a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Demolition” – JUDAS PRIEST
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2001
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: SPV/Steamhammer
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Glenn Tipton
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Tim “Ripper” Owens
Μπάσo – Ian Hill
Κιθάρα – Glenn Tipton
Κιθάρα – K.K. Downing
Drums – Scott Travis
Ίσως έχετε παρατηρήσει τα τελευταία χρόνια ότι έχει δημιουργηθεί μία περιρρέουσα ατμόσφαιρα στην οποία άλμπουμ που μέχρι πρότινος θεωρούνταν ανέμπνευστα, κακά, ντροπή για το συγκρότημα και δεν ξέρω εγώ τι άλλο, να αναθεωρούνται, να κερδίζουν έδαφος με θετικές κριτικές και να αποκτούν status αδικημένου δίσκου. Ευτυχώς το “Demolition” δεν είναι ένα τέτοιο άλμπουμ. Και λέμε «ευτυχώς» γιατί απλούστατα πρόκειται για ένα μετριότατο δίσκο που κατά την προσωπική μου εκτίμηση καταλαμβάνει την κατώτατη θέση στη λίστα με τα καλύτερα άλμπουμ των PRIEST. Κακά τα ψέματα! Από την αρχή ο μουσικός Τύπος και οι οπαδοί δεν είδαν με καλό μάτι την ηχητική προσέγγιση του “Demolition” αφού δεν ήταν ξεκάθαρο τι ήθελε να πετύχει το θρυλικό συγκρότημα με το εν λόγω πόνημα. Και αν το “Jugulator” είχε ξαφνιάσει πολλούς με την μοντέρνα, αλά PANTERA αισθητική του, οφείλουμε να υπογραμμίσουμε όμως ότι ήταν ένα ομοιογενές άλμπουμ με ξεκάθαρη κατεύθυνση και μερικά πολύ δυνατά κομμάτια. Αντίθετα, το “Demolition” ήταν σα να προσπαθούσε να μπαλανσάρει ανάμεσα σε δύο εκ διαμέτρου αντίθετες πλευρές. Από τη μία, την κλασική παράδοση των PRIEST και από την άλλη τη μοντέρνα τεχνοτροπία όπως αυτή είχε διαφανεί στο “Jugulator” αλλά όχι με τόσο πετυχημένο τρόπο, αυτή τη φορά.
Το βασικό πρόβλημα του “Demolition” είναι η ποιότητα των τραγουδιών. Σίγουρα υπάρχουν 2-3 στιγμές που ξεχωρίζουν, όπως π.χ. το “One on one”, “Machine man” και το αγαπημένο μου “Hell is home” αλλά η παρτίδα δεν σώζεται. Και αν το “Close to you” κάτι πάει να πει (όχι πολλά όμως), τα υπόλοιπα κομμάτια είναι επιεικώς απαράδεκτα ειδικά για το όνομα και το status των PRIEST. Επιπλέον, η παραγωγή του Tipton είναι μετριότατη ενώ όλος αυτός ο ηχητικός αχταρμάς με τις χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες και τις industrial σφήνες με διάφορα samples όχι μόνο προβληματίζουν αλλά δεν συνάδουν και με το βαρύ όνομα της μπάντας. Διάολε, μέχρι και nu metal στοιχεία συναντάμε στο “Demolition” τα οποία θα δεχόμασταν ευχαρίστως από κάποια άλλη μπάντα αλλά όχι από τους PRIEST.
Σε όλα τα παραπάνω, λοιπόν, εντοπίζεται η ρίζα του κακού που ακούει στο όνομα “Demolition”. Μία μοντέρνα αλλά ανέμπνευστη προσπάθεια, μία απόπειρα σύγχρονης αλλά μετριότατης παραγωγής και τέλος μία μπάντα που προσπαθεί να προσαρμοστεί για δεύτερη συναπτή φορά στα νέα δεδομένα της μουσικής βιομηχανίας αλλά αποτυγχάνει οικτρά. Δίνουμε ένα ελαφρυντικό στους PRIEST διότι δεν ήταν οι μόνοι από την παλιά φρουρά που…πελαγοδρομούσαν εκείνη την εποχή. Ευτυχώς όμως στα live παρέμεναν φανταστικοί ενώ μετά την ολοκλήρωση του κύκλου προώθησης του “Demolition”, τα πράγματα οδηγήθηκαν στη σωστή, ορθόδοξη πορεία τους.
Did you know that:
- O Don Airey συμμετέχει σαν special guest στο δίσκο. Ο βετεράνος πληκτράς ξανασυναντάει τους PRIEST ύστερα από μία σχεδόν δεκαετία αφού είχε παίξει πλήκτρα και στο “Painkiller”.
- Ένα μήνα πριν την κυκλοφορία του δίσκου, οι PRIEST πραγματοποίησαν την παρθενική τους εμφάνιση στη χώρα μας στα πλαίσια της “Demolition Tour”. Ήταν μία εξαιρετική συναυλία στην οποία οι PRIEST έπαιξαν μάλιστα και δύο κομμάτια από το επερχόμενο, τότε, άλμπουμ τους: τα “One on one” και “Machine man”.
- To artwork του εξωφύλλου ανήκει στον Mark Wilkinson ο οποίος έχει φιλοτεχνήσει μία πλειάδα δίσκων από το back catalogue των PRIEST (και όχι μόνο φυσικά). Νομίζω βέβαια ότι όλοι θα συμφωνήσουν ότι έχουμε δει πολύ καλύτερα εξώφυλλα από αυτό του “Demolition”.
Σάκης Νίκας
