ONOMA ΑΛΜΠΟΥΜ: “Breaking the Chains” – DOKKEN
ETOΣ KYKΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1983
ΕΤΑΙΡΙΑ: Elektra Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Michael Wagener, Dokken
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Don Dokken
Κιθάρες – George Lynch
Mπάσο – Juan Croucier
Τύμπανα – Mick Brown
Αυτή είναι η πρώτη κυκλοφορία των DOKKEN και πιθανώς μια με τις πιο βαριές επικρίσεις από τις κυκλοφορίες τους όσον αφορά το σύνολο των συνθέσεων που περιλαμβάνει.
Το άλμπουμ “Breaking The Chains” εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην Ευρώπη το 1981. Οι DOKKEN αν και μια αμερικανική μπάντα, κέρδισαν συμβόλαιο με την ευρωπαϊκή δισκογραφική Carrere όταν ο Don Dokken δούλευε στη Γερμανία σε ένα άλμπουμ των SCORPIONS. Αυτή η έκδοση περιέχει διαφορετικές μίξεις και τίτλους τραγουδιών από τη μεταγενέστερη έκδοση των ΗΠΑ. Το “Paris Is Burning” ονομάζεται “Paris” και είναι στην πραγματικότητα μια στούντιο έκδοση σε αντίθεση με τη ζωντανή ηχογράφηση στο Βερολίνο από τον Δεκέμβριο του 1982. Το άλμπουμ περιέχει επίσης ένα τραγούδι που ονομάζεται “We’re Illegal”, το οποίο αργότερα μετατράπηκε σε “Live to Rock (Rock to Live)”. Ο George Lynch στις 26 Ιανουαρίου 2011, ανέφερε την ύπαρξη 500 αντιγράφων της έκδοσης της Carrere Records του “Breaking the Chains” που τυπώθηκε με το όνομα Don Dokken, αντί για DOKKEN. Αυτή η έκδοση περιείχε επίσης διαφορετικό εξώφυλλο.
Υπέγραψαν συμφωνία στην Αμερική με την Elektra Records το 1983, όταν κυκλοφόρησε το άλμπουμ εκεί και το τραγούδι “Breaking The Chains” κυκλοφόρησε ως single. Ήταν καλό το timing, μιας και οι pop/glam μέταλ μπάντες ήταν το next big thing, και οι δισκογραφικές ήταν σε επιφυλακή.
Το άλμπουμ δεν έκανε πολύ θόρυβο όταν κυκλοφόρησε, έβγαλε όμως τους DOKKEN σε περιοδεία με τους BLUE ÖYSTER CULT και δημιούργησε τις βάσεις για τη συνέχεια. Το επόμενο άλμπουμ τους, “Tooth And Nail” (1984), ήταν μια σημαντική κυκλοφορία, το πρώτο τους με τρία εκατομμύρια πωλήσεις στις ΗΠΑ. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία….
Το ντεμπούτο των DOKKEN το 1983 ακούγεται λίγο νεανικό και οι ιδέες απλώς δεν έχουν αναπτυχθεί πλήρως και σωστά. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι χρειάζεται «στρογγύλεμα» ώστε να μπορεί να είναι προσβάσιμο στο ευρύ κοινό, παρέχει όμως μια πολύ καλή πρώτη γεύση στο τι μπορεί να κάνει ο George Lynch με μια κιθάρα.
Αυτό το ντεμπούτο απέχει πολύ από το να είναι πολύ καλό και αντάξιο των επόμενων κυκλοφοριών. Τα περισσότερα από τα κομμάτια εδώ είναι σύντομα, απλά τρίλεπτα, κυρίως μεσαίας έως υψηλής ταχύτητας. Ο ήχος είναι αρκετά ακατέργαστος και σίγουρα ακούγεται σαν τη δεκαετία του ’80.
Τα δύο πιο δυνατά κομμάτια εδώ έχουν προφανώς τη μεγαλύτερη ομοιότητα με τις επιτυχίες των επόμενων κυκλοφοριών. Το “Paris is Burning”, το οποίο ηχογραφείται ζωντανά στο Βερολίνο, ξεκινά με ένα καταπληκτικό σόλο κιθάρας που ανταγωνίζεται το “Eruption” των VAN HALEN. Το ίδιο το τραγούδι έχει την ταχύτητα του “Tooth and Nail”, αλλά η μελωδική του ποιότητα έχει το χαρακτήρα του “Under Lock and Key”. Το “Breaking the Chains” είναι ένας κλασικός ύμνος μεσαίου ρυθμού, γεμάτος με αξιομνημόνευτα riff και συγκρίνεται περισσότερο με άλλα κλασικά, όπως το “In my Dreams” και το “Into the Fire”. Έχουμε έναν καλό αριθμό από up-tempo κομμάτια εδώ που ακούγονται σχεδόν σαν να είναι speed metal. Τα “Live to Rock” και “Nightrider” περιλαμβάνουν μερικά εντυπωσιακά δίκασα, έργο του Mick Brown, και μερικά απίστευτα leads από τον George Lynch. Το τελευταίο έχει επίσης ένα υπέροχο main riff. Το “Seven Thunders” είναι λίγο πιο αργό σε ρυθμό, αλλά το riff της κιθάρας κάνει αίσθηση. Έχουμε επίσης αρκετά πιο αργά τραγούδια εδώ που αξίζουν αναφοράς. Το “Young Girls” είναι λίγο παρόμοιο με το “It’s not love”, ένα καλό σύνολο μερών κιθάρας με συμπαγή ακόρντα, αν και οι στίχοι είναι λίγο αστείοι. Το “Stick to your guns” περιέχει μια εντυπωσιακή κιθάρα, αν και η φωνή του Don Dokken είναι πολύ καθαρή για αυτό το στυλ τραγουδιού. Το “Felony” κάνει την προσπάθεια να ξεχωρίσει αλλά κάτι η παραγωγή, κάτι η ανωριμότητα της σύνθεσης, δεν του επιτρέπουν να περάσει τη βάση. Το “In the Middle” έχει ένα αρκετά ενδιαφέρον εισαγωγικό riff, αλλά η παραγωγή το χαντακώνει ξεκάθαρα παρουσιάζοντας ένα «αναιμικό» αποτέλεσμα. Εάν αυτό το τραγούδι είχε καλύτερη παραγωγή και αν η φωνή του Don Dokken είχε περισσότερη «σπιρτάδα, αυτό θα ήταν το “The Hunter” από το “Under Lock and Key”. Το “I Can’t See You” πάσχει και αυτό από όλες τις προαναφερθέντες «παιδικές» ασθένειες, που ταλανίζουν την πρώτη κυκλοφορία των DOKKEN.
Το “Breaking the Chains” δεν σπάει ακριβώς τις αλυσίδες της κοινωνικής νόρμας που υπήρχε στις περισσότερες μουσικές της δεκαετίας του ’80, αλλά εξακολουθεί θεωρείται καλή προσπάθεια.
Πέτρος Καραλής
