ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The Grave Digger” – GRAVE DIGGER
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2001
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Nuclear Blast
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Chris Boltendahl/Jorg Umbreit/Vincent Sorg/Manni Schmidt
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Chris Boltendahl
Κιθάρες – Manni Schmidt
Μπάσο – Jens Becker
Drums – Stefan Arnold
Keyboards – H.P Katzenburg
Είθισται τα περισσότερα συγκροτήματα να τιτλοφορούν την παρθενική δουλειά τους με το όνομα τους. Υπάρχουν και κάποια άλλα όπως οι GRAVE DIGGER, εν προκειμένω, που δίνουν το όνομα τους σε μια μετέπειτα κυκλοφορία τους. Έτσι το group, 17 χρόνια μετά την πρώτη του δουλειά, παρουσίασε το 2001, την νέα του προσπάθεια, απλά προσθέτοντας το άρθρο πριν το όνομα τους. Για τους φανατικούς οπαδούς του σχήματος –κυρίως- το “The grave digger” θα είχε δημιουργήσει, λογικά, μια άκρατη περιέργεια ως προς το ηχητικό του αποτέλεσμα αφού έπαιρνε την σκυτάλη από το “Excalibur”, μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες του group.
Οι GRAVE DIGGER, όμως δεν είχαν, απ’ ότι φάνηκε, διάθεση να δυσαρεστήσουν κανέναν. 5 χρόνια πριν, το 1996, το “Tunes of war”, ήταν το album, για τον γράφοντα, που άλλαξε όλη τους την καριέρα, δημιουργώντας μια ιδιαίτερη και άκρως αναγνωρίσιμη ηχητική ταυτότητα. Το σχήμα έχοντας μια δυναμική καριέρα, εμπειρία και φυσικά περίσσιο ταλέντο, ήξερε πώς να δημιουργεί τραγούδια που έχριζαν πολλές ώρες ακροάσεων, και προσέφεραν ωραία, πορωτικά τραγούδια, που σε διασκέδαζαν άμεσα, μέχρι και τις μέρες μας.
Έτσι στο “The grave digger”, ο οπαδός, δεν βρήκε κάποια ηχητική διαφοροποίηση ή αλλαγή μουσικού στυλ έκφρασης, σχετικά με το τότε πρόσφατο παρελθόν. 11 συνθέσεις που ήταν στο ίδιο γνώριμο μουσικό ύφος του συγκροτήματος, όντας για ακόμα μια φορά δομημένες με τέτοιο τρόπο που δεν σε αφήναν αδιάφορο σε κάποιο σημείο της ακρόασης. Και αυτός ο δίσκος αποτελείτο από τραγούδια Τευτονικού heavy metal, που συνδύαζαν με μοναδικό τρόπο τη μελωδία με τη δύναμη, ότι δηλαδή είχαν συνηθίσει οι οπαδοί να ακούνε. Όλες οι συνθέσεις του δίσκου διακατέχονταν από έξυπνα ριφ που, όσο απλοϊκά και αν ηχούσαν, χωρίς ιδιαίτερες εναλλαγές, ήταν άκρως πορωτικά και ξεσηκωτικά με μελωδίες που σου «έμεναν» άμεσα και ρεφραίν που τα τραγουδούσες συνεχώς.
Όλα τα τραγούδια από το εναρκτήριο “Son of evil” μέχρι και το “Silence” που «κλείνει» το album, ήταν ένα “in your face metal” κύμα, με πληθώρα τραγουδιών, που είτε ήταν σε mid tempo ρυθμούς, είτε σε πιο uptempo, θα σου έφερναν ταχύτατα στο νου όλο το vibe που εξέπεμπε πάντα η μπάντα με τραχείς, επιθετικές, «αέρινες» συνθέσεις που έσφυζαν, όπως και αυτές των προηγούμενων albums, από ηχητική δύναμη και τσαμπουκά και θα καθήλωναν και τον πιο δύσπιστο οπαδό για ακόμα μια δουλειά.
Αυτοί ήταν και είναι μέχρι και τις μέρες μας οι GRAVE DIGGER. Μια μπάντα που όλοι ξέρουν ότι θα είναι για πάντα ταγμένη και πιστή σε αυτό που κάνει, με δομή τραγουδιών, που μπορεί να ηχεί ίδια, αλλά έχει αυτό «το κάτι» που θα σε συνεπάρει άμεσα, και θα σε ωθήσει να αυξήσεις την ένταση όταν ακούς τα τραγούδια τους. Το “The grave digger”, παραμένει άλλος ένας δίσκος που απέδειξε ότι τυχαία δεν ήταν (και είναι ακόμα) ένα τα πιο γνωστά συγκροτήματα, σε όλους τους metal κύκλους, με συνθέσεις που παραμένουν πάντα επίκαιρες.
Did you know that?
– Στο album, εμφανίζεται για πρώτη φορά ο επί δεκαετίας, μετέπειτα, κιθαρίστας, Mannni Schmidt.
– Ο οπαδός αν αναζητήσει και άλλες εκδόσεις του δίσκου θα βρει bonus υλικό. Η digipack edition του album έχει bonus το “Black cat”, η Ρώσικη κόπια τα “Black cat” και “Starlight” (διασκευή σε ACCEPT) και η Ιαπωνική το “Running free” (διασκευή σε IRON MAIDEN)
– Η digipack edition του album έχει άλλο εξώφυλλο από την κανονική έκδοση.
– Το “The grave digger” μαζί με το “Heart of darkness” του 1995, θεωρούνται τα πιο «σκοτεινά» albums του group. Στιχουργικά όλος ο δίσκος βασίζεται σε πιο «σκοτεινά» concepts αλλά και σε ποιήματα του Edgar Allan Poe.
Θοδωρής Μηνιάτης
