a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Annihilator” – ANNIHILATOR
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2010
ΕΤΑΙΡΙΑ: Earache
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Jeff Waters
ΣΥΝΘΕΣΗ ΓΚΡΟΥΠ:
Jeff Waters – κιθάρες, μπάσο
Dave Padden – φωνητικά, ρυθμική κιθάρα
Ryan Ahoff – ντραμς
Περίεργο πως τα φέρνει η ζωή καμιά φορά, αλλά τελικά το 13ο ομότιτλο άλμπουμ των ANNIHILATOR που κυκλοφόρησε σαν σήμερα πριν 10 χρόνια, δεν αποδείχθηκε και τόσο γρουσούζικο για το συγκρότημα. Σε σχέση με τις προσδοκίες που υπήρχαν για τον προκάτοχο “Metal” και με όλο το «σκυλολόϊ» που είχε μαζέψει από καλεσμένους ο Jeff Waters, το “Annihilator” πέρασε λίγο στα ψιλά πριν την κυκλοφορία του. Από την άλλη, αναντίρρητα έχουμε να κάνουμε με το πληρέστερο σύνολο (ηχητικά και συνθετικά πάντα) της εποχής Dave Padden στο συγκρότημα. Κι αυτό γιατί επιτέλους ο Waters αποφάσισε να τοποθετήσει μόνο καλά κομμάτια μέσα στο δίσκο. Έχω αναλύσει τα των δίσκων ενδελεχώς (το κατά δύναμιν τουλάχιστον) στο σχετικό αφιέρωμα πριν μας έρθουν τελευταία φορά. Από τη μία έχεις το πολυδιαφημισμένο “Metal” λοιπόν όπου τρομερή η προώθηση, τρομεροί και οι καλεσμένοι, αλλά σαν συνθέσεις είναι μια στο καρφί και μια στο πέταλο. Πιο πριν είχαμε το “Schizo deluxe” που στα 4 πρώτα κομμάτια νομίζεις ότι θα είναι καλύτερο κι από τα 2 πρώτα άλμπουμ και μετά επιχειρεί ελεύθερη πτώση από φαράγγι χωρίς αλεξίπτωτο, κι έχουμε και το “All for you” που… οκ δεν το λες και το άλμπουμ που έπρεπε να βγει μετά το 2002 έτσι;
Στο “Annihilator” ο Jeff το παίρνει πάνω του και βγάζει μια μεγάλη θετικότητα και τρομερή κλάση στις συνθέσεις. Αρχίζει με το “The trend” το οποίο όσοι ήσασταν στην τελευταία συναυλία, θα θυμάστε ότι έπαιξε ένα μέρος του μόνο, διότι όπως τόνισε, είναι πολύ δύσκολο να το παίξει ολόκληρο! Όταν ο Waters λέει ότι κάτι είναι δύσκολο, είναι ΠΟΛΥ δύσκολο (το ίδιο έχει πει για το “Sonic homicide” από το “Waking the fury” το οποίο επίσης δεν έχει παιχτεί). Ο δίσκος έχει έναν πολύ ωραίο και βαρύ ήχο, η παραγωγή του ίδιου του Jeff εξυπηρετεί το υλικό πιστά, κι έτσι αυτός που στην αρχή ήταν σε φάση «τι βλαμμένο εξώφυλλο είναι αυτό και που είναι το ιερό λογότυπο;» αναθεωρεί γρήγορα και στο τέλος λέει «μπράβο ρε Jeff». Για να φτάσουμε ως εδώ, ο Waters έχει βγάλει από το οπλοστάσιο του βέλη όπως το “Ambush” (το οποίο άνοιγε τις εμφανίσεις σε εκείνη την περιοδεία), το “Betrayed” (που άνοιξε την τελευταία τους συναυλία!), το σκληροκαριόλικο “25 seconds” και ακόμα και την διασκευή στο “Romeo delight” των VAN HALEN στο τέλος (γιατί αν ένας μπορεί να παίξει Εddie Van Halen σωστά και χωρίς να γελοιοποιηθεί, είναι ΜΟΝΟ o Jeff Waters, έτσι δεν είναι;)…
Το “Annihilator” αποτέλεσε μια ελπίδα για τους οπαδούς ότι το συγκρότημα θα μπορούσε να γυρίσει σε εποχές μεγάλης έμπνευσης, τις ελπίδες όμως κατέστρεψε ο ίδιος ο Jeff (κλασικά) με τα “Feast” και “Suicide society”. Κι αν το πρώτο απλά υποφέρει από τον κανόνα «τραγουδάρες και σαπάκια όλα μαζί» σε ένα δίσκο που μας είχε συνηθίσει, το δεύτερο ήταν τέτοια ντροπή που δεν περιγράφεται. Το ομότιτλο άλμπουμ πρόσφερε και μια από τις καλύτερες συναυλίες τους στη χώρα μας, όπου δέσποσε το ακουστικό δίδυμο των “Sounds good to me”/”Phoenix rising” και πάλι με ένα σετ λιστ-αποθέωση του οπαδού. Για πολλά χρόνια ο δίσκος αυτός έμοιαζε ως η μόνη αχτίδα φωτός στην δισκογραφία της μπάντας στη μετά Joe Comeau εποχή, ώσπου ήρθε ευτυχώς το νέο καταπληκτικό άλμπουμ “Ballistic, sadistic” να το ξεπεράσει και το τρένο να μπει σε ευθεία γραμμή λίγο πριν από έναν επικείμενο εκτροχιασμό. Το “Annihilator” έχει μοντέρνο όμορφο ήχο, έχει μερικές από τις μεγαλύτερες τσιτιές που έχει γράψει ο Jeff στη ζωή του και ένα σύνολο που σε κρατάει από την αρχή ως το τέλος. Λάμπει δια της παρουσίας του σε μια περίοδο που πήγαιναν στη βρύση αλλά δεν έπιναν νερό, ενώ όποιος έχει την περιορισμένη έκδοση, είναι απίστευτα τυχερός. Μιλάμε για έργο τέχνης.
Άγγελος Κατσούρας.
