ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Symbolic” – DEATH
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1995
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Roadrunner
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Jim Morris – Chuck Schuldiner
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Chuck Schuldiner – κιθάρα/φωνή
Bobby Koeble – κιθάρα
Kelly Conlon – μπάσο
Gene Hoglan – τύμπανα
Κάποιος σοφός φίλος είχε πει πως αν υπήρχε μια σχολή που να διδάσκει heavy metal, το “Symbolic”, ιδανικά, θα έπρεπε να ήταν δίσκος προς μελέτη του κάθε οργάνου. Είναι από εκείνες τις σπάνιες στιγμές που ΟΛΑ έχουν ευθυγραμμιστεί, ΟΛΑ είναι σωστά. Όπως ακριβώς και ο χαρακτήρας του ίδιου του Chuck, δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Ούτε καν στο 99,9%. Ατόφιο 100άρι.
Ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια στο βιβλίο της μουσικής μας ήταν και για πάντα θα είναι οι DEATH, ο Chuck Schuldiner.
Σαν σήμερα λοιπόν πριν από 30 χρόνια, 21 Μαρτίου του 1995 οι DEATH κυκλοφορούν το έκτο διαμάντι τους με τίτλο “Symbolic”. Ως είθισται λοιπόν το Rock Hard γιορτάζει αυτή την επέτειο μ’ ένα somewhere back in time. Και το αναφέρω αυτό διότι είμαι πολύ ταλαιπωρημένο αγόρι αυτή την περίοδο και αισθάνομαι ανακουφισμένος που δεν πρέπει να το κάνω worst to best. Άλλωστε αυτός ο άθλος έχει ήδη γίνει από τον αγαπητό φίλο και συνάδελφο Γιάννη Σαββίδη παρέα με ένα τιτάνιο κείμενο.
Tampa, Florida και Morrisound studios. Εκεί που η μαγεία της φύσης συναντά την ψυχολογία της ύλης. Ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Εκεί που μεγαλούργησε το ευρύτερο death metal μονοπάτι. Τελειώνοντας το “Individual Thought Patterns”, ο Chuck ξανακάνει μεταγραφές στο line up της μπάντας, παίρνει τον Bobby Koelble στην κιθάρα και τον Kelly Conlon στο μπάσο. Ωστόσο στο σκαμπό των τυμπάνων παραμένει ο ημίθεος ογκόλιθος Gene Hoglan, τον οποίο όπως αναφέρει ο ίδιος σε συνέντευξη τον υποχρεώνει να μάθει όλα τα riff του δίσκου στην κιθάρα για να δημιουργήσει τα ιδανικά τύμπανα που θα ζωντανέψουν το όραμα του Chuck. Κάτι το οποίο, όπως ήταν και αναμενόμενο, ο Hoglan καταφέρνει στο έπακρο.
Σε γενικές γραμμές, αυτό που έχει καταφέρει ο Chuck γράφοντας το “Symbolic” είναι να δημιουργήσει ένα δίσκο αρκετά brutal αλλά όχι τόσο όσο τα 2 πρώτα πχ, αρκετά τεχνικό αλλά όχι τόσο όσο τα “Human” και “Individual…”, πλήρως ικανό για να είναι άπαντες ευχαριστημένοι, τόσο οι παλιοί fans όσο και οι νεότεροι, με δεδομένη την άρτια τεχνική που χαρακτηρίζει την μπάντα στο σύνολο καθ’ όλη την πορεία της, γενικά έχει πετύχει την τέλεια ισορροπία μεταξύ old school και catchy writing. Έτσι ήθελε ο Chuck να τελειώσει και το ταξίδι των DEATH, με αυτόν τον δίσκο, οι δισκογραφικές όμως είχαν άλλα σχέδια… Σε άλλο άρθρο αυτό το παρασκήνιο.
Ρίχνοντας μια ματιά στο track list, τα 9 κομμάτια που υπάρχουν θα μπορούσαν άνετα να είναι όλα μέσα σε ένα ενδεχόμενο best of της μπάντας. Filler ΠΡΟΦΑΝΩΣ και δεν υπάρχει, και ακόμα και τώρα απορώ πως στο διάολο κατάφερε και έκανε ο Σαββίδης worst to best αυτόν τον δίσκο. Δεν θα διαφωνήσω ποτέ με κάποιον που θα πει πως αυτός είναι ο κορυφαίος δίσκος των DEATH. Είναι από τις περιπτώσεις που δεν μπορείς να διαλέξεις και να ξεχωρίσεις τίποτα.
Είπαμε νωρίτερα για το όραμα του Chuck. Ένα όραμα που δυστυχώς έμεινε ανεκπλήρωτο, τουλάχιστον το γενικό φινάλε του, γιατί οι DEATH είχαν ολοκληρώσει το ταξίδι τους. Η απώλεια του Chuck δεν έχει χωνευτεί ποτέ και βαθιά μέσα μας πιστεύουμε ότι αυτό το όραμα και αυτό το μυαλό ήταν too much to bear για ένα σώμα. Έτσι λέμε, για να γλυκάνουμε το φαρμάκι. Ο Chuck πήρε όλα τα στοιχεία που είχε βάλει στους προηγούμενους δίσκους, το death, το brutal, την μελωδία, την τεχνική, τα τερμάτισε και έγραψε το “Symbolic”. Είναι αλήθεια ένας δίσκος σεμιναριακός.
Είναι ωραίες αυτές οι επέτειοι. Μας δίνουν αφορμή να γιορτάσουμε το μεγαλείο του heavy metal, κάτι που θα έπρεπε να κάνουμε κάθε μέρα άλλωστε και δίχως αφορμή. Ένα παραπάνω όμως σήμερα, και συγκεκριμένα με το “Symbolic” να γίνεται 30 χρονών. Τριάντα χρόνια για κάτι που νομοτελειακά θα είναι αιώνιο. Όπως ακριβώς και η μνήμη του Charles “Chuck” Schuldiner.
Let the metal flow into eternity…
Μίμης Καναβιτσάδος
