a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Scars of the crucifix” – DEICIDE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2004
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Earache
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Neil Kernon
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Μπάσο, φωνητικά – Glen Benton
Κιθάρες – Brian Hoffman
Κιθάρες – Eric Hoffman
Drums – Steve Asheim
Δύσκολα τα πράγματα στη στροφή της χιλιετίας για τους DEICIDE. Μετά το μετριότατο προς τα κάτω “In torment in hell” (2001), οι ανίεροι θρύλοι, έχοντας αποδεσμευτεί πλέον από την Roadrunner, βρίσκονται στο δυναμικό της κραταιάς (ακόμα, τότε) Earache με μπόλικη τσαντίλα από την μη ολοκλήρωση του προκατόχου όπως ακριβώς τον ήθελαν. Αυτή η τσαντίλα, στη περίπτωση τους, διοχετεύτηκε δημιουργικά σε ένα άλμπουμ που δεν ξέρω αν οι ίδιοι φαντάζονταν ότι θα «σκότωνε» έτσι! Στα γνώριμα τους λημέρια (Morrisound studios) υπό το βλέμμα του Neil Kernon, ο διάδοχος ετοιμαζόταν σιγά σιγά!
Ούτε 3 χρόνια μετά, στις 23 Φεβρουαρίου του 2004, οι DEICIDE, θα έβγαζαν τον έβδομο δίσκο της καριέρας τους. Το καταστροφικό, λατρεμένο και απίστευτα θυμωμένο “Scars of the crucifix”. Από το ήδη κλασσικό ομώνυμο, που σαρώνει, στο πιο mid-tempo “Mad at God” και το σαρωτικό “Conquerors of Sodom”, το μήνυμα είναι ηχηρό και απόλυτα σαφές: “Γυρίσαμε. Θα σας πάρει ο διάολος, όλους!”. Απίστευτη φρεσκάδα και έμπνευση από μια μπάντα που ακόμα και οπαδοί του είδους τότε την είχαν ξεγραμμένη οριακά.
Σφαγή αμάχων, κάρφωμα σταυρών εκεί που δεν βλέπει ο ήλιος, οδηγούμενη από τον Steve Asheim, σπεσιαλίστα βασανιστή δερμάτων, που γεμίζει το πολυβόλο (περισσότερα παρακάτω επ’ αυτού) και διαλύει τα πάντα! Ο Benton σε δαιμονισμένη τσαντίλα, ξερνάει στα ιερά, τα όσια και προκαλεί εμφράγματα σε ιερείς, καθώς και σε θεοσεβούμενες γιαγιάδες και παππούδες. Οι αφοί Hoffman, αναλαμβάνουν να κεντήσουν σολάρες (περισσότερα παρακάτω, ξανά) και riff-άρες για να περιγράψουν τη βλάσφημη φύση των DEICIDE.
“Fuck your God” (I AM FOR ME AND FOREVER AFTER!) “When heaven burns” (τι υπέροχη αρμονική riff-άρα το κέρατο μου!) αλλά και το “The pentecostal” που κλείνει αυτό το ούτε μισάωρο ολοκαύτωμα, αποτελούν πιο περιπετειώδεις συνθέσεις για δεδομένα DEICIDE. Από την άλλη, “Enchanted nightmare”, “From darkness come” και το μακελειό κάτω των δύο λεπτών “Go now your Lord is dead” (άμωμοι εν οδώ), μας θυμίζουν για ποιο λόγο αγαπήσαμε τη καταστροφική λύσσα των DEICIDE.
20 χρόνια μετά, το “Scars of the crucifix” στέκει περήφανα σαν μια από τις κορυφαίες ύστερες στιγμές των DEICIDE, μετά από μια ασταθή είσοδο στη νέα χιλιετία. Δύο χρόνια μετά, το “The stench of redemption”, θα έρθει και θα “ζευγαρώσει” μαζί του, ποιοτικά και μουσικά, με μεγάλες αλλαγές να έρχονται. Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία για ένα άλλο κείμενο. Μέχρι τότε, ευλογείτε κι ας ψάλλουμε μαζί με τον αιδεσιμότατο/απαισιότατο Benton:
You walk alone with Jesus, in a world of non-believers!
Humiliated savior, is thy son of heavens failure?
Forever left undone, on the cross for everyone!
His words of God unheard, he is dead and not concerned!
Did you know that?
– Στο DVD του δίσκου, πέραν της δημιουργικής διαδικασίας αυτού, βλέπουμε και ορισμένες συνήθειες και χόμπι των μελών. Το πολυβόλο Steve Asheim λοιπόν, αγαπάει πολύ τα πολυβόλα όπλα! Ποιος να το περίμενε;!
– DOKKEN (“Under lock and key”, “Back for the attack”), XYZ (“Hungry”), NEVERMORE (“The politics of ecstasy”, “Dreaming neon black”), NILE (“Annihilation of the wicked” ως “What should not be unearthed”), DEICIDE (“Scars of the crucifix”), CANNIBAL CORPSE (“Gore obsessed”, “Worm infested” EP, “The wretched spawn”). Ορισμένες μόνο από τις μπάντες που εμπιστεύτηκαν τον ήχο τους στον Κύριο Neil Kernon. Από τους αγαπημένους παραγωγούς του γράφοντα, κυρίως λόγω αυτής της ικανότητας ελιγμού ανάμεσα σε διαφορετικές ηχητικές προσεγγίσεις!
– Τελευταίος δίσκος με τους αφούς Hoffman, με τον Ralph Santolla να παίρνει τη θέση τους. Στον απόηχο αυτής της αποχώρησης, που ήταν αρκετά επεισοδιακή, είχαμε την εξής αποκάλυψη: ο Santolla, έγραφε τα solos των DEICIDE από την αρχή ως και το “Scars of the crucifix”! Τα βιντεοσκοπούσε, τα έστελνε στους αφούς Hoffman, εκείνοι τα μάθαιναν και όλα καλά. Μέχρι που έφυγαν και μαθεύτηκε το μυστικό! Καλά πήγε αυτό!
Γιάννης Σαββίδης
