ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Firehouse” – FIREHOUSE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1990
ΕΤΑΙΡΙΑ: Epic
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: David Prater
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Bill Leverty – κιθάρες
C.J. Snare – φωνητικά
Perry Richardson – μπάσο
Michael Foster – τύμπανα
Ο Σεπτέμβριος του 1990 είχε μόλις μπει και τα σχολεία είχαν ξεκινήσει. Το 1990 ήταν η πρώτη μου χρονιά στο Γυμνάσιο και σίγουρα ήμουν αδαής και δίχως επαφή με μια νέα μπάντα που μόλις κυκλοφορούσε το ντεμπούτο της στις 11 Σεπτεμβρίου. Οι Αμερικάνοι FIREHOUSE είχαν ήδη οργώσει τα μπαρ της του Richmond και της Charlotte, πριν υπογράψουν.
Το μελωδικό τους, πιασάρικο και σιροπιαστό ροκ ήταν ό,τι έπρεπε για τις πολυεθνικές που ακόμα έψαχναν για το επόμενο μεγάλο όνομα του ραδιοφώνου και η Epic ήταν η πρώτη που τους ανακάλυψε. Επειδή τα κομμάτια ήδη υπήρχαν, γραμμένα από το δίδυμο των Snare και Leverty κυρίως με κάποιες προσθήκες από τους Richardson και Foster, μπήκαν γρήγορα στο στούντιο. Συγκεκριμένα στα BearTracks studios της Νέα Υόρκης, με τον David Prater στο τιμόνι της παραγωγής, ο οποίος δεν είχε μεγάλη εμπειρία, αλλά είχε το σωστό όραμα για να αναπαράγει τον ήχο των FIREHOUSE.
Το πρώτο single “Shake and tumble” δεν τάραξε τα νερά, αλλά ήταν ένα καλό ορεκτικό ενώ το δεύτερο “Don’t treat me bad” μπήκε στο top 20 στις ΗΠΑ. Και τα δύο είναι σταθερά στις συναυλίες τους και δίνουν το στίγμα του συγκροτήματος, που έμελλε να συνεχιστεί τόσο στον υπόλοιπο δίσκο, όσο και σε μελλοντικές κυκλοφορίες τους. Όπως κάθε εμπορική μπάντα που σέβεται τον εαυτό της, έτσι και οι FIREHOUSE έγραφαν μπαλάντες. Μια από αυτές έκανε την διαφορά. Συγκεκριμένα το “Love of a lifetime”, πούλησε πάνω από μισό εκατομμύριο στη χώρα τους, σκαρφάλωσε στο νούμερο 5, ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ και μετουσίωσε τις προσδοκίες όλων σε επιτυχία. Το τέταρτο σε σειρά “All she wrote” δεν πήγε πάνω από το νούμερο 58, όμως είναι εύκολα από τα πιο αναγνωρίσιμα τραγούδια τους και ύμνος από τους λίγους.
Οι περμανάντ, το hair spray, οι φωτιές, αλλά και οι γλυκανάλατοι στίχοι μαζί με την κρυστάλλινη παραγωγή βοήθησαν τους FIREHOUSE να πουλήσουν εκατομμύρια αντίτυπα. Στο ντεμπούτο τους υπάρχουν κι άλλες καλές στιγμές, όπως το “Oughta be a law”, το “Don’t walk away”, το “Overnight sensation” και το “Home is where the heart is” ανεβάζοντας τον μέσο όρο. Παρότι το εναρκτήριο “Rock on the radio” ποτέ δεν κατάλαβα γιατί επιλέχθηκε για να ανοίξει τον δίσκο, αφού ούτε χιτάκι είναι, ούτε το καλύτερο του δίσκου, ούτε καν αντιπροσωπευτικό. Είναι άλμπουμ που αξίζει την επιτυχία του, δικαιολογεί τον ντόρο που δημιούργησε όσο κι αν το συγκεκριμένο ύφος βρισκόταν στο χείλος του γκρεμού. Άλλωστε κανείς δεν μπορούσε να γνωρίζει τι θα επακολουθούσε με την άφιξη του grunge.
Did you know that:
• Το μοντέλο στο εξώφυλλο του δίσκου λέγεται Briggette McClellan και σύμφωνα με δηλώσεις του τραγουδιστή C.J. Snare μάλλον ήταν παντρεμένη με ένα μέλος μιας άλλης μπάντας. Δεν έκανε άλλη γνωστή εμφάνιση, οπότε έμεινε στην ιστορία ως το “Firehouse-girl”
• Εκτός από τον David Prater στο άλμπουμ την μίξη έκανε ο Doug Oberkircher. Και οι δύο τους συνεργάστηκαν μετέπειτα με τους DREAM THEATER τόσο στο “Images and words”, το “Live at the Marquee” και το “Change of seasons”. Βέβαια η πολύκροτη διαμάχη του Portnoy με τον Prater για τον ήχο του ταμπούρου, οδήγησε τους DT στο να συνεχίσουν την συνεργασία στο μέλλον με τον Oberkircher, αλλά όχι τον Prater. Για τους FIREHOUSE η ομάδα και ο ήχος έμειναν ίδια στο δεύτερό τους άλμπουμ “Hold your fire”.
Γιώργος “Helpless” Κουκουλάκης
