a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Who do we think we are” – DEEP PURPLE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1973
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Purple Records / EMI
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Deep Purple / Martin Birch
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Ian Gillan
Κιθάρα – Ritchie Blackmore
Μπάσo – Roger Glover
Hammond/Πλήκτρα – Jon Lord
Drums – Ian Paice
Είναι ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση ότι το “Who do we think we are” είναι το πιο αδύναμο άλμπουμ της κλασικής σύνθεσης των DEEP PURPLE κατά τη δεκαετία του ‘70. Και η αλήθεια είναι ότι αν πάμε να το συγκρίνουμε με τα αριστουργήματα που προηγήθηκαν από τη MK II σύνθεση, δεν χωρούν πολλά περιθώρια αμφισβήτησης της παραπάνω άποψης. Ωστόσο, το “Who do we think we are” δεν είναι σε καμία περίπτωση ένας κακός δίσκος. Στην πραγματικότητα δεν είναι καν ένας μέτριος δίσκος και χαίρομαι ιδιαιτέρως που εδώ και αρκετά χρόνια –η αλήθεια είναι- πολλοί φανατικοί οπαδοί της μπάντας έχουν αναθεωρήσει την άποψη τους. Βέβαια, μην πάμε και στο άλλο άκρο, έτσι; Γιατί όπως είπαμε δεν μπορεί ούτε κατά διάνοια να συγκριθεί με τα “In Rock”, “Fireball” και “Machine head”.
Τα προβλήματα μεταξύ Blackmore και Gillan είχαν αρχίσει να φαίνονται ήδη από την περιοδεία προώθησης του “Machine head” και έτσι δεν είναι απορίας άξιο που οι πρώτες ηχογραφήσεις στη Ρώμη, το καλοκαίρι του 1972, δεν οδήγησαν πουθενά (παρά μόνο σε απόγνωση το λογιστικό τμήμα του management των PURPLE). Ακόμη και το ακυκλοφόρητο –μέχρι το 2000 – “Painted horse” που διασώθηκε από αυτά τα sessions δεν είναι δα και τίποτα εξαιρετικό για τα standards της MK II σύνθεσης. Ύστερα από πιέσεις όμως από την εταιρεία αλλά και κάποιους…άτυπους διακανονισμούς για το πως θα ηχογραφούν τα μέλη στο studio χωρίς να συναντιούνται μεταξύ τους για πολλή ώρα, τα sessions στη Γερμανία το φθινόπωρο του 1972 έδωσαν καρπούς. Μάλιστα, ακούγοντας κάποιος το δίσκο δεν μπορεί να διακρίνει σε καμία περίπτωση το καθεστώς προστριβών που επικρατούσε στις τάξεις του συγκροτήματος οδηγώντας τον Gillan στην αποστολή ενός γράμματος στο management στις αρχές του 1973 με το οποίο ενημέρωνε τους πάντες για την επικείμενη αποχώρηση του σε διάστημα έξι μηνών. Νοικοκυρεμένες δουλειές.
Κι όμως, το “Woman from Tokyo” είναι από τα πλέον κλασικά τραγούδια των PURPLE, το “Mary Long” διαθέτει μακράν τους καλύτερους στίχους του Gillan στο δίσκο και αποτελεί fan favorite cut στην κοινότητα των οπαδών, το “Super Trouper” είναι μία από τις πιο ευφάνταστες συνθέσεις των PURPLE εκείνης της περιόδου κτλ. Διάολε, ακόμη και το blues-based “Place in Line” που θεωρείται από τους περισσότερους σαν η πιο αδύναμη στιγμή του άλμπουμ, περιλαμβάνει ένα από τα καλύτερα solos του Blackmore! Το “Who do we think we are” αποτέλεσε το κύκνειο άσμα της MK II σύνθεσης για τη δεκαετία του ‘70 αλλά ευτυχώς οι δύο επόμενες δεκαετίες μας επιφύλασσαν 3 ακόμη studio δίσκους, ένας εκ των οποίων κοίταξε στα ίσα το “Machine head” και το “In rock”. Όλοι ξέρουμε για ποιο δίσκο μιλάμε, έτσι;
Did you know that:
- Η τελευταία συναυλία που έδωσε η κλασική σύνθεση των PURPLE για τη δεκαετία του 70 ήταν στην Osaka στις 29 Ιουνίου 1973.
- Μετά τους PURPLE και προτού ο Gillan σχηματίσει το jazz-rock σχήμα των IAN GILLAN BAND, ο εμβληματικός τραγουδιστής δοκίμασε την τύχη του σε διάφορες επιχειρήσεις (ξενοδοχεία, μοτοσυκλέτες, studio ηχογραφήσεων). Οι περισσότερες εξ αυτών απέτυχαν και έφεραν σε δεινή οικονομική θέση τον Ian. Ωστόσο, η επένδυση του με την αγορά των Kingsway Studios στο Λονδίνο ήταν απολύτως επιτυχημένη.
- Μέσα στον Ιανουάριο του 1973 το management των PURPLE καταχώρησε ολοσέλιδες διαφημίσεις στο Melody Maker. Μέσα σε διάστημα 4 σχεδόν εβδομάδων δημοσιεύτηκαν στη γνωστή μουσική εφημερίδα της Αγγλίας, πέντε αυτοσαρκαστικές διαφημίσεις που «έπαιζαν» με τον τίτλο του δίσκου. Για παράδειγμα, μία εξ αυτών παρουσίαζε έναν υπάλληλο σε υπηρεσία courier ο οποίος είναι κατάκοπος ύστερα από συνεχείς παραδόσεις δεμάτων με το νέο δίσκο των PURPLE λέγοντας: “who do they think they are?”
Σάκης Νίκας
