ONOMA ΑΛΜΠΟΥΜ: “It’s five o’clock somewhere” – Slash’s Snakepit
ETOΣ KYKΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1995
ΕΤΑΙΡΙΑ: Geffen Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Mike Clink, Slash
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Eric Dover
Κιθάρες – Slash
Κιθάρες – Gilby Clarke
Mπάσο – Mike Inez
Τύμπανα – Matt Sorum
Ιούλιος του 1993 και οι GUNS N’ ROSES βρίσκονται σε μία κάπως μπερδεμένη φάση. Είχαν μόλις ολοκληρώσει την παγκόσμια περιοδεία τους για το ζευγάρι των “Use your illusion”, που είχαν κυκλοφορήσει δυόμιση χρόνια πριν, η οποία αριθμούσε 192 συναυλίες (μεταξύ αυτών και η … περιπετειώδης εμφάνιση τους στην Αθήνα την 24η Μαΐου 1993) και πάνω από 7 εκατομμύρια εισιτήρια. Οι επόμενοι μήνες θα αναδείκνυαν τις ρωγμές μεταξύ των μελών της μπάντας που φαινομενικά τα είχε κατακτήσει όλα.
Τον Νοέμβριο του 1993 κυκλοφόρησαν το “The spaghetti incident?”, ένα άλμπουμ διασκευών αγαπημένων κομματιών τους, που θα το χαρακτήριζα τουλάχιστον περίεργο ως μουσική πρόταση, καθώς σίγουρα όλοι περίμεναν κάτι διαφορετικό μετά τα υπερεπιτυχημένα “Use your illusion”. Είναι το μοναδικό studio άλμπουμ τους που στη κιθάρα είναι ο Gilby Clarke, αντικαθιστώντας το original μέλος Izzy Stradlin, που έφυγε ξαφνικά από το συγκρότημα το 1991, λόγω θεμάτων που είχε τόσο με τις ιδιοτροπίες του Axl Rose όσο και με την συμπεριφορά των υπόλοιπων, που είχαν καεί από τις καταχρήσεις.
O Izzy δεν ήταν ο μόνος που διαχρονικά παραπονέθηκε για τις αξιώσεις του Axl στο συγκρότημα. Ο κιθαρίστας με το ψηλό καπέλο, ο αγαπητός σε όλους Slash (κατά κόσμο Saul Hudson) είχε και αυτός θέματα με τον έλεγχο που ο τραγουδιστής τους ασκούσε στην στελέχωση αλλά και στην γενικότερη κατεύθυνση της μπάντας. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η απόλυση του Clarke από το συγκρότημα και η επιμονή του Axl να πάρουν τον παιδικό του φίλο, Paul “Huge” Tobias. Ο Slash, ενώ αρχικά έκανε τα στραβά μάτια στην αποπομπή του Clarke από τον Axl χωρίς να ζητηθεί η γνώμη των υπολοίπων, δεν μπορούσε να δεχτεί την πρόσληψη του Tobias, διότι έβρισκε πως δεν είχε προσωπικότητα ή ένα στυλ παιξίματος με το οποίο ο ίδιος μπορούσε να ταυτιστεί.
O Slash έγραφε τραγούδια κατά την διάρκεια της περιοδείας “Use your illusion”, έτσι για πάρτη του, ειδικά καθώς οι γραμμές επικοινωνίας με τον Axl έκλειναν όλο και περισσότερο μέρα με την μέρα, χωρίς όμως να έχει κάποιο συγκεκριμένο στόχο για αυτά. Αφού επέστρεψε στο Los Angeles με το κλείσιμο της περιοδείας, έστησε ένα μικρό στούντιο στο σπίτι του, που με αγάπη το ονόμασε “Snakepit” και άρχισε να μετατρέπει τα προαναφερθέντα τραγούδια σε demos. Αρχικά, είχε την βοήθεια του ντράμερ των GUNS N’ ROSES, Matt Sorum. Σύντομα μπήκαν στο Snakepit ο πρώην συνάδελφος τους Gilby Clarke και ο μπασίστας των ALICE IN CHAINS, Mike Inez. Και κάπως έτσι ξεκίνησαν να τζαμάρουν και να ηχογραφούν κάθε βράδυ.
Έχοντας κάποιο ηχογραφημένο υλικό στα χέρια του, ο Slash πήγε τα demo των τραγουδιών του στον Axl, ο οποίος (τι πιο σύνηθες) τα απέρριψε. Η αιτία; Σύμφωνα με τον μπασίστα των GUNS N’ ROSES, Duff McKagan, δεν υπήρχε η απαιτούμενη συναίνεση από τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, διότι δεν συνεισέφεραν στο γράψιμο των τραγουδιών.
Παρά τις παρατηρήσεις του Duff, ακόμα και αυτός βοήθησε λίγο με τα demo. Μέχρι το τέλος του 1994 ο Slash και η παρέα του είχαν ηχογραφήσει αρκετά τραγούδια. Γενικά, η σύνδεση μεταξύ τους είχε εξελιχθεί πολύ οργανικά, μέσα από τζαμαρίσματα και αγάπη για την μουσική, χωρίς τις ταμπέλες των rock star και παιχνίδια manager και προσωπικοτήτων. Κάπου εκεί, ανακατεύτηκε στην υπόθεση ξανά ο Axl, που ζήτησε τα τραγούδια για το επόμενο άλμπουμ των GUNS N’ ROSES, όμως σε αυτό το σημείο το πουλάκι είχε πετάξει.
Το πράγμα εξελίσσονταν τόσο καλά, που τελικά η τετράδα μπήκε στο στούντιο με τον παραγωγό Mike Clink, προκειμένου να ηχογραφήσουν τα τραγούδια χωρίς φωνητικά, για ένα νέο άλμπουμ. Ο Clink ήταν ο παραγωγός των GUNS N’ ROSES από την εποχή του “Appetite for destruction”, όμως το βιογραφικό του δεν σταματούσε εκεί, μιας και είχε δουλέψει με τους Καναδούς TRIUMPH (“The Sport of Kings”), τους SURVIVOR (“When seconds count”), τους WHITESNAKE (“Slip of the tongue”) και τους MEGADETH (“Rust in peace”), μεταξύ άλλων. Για την θέση του τραγουδιστή, μετά από οντισιόν διαφόρων υποψηφίων, κατέληξαν στον περιοδεύοντα κιθαρίστα των JELLYFISH από το San Francisco, Eric Dover, μετά από πρόταση του Gilby Clarke.
Ο Dover μπήκε τόσο γρήγορα στο κλίμα, που έγραψε – σε συνεργασία με τον Duff McKagan – και το πρώτο single που έμελλε να βγει από αυτή την δουλειά, με τίτλο “Beggars and Hangers-On”. Πέρα από τον McKagan (που βοήθησε ποικιλοτρόπως σε αυτό το εγχείρημα) και τον Sorum (που ήταν ο ντράμερ του σχήματος), άλλοι από την οικογένεια των GUNS N’ ROSES που πήραν μέρος σε αυτό το project ήταν ο Dizzy Reed (πλήκτρα), ο «δικός μας» Terry Andreadis (φυσαρμόνικα) και ο Paulinho da Costa (κρουστά). Τους στίχους έγραψαν οι Dover και Slash, με τον κιθαρίστα να βοηθάει και τον Clink στην παραγωγή.
Αρχικά ο κιθαρίστας δεν επιθυμούσε να χρησιμοποιηθεί το όνομα του στο νέο σχήμα, όμως η εταιρεία τους, Geffen Records, επέμεινε, με αποτέλεσμα να βαπτιστούν SLASH’S SNAKEPIT, αντί για σκέτο SNAKEPIT. Όσο για τον τίτλο, προήλθε από μία ατάκα που άκουσε μια νύχτα σε ένα αεροδρόμιο, όταν ένας πελάτης στο μπαρ του αεροδρομίου ζήτησε ένα μπουκάλι ουίσκι και ο μπάρμαν αρνήθηκε να σερβίρει, διότι υπήρχε απαγόρευση πώλησης αλκοόλ πριν τις 5 τα ξημερώματα. Η φράση αυτή (την οποία ίσως να την είπε και ο ίδιος ο Slash) ήταν “It’s five o’clock somewhere”. Το εξώφυλλο σχεδίασε ο αδελφός του Slash, Ash Hudson.
Κάπως έτσι, την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, 30 χρόνια πριν, κυκλοφόρησε το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του lead κιθαρίστα των GUNS N’ ROSES, ως SLASH’S SNAKEPIT, με τίτλο “It’s five o’clock somewhere”. Μουσικά, συνδύαζε στοιχεία hard rock, blues, southern rock, punk και pop rock, χωρίς πολλά φτιασιδώματα και παρόλο που δεν είχε τα τεράστια hits, ήταν καθόλα αξιοπρεπές και πατάει περισσότερο στη νοοτροπία του “Appetite for destruction” παρά στα δύο “Use your illusion”, χωρίς βέβαια να προσπαθεί να ανταγωνιστεί τους GUNS N’ ROSES. Ίσως κάπως έτσι να ακουγόταν και το επερχόμενο άλμπουμ τους, εφόσον ο Axl δεν είχε απορρίψει τα demos του Slash.
Αν και 14 τραγούδια γεμίζουν ασφυκτικά ένα δίσκο διάρκειας περίπου 70 λεπτών, το αποτέλεσμα ρέει ομαλά, με τον Slash να λάμπει με τις εμπνεύσεις και την δεξιοτεχνία του καθ’ όλη την διάρκεια του “It’s five o ‘clock somewhere”.
Έτσι έχουμε το “Neither can I” που με δίνει μία πρόγευση για το άλμπουμ, με έναν αργό ρυθμό που οδηγεί σταδιακά σε ένα δυναμικό ρεφρέν. Με περισσότερη ενέργεια ακολουθεί το “Dime store rock”, φορτισμένο τόσο από τα ντραμς του Matt Sorum όσο και τα χαρακτηριστικά σόλο του Slash. Ο οποίος δείχνει πως είναι εξαιρετικά ταλαντούχος και στην slide κιθάρα στο single “Beggars & hangers-on”, το οποίο, χάρη στα εκφραστικά φωνητικά του Eric Dover, καθίσταται ως ένα από τα βασικά τραγούδια του άλμπουμ.
Οι συνεισφορές του Gilby Clarke ακούγονται στα “Good to be alive” και “Monkey chow”, ενώ ο Matt Sorum συνέγραψε τo “What do you want to be” και το γρήγορο “Soma City ward”. Ένα ακόμα τραγούδι του άλμπουμ που αναδεικνύεται η κιθάρα του Slash, σε συνεργασία με τον Mike Inez είναι το ορχηστρικό “Jizz da pit”. Αρχικά, ορχηστρικό ήταν και το “Be the ball”, εμπνευσμένο από ένα φλιπεράκι των GUNS N’ ROSES. Στο “Lower” (όχι το πτυχίο) ακούμε μία πιο ψυχεδελική πρόταση, ενώ στιχουργικά αναφέρεται στις αυτοκτονίες του τραγουδιστή των NIRVANA, Kurt Cobain και της ηθοποιού ταινιών πορνό, Savannah, που έφυγαν με διαφορά τριών μηνών, τον Απρίλιο και τον Ιούλιο του 1994, αντίστοιχα.
Το “Take it away” συμπληρώνει τίμια το άλμπουμ, ενώ ο Slash επιδεικνύει ξανά το αστείρευτο ταλέντο του μέσα από τραγούδια όπως τα “Doin’ fine”, “I hate everybody (But you)” και το “Back and forth again” που κλείνει το άλμπουμ α λα LYNYRD SKYNYRD, με τον Dizzy Reed να κάνει την εισαγωγή με τα πλήκτρα του και τον αγαπημένο κιθαρίστα να μας χαρίζει ακόμη ένα συγκλονιστικό σόλο. Αν θέλει κάποιος να συνοψίσει το τελικό προϊόν, θα μπορούσε να πει ότι το άλμπουμ παρουσιάζει ένα συμπαγές σύνολο που χτίζεται γύρω από τον χαρακτηριστικό ήχο του Slash, πλαισιωμένο από μια δεμένη και ισορροπημένη μπάντα.
Για τα δύο singles, τα “Beggars and Hangers-on” και “Good to Be Alive” γυρίστηκαν και σχετικά βιντεοκλίπ. Με το που κυκλοφόρησε το “It’s five o’ clock somewhere” ανέβηκε μέχρι το νο. 70 του αμερικανικού Billboard, αλλά πολύ περισσότερη αίσθηση έκανε στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου πήγε στο νο. 15 των charts. Πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο τεμάχια στις ΗΠΑ, σχεδόν όσα και το “The spaghetti incident?”, κάτι που σίγουρα δεν πέρασε απαρατήρητο ούτε από την Geffen, ούτε από τους υπόλοιπους GUNS N’ ROSES και τον Axl Rose.
Μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ και με εξασφαλισμένη χρηματοδότηση μέσω της Geffen, οι Slash’s Snakepit ξεκίνησαν περιοδεία στις ΗΠΑ, την Ευρώπη, την Ιαπωνία και την Αυστραλία. Ο Slash αναζωογονήθηκε ξανά μέσα από τις πιο μικρές και κλειστές συναυλίες, δηλώνοντας ότι η εμπειρία τον βοήθησε να ξαναβρεί την αγάπη του για τη μουσική. «Ήταν απλά διασκέδαση, χωρίς δράματα. Κλείναμε συναυλίες, εμφανιζόμασταν και παίζαμε» ανέφερε. Σημειώνεται πως λόγω λοιπών ειλημμένων υποχρεώσεων, οι Mike Inez και Matt Sorum δεν συμμετείχαν στην περιοδεία και αντικαταστάθηκαν από τους James LoMenzo (μπάσο) και Brian Tichy (ντραμς).
Πάντως, σε εκείνο το σημείο και παρά την αρχική στήριξη της Geffen για την περιοδεία, η εταιρεία απέσυρε τη χρηματοδότηση όταν ο Axl Rose ανακοίνωσε την πρόθεσή του να ξεκινήσει νέο άλμπουμ των GUNS N’ ROSES. Ο Slash ενημερώθηκε ότι η περιοδεία έπρεπε να λήξει, καθώς η δισκογραφική θεωρούσε ότι το άλμπουμ είχε ήδη αποφέρει κέρδος με πωλήσεις άνω του ενός εκατομμυρίου αντιτύπων.
Με την παύση της περιοδείας, οι Slash’s Snakepit διαλύθηκαν. Ωστόσο, το 1996, μετά την επίσημη αποχώρησή του από τους GUNS N’ ROSES, ο Slash επανάφερε το συγκρότημα με νέα σύνθεση (στην οποία περιλαμβανόταν και ο γνωστός από τις συχνές επισκέψεις του στην χώρα μας, κιθαρίστας του Alice Cooper, Ryan Roxie) και επεδίωξε περαιτέρω το μουσικό του όραμα, με όχημα το προσωπικό του σχήμα και προορισμό την εκδήλωση της ατόφιας μουσικής και καλλιτεχνικής του έκφρασης, μακριά από περιορισμούς και τοξικότητες.
Κώστας Τσιρανίδης
