ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The fullness of time” – REDEMPTION
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2005
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Sensory Records / Massacre
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Tommy Newton
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Ray Alder
Κιθάρες – Bernie Versailles / Nick Van Dyk
Πλήκτρα – Nick Van Dyk
Μπάσο – James Sherwood
Drums – Chris Quirarte
Αφού πρώτα μπάντες όπως οι DREAM THEATER, SYMPHONY X, FATES WARNING, QUEENSRYCHE είχαν κυκλοφορήσει τα άπαντά τους, με τη νέα χιλιετία ήρθε η ώρα των REDEMPTION να βάλουν το δικό τους λιθαράκι στο οικοδόμημα που λέγεται Progressive Metal. Έχοντας κυκλοφορήσει το ομότιτλο ντεμπούτο τους το 2003, δύο χρόνια μετά επιστρέφουν με μία πολύ δυνατή κυκλοφορία, η οποία τους βρίσκει με μεταγραφή Α’ κατηγορίας στο μικρόφωνο, με τον Ray Alder των FATES WARNING να αναλαμβάνει χρέη τραγουδιστή.
Το “The fullness of time” είναι μία εξ ολοκλήρου, καθαρόαιμη, Progressive δουλειά, απ’ όπου και να το πιάσεις. Πρώτο κύριο γνώρισμα το tracklist, όπου έχουμε πέντε τραγούδια συνολικής διάρκειας σχεδόν μίας ώρας. Μπορεί το ομώνυμο να είναι σπασμένο σε τέσσερα μέρη, αλλά στην ουσία για μία σύνθεση πρόκειται, τουλάχιστον στα αυτιά μου. Μετά είναι η μουσική που έχει όλα τα χαρακτηριστικά του είδους. Τα τύμπανα παίζουν πολύπλοκους ρυθμούς, οι κιθάρες είναι τελείως ανήσυχες ενώ τα ίδια τα τραγούδια είναι τίγκα στις εναλλαγές. Μπορεί να μην είμαι ο μεγαλύτερος οπαδός του Progressive, αλλά ο δίσκος αποφεύγει κάποιες παγίδες που με κάνει εν τέλει να τον εκτιμώ και με το παραπάνω. Παρά τις μεγάλες διάρκειες και το δαιδαλώδες των συνθέσεων, νιώθω πως δεν υπάρχει φλιαρία στο ορχηστρικό κομμάτι ας πούμε, σίγουρα υπάρχουν αρκετά σόλο αλλά δεν ένιωσα στιγμή πως ακούω μπουρμπουλήθρες. Επιπλέον ο δίσκος είναι γεμάτος με ωραίες φωνητικές γραμμές, ακούς κουπλέ, ρεφραίν και γέφυρες που ευχαριστιέσαι, υπήρχε ξεκάθαρα μεγάλη έμπνευση και σε αυτό το κομμάτι.
Σε άλλα γνωρίσματα που με κέρδισαν, έχουμε την εξαιρετική άρθρωση του Ray, που κάνει τους στίχους εύκολα διακριτούς χωρίς να χρειάζεται να έχεις και το βιβλιαράκι (ή τον browser) δίπλα σου. Αν και το αποκορύφωμα, είναι αυτές οι άτιμες οι κιθάρες. Υπάρχουν στιγμές όπως στα “Scarred” και “Fullness of time (Part 1: Rage)” όπου η μόνη διαχωριστική γραμμή μεταξύ Progressive και Thrash είναι ο ρυθμός των τυμπάνων. Γενικά τα έγχορδα κρατάνε το Heavy κομμάτι του άλμπουμ σε πολύ υψηλά επίπεδα. Ως προοδευτικό σχήμα που σέβεται τον εαυτό του, εννοείται πως οι REDEMPTION κάνουν και χρήση πλήκτρων, αλλά ευτυχώς δεν γίνεται κατάχρηση. Συνολικά δηλαδή έχουμε πολλά μικρά πράγματα που η μπάντα κάνει καλά, όπου σε συνδυασμό την ανθισμένη έμπνευση οδήγησαν σε κάτι εξαιρετικό.
Μιας και δεν έχουμε πολλά τραγούδια ας τα δούμε ένα προς ένα. Το “Threads” που μας καλωσορίζει μπαίνει κιθαριστικά και με τα μπούνια, ενώ στρατολογεί όλα τα κλισέ του είδους. Πάρε τουλάχιστον 4-5 εναλλαγές με το καλημέρα, σόλο πλήκτρων και φωνητικά μετά από ενάμιση λεπτό. Παρόλα αυτά είναι σχετικά ευθύ τραγούδι για τα δεδομένα και πολύ ωραίο. Συνέχεια με το εξάλεπτο “Parker’s eyes” όπου δεν έχω να πω και πάρα πολλά καθώς είναι το μόνο κομμάτι που δεν με τρέλανε, αν και φωνητικά έχει πολλά ωραία σημεία. Το “Scarred” είναι ίσως η αγαπημένου μου στιγμή του δίσκου, ίσως φταίει που είναι αρκετά βαρύ κομμάτι και φέρνει λίγο από SYMPHONY X σε σημεία, ενώ έχει τόσο φοβερό ρεφραίν, όσο και instrumental γέφυρα.
Τα ζαφείρια μπορεί να μην θεωρούνται διαμάντια, αλλά το δεκαέξι λεπτών διάρκειας “Sapphire” σίγουρα μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι! Εξαιρετικό καθ’ολη τη διάρκειά του μέσα από την οποία παρελαύνουν όλα τα χαρακτηριστικά του δίσκου, ενώ οι στίχοι του το καθιστούν ώς ένα από τα καλύτερα τραγούδια που μιλούν περί αγάπης με άδοξο τέλος (αν παιχτεί αυτό back to back με το “Space-dye vest” θα αναστενάξουν μέχρι και τα τσιμέντα). Κλείσιμο με το “The Fullness of Time”, όπου ο τίτλος κάθε μέρους του εκφράζεται και μουσικά με μεγάλη επιτυχία. Το “Rage” είναι όντως μία επιθετική σύνθεση, το “Despair” είναι εύθραυστο με μπαλαντωειδή αρχή, στο “Release” ακούμε την μπάντα να ξεφαντώνει με αποκορύφωμα τα κουπλέ, ενώ στο “Transcendence” κυριαρχεί η μελωδία και τα πλήκτρα, με τους στίχους να ολοκληρώνουν το συναίσθημα της λύτρωσης και ολοκλήρωσης.
Εν κατακλείδι, όπως έχει γίνει κατανοητό μιλάμε για πολύ αξιόλογη δουλειά. Σίγουρα δεν είναι για όλους, το Progressive είναι αρκετά δύσκολο είδος, θέλει προσοχή και υπομονή. Αλλά ανταμείβει και με το παραπάνω. Ίσως θεωρηθεί αμαρτία, αλλά από αυτό το ιδίωμα δεν ακούω τόσο συγκροτήματα, όσο δίσκους. Παραδείγματι δεν δηλώνω φανατικός ολόκληρης της δισκογραφίας των DREAM THEATER, λατρεύω όμως κάτι “Awake”, “Images & words” και “Train of thought”. Το “The fullness of time” λοιπόν εύκολα συγκαταλέγεται στα άλμπουμ που θα βάλω και θα ευχαριστηθώ αβίαστα. Για τους πιο πιστούς φίλους του Progressive, μόνο ως μία τεράστια παιδική χαρά που μοιράζει απλόχερα χαμόγελα και πώρωση μπορώ να το δω.
Παύλος Παυλάκης
