ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Archetype” – FEAR FACTORY
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2004
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Liquid 8 / Roadrunner
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Mike Catain
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Burton C Bell
Κιθάρες, μπάσο – Christian Olde Wolbers
Drums – Raymond Herrera
Τέσσερα αριστουργηματικά άλμπουμ (“Soul of a new machine”, “Demanufacture”, “Obsolete”, “Digimortal”) ένα EP (“Fear is the mindkiller”) ένα άλμπουμ που κυκλοφόρησε με χρονοκαθυστέρηση μετά τη πρώτη τετράδα (“Concrete”), συλλογές (“Remanufacture”, “Hatefiles”) και διάφορες άλλες κυκλοφορίες. Αυτή τη δισκογραφία είχαν περίπου στη πρώτη τους δεκαετία οι FEAR FACTORY, μια από τις σπουδαιότερες μπάντες του industrial metal ιδιώματος. Ένα μείγμα καθαρών/κάφρικων φωνητικών, ένα ρυθμικό χέρι που κατέβαζε τρομερές ιδέες και ένα σφιχτοδεμένο rhythm section που τα κάνει όλα ένα. Εκεί, το ρυθμικό χέρι του Dino Cazares, αποχαιρετά τους FEAR FACTORY για μια 5ετία πάνω κάτω. Καταστροφικό θα ήταν για άλλη μπάντα, οι τύποι όμως δεν μάσησαν. Με πρώτο χτύπημα το “Cyberwaste” τον Μάρτιο του 2004, τον Απρίλη του 2004, κυκλοφορούν το πέμπτο πόνημά τους, “Archetype”.
Από το γκρουβάτο “Slave labor” στο καταστροφικά γκαζωμένο “Cyberwaste” (ένα από τα δύο video clip του δίσκου – NOTHING. YOU SAY. MATTERS. TO US. FUCK YOU!) οι FEAR FACTORY δείχνουν εκ πρώτης όψεως να μη καταλαβαίνουν από την απουσία του Dino Cazares. Μέχρι και τα “Act of God” και “Drones”, παραπέμπουν στα υπέροχα ρυθμικά κοψίματα του τρομερά μοναδικού κιθαρίστα όπως τα είχαμε μάθει στα προηγούμενα άλμπουμ των FEAR FACTORY. Η τραγουδοποιία κάποιοι έλεγαν ότι εκμεταλλεύεται τον τότε “σύγχρονο” τρόπο του Αμερικάνικου ήχου. Πείτε το nu metal, πείτε το alternative metal, πείτε το όπως στο καλό θέλετε. Με μια ειδοποιό διαφορά. Οι FEAR FACTORY τον δημιούργησαν, οπότε ΠΡΟΦΑΝΩΣ τον ακολουθούν, παραμένοντας πειστικότεροι από αρκετούς νεότερους.
Το έτερο video clip του δίσκου, είναι το φερώνυμο, με τα χαρακτηριστικά του πλήκτρα και τα κοφτά του ρυθμικά θέματα (“The infection has been removed, the soul of this machine has improved” – περισσότερα επ’ αυτού παρακάτω). Μεγάλο ατού αυτού του δίσκου, είναι πως όλα τα κομμάτια λίγο πολύ θα μπορούσαν να είναι singles. Άμα δεν μουρμουράτε το “Another fallen idol” μετά το “Corporate cloning”, δεν έχω τι να σας πω! Μάλιστα, ο γράφων είχε ως πρώτη γνωριμία το “Bite the hand that bleeds” σε τηλεοπτική εκπομπή. Παράξενο κομμάτι για FEAR FACTORY, έχει μια grunge αύρα στα κουπλέ και στη γέφυρα προς το ρεφρέν….ε και μετά σκάει αυτό το ρημάδι το ρεφρέν. “One more drop of blood I spill, οne more drop you take….οne more drop and I will spite, and bite the hand that bleeds…”. Τετέλεσται, κλασσικό FEAR FACTORY ρεφρέν, από αυτά που τραγουδάς παντού!
Το λες και μπαλάντα για δεδομένα της μπάντας, αγκαζέ με το πιο καθαρόαιμα μπαλαντοειδές κομμάτι “Human shields”. Τρομερή ποικιλία, όσο κυλάει το άλμπουμ. Είτε με τη μπασαδούρα του “Default judgement” που σε κοπανάει στη μούρη, είτε το αλλόκοτο καταστροφικό groove του “Bonecarver” κομμένο και ραμμένο για να κατεβάζει σβέρκους. Μια ποικιλία που κορυφώνεται στο “Ascension”, το 7λεπτο ambient outro του δίσκου. Ή τουλάχιστον, εκεί τελειώνουν τα κομμάτια των ίδιων των FEAR FACTORY, οι οποίοι καταλήγουν σε μια διασκευή στο “School” των NIRVANA από το “Bleach” (1989). Οι αλλόκοτες επιλογές ακόμα και από δημοφιλείς μπάντες, δείχνουν να είναι το φόρτε της μπάντας, όταν φερ’ ειπείν δεν διασκευάζουν τους HEAD OF DAVID (“Dog day sunrise” στο “Demanufacture”) και γι αυτό τους γουστάρουμε διάολε!
20 χρόνια μετά, το “Archetype”, ενώ δεν είναι εφάμιλλο των πρώτων τεσσάρων μνημειωδών δίσκων της μπάντας, παραμένει ένα φοβερό άλμπουμ των FEAR FACTORY που όχι μόνο διαδέχθηκε άξια τα τέσσερα άλμπουμ, αλλά μεγάλωσε πολύ όμορφα. Φυσικά άντεξε στο χρόνο και εκτιμώ πως από την περίοδο (μαζί με το “Transgression” δηλαδή) χωρίς τον Cazares, είναι σαφώς η ανώτερη στιγμή. Έπειτα θα ερχόταν το “Mechanize” (2010) και θα κάναμε εντελώς διαφορετική συζήτηση, ΜΕ Dino Cazares στις κιθάρες εκ νέου. Αλλά αυτά είναι άλλες κουβέντες, για άλλη φορά…..
Did you know that?
– Προτελευταίος δίσκος με τον Raymond Herrera, που μετά το “Transgression” (2005) θα αποχωρούσε. Αντικαταστάτης του, ο “πολύς” Gene Hoglan φυσικά. Ένας από τους δύο δίσκους χωρίς τον Cazares, αλλά και που εμπλέκεται άλλη εταιρεία στη κυκλοφορία (Liquid 8 εδώ, Calvin στο “Transgression”) πλην Roadrunner. Παρόμοιο format CD+DVD digi με το DVD να είναι γεμάτο με διάφορα καλούδια (εδώ Αυστραλιανό tour της ίδιας χρονιάς και video clip του “Cyberwaste”). Αν μη τι άλλο, χορταστικό!
– Αγαπάτε τις ταινίες “Saw”; ΤΕΛΕΙΑ. Άρα, ήδη έχετε προσέξει, ότι στο soundtrack της πρώτης ταινίας της ίδιας χρονιάς, συγκεκριμένα στους τίτλους τέλους, ακούγεται το “Bite the hand that bleeds” (άκρως ταιριαστό, από το τίτλο και μόνο να το πάρεις!). Το video clip του, με σκηνές της ταινίας, υπάρχει σε κάποιες εκδόσεις του bonus DVD. Και το “Die dead enough” των MEGADETH προοριζόταν για εκεί μεριά, αλλά για άγνωστους λόγους, δεν προχώρησε. Φυσικά μικρό το κακό, μια και το εν λόγω franchise τίμησε πολύ κόσμο από τα “λημέρια” μας στις επόμενες ταινίες με MUDVAYNE, SLAYER, LAMB OF GOD, DISTURBED, AVENGED SEVENFOLD, BULLET FOR MY VALENTINE, ALL THAT REMAINS, MINISTRY, HELMET, EVERY TIME I DIE, CHIMAIRA, LACUNA COIL, OZZY OSBOURNE, MASTODON και MESHUGGAH να παρελαύνουν από το soundtrack του, μεταξύ άλλων.
– Οι στίχοι του “Archetype” που ανέφερα παραπάνω, εκτός από αναφορά στο θρυλικό ντεμπούτο της μπάντας, απευθύνονται κατά δήλωση του Burton C Bell, στον Dino Cazares….με μια όχι και τόσο κολακευτική ματιά. Δεδομένου ότι οι δύο άντρες ποτέ επί της ουσίας δεν λύσανε τις διαφορές τους (κατά δήλωση τους), αυτές οι λέξεις, μάλλον, ήταν ενδεικτικές του ποια ήταν η άποψη του ενός για τον άλλο. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες….
Γιάννης Σαββίδης
