ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Walls of never” – ROUGH SILK
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1994
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Mausoleum Records
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Jan Barnett
Κιθάρα – Himar Staacke
Μπάσο – Ralf Schwertner
Drums – Herbert Hartmann
Πλήκτρα – Ferdy Dörnberg
ROUGH SILK, ένα όνομα που εξασθενεί με το πέρασμα του χρόνου, αλλά έχει στολίσει κυκλοφορίες διαμάντια στα 90s που δεν ντρέπονται να κοιτάξουν στα μάτια άλλες κορυφαίες δουλειές που βγήκαν τότε. Το φόρτε τους ήταν οι 4 πρώτοι δίσκοι και συνθετικά, αλλά και φωνητικά αφού ο Jan Barnett είχε μία ξεχωριστή και ιδιαίτερη φωνή, από αυτές που απογειώνουν τις συνθέσεις! Σήμερα δεν θα μιλήσουμε για το καλύτερο άλμπουμ τους (κατά τη γνώμη μου πάντα), αυτόν τον τίτλο θα τον έδινα στο “Mephisto” ή στο “Circle of pain”, αλλά για το πάρα αυτά επίσης εξαιρετικό “Walls of never” που σβήνει τα 30 κεράκια!
Όπως μαρτυρά το όνομά τους μιλάμε για μία διπολική κυκλοφορία, αφού η Rough (άγρια) πλευρά στην οποία συναντάμε κοφτές κιθάρες με ξυραφενια riff, συνυπάρχει με την Silk (μετάξι) όπου το πιάνο και οι απαλές μελωδίες πάνε και έρχονται. Θα μπορούσε κάποιος να πει πως είναι παρόμοια κατάσταση με τους SAVATAGE της μεταγενέστερης περιόδου τους. Μιας και πιάσαμε τις ομοιότητες, στις πιο βαριές στιγμές τους δεν διστάζουν να ακουστούν σαν CRIMSON GLORY, ενώ ένα στοιχείο που τους ακολουθεί σε κάθε κυκλοφορία είτε λίγο είτε πολύ, είναι φυσικά οι συσχετισμοί με τους QUEEN οι οποίοι φαίνεται πως τους έχουν επηρεάσει πάρα πολύ.
Τα τραγούδια δεν βρίσκονται όλα στο ίδιο επίπεδο αλλά οι καλές στιγμές υπερτερούν κατά πολύ τις πιο αδύναμες, ενώ δεν λείπουν κλασσικούρες που είναι να τρελαίνεσαι με την αρχή να κάνει το “Gloria in destiny” στα μισά του tracklist. Εκεί που πρέπει να σταθούμε είναι η φωνή που όπως προείπαμε, είναι αλλού! Ο Jan σε σημεία ακούγεται σαν τον Midnight, στην αρχή του “Never say never” θυμίζει τον λατρεμένο King Diamond, ενώ η χροιά του δεν απέχει και τόσο πολύ από του Mercury (δεν υπάρχει σύγκριση, απλά συσχέτιση). Εκτός από τα δυνατά σημεία αποδίδει συναίσθημα και στα πιο μπαλαντοειδή μέρη, κάτι που είναι απαραίτητο στους ROUGH SILK. Κρίμα που μετά το “Mephisto” μάλλον την είχε ψωνίσει με αποτέλεσμα να απομακρυνθεί, ενώ έκτοτε δεν τον έχω ακούσει πουθενά αλλού.
Μουσικά πρέπει να τους δώσουμε πως αυτός ο συνδυασμός Metal με τα πολύ έντονα πλήκτρα δεν είναι καθόλου εύκολο να γίνει σωστά και όμορφα. Αντιθέτως, το συγκρότημα μας δείχνει στοιχεία μπάντας Α’ κατηγορίας και γενικότερα, εκπαίνουν ένα αέρα ότι ακούς ένα διαμαντάκι. Αυτή η αντίθεση βέβαια είναι και Αχίλλειος πτέρνα τους, αφού αν δεν σου μιλάει η πιο ήρεμη πλευρά τους τα απανωτά “Never loose again” και “Missing you” θα σου κόψουν τη φόρα και την ευχαρίστηση μαχαίρι, με το μοτίβο να επαναλαμβάνεται 2-3 φορές στο σύνολο του “Walls of never”. Επιπλέον θα ήθελα η παραγωγή να είναι λίγο πιο καθαρή, το “Toxical roses” ας πούμε μου ακούγεται λίγο πιο ‘βρώμικο’ από ότι πρέπει με το ίδιο να συμβαίνει όταν οι κιθάρες βγαίνουν μπροστά. Τέλος, είναι τελείως συνεπείς στο να ντύνουν τα CD τους με κακά εξώφυλλα οπότε καλή τύχη για όποιον θέλει/ έχει τα άπαντα του συγκροτήματος σε φυσικό format! Βέβαια αν το σκεφτείς, όσο χρυσό και να ήταν το prog/power εκείνη την εποχή άλλο τόσο δεν έχει ωραία εξώφυλλα, εκτός αν είμαι εγώ ο περίεργος.
Επειδή τα γενέθλια πρέπει να αφήνουν γλυκιά γεύση ας κλείσουμε γυρίζοντας στην σπουδαιότητα των ROUGH SILK. Το αν τους αξίζει ή όχι το ξεθώριασμα του ονόματός τους το κρίνει ο καθένας για τον εαυτό του. Το γεγονός είναι πως για τουλάχιστον μία πενταετία το συγκρότημα έδωσε ρεσιτάλ, τη στιγμή που υπάρχουν μπάντες που μνημονεύονται περισσότερο με χαμηλότερη παραγωγή μουσικής! Το “Walls of never” θέλει την υπομονή του για να σε κερδίσει, αλλά όσο εύκολα θα συνιστούσα έναν δίσκο των CONCEPTION, άλλο τόσο θα πρότεινα αυτόν (και ακόμα περισσότερο τα δύο άλμπουμ που το ακολούθησαν)!
Υ.Γ. Το “Clown” μην σας ξεγελάει με την τριών λεπτών διάρκεια που αναγράφεται στο οπισθόφυλλο και την μισού λεπτού παύσης που ακολουθεί, καθώς έπεται δυνατή συνέχεια!
Παύλος Παυλάκης
