ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The Angel And The Dark River” – MY DYING BRIDE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1995
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Peaceville
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Robert ‘Mags’ Magoolagan, MY DYING BRIDE
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Aaron Stainthorpe – φωνητικά, artwork, φωτογραφίες
Andrew Craighan – κιθάρα
Calvin Robertshaw – κιθάρα
Adrian Jackson – μπάσο
Martin Powell – πιάνο, βιολί
Rick Miah – τύμπανα
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, στην πιο μουντή, βροχερή και μίζερη γωνιά του πλανήτη μας, δημιουργήθηκε μια τριανδρία συγκροτημάτων που έμελλε να διαμορφώσει με τον τρόπο της τον χάρτη της αγαπημένης μας μουσικής. PARADISE LOST, ANATHEMA και MY DYING BRIDE ξεκίνησαν σχεδόν ταυτόχρονα με κατά κάποιο τρόπο παρόμοιους παράλληλους βίους να δίνουν μορφή και υπόσταση σε αυτό που σήμερα λέμε “doom/death metal”.
Η σειρά δεν είναι τυχαία καθώς έτσι πιστεύω κατατάσσεται η δημοτικότητά τους, άσχετα από το ποιο μονοπάτι ακολούθησε ο καθένας μετέπειτα. Θα έλεγα πως η ειδοποιός διαφορά έγκειται στην εμπορικότητα που τόλμησε η κάθε μπάντα να προσθέσει στη μουσική της, με τους αγαπημένους μου MY DYING BRIDE να βρίσκονται τελευταίοι σε αυτή την άτυπη κατάταξη, αλλά αν με ρωτάς, να κερδίζουν τις εντυπώσεις στη σούμα. Γιατί;
Θα σου πω γιατί, και ας ξεκινήσει αυτή η γενέθλια επέτειος ενός από τους κορυφαίους δίσκους σε ολόκληρη τη μουσική κάπως έτσι.
Η χρονιά είναι 1995. Το ημερολόγιο δείχνει 22 Μαΐου. Ο Aaron, o Andrew, o Martin, o Abe, o Calvin και ο Rick κυκλοφορούν μέσω της Peaceville records το “The Angel And The Dark River”. Αρχικά να πούμε ότι ο τίτλος του δίσκου είναι ένα έπος από μόνος του. Δηλαδή το βλέπεις στο ράφι του δισκάδικου και ψαρώνεις με τη μία. Λες “τι έχουν κάνει εδώ οι τύποι…;” Έπειτα βλέπεις το λευκό εξώφυλλο με τον γυναικείο ώμο που είναι ένα έπος από μόνο του και λες “τι έχουν κάνει εδώ οι τύποι…;” Στις περισσότερες των περιπτώσεων οι BRIDE έθεταν νέα όρια στην έννοια του μινιμαλισμού όσον αφορά το artwork τους. Το αγοράζεις γιατί σου έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον (αυτό ισχύει στην απίθανη περίπτωση που δεν είχες ακούσει τους δύο προηγούμενους δίσκους που είχαν κυκλοφορήσει, γιατί αν τους είχες ακούσει θα είχες στήσει αντίσκηνο έξω από το μαγαζί να το περιμένεις). Κοιτάς τίτλους τραγουδιών και διάρκεια του καθενός. Λες “τι έχουν κάνει εδώ οι τύποι…;”
Πας σπίτι, το βάζεις να παίξει. ΣΟΚ. Μια επαναλαμβανόμενη μελωδία από την αρχή μέχρι το τέλος του πρώτου τραγουδιού. Στο ίδιο μοτίβο και τα τύμπανα, και το μπάσο. Το μόνο που αλλάζει στο κομμάτι είναι οι στίχοι και η ρυθμική κιθάρα. Οι στίχοι εδώ αναφέρονται κυρίως σε θρησκευτικούς συμβολισμούς και σε κατεστραμένες διαπροσωπικές σχέσεις. “The cry of mankind”, με έναν Aaron να δίνει από την αρχή το έναυσμα για το τι θα ακολουθήσει. Μιζέρια, κατάθλιψη, σκοτάδι, απομόνωση, ούτε πιο πάνω ούτε πιο κάτω από αυτό, είναι εκεί, μια ευθεία γραμμή. Ποτέ δεν τραγούδησε κανονικά ο Aaron, ποτέ δεν θα τον θεωρήσουμε τραγουδιστή με την συγκεκριμένη έννοια του όρου. Ερμηνευτής ήταν ο φίλος μου, και μάλιστα από τους κορυφαίους.
Κι έρχεσαι εσύ εύλογα τώρα να αναρωτηθείς: με βάση όλα τα προαναφερθέντα, ένα σχεδόν βαρετό μοτίβο, επαναλαμβάνω, αν δεν ξέρεις με τι έχεις να κάνεις, τι το ωραίο μπορείς να βρεις σε όλο αυτό; Η απάντηση έρχεται ηχηρή και αδιαμφισβήτητη. Με κάποιο μαγικό τρόπο, αυτό καταφέρνει να είναι – ίσως – το πιο γνωστό και αναγνωρίσιμο τραγούδι των BRIDE! Θα γυριστεί επίσημο video clip, ενώ από τα 12 λεπτά που διαρκεί, τα τελευταία 5 και κάτι ψιλά θα ακούσεις ένα κενό, ανέμους, διάφορους μυστηριώδης θορύβους, ψαλμωδίες, βαπόρια ή φάλαινες, βιολιά κτλ κτλ. Fan/fun trivia : το μοτίβο της μελωδίας που τρέχει σε ολόκληρο το τραγούδι, οι 3 κιθαρίστες που πλαισίωσαν κατά καιρούς τον Andrew, το έπαιξαν ολοι με διαφορετικούς τρόπους τεχνικής και θέσεων.
Ενώ ταξιδεύεις ακόμα, το αυτί σου πιάνει εξαιρετικά χαμηλές συχνότητες. Intro τραγουδιού με μπάσο, μετά βιολί, μετά μοιρολόι. Συγκλονιστικός Martin, συγκλονιστικός Aaron. “Take your own, sick with fever…” και κάπως έτσι ξεκινάει ένα από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια των BRIDE. “From darkest skies” και θαρρώ και για το ίδιο το συγκρότημα έπαιξε σημαντικό ρόλο, μιας και έδωσε με μια μικρή παράφραση τον τίτλο του σε ένα εξαιρετικό DVD που κυκλοφόρησε κάποια χρόνια μετά, το “For Darkest Eyes”. Αργόσυρτο τέμπο, εξαιρετική δουλειά και έμπνευση από τον αγαπημένο μου ντράμερ που έκατσε σε αυτό το καταραμένο σκαμπό των τυμπάνων και φυσικά ειδική μνεία οφείλουμε στον τεράστιο Martin Powell που σε αυτή την αδιάσπαστη τριάδα δίσκων με ατόφια κατοστάρια, “Turn Loose The Swans”, “The Angel…” και φυσικά “Like Gods Of The Sun” έχει παίξει μελωδίες ζωής τόσο στο βιολί όσο και στο πιάνο. Όταν λέω μελωδίες ζωής, το εννοώ κυριολεκτικά, αυτά που μου έδωσε ο Martin θα είναι μέρος της ζωής μου μέχρι να τελειώσει ο χρόνος. Θυμάμαι είχα θυμώσει και στεναχωρηθεί πάρα πολύ όταν έφυγε από τη μπάντα για να συνεχίσει την καριέρα του στους CRADLE OF FILTH, αλλά με τον καιρό τον συγχώρεσα και δεν κρατάμε κακίες. Έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή τη περίοδο των MY DYING BRIDE και το στίγμα του μνημονεύεται μέχρι και σήμερα.
Συνέχεια με λατρεμένο “Black voyage” πάντα στους ίδιους low τέμπο ρυθμούς, με τον μαέστρο Andrew να σιγοντάρει με τα riff του το βιολί και να βάζει καίριες πινελιές για την ολοκλήρωση του αριστουργήματος. Σε συνέντευξη του ίδιου μάθαμε ότι αρκετά από τα μέρη της κιθάρας για τον δίσκο δεν υπήρχαν στην προπαραγωγή αλλά βγήκαν στην πορεία μέχρι και την τελική ηχογράφηση. Χρωστάμε αιώνιο σεβασμό στον Andrew Craighan που πλέον είναι ο μόνος που είναι ακόμα εκεί από την αρχή μέχρι και τώρα. Το μαύρο ταξίδι με το πέρας του σε στέλνει απευθείας σε μια θάλασσα να υποφέρεις. Παρόλο που ο Aaron δεν έχει ούτε υποψία growl φωνητικών σε αυτόν τον δίσκο, το συγκεκριμένο τραγούδι αποπνέει μια παλιακή doom/death αισθητική και οφείλεται κυρίως στον τρόπο που απλώνουν τα riff οι κιθάρες και στο πως τις υποστηρίζει το rhythm section. Το πιο μικρό σε διάρκεια τραγούδι, και είναι 6μιση λεπτά. Ναι, το μικρότερο είναι 6μιση λεπτά. Το φινάλε είναι ιδανικό για να δώσει τη σκυτάλη σε ένα πολύ σημαντικό τραγούδι. Δεν είναι άλλο από το “Two winters only” και είναι σημαντικό γιατί απλά είναι το αγαπημένο τραγούδι του ίδιου του Aaron. Έχοντας κυκλοφορήσει 15 δίσκους παίζοντας μουσική από το 1990, εεε το λες και σημαντικό χαρακτηριστικό αυτό. Την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε θα προσπαθήσω να θυμηθώ να τον ρωτήσω και γιατί το ξεχώρισε. 9 λεπτά απίστευτης ατμόσφαιρας περνάνε σαν νεράκι για να φτάσουμε στην κορύφωση.
Όλοι οι προβολείς στραμμένοι στον Martin Powell.
– Οκ παιδιά, έχουμε αυτό για τελευταίο, ίσως είναι το πιο γρήγορο κομμάτι που έχουμε γράψει, αλλά να μην αρχίσει έτσι απότομα, τι λέτε να κάνουμε στην αρχή…;
– Κράτα λίγο την μπύρα μου να πιάσω το βιολί μου…
Και η ιστορία έγραψε. Iconic violin intro και μπάσιμο του θανάτου. Ένας αδελφικός φίλος λέει ότι αυτό είναι το καλύτερο τραγούδι σε ολόκληρη τη δισκογραφία των MY DYING BRIDE. Ο συγκεκριμένος ξέρει τόση πολλή μουσική που δεν τολμώ να του φέρω αντίρρηση. Βέβαια βοηθάει και το γεγονός ότι είναι 2 κεφάλια ψηλότερος μου και μου ρίχνει και καμιά 50 κιλά, but still. “Your shameful heaven is full of devils, just like me, just for you”…
And there you have it. Κάπως έτσι κυλάει ο ίσως καλύτερος δίσκος μιας μπάντας που ποτέ δεν πήρε την αναγνώριση που δικαιούται, ποτέ δεν ήταν στην πρώτη γραμμή πυρός, ποτέ δεν έβαλε νερό στο κρασί της, έκανε πάντα αυτό που όριζε η καρδιά της κι αν τους κόστισε εμπορικά, το παίρνει πίσω σε σεβασμό από όσους την ακολουθούν εδώ και τόσα χρόνια. Αυτή είναι και η απάντηση στην ερώτηση που τέθηκε αρχικά όσον αφορά την δημοτικότητα μεταξύ της Αγίας Τριάδας του Αγγλικού doom/death metal.
Ο τρίτος δίσκος των MY DYING BRIDE κυκλοφόρησε σαν σήμερα πριν 30 χρόνια, είναι ένα έργο τέχνης το οποίο υποχρέωσε τον καπετάνιο των IRON MAIDEN να τους προσκαλέσει αυτοπροσώπως σε περιοδεία μαζί τους, είναι ένα μουσικό διαμάντι που είναι κρίμα να μην έχεις δει την λάμψη του. Εγώ είχα την τύχη και το προνόμιο να την δω αρκετά παλιά, και φωτίζει την ψυχή μου μέχρι και σήμερα.
Did you know that:
- Η επανακυκλοφορία του δίσκου κυκλοφόρησε με ολόμαυρο εξώφυλλο αντί του κλασσικού λευκού, είχε ένα bonus τραγούδι, το “The Sexuality of Bereavement” και ένα επιπλέον δισκάκι από την ηχογράφηση της εμφάνισης της μπάντας στο Dynamo open air το 1995.
- Το 2011 ο δίσκος έγινε χρυσός ξεπερνώντας τις 75.000 πωλήσεις.
- Το περιοδικό Rolling Stone σε σχετική ψηφοφορία κατέταξε το “The cry of mankind” στην 57η θέση των κορυφαίων metal τραγουδιών.
Μίμης Καναβιτσάδος
