ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ – “Obscured by clouds” – PINK FLOYD
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ – 1972
ΕΤΑΙΡΙΑ – Harvest
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ – PINK FLOYD
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ
Roger Waters – μπάσο, φωνητικά
David Gilmour – κιθάρα, φωνητικά
Richard Wright – πλήκτρα, φωνητικά
Nick Mason – τύμπανα
Πενήντα χρόνια από το “Obscured by clouds” των PINK FLOYD και θα ξεκινήσω λέγοντας πρώτα πως με τους Βρετανούς υπήρξα θύμα της υστεροφημίας του “The dark side of the moon”, του “Wish you were here” και “The wall”. Φανταστείτε να σας μυεί ένας μύστης ροκάς στη μαγεία του “Dark side…” ή στη γλυκιά ψυχεδελική μελαγχολία του “Shine on you crazy diamond” από το δεύτερο και ύστερα να σου λέει, με περίσσια αυτοπεποίθηση, να μην ασχοληθείς με τα πρώτα άλμπουμ και τον Syd Barrett, για ευνόητους λόγους. Ύστερα, ακούγεται από παντού πως γενικά τα πρώτα άλμπουμ της μπάντας πριν το “Dark side” είναι πολύ πειραματικά, ψυχεδελικά και «δύσκολα» και έτσι λοιπόν φτάνεις στα 30 και συνειδητοποιείς πως έχεις αφήσει ένα σημαντικό τμήμα μουσικής ιστορίας απ’ έξω και τρέχεις να καλύψεις τα κενά στη μουσική σου παιδεία. Αυτή είναι η σχέση που έχω με τους PINK FLOYD, μπάντα που συχνά τοποθετώ στις τοπ τρεις μπάντες στη δισκοθήκη μου, αγνοώντας σχεδόν σκόπιμα τα πρώτα τους άλμπουμ. Σήμερα, είναι μια καλή αφορμή για να επισκεφτούμε το συγκρότημα σε μια εποχή που όντως πειραματιζόντουσαν, λίγο πριν το μπαμ του “The dark side of the moon” το οποίο ήρθε στο κόσμο σχεδόν έναν χρόνο μετά το “Obscured by clouds”.
Το “Obscured by clouds” είναι ενδεικτικό του που βρίσκονταν οι Floyd, ηχητικά και στυλιστικά στα μέσα του 1972, σχεδόν τρία χρόνια μετά την έλευση του David Gilmour: είναι αρκετά πειραματικό, με πολλές ακουστικές κιθάρες, instrumental αυτοσχεδιασμούς, ελαφρώς country κομμάτια με μια Monty pythons χιουμοριστική αισθητική και, ως είθισται, με όλα όσα συνηθίζουμε να ταυτίζουμε με τον όρο «ψυχεδέλεια» – ταξιδιάρικα πλήκτρα, ήσυχα περάσματα, λούπες, παιχνίδια με την κονσόλα. Η δομή του είναι γενικά χαλαρή και χωρίς κάποιο κομμάτι που να ξεχωρίζει ή κάποιο που να ρίχνει ιδιαίτερα τον πήχη και ο λόγος γι’ αυτό είναι μάλλον που προοριζόταν αρχικά ως το soundtrack της ταινίας “La Valée” του σκηνοθέτη Barbet Schroeder ο οποίος είχε ξαναδουλέψει με τους Floyd το 1969 για την ταινία του “More” το οποίο, στο κλίμα της εποχής, είχε να κάνει με τα ναρκωτικά και τη νεολαία που ταξιδεύει και ξεφεύγει. Στο 1972, το “Obscured by clouds” θα ήταν το τέταρτο soundtrack της μπάντας που το κατείχε καλά το ύφος, ειδικά όταν έγραφαν για ταινίες όπως το “Zabriskie point” του Michelangelo Antonioni, ταινία που, πάλι, αφορά τα ψυχοτροπικά ναρκωτικά, το σεξ και το κίνημα των χίπηδων. Στη διάρκεια λοιπόν των συνεδριών για το “The dark side of the moon”, την άνοιξη του 1972, οι PINK FLOYD έκαναν ένα απότομο διάλειμμα και ταξίδεψαν στα στούντιο του κάστρου της Herouville στη Νορμανδία για να γράψουν τη μουσική για μια ακόμα «φευγάτη» ταινία του Schroeder. Όπως θα φανεί στη πορεία, ο δίσκος αυτός, όπως και τα “Atom heart mother” και “Meddle” ήταν το σκαλοπάτι που θα φέρει τη μπάντα από μια μουσική έρημο, στην όαση του “Dark side…” που θα τους εκτοξεύσει σε κάποιο εναλλακτικό σύμπαν.
Όλη η δουλειά πάνω στο “Obscured” έγινε τελικά πολύ βιαστικά (συγγραφή και ηχογράφηση μέσα σε μόλις μια βδομάδα!) και το αποτέλεσμα δεν ικανοποίησε τη μπάντα που τελικά τσακώθηκε με τον παραγωγό της ταινίας Mike Kaplan και την Imperia films. Η εταιρία τους παρότρυνε να αναβαπτίσουν το δίσκο “Obscured by clouds”, αντί για «μουσική για τη ταινία La Valée» όπερ και εγένετο, και ο Schroeder απ’ την άλλη, προσέθεσε τον τίτλο σε παρένθεση για την αμερικάνικη και βρετανική διανομή. Γενικά, το άλμπουμ αυτό είναι πραγματικά μια παρένθεση που και ‘γω ο ίδιος δεν είχα ποτέ μου προσέξει, ηθελημένα και όχι. Κάποια κομμάτια εδώ είναι πολύ όμορφα και, ομολογουμένως, ακούγονται σαν πρώιμα δείγματα ενός “The dark side of the moon”, ειδικά τα “Childhood’s end”, “Free four” και “Burning bridges”. Ελλοχεύουν αυτό το μείγμα ταξιδιάρικης ψυχεδέλειας, σαν το ψυχοτροπικό soundtrack μιας 60s ταινίας, με την πιο ώριμη όσμωση του βρετανικού blues boom με το ανερχόμενο prog rock. Αλλά το άλμπουμ γενικά δεν ξεχωρίζει ούτε μπορεί να κερδίσει έδαφος, άποψη που μοιραζόταν ο Τύπος το 1972 κι εν μέρει το κοινό παρόλο που μιλάμε για το πρώτο άλμπουμ της μπάντας που σκαρφάλωσε στα τοπ 50 των αμερικάνικων charts και στο νούμερο 6 στα βρετανικά. Μισό αιώνα μετά, μιλάμε περισσότερο για ένα ιστορικό τεκμήριο, παρά για έναν αυτοτελή και σπουδαίο δίσκο, που μαρτυρά ωστόσο την ανοδική πορεία μιας μπάντας προς την καλλιτεχνική κορυφή που ήρθε έναν χρόνο μετά.
Did you know that:
- Το εξώφυλλο είναι ένα ακόμη από τη θρυλική Hipgnosis. Πρόκειται για μια φωτογραφία ενός άντρα καθισμένου σ’ ένα δέντρο με χαμηλή εστίαση που παραμορφώνει την εικόνα.
- Το τραγούδι “Childhood’s end” που ανοίγει τη δεύτερη πλευρά, είναι το δεύτερο, μετά το “Fat old sun” από το “Atom heart mother” που έγραψε μουσική και στίχους ο Gilmour και το τελευταίο μέχρι το 1986 και το “Momentary lapse of reason”.
- Ο τίτλος του κομματιού “Free four” είναι βασικά η καταμέτρηση one, two, three four μόνο που το three προφέρεται με μια «επαρχιώτικη» προφορά.
Φίλιππος Φίλης
