ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Tribe” – QUEENSRYCHE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2003
ΕΤΑΙΡΙΑ: Sanctuary
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: QUEENSRYCHE
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Geoff Tate – φωνητικά
Michael Wilton – κιθάρα
Eddie Jackson – μπάσο
Scott Rockenfield – ντραμς
Guest μουσικοί:
Chris DeGarmo – lead κιθάρα σε πέντε τραγούδια
Mike Stone – ρυθμική κιθάρα
Όπως σε κάθε περίπτωση δίσκου που παρουσιάζουμε σε τούτη εδώ τη στήλη, έχοντας την άνεση που μας προσφέρουν τα 20 χρόνια από την κυκλοφορία του, μπορούμε να δούμε πολλά πράγματα με διαφορετικό μάτι, αν ερευνήσουμε τα γεγονότα που οδήγησαν στο “Tribe”.
Πάμε να δούμε τι ήταν οι QUEENSRYCHE, εν συντομία, το 2003. Ήταν ένα σχήμα, που είχε κάνει ασύλληπτη επιτυχία –για τα δεδομένα τους- στις αρχές των 90s, αλλά μετά το “Promised land”, αποφάσισαν να βγάλουν ένα δίσκο, με ύφος εντελώς διαφορετικό από τη μουσική με την οποία αγαπήθηκαν από τον κόσμο. Το “Hear in the now frontier”. Όχι απλά διαφορετικό, αλλά και κακό συνάμα (διότι ο «διαφορετικός» δεν είναι απαραίτητα και κακός). Μετά την αποχώρηση του Chris DeGarmo, έβγαλαν το εξίσου απογοητευτικό “Q2K”, όπου για να ακούσει κανείς καλό τραγούδι, έπρεπε να φτάσει στο τέλος του δίσκου… Το συγκρότημα, από την ΕΜΙ, είχε πάει στην Atlantic και κατόπιν έχασε το συμβόλαιό της, πηγαίνοντας στην Sanctuary (απ’ όπου ο Geoff Tate, είχε βγάλει ένα χρόνο πριν το επίσης πολύ μέτριο ντεμπούτο σόλο άλμπουμ του).
Εκτός από τον Tate, που είχε βγάλει σόλο άλμπουμ, δίσκο είχε βγάλει και ο Scott Rockenfield, με τους SLAVE TO THE SYSTEM. Μαζί του, σ’ αυτό το γκρουπ, είχε τον Kelly Gray, μέχρι τότε κιθαρίστα και των ‘RYCHE, που όμως απολύθηκε λίγο πριν την κυκλοφορία του “Tribe”. Ήταν σαφές, ότι μετά τις εμπορικές επιτυχίες δύο συνεχόμενων άλμπουμ, το σχήμα χρειαζόταν κάτι πολύ δυναμικό για να το κάνει να επανέλθει στο προσκήνιο και αυτή η κίνηση, ήταν η επιστροφή του Chris DeGarmo, του κιθαρίστα που τόσο έλειπε από το “Q2K”, γιατί –να μην ξεχνάμε και να μην καθαγιάζουμε- εκείνος ήταν που είχε γράψει σχεδόν εξ ολοκλήρου το “Hear in the now frontier”… Και μετά τους πειραματισμούς με τα σόλο σχήματα, σκεφτόμασταν ότι θα έγραφαν κάτι πιο κοντά στο ύφος που τους αγαπήσαμε…
Η επιστροφή του διαφημίστηκε μετά βαΐων και κλάδων, όμως αποδείχτηκε ότι δεν ήταν παρά μία φούσκα. Δεν ξέρω αν στην πορεία της συνύπαρξης DeGarmo – Tate στο στούντιο, εμφανίστηκαν τα προβλήματα που προϋπήρχαν και οδήγησαν στην αποχώρηση του κιθαρίστα, αλλά το όλο στήσιμο εμένα μου έφερνε πιο πολύ για ένα διαφημιστικό κόλπο, αφού ο DeGarmo, αποκλείεται να άφηνε την καριέρα του πιλότου για να ασχοληθεί ξανά με τη μουσική (όπως αποδείχτηκε και στη συνέχεια). Όπως επίσης, ήταν αδύνατο να συνυπάρξει με τους υπόλοιπους.
Το αποτέλεσμα ποιο ήταν, λοιπόν; Έγραψε τρία τραγούδια (τα οποία δεν ακούγονται, για να είμαστε ειλικρινής) κι έπαιξε lead κιθάρα σε πέντε. Φυσικά, για να ακολουθήσει στην περιοδεία, ούτε λόγος. Αλλά μ’ αυτά και μ’ εκείνα, περιμέναμε το δίσκο να είναι ένα κράμα “Operation…” και “Empire”. Λέμε τώρα καμία χοντράδα, να περάσει η ώρα. Εννοείται ότι δεν θα ακούγαμε κανένα υπερδημιούργημα, αλλά σίγουρα καλύτερα από τα προηγούμενα.
Δεν θα ασχοληθώ πολύ με το άλμπουμ καθ’ αυτό. Δεν υπάρχει λόγος. Το θεωρώ το ίδιο άθλιο με τα δύο προηγούμενα. Άθλιο όμως. Με μοναδική έκλαμψη το “Desert dance”. Ακόμα και το κομμάτι που έκλεινε το δίσκο, το “Doin’ fine”, είναι απαράδεκτο. Στα δύο προηγούμενα άλμπουμ, τα “Sp00l” και “Right side of my mind”, ήταν αξιοπρεπέστατα. Και μνημονεύω το τελευταίο τραγούδι του δίσκου, διότι αν είναι ένα συγκρότημα που ξέρει πώς να κλείνει τα άλμπουμ του, αυτοί ήταν οι ‘RYCHE στο prime τους. Ακόμα και σε μέτριους/κακούς δίσκους, είχαν τον τρόπο να βάζουν ωραία τραγούδια. Τώρα, μηδέν.
Μοναδικό στοιχείο που κρατάω από το “Tribe”, είναι η παρθενική τους επίσκεψη στη χώρα μας, η πρώτη μου face to face συνέντευξη με τον Tate και τον Rockenfield που είχαν έρθει σ’ ένα ξενοδοχείο στη Συγγρού και περάσαμε πάνω από μία ώρα παρέα και φυσικά η περιοδεία με DREAM THEATER και FATES WARNING στην Αμερική, που τελείωσε με τη διαβόητη κόντρα Portnoy – Tate.
Πάμε παρακάτω, γιατί σε τρία χρόνια, έχει “Operation: Mindcrime II”.
Σάκης Φράγκος
