a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “W.F.O.” – OVERKILL
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1994
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Atlantic Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: OVERKILL
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Bobby “Blitz” Ellsworth
Κιθάρες – Merritt Gant, Rob Cannavino
Μπάσο – D.D. Verni
Drums – Tim Mallare
Το 1993 οι Αμερικανοί thrashers OVERKILL κυκλοφόρησαν το “I hear black”, έναν δίσκο που, παρά τις εξαιρετικές πωλήσεις του, έσπασε το σερί των αψεγάδιαστων δίσκων που είχαν μέχρι τότε. “Αστοχία υλικού” το είχα χαρακτηρίσει στο αντίστοιχο αφιέρωμα από είχα κάνει από ετούτη εδώ τη στήλη και σας παραπέμπω εκεί για περισσότερες λεπτομέρειες. Μόλις όμως ένα χρόνο αργότερα, οι OVERKILL κυκλοφόρησαν το έβδομο άλμπουμ τους με τον μυστήριο τίτλο “W.F.O.” που είχε σαν σκοπό να επαναφέρει τα αλάνια του New Jersey στις… εργοστασιακές τους ρυθμίσεις.
Βλέποντας ότι οι ηχητικοί πειραματισμοί του “I hear black” δεν τους έκατσαν και πολύ καλά, οι OVERKILL αποφάσισαν να επιστρέψουν στον old school thrash ήχο, με μια επιπλέον δόση τραχύτητας. Και αν το εναρκτήριο “Where it hurτs” παραπέμπει ξεκάθαρα στο “I hear black”, είμαι σίγουρος ότι τη συνέχεια δεν την περίμενε ούτε ο πιο αισιόδοξος οπαδός τους.
Οι ταχύτητες χτυπούν κόκκινο στα fan favorites “Fast junkie” και “The wait/ New high in lows “ που ακολουθούν ενώ και το “They eat their young” συνεχίζει με το γκάζι σανιδωμένο, μην αφήνοντας τον ακροατή να πάρει ανάσα από το σφυροκόπημα. Μικρή ανάπαυλα από τις ταχύτητες, όχι όμως και από την επιθετικότητα με το “What’s your problem”, άλλο ένα κομμάτι που παραπέμπει στο “I hear black” με το groovy tempo του. Το “Under one” είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, το κρυμμένο διαμαντάκι του δίσκου με τις εναλλαγές στο ρυθμό του και το πορωτικό ρεφραίν του. Ο κακός χαμός και η ισοπέδωση έρχεται με το καθηλωτικό “Supersonic hate” και το φοβερό break στο μέσον του με τη μπασογραμμή του D.D. Verni. Αξίζει εδώ να σημειώσουμε ότι σε όλο το άλμπουμ το μπάσο του D.D. ακούγεται πολύ μπροστά, ίσως υπερβολικά μπροστά για κάποιους, προσωπικά πάντως δεν με ενοχλεί καθόλου.
Άλλη μια ανάπαυλα, ακουστική αυτή τη φορά με το “R.I.P. (Undone)”. To “Up to zero”, αν και πολύ καλό, εκτιμώ ότι είναι μάλλον το πιο αδύναμο (εδώ γελάμε!) κομμάτι του δίσκου και ουσιαστικά προετοιμάζει το έδαφος για τον επίλογο. Και τι επίλογος είναι αυτός, με τα highlights του δίσκου, που είναι αναμφισβήτητα τα δύο τελευταία κομμάτια του, το “Bastard nation” και το “Gasoline dream”, το μεν πρώτο να είναι άνετα το αδερφάκι του “In union we stand” και το δεύτερο να είναι ένα επικό thrash αριστούργημα, από εκείνα που μόνο οι OVERKILL ξέρουν να γράφουν.
Δε νομίζω ότι χρειάζεται να προσθέσω κάτι περισσότερο για αυτή τη δισκάρα, δεν αναφέρομαι καν στην απόδοση της μπάντας που παίρνει κεφάλια. Προσωπικά θεωρώ το “W.F.O.” ένα από τα καλύτερα άλμπουμ στην πλούσια δισκογραφία των OVERKILL και από τα πλέον αγαπημένα μου. Τραχύ, ωμό, επιθετικό, ασυμβίβαστο. Με άλλα λόγια….
HERE COMES THE PAIN!
Did you know that:
- Ο τίτλος του άλμπουμ κανονικά είναι “Wide fucking open” αλλά ευνόητους λόγους προτιμήθηκε να χρησιμοποιηθεί το ακρωνύμιο της φράσης.
- Το άλμπουμ σηματοδότησε το κλείσιμο ενός κεφαλαίου για τους OVERKILL καθώς ήταν το τελευταίο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν με την Atlantic. Ήταν επίσης και το τελευταίο studio άλμπουμ των Gant / Cannavino με την μπάντα. Και λέω “studio” επειδή η τελευταία φορά που συναντούμε το συγκεκριμένο κιθαριστικό δίδυμο με τους OVERKILL είναι στο live “Wrecking your neck” που κυκλοφόρησε ένα χρόνο αργότερα.
- Είναι ο πρώτος δίσκος στον οποίο οι OVERKILL αναλαμβάνουν αποκλειστικά μόνοι τους την παραγωγή του.
- Υπάρχει ένα hidden track στη θέση 98 (!) του CD, διάρκειας περίπου πέντε λεπτών, το οποίο είναι ουσιαστικά ένα τζαμάρισμα επάνω στο “Heaven & hell” των BLACK SABBATH, στο “The ripper” των JUDAS PRIEST και στο “Voodoo child” του Jimi Hendrix.
- To instrumental “R.I.P (Undone)” είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Criss Oliva.
- Η εισαγωγή του “ The wait/ New high in lows” με τη θρυλική φράση “Here comes the pain” στο τέλος της είναι από την ταινιάρα “Carlito’s way” με τον Al Pacino.
- Είναι ο δίσκος με την τρίτη καλύτερη θέση στα charts στην ιστορία των OVERKILL μετά τα “ I hear black” και “Ironbound”.
Θοδωρής Κλώνης
