ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Waking the fury” – ANNIHILATOR
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2002
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Steamhammer
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Jeff Waters
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Joe Comaeu — Φωνητικά
Jeff Waters — Κιθάρες, μπάσο
Randy Black — Τύμπανα
Στην ΧΡΥΣΗ διετία 2001-2002, ο ηγέτης/κιθαρίστας/κρυφο-Τσαουσέσκου/Φράγκος από τον Καναδά των ANNIHILATOR, ήταν του δόγματος ότι «ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει». Φυσικά και για τον υπεραγαπημένο μας Jeff Waters ο λόγος, ο οποίος έπαθε κι έμαθε ότι όταν είχε σταθερή σύνθεση δίπλα του, μπορούσε να μεγαλουργήσει. Και πάλι βέβαια, πρόλαβε να έχει μια βασική αλλά και καίρια αλλαγή, και έτσι μετά την επιστροφή του «παλιού» Ray Hartmann και την εκ νέου αποχώρησή του, είχαμε νέα επιστροφή ενός άλλου «παλιού» στα τύμπανα, δηλαδή του Randy Black. O Joe Comeau όμως στα φωνητικά ήταν το βασικό γρανάζι που ΕΠΡΕΠΕ να μείνει στο συγκρότημα και ευτυχώς για όλους μας τον απολαύσαμε ξανά (και δυστυχώς όχι και πιο μετά) στο 9ο άλμπουμ της μπάντας, ονόματι “Waking the fury”. Αρχικά ας πάμε στα πολύ προφανή, λέγοντας ότι η κυκλοφορία του προκατόχου του, του κορυφαίου “Carnival diablos”, είχαν επαναφέρει το συγκρότημα και ειδικά τον Waters σαν παίχτη στον «Αφρό» κι έτσι οι εν μέρει ξεχασμένοι στα τέλη των ‘90s ANNIHILATOR, ήταν ξανά στο προσκήνιο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, δείχνοντας μάλιστα ότι είχαν (ξανα)έρθει για να (ξανα)μείνουν. Ο απόηχος για το “Carnival diablos” μάλλον εξέπληξε και τον ίδιο τον πάντα απαιτητικό Waters, ο οποίος βάσισε εκεί το νέο δίσκο.
Κακά τα ψέματα, το “Waking the fury” είναι εν μέρει αδερφό άλμπουμ του προκατόχου του σε πάρα πολλά σημεία. Κι όταν λέμε πολλά δεν εννοούμε τη φωνάρα του Comeau που είναι και πάλι πρωταγωνίστρια στο δίσκο, έστω και όχι τόσο ιδανικά μπροστά στη μίξη λόγω της παραγωγής του Waters. Το DNA του “Waking the fury” περιέχει εξίσου ποικιλομορφία υλικού όπως το “Carnival diablos”, ωστόσο θεωρώ ότι από τα δυο άλμπουμ, είναι σίγουρα το πιο επιθετικό/λιγότερο μελωδικό, ίσως και εκ του ασφαλούς από πλευράς Jeff που κερδίζοντας (ξανά) την εμπιστοσύνη του κόσμου, μάλλον ένιωσε λίγο πιο ασφαλής στο να κάνει τα «δικά» του. Όπου «δικά» του, προφανώς εννοούμε την ΘΕΪΚΗ του κιθαριστική απόδοση στο δίσκο. Μιλάμε για ΒΙΑΣΜΟ της εξάχορδης από όποια μεριά κι αν το δει κανείς, με τις διαθέσεις του άμεσα ορατές και προσβάσιμες από το επίσης ΘΕΪΚΟ άνοιγμα του δίσκου με το “Ultra-motion”! O Comeau δεν πάει πίσω και πάνω σ’ αυτό τον ηχητικό τυφώνα που σε μπάζει βίαια στο κλίμα του δίσκου με το καλημέρα, δίνει τον τόνο που ακολουθεί για τα επόμενα σχεδόν 50’ του δίσκου… “Pure speed in thermal overdrive, performance always set to the hilt, ignition, time to ignite, the ultimate machine ever built, high-octane adrenaline rush, nothing’s gonna get in my way, time-bomb, hell-bent for destruction, there will be hell to pay”.
Δεν ξέρω πως νιώσατε τη στιγμή που το πρωτοακούσατε αλλά μιλώντας πάντα προσωπικά και όντας στο στρατό τότε, ένιωθα κινούμενη απειλή σε κάθε του άκουσμα, βάλτε μέσα και το πήξιμο, τη βαρεμάρα, δεν έμπλεκες. Και ήταν μόνο η αρχή! Εδώ να πούμε ότι σε αντίθεση με τον δεδομένα πιο καθαρό και «γλυκό» ήχο που είχε το “Carnival diablos”, το “Waking the fury” είχε ένα πιο «βρώμικο» αλλά και «μηχανικό» ήχο, που ευνοούσε τις τσίτες και που αρκετοί δε μπορούσαν να συνηθίσουν αρχικά. Αυτό που μπόρεσαν όμως να συνηθίσουν ήταν ρυθμικές και άκρως πιασάρικες ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΕΣ όπως το καταπληκτικό “Torn”, το γκρουβάτο “Ritual” και τα πολυδιάστατα “The blackest day”. Η μεγάλη διαφορά όμως έγινε από τα «βαριά» χαρτιά του δίσκου όπου το καθένα λες και αντιπροσώπευε μια διαφορετική πτυχή του συνόλου της μουσικής μας, ήταν τέλεια τοποθετημένα και σαν σειρά στο δίσκο. Έτσι το βάρβαρο “My precious lunatic asylum” σε έστελνε σε άμεσο ραντεβού με τον κοντινότερο τοίχο με το τέρμα FEAR FACTORY ξεκίνημα του και την PANTERA χροιά του και το γηπεδικό “Striker” (το ακούς και νιώθεις Van Basten) επανέφερε τον Comeau στην μίμηση του Bruce Dickinson α λα “Epic of war” (μα τι ύμνος) με τον κόσμο να απορεί με το απίστευτο εύρος του.
Σε απίστευτη έξαρση ρυθμών ο Waters, δεν διστάζει να αποτίσει πάλι φόρο τιμής στο αγαπημένο του συγκρότημα. Έτσι, και αυτή τη φορά έχουμε ένα AC/DC tribute κομμάτι όπως είχαμε αντίστοιχα το “Shallow grave” ένα χρόνο πριν, με το ρόλο εδώ να αναλαμβάνει το “Nothing to me” με τα ίδια θαυμαστά αποτελέσματα. Τέλος, τον δίσκο κλείνει ένα κομμάτι που ο ίδιος ο Waters έλεγε σε πλήρη έκπληξη των συναδέλφων της εποχής «αυτό το κομμάτι ήταν πολύ δύσκολο να ηχογραφηθεί και πίεσα πάρα πολύ τον εαυτό μου να το ολοκληρώσω, δε βλέπω να το παίζουμε ποτέ ζωντανά». Και φυσικά αναφερόμαστε στο κλείσιμο του δίσκου με το “Cold blooded”, όπου είναι ξεκάθαρο SLAYER worship από αυτά που έπιαναν κατά καιρούς τον Jeff ώρες-ώρες (και δυστυχώς όχι ΟΛΕΣ τις ώρες). Κλείσιμο-σφαγή σε ένα δίσκο που τα είχε πάλι ΟΛΑ, χωρίς το παραμικρό περιττό δευτερόλεπτο και πραγματικά ισάξιο του προκατόχου του (αν και πέρυσι στο αντίστοιχο κείμενο του “Carnival diablos” ανέφερα ότι το “Waking the fury” χάνει οριακά σε αγώνα 15 γύρων με πολύ ξύλο λόγω split decision). O Black βαράει πιο δυνατά και τεχνικά από τον Hartmann σίγουρα, και παίζει κι αυτός μεγάλο ρόλο στο να βγει ο δίσκος έτσι επιθετικός, σύγχρονος και πιο μεταλλικός.
Μόνο και μόνο βέβαια για να δει τον εαυτό του μετά στο βίντεο του “King of the kill” να πιξελάρεται επειδή δεν ήθελε να τον βλέπει ο Waters αφού έφυγε ξανά από τη μπάντα. Όλα λάθος. Οι τρεις τους είναι και αυτοί που δημιούργησαν τον δίσκο, καθώς ο Waters –όπως και ένα χρόνο πριν- έπαιξε το μπάσο, με τον Russell Bergquist να συμμετέχει μόνο στις περιοδείες, ενώ και ο άλλος εκ των εικονιζόμενων στο εξώφυλλο (πρώην NEVERMORE) Curran Murphy, επίσης δεν έπαιξε στο δίσκο αλλά συμμετείχε στην φωτογράφηση. Γενικώς 10 υπερκομματάρες, άλλα σούπερ, άλλα ντούπερ, άλλα πραγματικά ΘΕΪΚΑ, με τον κόσμο να αναθαρρεί θεωρώντας –εκείνη την εποχή πάντα- ότι με τη φόρα που είχαν, οι ANNIHILATOR μπορούσαν επιτέλους να πάρουν αυτό που τους άξιζε και κάπου στην πορεία είχαν αφήσει από δικές τους βλακείες (ή μάλλον όλοι ξέρουμε από ποιανού τις βλακείες αλλά τι να κάνουμε που τον αγαπάμε και δε μας πάει η καρδιά να τον δικάζουμε). Το δίχως άλλο μιλάμε για το καλύτερο δίδυμο δίσκων από την εποχή 1989-1990 και το απόλυτο δισκογραφικό δίδυμο “Alice in hell”/”Never, neverland”, το οποίο σχηματίζει ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ με το “Criteria for a black widow” που δεν πρέπει ΠΟΤΕ να ξεχνιέται, αλλιώς δε θα είχαμε ποτέ τα επόμενα δυο άλμπουμ.
Και το “Waking the fury” λοιπόν όπως ο προκάτοχος του, έγινε δίσκος του μήνα σε πάμπολλα περιοδικά παγκοσμίως, με πάρα πολλούς να τρίβουν τα χέρια από ικανοποίηση, ακόμα περισσότερους να μην πιστεύουν τι ακούνε (πάλι) και με τέτοια φρεσκάδα και με τα πάντα αλλά ΤΑ ΠΑΝΤΑ να προμηνύουν φοβερή συνέχεια αν φυσικά υπήρχε στοιχειώδης ηρεμία στο στρατόπεδο του συγκροτήματος. Και φυσικά ως τεράστιο δείγμα αυτοκαταστροφικού ανθρώπου, ο Waters ΚΑΤΟΡΘΩΣΕ ΠΑΛΙ να βάλει φρένο ο ίδιος αρχικά με την αποχώρηση του Comeau και στη συνέχεια όλης της μπάντας μέσα στο 2003. Κρίμα γιατί το φοβερό διπλό “Double live annihilation” έδειχνε ότι η μπάντα ήταν σε φοβερή κατάσταση συναυλιακά. Και ναι μεν πήρε τον επίσης ΤΙΜΙΟ ΠΑΙΧΤΑΡΑ Dave Padden (ο οποίος ΗΡΩΑΣ τον άντεξε 10 χρόνια πριν σηκωθεί και φύγει, ένας Θεός ξέρει γιατί), αλλά η απώλεια του Comeau αρχικά, της σταθερής σύνθεσης κατ’επέκταση και φυσικά του συγκεκριμένου μοτίβο συνθέσεων, έφερε το κρύο ντους το 2004 με το “All for you”, με τον Padden που έφαγε τη λέζα να είναι ο μόνος που σίγουρα ΔΕΝ έφταιγε. Σε κάθε περίπτωση το “Waking the fury” αποτελεί κορυφαίο δίσκο, όμοιο του οποίου δεν έβγαλε ποτέ ξανά το συγκρότημα και που δύσκολα να βγάλει ξανά (αν ξαναβγάλει), όσο σούπερ σε σημεία κι αν ήταν το τελευταίο “Ballistic, sadistic”.
Speed and aggression, a deadly obsession,
Joining together in ultra-motion,
Born out of fire, they melt into one,
We all come together in ultra-motion…
Υ.Γ.: Πόσο μεγάλο ΚΡΙΜΑ να μην τους δούμε ΚΑΙ σε αυτή την περιοδεία με ΑΥΤΑ τα κομμάτια. Τεράστιο απωθημένο και αιώνιο ερωτηματικό πόσο ακόμα καλύτεροι θα ήταν σε σχέση με το 2001 που πέρασαν Μακεδονική φάλαγγα τους φοβερούς μεν, δύσμοιρους δε –εκείνο το βράδυ όπως και ξανά το 2008 στο March Metal Day- NEVERMORE…
Άγγελος Κατσούρας
