχήστρα. Μουσικά νομίζω μπορούμε να συμφωνήσουμε πως τα Metal όργανα έχουν ένα καθαρά συνοδευτικό ρόλο, αφού δεν είναι τυχαίο πως υπάρχουν και αρκετές ήρεμες συνθέσεις! Η φωνή της Sharon βέβαια είναι και ήταν τέτοια που απογείωνε αυτές τις πιο απαλές μελωδίες αφού τα “Pale” και “Forsaken” παραμένουν μαγευτικά ακόμα και τώρα. Βέβαια μετά από αυτές, στις υπόλοιπες μπαλαντοδειδής συνθέσεις αντικρύζω και μερικά fillers.
Τα τραγούδια που είναι δυναμικά, οι πιο Metal στιγμές του δίσκου δηλαδή, είναι όλα εξαιρετικά χωρίς ίχνος filler κάτι που μαρτύρησε και τις δυνατότητες των WITHIN TEMPTATION. Δεν τυχαίο πως κάνοντας τις επαναλήψεις μου για το κείμενο αυτό μπορεί να αναγνώρισα την μουσική εξέλιξη της μπάντας, αλλά δεν σκέφτηκα ούτε μια φορά ότι τραγούδια όπως τα “Forsaken”, “Aquarius”, “Jillian” είναι υποδεέστερα της πιο πρόσφατης ιστορίας τους.
Κάθε φορά που επιστρέφει η μουσική του “The silent force” στα ηχεία μου, φέρνει ένα μεγάλο κύμα νοσταλγίας. Η σημερινή εποχή θέλει τις μπάντες που εκπροσωπούν αυτό το είδος είτε να παίζουν με τις κιθάρες μπροστά, είτε να εισάγουν πολλά μοντέρνα στοιχεία. Αυτή η απλή αλλά συνάμα ποιοτική προσέγγιση στη σύνθεση δεν συναντάται εύκολα πλέον, οπότε η καλλιτεχνική αξία δίσκων σαν αυτόν, το “Phantom agony” των EPICA, το “Century child” των NIGHTWISH, το “Comalies” των LACUNA COIL, μεγαλώνει όλο και πιο πολύ με το πέρασμα του χρόνου.
Σε άλλα νέα, το κακό του φυσικού format είναι ότι σε κάνει να χάνεις κάποια κομμάτια. Η απλή έκδοση του “The silent force” τελειώνει στο “Somewhere”. Όποιος/α δεν είχε την special edition έχασε το χαλαρό “The swan song”, μικρό το κακό, αλλά και το “A dangerous mind” του οποίου η απώλεια πονάει αφού είναι στο ίδιο επίπεδο με το κυρίως tracklist. Μετά υπάρχουν τα “Jane Doe”, “Destroyed” και “Say my name” διασκορπισμένα σε US/Japan editions. Οι τέρμα βαμμένοι οπαδοί του άλμπουμ μπορούν επίσης να το ακούσουν ολόκληρο στην instrumental μορφή του, ενώ για να το πάμε και ένα βήμα παραπέρα το “An acoustic night at the theater” του 2009 περιέχει και λίγες ακουστικές εκτελέσεις.
Κλείνοντας λοιπόν, μιλάμε για μία δισκογραφική προσθήκη των Ολλανδών η οποία φαίνεται ότι έρχεται από μία άλλη, πιο ρομαντική δεκαετία. Παρόλα αυτά όμως το άλμπουμ τούτο είναι σαν το καλό κρασί, αφού μπορεί όταν κυκλοφόρησε να έμοιαζε σε αρκετό κόσμο σαν μία κόπια των EVANESCENCE, αλλά είκοσι χρόνια μετά είναι ξεκάθαρη η αξία του. Εκτός από τις μπάντες που αναφέραμε στην εισαγωγή, δεν έχουν καταφέρει πολλοί συνάδελφοι τους εντός των συνόρων του είδους να το εκθρονίσουν.
Παύλος Παυλάκης
